ΜΠΑΓΚΛΑ ΝΤΕΣ...

Κείμενο – φωτογραφία:  Γιώργος Χρηστινίδης ,  gchristi@phyed.duth.gr Τον καιρό της – υποτιθέμενης – ευημερίας υπήρχαν σ’ αυτή τ...

Κείμενο – φωτογραφία: 

Γιώργος Χρηστινίδης, 

gchristi@phyed.duth.gr

Τον καιρό της – υποτιθέμενης – ευημερίας υπήρχαν σ’ αυτή την περιοχή τα λεγόμενα βρώμικα. Μικρά ουζερί σε παράγκες, χωρίς νερό ή ηλεκτρικό, χωρίς κανόνες υγιεινής, χωρίς… χωρίς… χωρίς…
Τα ξήλωσαν και ίσως έκαναν καλά. Ήταν βρώμικα και παράνομα. Τα βρώμικα έφυγαν, αλλά η βρωμιά έμεινε… και πώς να μην μείνει, αφού οι γύρω βιομηχανίες συνεχίζουν να μολύνουν την περιοχή που είναι πέρασμα για πολλά είδη πουλιών και υδροβιότοπος;
Οι παππούδες μας έκαναν μπάνιο στην περιοχή. Ξεκινούσαν από τη δυτική Θεσσαλονίκη, περνούσαν μέσα από τους μπαξέδες που υπήρχαν τότε και κατέληγαν στην ακτή με τα πολλά ταβερνάκια.
Ιδού λοιπόν μια μικρογραφία του ελληνικού κράτους: Χαλάμε το τοπίο, απαγορεύοντας τους ανθρώπους να χαρούν τη θάλασσα στο όνομα της ανάπτυξης, αφήνουμε βιομηχανικά συγκροτήματα να μολύνουν ανεξέλεγκτα, ξηλώνουμε τους παράνομους που τους αρέσει να ουζάρουν με βρώμικα και σφυρίζουμε αδιάφοροι στη βρωμιά των μεγάλων που καταστρέφουν τον υδροβιότοπο.
Μοιάζει με το γνωστό αίνιγμα αυτή η περιοχή του Καλοχωρίου, 5’ από τη Θεσσαλονίκη και δίπλα στο δέλτα του Αξιού: «Ξηλώνω ξεβρωμίζω και η βρώμα μέσα είναι. Τι είναι;»