Η ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ...

Του Σταύρου Χριστακόπουλου. Η ειρωνική απάντηση και τα χάχανα της κυρίας Λαγκάρντ στη συνέντευξή της στο διεθνές δίκτυο CNBC, όταν ρωτήθηκε ...

Του Σταύρου Χριστακόπουλου.

Η ειρωνική απάντηση και τα χάχανα της κυρίας Λαγκάρντ στη συνέντευξή της στο διεθνές δίκτυο CNBC, όταν ρωτήθηκε για το περιθώριο αναδιαπραγμάτευσης του ελληνικού μνημονίου, ήταν ίσως η χειρότερη είδηση για την ελληνική κυβέρνηση αυτές τις μέρες. Η δεύτερη χειρότερη ήταν η περαντζάδα του ανθύπατου Ράιχενμπαχ από τα υπουργεία και η παροχή «συμβουλών» πριν ακόμη καταφέρει να το κάνει ο…

κανονικός πρωθυπουργός.

Οι δύο αυτές παρατηρήσεις θα μπορούσαν ίσως να μείνουν απλώς στο πεδίο της σημειολογίας ή της αντιπολιτευτικής κακεντρέχειας. Όμως είναι βαθύτατα πολιτικές.

Από την μια πλευρά θα ήταν πολύ προτιμότερη μια αυστηρή απόρριψη του ελληνικού αιτήματος για επαναδιαπραγμάτευση. Θα δημιουργούσε ίσως την αίσθηση της ενόχλησης των επικυρίαρχων για το θράσος των υποτελών να απαιτούν καλύτερες μέρες. Θα έμενε τελικά η εντύπωση ότι η Λαγκάρντ απορρίπτει ένα πραγματικό πολιτικό αίτημα μιας κυβέρνησης αποφασισμένης να διεκδικήσει αναστροφή της πορείας της χώρας μας προς τον γκρεμό.

Τα χάχανα όμως της «κυρίας ΔΝΤ» για τη διαπραγμάτευση και η ειρωνεία της για τα «λαμπρά» αποτελέσματα της ελληνικής διακυβέρνησης είναι η χειρότερη αντιμετώπιση. Καλύτερα να σε πολεμούν παρά να σε (εξ)ευτελίζουν. Στη δεύτερη περίπτωση σου πετάει κατάμουτρα ότι σε θεωρεί πολιτικά ανυπόστατο.

Η περαντζάδα του Ράιχενμπαχ από τα υπουργεία και η παροχή «συμβουλών» και υποδείξεων για τα καθήκοντα και τις προτεραιότητες των υπουργών, στην ίδια κατεύθυνση με τη Λαγκάρντ, εκτός από επίδειξη ισχύος (ποιος είναι το πραγματικό αφεντικό) συνιστά επίσης δραματική υποτίμηση του μεγαλύτερου μέρους του πολιτικού προσωπικού της χώρας, δεδομένου ότι στην κυβέρνηση εκπροσωπείται περίπου το 50% της ψήφου των Ελλήνων στις 17 Ιουνίου. 

Τελευταία ευκαιρία

Οι απαιτήσεις των τροϊκανών είναι γνωστές – και καταγράφονται με λεπτομέρειες στο «Ποντίκι» που κυκλοφορεί σήμερα. Εξ ίσου γνωστή είναι η δραματική θέση της χώρας μας στο διεθνές πεδίο ύστερα από την ευρωσύνοδο κορυφής – και γι’ αυτό θα βρείτε λεπτομέρειες στο σημερινό μας φύλλο.

Όμως θα περίμενε η κυβέρνηση μια κίνηση καλής θελήσεως εκ μέρους του ευρωσυστήματος, δεδομένου ότι αυτή αποτελεί την τελευταία απόπειρα να παραμείνει η διακυβέρνηση στα χέρια των παραδοσιακών «θεσμικών» πολιτικών δυνάμεων.

Στις τελευταίες εκλογές, υπό το βάρος των εκβιασμών και της τρομοκράτησης για την έξοδο από το ευρώ, το μεταπολιτευτικό σύστημα εξουσίας πήρε την τελευταία του ευκαιρία να διαχειριστεί τη χώρα. Αν αποτύχει – και μάλιστα εξευτελιζόμενο –, τότε όχι μόνο δεν θα έχει άλλη μια ευκαιρία, αλλά και η ελληνική κοινωνία δεν θα έχει άλλη επιλογή παρά να πάρει και αυτή τις ευθύνες και τα ρίσκα της. Όσο μεγάλα και όσο σκληρά κι αν είναι.

Αυτό σημαίνει, πρακτικά, κάτι που έχουμε επισημάνει από καιρό: Όσο συνεχίζεται η εσκεμμένη κοινωνική καταστροφή, τόσο θα αυξάνονται αυτοί που δεν έχουν τίποτε να χάσουν. Και τόσο το άλμα προς το νέο – και ταυτόχρονα άγνωστο – θα γίνεται όχι επιλογή, αλλά ανάγκη. 

Κάπου εδώ αρχίζει να βαραίνει η ευθύνη του «αντιμνημονίου», το οποίο σήμερα – πιθανότατα και αύριο – θα εκφράζεται προνομιακά και πλειοψηφικά από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αν το σχήμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς θέλει να αποτελεί μια πραγματική και μετρήσιμη πολιτική επιλογή, θα πρέπει αυτή την επιλογή – και την πρόταση – να τη χτίσει, να την ολοκληρώσει και να την κάνει κτήμα της κοινωνίας το συντομότερο δυνατόν. Σε άλλη περίπτωση θα καταγραφεί στη συνείδηση μιας πολύ κρίσιμης κοινωνικής μάζας απλά ως μια επιλογή απόρριψης και απελπισίας, μια προοπτική άλματος προς το άγνωστο – και ίσως το κενό.

Η ώρα του ΣΥΡΙΖΑ στην πραγματικότητα δεν είναι… αύριο, αλλά το συντομότερο δυνατόν. Ίσως και… σήμερα. Για να μην πούμε… χθες. Η ανεξέλεγκτη κατάρρευση οικονομίας και κοινωνίας, αλλά και οι εθνικοί κίνδυνοι που απορρέουν από την κατάρρευση, δημιουργούν εκρηκτικές συνθήκες και όποιος θέλει να διεκδικήσει όχι απλώς την εξουσία, αλλά μια πραγματική διέξοδο, με διασφάλιση των εθνικών συμφερόντων σε όλη τους την έκταση, δεν έχει την πολυτέλεια να καθυστερεί.

Κυρίως επειδή η κοινωνία δεν μπορεί να περιμένει επ’ άπειρον βλέποντας την ύπαρξή της να γίνεται συντρίμμια..