Δ. Μαρίνος: "Η δημοσιογραφία, της σήμερον, δεν είναι τίποτα άλλο από μια τεχνική παραγωγής συγκεκριμένων ειδήσεων για συγκεκριμένα αυτιά και μάτια"

Ο Διονύσης Μαρίνος, ευγενικός, αιχμηρός όταν πρέπει,  με χαρακτηριστικά γυαλιά που δεν αποχωρίζεται ποτέ  και δαχτυλίδι πυγμής στο δ...

Ο Διονύσης Μαρίνος, ευγενικός, αιχμηρός όταν πρέπει, 

με χαρακτηριστικά γυαλιά που δεν αποχωρίζεται ποτέ 

και δαχτυλίδι πυγμής στο δεξί χέρι, αυτοαναλύεται, 

παίζει με τις λέξεις και δημιουργεί με αυτές. 

Ποιητής, συγγραφέας και δημοσιογράφος, 

ρόλοι αντικρουόμενοι με σαφείς προεκτάσεις, 

τους αποδομεί και τους αποδέχεται. 

Συνέντευξη στη Γιώτα Κωνσταντινίδου,

για το PRESS-GR

'' Τελευταία πόλη''. Πότε ένας άνθρωπος φτάνει να βιώσει τη δική του κόλαση; Όταν καταλύεται το έλλογο, όταν απολείπει το ανθρώπινο, όταν η αποκτήνωση είναι τρόπος ζωής και η παραφροσύνη τρόπος σκέψης; Οι ήρωες της «Τελευταίας Πόλης» ζουν μια οριακή κατάσταση που τους φέρνει αντιμέτωπους με τον εσώτατο εαυτό τους. Ο φόβος του αφανισμού μέσω της αποκτήνωσης είναι πάντοτε μπροστά τους, παλλόμενος και διαυγής. Ένα βήμα χωρίζει το άλογο από το να κυριαρχήσει πάνω στη φυσική ροή των πραγμάτων. Ο εξανδραποδισμός είναι μια στρεβλή κατάφαση πάνω στη ζωή. Η βούληση για ζωή είναι πάντα παρούσα και σε μεταιχμιακές καταστάσεις, ο άνθρωπος, προσθέτει το «παντί τρόπω» που αφήνει όλα τα ενδεχόμενα των πράξεών του, ανοιχτά προς ανάγνωση. 

Οι πόλεμοι στις μέρες μας, κρυφοί, υπόγειοι, κεκαλυμμένοι συνεχίζονται, τα ταξίδια σωτηρίας και αναζήτησης καταλύματος δε σταματούν, ο ανθρώπινος πόνος και ο εξευτελισμός δεν έχουν τέλος. Ο πόλεμος, η οδύνη, η καταστροφή, η αποδόμηση κοινωνικών θεσμών, η εκδούλευση, η εκπόρνευση, είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα που θα διαιωνίζονται;
Μου θυμίζετε τον στίχο του Τσαρλς Μπουκόφσκι, «ανθρωπότητα, ήσουν χαμένη από την αρχή». Απαισιόδοξο; Πικρός κυνισμός; Ή μήπως μια εδραία διαπίστωση πάνω στην ανθρώπινη περίπτωση; Το συγκρουσιακό στοιχείο του ατόμου, η ανάγκη του μετά - νεωτερικού ανθρώπου να προσδιορίσει, με μια καινούργια γλώσσα, τη θέση του στον κόσμο, τον οδηγούν, στην πραγματικότητα, στη μόνη αναλλοίωτη και συνάμα αρχέγονη ιδιότητά του: αυτή του κυνηγού. Κάπως έτσι δεν ξεκινούν οι πόλεμοι (ορατοί και αόρατοι);
''Χαμένα Κορμιά''. Το κείμενο είναι ασπρόμαυρο, ημιφωτισμένο, υπαινικτικό, καυστικό, αφοριστικό, σα το εξώφυλλο. Σε παρασέρνει να περιμένεις, να αγωνιάς, να παραληρείς, Πού πηγαίνουν τα Χαμένα Κορμιά; Ποιοι θα μπορούσαν να είναι Χαμένα Κορμιά;
Τα «Χαμένα Κορμιά» πηγαίνουν στα. χαμένα έτσι και αλλιώς. Μεταφορικώς και κυριολεκτικώς. Κάτι μας τρώει, κάτι μας εξαφανίζει από τις ζωές μας. Τι μπορεί να είναι αυτό; Μάλλον η ίδια η ζωή, δεν έχω άλλη πρόχειρη και πειστική απάντηση. Όλοι είμαστε εν δυνάμει χαμένοι, εξαφανισμένοι, κρυμμένοι από του κόσμου την παράλογη γιορτή. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και το βιβλίο έχει εξαφανιστεί από τις προθήκες των βιβλιοπωλείων.
Αμετανόητος Αθηναίος πολίτης και γηγενής. Γιατί δε πάτε στην επαρχία, όπως προτείνει ο Σαββόπουλος σε κάτι βιντεάκια στη ΝΕΤ;
Αμετανόητος δεν είμαι, δεν θα το δεχόμουν ως σημείο ταυτότητας. Γηράσκω αεί αναθεωρών, που έλεγε και ο Αναγνωστάκης. Στην Αθήνα γεννήθηκα, εδώ εργάζομαι, από εδώ κινώ τα νήματά μου, αλλά δεν θα είχα πρόβλημα να μετακινηθώ στην ενδοχώρα. Το ζητούμενο, όμως, είναι να κάνεις αυτή την αλλαγή ως εσωτερική ανάγκη και όχι με αναγκαστικούς οικονομικούς όρους, διότι τότε δεν θα αγαπήσεις ποτέ τον τόπο που σε κρατάει. 

Γεννάμε παιδιά για να ικανοποιήσουμε ναρκισσιστικά, εγωκεντρικά ιδεώδη, να αποτυπώσουμε με σιγουριά τη συνέχειά μας σ' αυτόν τον κόσμο, να ικανοποιήσουμε κοινωνικές επιταγές, να ενσαρκώσουμε έναν έρωτα. Κοινωνιολογικές προσεγγίσεις, ψυχολογικές θεωρίες, που σοκάρουν τους συντηρητικούς ίσως επειδή είναι αλήθεια. Εσείς, έχετε ένα παιδί από μια πολύ γοητευτική γυναίκα, τι αποτυπώνει για εσάς;
Αναμφίβολα το εγωιστικό στοιχείο, υπάρχει έντονο μέσα μας όταν αποφασίζουμε να κάνουμε παιδιά. Βλέπουμε την αντανάκλαση του εαυτού μας σε αυτά, τη διαιώνιση ενός πράγματος καταδικασμένου και τετελεσμένου. Θεωρούμε πως έτσι μεταβαίνουμε σε ένα καθεστώς διάρκειας, πέραν των φυσικών ορίων της ζωής. Τζίφος! Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι αληθή. Ο κάθε άνθρωπος και η μοναδικότητά του. Προσωπικά δεν περιμένω από τον γιο μου να περπατήσει πάνω στα δικά μου χνάρια. Τη μοναδική συμβουλή που θα του δώσω, θα είναι να τα σβήσει εξ ολοκλήρου και να ζωγραφίσει τα δικά του. Η οικογένεια είναι ένας πυρήνας, αλλά όχι ένας αυτοσκοπός.
Οι δημοσιογράφοι είναι κριτικολάγνες, ''το τρίτο μάτι'' ή ''μονόφθαλμοι κύκλωπες'', ή ο παντογνώστης αφηγητής ή ένας μετουσιωμένος Προμηθέας, σύγχρονοι σοφιστές, σας δίνω με δόση χιούμορ την αρνητική πλευρά. Μπορούν να γίνουν ποιητές; Δηλ. να μας κοινωνήσουν κομμάτια τους με γενναιοδωρία και ταπεινότητα;
Η ποίηση απέχει από τη δημοσιογραφία και το ανάποδο. Επί της ουσίας η μια αντιμάχεται την άλλη. Πώς να παντρέψεις κάτι που αναζητεί το εφήμερο και το καθημερινό, με κάτι που σχεδιάζει εκ νέου τις συντεταγμένες του κόσμου; Η δημοσιογραφία της σήμερον δεν είναι τίποτα άλλο από μια τεχνική παραγωγής συγκεκριμένων ειδήσεων για συγκεκριμένα αυτιά και μάτια. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Μην περιμένει λοιπόν από τους λειτουργούς της να δράσουν ποιητικά. Προέχει η επιβίωσή τους που δεν είναι πλέον τόσο δεδομένη.
Αρχισυντάκτης στο ''Goal news'', ηγετική θέση, θέση ευθυνών πώς τη διαχειρίζεσθε; Πολλοί συγκρούονται με αρχισυντάκτες αλλά πόσοι θα ήθελαν πραγματικά να είναι; Θέση που αποκρύπτει και υποκριτικό διδακτισμό'' μη γίνει έτσι αλλά έτσι;''
Η θέση του αρχισυντάκτη μού προέκυψε πριν από εννέα χρόνια, δεν την αποζήτησα. Ποτέ μου δεν ζητάω οφίτσια, είναι θέμα αρχής. Δεν ξέρω αν αποτελεί όνειρο για πολλούς συναδέρφους, πάντως, αν το βιώσουν θα καταλάβουν πώς πολλές φορές είναι άχθος και κατάρα. Όσο για τον περιβόητο διδακτισμό, δεν τον θεωρώ ούτε απαραίτητο, ούτε και χρήσιμο. Όχι, δεν λειτουργώ με αυτόν τον τρόπο. Θα ήταν άδικο για τους συντάκτες.
Για το τέλος, θέλω να μας αφιερώσετε μερικούς στίχους σας, που να εναρμονίζονται ή με αυτή τη δεδομένη στιγμή ή με τη περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Αν μπορούσα θα διάλεγα τον στίχο του Μιχάλη Κατσαρού: «Πάρτε μαζί σας νερό/το μέλλον μας θα έχει πολύ ξηρασία. Αφού μου ζητάτε κάτι δικό μου, αυτό θα ήταν το εξής: «γυμνοί στων σειρήνων το υποβρύχιο κάτεργο/μεταλαβαίνουμε ναυάγια».
Σας ευχαριστώ πολύ.