GRID_STYLE

NONE

ΡΟΗ:

latest

Τα τραύματα της Αραβικής Ανοιξης...

Η ρευστή πολιτική κατάσταση προκαλεί προβληματισμό στη Δύση ενώ ευρωπαίοι πολιτικοί θεωρούν λανθασμένη την επέμβαση στη Λιβύη.   Ενάμιση χρό...

Η ρευστή πολιτική κατάσταση προκαλεί προβληματισμό στη Δύση ενώ ευρωπαίοι πολιτικοί θεωρούν λανθασμένη την επέμβαση στη Λιβύη.
  Ενάμιση χρόνο από την έκρηξη της Αραβικής Ανοιξης, που πυροδότησε η αυτοπυρπόληση του νεαρού Μοχάμεντ Μπουαζιζί στην Τυνησία, ο ισλαμικός χώρος της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής εξακολουθεί να κλυδωνίζεται ανάμεσα σε μια δημοκρατική αλλαγή και στο χάος. «Πλήρες κομφούζιο» διαπιστώνει σχετική έρευνα του Πανεπιστημίου της Λωζάννης. «Επικίνδυνη κατάσταση με αμφιλεγόμενες συνέπειες για τις χώρες που βρέχονται από τη Μεσόγειο» βλέπει νέα έκθεση αρμόδιας επιτροπής της αμερικανικής Γερουσίας.
Το «πρόβλημα» απασχολεί και την Ευρωπαϊκή Ενωση, έστω και αν το γραφείο της βαρόνης Κάθριν Αστον δεν έχει κατατάξει στα θέματα «άμεσου ενδιαφέροντος» τις εξελίξεις στον αραβικό κόσμο της περιοχής της. Τον περασμένο Μάρτιο ήταν η καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ που με διπλωματικό τρόπο αμφισβήτησε την ορθότητα της γαλλοβρετανικής «πρωτοβουλίας» να επέμβει το ευρωπαϊκό σκέλος του ΝΑΤΟ στη Λιβύη. Ηταν ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Μάριο Μόντι ο οποίος την περασμένη εβδομάδα χαρακτήρισε «άσκοπη» την ευρωπαϊκή συμμετοχή στην «περιπέτεια» στη Λιβύη που δρομολόγησαν οι Νικολά Σαρκοζί και Ντέιβιντ Κάμερον.
Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο - ο οποίος τελευταία δεν μασά τα λόγια του – ήταν κατηγορηματικός. Σε τηλεοπτική συνέντευξή του δήλωσε ότι «η στρατιωτική ανάμειξη της Ευρώπης» στη Βόρεια Αφρική δημιούργησε «σκεπτικισμό στις νέες δυνάμεις (της Βόρειας Αφρικής) για τις προθέσεις μας» και «δυσχεραίνει τις πρωτοβουλίες μας για τη Συρία». Στο ίδιο πνεύμα και ο ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν, μιλώντας στην Ουάσιγκτον τον περασμένο μήνα, εξήγησε ότι η αρνητική στάση του στο πρόβλημα της Συρίας έχει επηρεαστεί από την επέμβαση του ευρωπαϊκού ΝΑΤΟ στη Λιβύη.
Είναι γεγονός ότι στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Αμερική δόθηκε υπέρμετρα μεγάλη σημασία στις εξεγέρσεις που απλώθηκαν μέσα σε λίγους μήνες από την Καζαμπλάνκα του Μαρόκου ως το Ντουμπάι. Ηγετικές προσωπικότητες και στις δύο ακτές του Ατλαντικού συναγωνίστηκαν σε προσδοκίες για «σαρωτικό κύμα δημοκρατίας» και ανέμεναν – μεταξύ αυτών και η υπουργός Χίλαρι Κλίντον – να επαναληφθεί στη Βόρεια Αφρική «το θαύμα» της αποκατάστασης δημοκρατικών θεσμών που έγινε στην Ανατολική Ευρώπη πριν από 20 χρόνια. Δεν έγινε κάτι τέτοιο, ούτε όμως κυριάρχησε το χάος που πρόβλεψαν οι αιώνιες κασσάνδρες.
Εχουμε μια «πολύ ρευστή κατάσταση (και) δεν γνωρίζουμε προς τα πού θα κατευθυνθεί αυτή» διαπιστώνει η έρευνα του ελβετικού πανεπιστημίου.
Η Τυνησία, η Λιβύη, η Αίγυπτος και η Υεμένη αποτελούν μια «ενότητα η οποία χαρακτηρίζεται από κινήσεις που τείνουν στη δημιουργία λειτουργικού κράτους». Η δεύτερη ενότητα περιλαμβάνει «σταθερά καθεστώτα», όπως του Μαρόκου, της Ιορδανίας, της Σαουδικής Αραβίας, των Εμιράτων κ.ά. τα οποία διατηρούνται είτε με ψευτοπαροχές σε επιλεγμένες κατηγορίες πολιτών τους είτε με επιφανειακές βελτιώσεις κρατικών θεσμών. Υπάρχει και τρίτη κατηγορία κρατών σε «ρευστή πολιτική κατάσταση». Την αποτελούν η Αλγερία, το Ιράκ, ο Λίβανος, το Ιράν και το Σουδάν. Η γερμανική «Die Zeit» (16.6) που ασχολήθηκε ειδικά με αυτές τις χώρες – τις χαρακτήρισε «τραυματισμένες» επειδή όλες πέρασαν από σκληρό εμφύλιο πόλεμο – έγραψε ότι υπάρχει σε κάθε μία από αυτές μια εγκαιροφλεγής βόμβα και κάποιοι που περιμένουν να ανάψουν τη θρυαλλίδα όταν «εκείνοι, και όχι το κομπιούτερ τους, κρίνουν ότι ήρθε η ώρα».
Στη Λιβύη η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη. Η χώρα είναι ουσιαστικά χωρισμένη στα δύο, καθώς η μοναδική αρτηρία Τρίπολης – Βεγγάζης έχει καταληφθεί από «διαφωνούντες» στην κεντρική διοίκηση. Χθες Σάββατο έγιναν εκλογές – οι πρώτες στην ιστορία της Λιβύης – τις οποίες ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός Αμπντερουχίμ αλ Κιμπ χαρακτήρισε προκαταβολικά «απλή δοκιμή»(!) θεσμικών μέτρων. Για τις 200 έδρες της Βουλής υπάρχουν 2.500 υποψήφιοι από 140 κόμματα. Ο «Guardian» πρόβλεψε την περασμένη Τρίτη νίκη των Αδελφών Μουσουλμάνων και σημείωσε, με νόημα, ότι είναι αμφίβολο αν θα τολμήσει να την αμφισβητήσει κανείς.
Υπάρχει ελπίδα να προχωρήσει προς μια δημοκρατική κατάσταση ο αραβικός κόσμος; Ρητορικό το ερώτημα, αλλά απασχολεί την Ευρώπη. Επί του παρόντος στα παρασκήνια. Πολύ σύντομα σε επιτροπές και Συμβούλια.
Μετά την Ταχρίρ
Το αίνιγμα του Μοχάμετ Μόρσι
Οι ελβετοί ερευνητές ενοχλούνται επειδή στην περισσότερο «δυτική» αραβική χώρα, στην Τυνησία, το συντηρητικό κόμμα Εναχτα που πλειοψήφησε στις εκλογές και κυβερνά ψαλιδίζει τις πολιτιστικές και κοινωνικές ελευθερίες, αλλά ευτυχώς ο Στρατός δεν παρεμβαίνει, όπως έγινε στην Αίγυπτο. Εδώ συμβαίνει το απρόοπτο. Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι δεν βρέθηκαν στην πλατεία Ταχρίρ ούτε έλαβαν μέρος στην «επανάσταση» που έδιωξε τον Χόσνι Μουμπάρακ. Κέρδισαν όμως τις εκλογές και μαζί με τους ισλαμιστές σαλαφιστές ήταν έτοιμοι να κυβερνήσουν όταν ο Στρατός με το δικαστικό σώμα – από εκλεκτούς του Μουμπάρακ – έκανε «ήπιο πραξικόπημα» και δημιούργησε ένα ιδιότυπο κενό.
Η εκλογή του αδελφού μουσουλμάνου Μοχάμετ Μόρσι στην προεδρία δεν βελτιώνει την κατάσταση επειδή είναι άγνωστο ποιες αρμοδιότητες θα του επιτρέψει ο Στρατός να έχει, ποια θα είναι τα μέλη της επιτροπής που θα συντάξει το Σύνταγμα και ποιοι θα είναι οι υπουργοί του. Η δήλωση του νέου προέδρου ότι θα σεβαστεί τις διεθνείς συνθήκες καθησύχασε κάπως το Ισραήλ και την Αμερική αλλά η υπόσχεσή του ότι θα έχει μία γυναίκα είτε έναν χριστιανό στην κυβέρνησή του δεν έχει πολλές πιθανότητες να υλοποιηθεί.

Δεν υπάρχουν σχόλια

ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση