GRID_STYLE

NONE

ΡΟΗ:

latest

ΜΗΝ ΑΠΟΦΕΥΓΕΙΣ ΤΟΥΣ ΝΕΡΟΛΑΚΚΟΥΣ...

Κείμενο – φωτογραφία : Γιώργος Χρηστινίδης ,  gchristi@phyed.duth.gr Όταν ήταν παιδί του άρεσε να τσαλαβουτάει στις λακκούβες μ...

Κείμενο – φωτογραφία:
Γιώργος Χρηστινίδης

Όταν ήταν παιδί του άρεσε να τσαλαβουτάει στις λακκούβες με τα νερά. Έβγαινε με τους φίλους του σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή κι έπαιζαν με τις ώρες κι όταν βράδιαζε γυρνούσαν σπίτια τους αποκαμωμένοι, καταλασπωμένοι και σίγουροι για τη ζωή τους. Ο καιρός εκείνος, βέβαια, είχε περάσει, είχε γίνει μακρινό παρελθόν κι ένα αδυσώπητο παρόν πήρε τη θέση του.
Αυτό το παρόν τον έφερε τώρα εδώ. Έπρεπε να σκεφτεί… τι θα έκανε με τη ζωή του… Τα οικονομικά του ήταν χάλια, ήταν χωρίς δουλειά και οι υποχρεώσεις τον έπνιγαν. Περπατούσε ανάμεσα στους νερόλακκους αποφεύγοντάς τους. Το τοπίο του θύμισε την τελευταία διαδήλωση. Ήταν περίπου εφτά οχτώ χιλιάδες κόσμος… με τα πρώτα δακρυγόνα έφυγαν οι μισοί, με τα δεύτερα έμειναν καμιά διακοσαριά να παίζουν πετροπόλεμο για να καταλήξουν να κάνουν τον τόπο τριγύρω, όπως αυτόν που αράδιαζε τώρα τα βήματά του…
Δεν πρόσεξε και το δεξί παπούτσι του λερώθηκε από τις λάσπες. Πλησίασε ένα νερόλακκο και το βούτηξε προσεκτικά από τη μια άκρη για να το καθαρίσει… Ξαναθυμήθηκε την τσακαλοπαρέα και τα παιχνίδια τους… Χωρίς να το ελέγχει, χωρίς καν να το καταλάβει βούτηξε όλο το πέλμα μέσα στο νερό. «Γιατί όχι;» σκέφτηκε κι αμέσως βούτηξε και το άλλο. Αισθάνθηκε το νερό δροσερό, καταπραϋντικό, να του μουσκεύει τα παπούτσια, τις κάλτσες, τα πόδια… Πήρε δύναμη και περπάτησε λίγο μέσα στα νερά. Ήδη η σκέψη του πετούσε μακριά, δεν ένιωθε μελαγχολία πια. Πήδηξε στο διπλανό νερόλακκο και μετά σε έναν άλλον και στον άλλον δίπλα και συνέχισε…
Ένιωθε ελεύθερος, σα να είχε αυτός ο τόπος κάτι μαγικό, όπως τότε που ήταν μικρός. Από κει που απέφευγε τις λακκούβες, τώρα κεντράριζε κι έπεφτε κατευθείαν μέσα τους. Τα νερά πετάγονταν με δύναμη… Είχε γεμίσει λάσπες παντού, είχε γίνει αγνώριστος, σχεδόν μεταμορφώθηκε… Αυτό ήταν: Αν δεν έφευγαν με τα πρώτα δακρυγόνα… αν έμεναν στη θέση τους όλοι… και οι εφτά οχτώ χιλιάδες, τα πράγματα θα ήταν τελείως διαφορετικά… τα δακρυγόνα θα τελείωναν… θα τελείωναν κι αυτοί που τα πετούσαν… Θα μπορούσαν, ίσως, να πάρουν αποφάσεις… θα μπορούσαν, ίσως, να κρατήσουν τη ζωή στα χέρια τους. Το σίγουρο είναι ένα: για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια θα μπορούσαν να γυρίσουν σπίτι τους αποκαμωμένοι, καταλασπωμένοι και σίγουροι για τη ζωή τους.

Δεν υπάρχουν σχόλια

ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση