GRID_STYLE

NONE

ΡΟΗ:

latest

"Πια"

" Θάθελα αυτήν την μνήμη να την πω... Μα έτσι εσβύσθη πια...  σαν τίποτε δεν απομένει — Δέρμα σαν καμωμένο από ιασεμί... Εκείν...

"Θάθελα αυτήν την μνήμη να την πω...
Μα έτσι εσβύσθη πια... 
σαν τίποτε δεν απομένει —
Δέρμα σαν καμωμένο από ιασεμί...
Εκείνη του Aυγούστου 

— Aύγουστος ήταν; — η βραδυά...
Μόλις θυμούμαι πια τα μάτια· 
ήσαν, θαρρώ, μαβιά...
A ναι, μαβιά· 
ένα σαπφείρινο μαβί."

Ήταν Αύγουστος, πέρσι τέτοια εποχή,
σε μια λατρεμένη χώρα.
Λίγο πιο κείθε απ᾽τη National Gallery, (Dublín), μετά από έναν ομηρικό καβγά,
δια ασήμαντον αφορμή. Από εκείνους που σε οδηγούν ή σε ένα αξέχαστο γαμήσι ή δρουν ως καταλύτης ενός επεισοδιακού χωρισμού.
Μια μέρα ενός ξεχωριστού μήνα ζωής.
Μια ανάμνηση πια.
Κι είναι αυτό το "πια" που όταν το βλέπεις,  μπορείς να ξεκινάς αντίστροφα την ανάγνωση μιας όποιας αφήγησης. Όσο κακογραμμένη να ᾽ναι, αρκεί ένα "πια" για να την οριοθετήσει. Γιατί είναι αυτό το "πια" (=το επίρρημα και όχι ένα λάθος γραμμένο "ποια") το δυνατότερο σημείο του γραπτού λόγου.
Η λέξη εκείνη που έχει επίδραση αντιστρόφως ανάλογη της έκτασής της.
Μια έννοια τελεία, που είναι γραμμένη άτσαλα, για να περνά καμιά φορά ανεπαίσθητα.
Πόσες φορές ένα "πια" σου πέρασε ανώδυνα;
Καμιά, στο λέω.

Δεν υπάρχουν σχόλια

ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση