O Δημήτρης Σωτάκης μιλά για το "Θάνατο των Ανθρώπων"...

  ...στη Λίνα Φυτιλή, αποκλειστικά για το PRESS-GR Ο Δ. Σωτάκης γεννήθηκε στην Αθήνα , το 1973 . Έχει εκδώσει πέντε μυθιστορήματα και μι...

  ...στη Λίνα Φυτιλή, αποκλειστικά για το PRESS-GR

Ο Δ. Σωτάκης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1973. Έχει εκδώσει πέντε μυθιστορήματα και μια συλλογή διηγημάτων. Το βιβλίο του «Η πράσινη πόρτα» (2002) ήταν υποψήφιο για το βραβείο του περιοδικού «Διαβάζω», ενώ το επόμενο μυθιστόρημά του «Η Παραφωνία» (2005) μεταφράστηκε και κυκλοφορεί στην Ολλανδία, από τις εκδόσεις Van Gennep. To μυθιστόρημά του «Ο Άνθρωπος καλαμπόκι» ήταν υποψήφιο για το βραβείο Αναγνωστών του ΕΚΕΒΙ για το 2007, καθώς και για το βραβείο του περιοδικού «Διαβάζω». «Το θαύμα της αναπνοής» (2009) τιμήθηκε με το βραβείο Athens Prize for Literature του περιοδικού Δέκατα. Το Μάιο του 2012 κυκλοφόρησε το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Ο Θάνατος των Ανθρώπων».

Μιλήστε μας για το καινούριο σας βιβλίο.
«Ο Θάνατος των Ανθρώπων» περιγράφει την ιστορία ενός παράξενου, φανταστικού χωριού, οι κάτοικοι του οποίου ζουν επί αιώνες γαλήνια και ευτυχισμένα, όμως μια σειρά δυσάρεστων περιστατικών αλλάζει ριζικά την ατμόσφαιρα και την ψυχολογία τους, με αποτέλεσμα να δουν πλέον τη ζωή τους από διαφορετική οπτική γωνία.
Ποιο ήταν το πρώτο έναυσμα για τη γραφή του;
Το πρώτο έναυσμα είναι πάντα οι ίδιοι οι άνθρωποι, ο τρόπος που επιλέγουμε να διαχειριστούμε καθημερινά τις ζωές μας. Οι περισσότεροι από μας, ζούμε σχεδόν στην τύχη, απλώς περιφερόμαστε χωρίς να έχουμε μια σαφή αίσθηση για τον σκοπό της ζωής μας. Αυτός είναι ο κύριος άξονας προβληματισμού που πάντα με καίει, που μονίμως χρησιμοποιώ ως άλλοθι για να ξεδιπλώσω μια ιστορία.

 Η τάση σας να δημιουργείτε φανταστικούς κόσμους οφείλεται στην πιθανή ανάγκη απόδρασης από τη στυγνή πραγματικότητα ή στην ανάγκη της συμφιλίωσης μαζί της, μ΄αυτόν τον ασυνήθιστο τρόπο;
Ακριβώς, είναι, χωρίς δεύτερη σκέψη, μία απόδραση από τη μέτρια ζωή που ζω. Οι φανταστικοί κόσμοι δεν είναι μόνο η επινόηση μιας λογοτεχνικής περιοχής, η δημιουργία κόσμων, αλλά την ίδια στιγμή και μια έξοδος από αυτό που ζω εγώ, από όσα επιθυμώ να δραπετεύσω. Η πραγματικότητα δεν έχει σχεδόν κανένα ενδιαφέρον εκτός από τις έντονες εξάρσεις των αισθήσεών μας και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να μας κρατήσει κοντά της με τους ρυθμούς που εκείνη θέλει να επιβάλλει. 

Πιστεύετε ότι διαχειριζόμαστε καλά τη ζωή μας ή ζούμε αναμένοντας πράγματα και καταστάσεις που δε θα έρθουν ποτέ;
Αυτή η αλλόκοτη συνθήκη της προσμονής είναι το ενδεχόμενο μαρτύριό μας. Βεβαίως, η λαχτάρα για ευτυχία είναι ένα ανθρώπινο χαρακτηριστικό, ωστόσο αυτή η προσμονή μπορεί συχνά να διαλύσει τον εαυτό μας. Η εσωτερική ηρεμία είναι δυνατή χωρίς τις συμβάσεις όσων θεωρούμε ότι μας κάνουν ευτυχισμένους. Άλλωστε, τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι ζουν με έντονες ψευδαισθήσεις σε σχέση με αυτό που καλούν ευτυχία.
Αναφέρετέ μου τα πιο αγαπημένα σας βιβλία.
Ιστορίες των Κρονόπιο και των Φάμα, του Χούλιο Κορτάσαρ, Η Δίκη του Κάφκα, Ο μίμος των φωνών του Μπέρνχαρντ, Η Σκάλα του Σωκράτη Καψάσκη και πολλά άλλα.
Τελικά τι είναι αυτό που απειλεί περισσότερο την ανθρώπινη ύπαρξη; Υπάρχει κάτι που μας απελευθερώνει;
Εμείς οι ίδιοι, τι άλλο; Η αυτοκαταστροφική τάση του ανθρώπου, που κατασπαράζει τα πάντα μέσα μας. Οι άνθρωποι έχουν την τάση να βάζουν τρικλοποδιές στα δικά τους βήματα, στη δική τους πορεία, και η συνέπεια είναι μια απόκοσμη θλίψη που γιγαντώνεται και μας καταθλίβει. Αυτό που-εν δυνάμει-μας απελευθερώνει, είναι ακριβώς ο απεγκλωβισμός από τον εαυτό μας.

Ποιοι είναι οι παράμετροι που κατευθύνουν την ομαλή ροή της ζωής; Ή αυτό δεν υπάρχει;
Η ζωή μας δεν μπορεί από τη φύση της να έχει ομαλή ροή. Είναι από τη μήτρα της χαοτική. Όταν εμείς πασχίζουμε να βάλουμε μια τάξη, φαίνεται ότι τα καταφέρνουμε, αλλά σύντομα το χάος και πάλι κατακλύζει τα πάντα. Όμως, τελικά, αυτή είναι και η ηδονή, μια ερμηνεία για το νόημά της, η ενδελεχής πάλη μας με το χάος.
Πιστεύετε ότι οι ήρωές σας θα μπορούσαν να έχουν αληθινή υπόσταση στην εποχή μας;
Οι ήρωες μου υπάρχουν. Είναι άνθρωποι που υποφέρουν, που δεν καταφέρνουν να βρουν ένα καταφύγιο, μια γαλήνη μέσα και έξω απ’ το σώμα τους. Όσο όμως είναι πραγματικοί, άλλο τόσο είναι και φανταστικοί, αφού το κράμα της ψυχοσύνθεσής τους και η τόσο έντονη αναζήτησή τους για την εσωτερική τους αλήθεια, σε φανταστικά πρόσωπα θα μπορούσε τελικά να ανήκει.
Τι περιμένει ο αναγνώστης από ένα βιβλίο κατά την άποψή σας;
Περιμένει να αναγνωρίσει ένα κομμάτι, έστω μια υποψία ψευδαίσθησης για την αλήθεια της δικής του πραγματικότητας, για αυτό που εκείνος έχει σχηματοποιήσει ως αληθινή ζωή. Κι όταν το βρει, τότε το βιβλίο του αρέσει. Ο αναγνώστης δε θέλει απαραίτητα να ταυτιστεί με το βιβλίο που διαβάζει, όμως σίγουρα έχει την επιθυμία να θεωρήσει το βιβλίο αξιόπιστο στη συνείδησή του.