Το «έγκριτο» Spiegel, οι Υδραίοι φοροφυγάδες και η Αλήθεια

Για να μην παρεξηγηθώ, θεωρώ πως όλοι οι πολίτες οφείλουν να πληρώνουν αδιαμαρτύρητα τους φόρους που τους αναλογούν ακόμη κι αν αυ...

Για να μην παρεξηγηθώ, θεωρώ πως όλοι οι πολίτες οφείλουν να πληρώνουν αδιαμαρτύρητα τους φόρους που τους αναλογούν ακόμη κι αν αυτοί είναι άδικοι και όλοι γνωρίζουμε πως οι φόροι είναι άδικοι, αφού όπως είχε πει και ο Σιδηρούς Καγκελάριος της Γερμανίας Μπίσμαρκ: « οι νόμοι είναι σαν τα λουκάνικα, καλύτερα να μην ξέρει ο λαός πως …….

γίνονται».
Το έγκριτο γερμανικό περιοδικό Der Spiegel, που χθες είχε σαν κύριο τίτλο την είδηση από το επεισόδιο με τον εστιάτορα της Υδρας, το Δεκέμβριο του 1997, με τίτλο “πάνω τα κέρδη, έξω οι θέσεις εργασίας” σχολίαζε το φαινόμενο της επιβράβευσης από το χρηματιστήριο της καταστροφής θέσεων εργασίας, μέσω μιας νέας γενιάς διευθυντικών στελεχών. «Υπάρχουν πολλά παραδείγματα ευρωπαϊκών εταιρειών» έγραφε, «που μόλις ανακοινώθηκαν μαζικές απολύσεις, οι μετοχές των εταιρειών εκτινάχθηκαν στα ύψη. Πολλοί επιχειρηματίες έχουν ανακαλύψει τη συνταγή του πλούτου. Η μαγική συνταγή είναι: Καπιταλισμός χωρίς εργασία συν καπιταλισμός χωρίς φορολογία. Ηδη  μεγάλες υπερεθνικές επιχειρήσεις, όπως η Siemens ή η BMW, δεν πληρώνουν πια στο εσωτερικό της χώρας φόρους. . Είναι πλέον σίγουρο, ότι στο άμεσο μέλλον φόρους θα πληρώνουν μόνο οι εργαζόμενοι, αυτοί που έχουν εργασία, και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, οι οποίες δεν έχουν την πολυτέλεια να απειλήσουν με μεταφορά της έδρας τους σε Κίνα, Ινδία ή άλλη χώρα “Ευκαιρίας”. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος αποδυνάμωσης του κράτους, με άλλοθι τη μείωση του “Κόστους Λειτουργίας”».

Το ίδιο περιοδικό, πριν επτά μήνες,  εκτιμούσε τη φοροδιαφυγή στη Γερμανία γύρω στα 75 δις ευρώ!

Το περιοδικό αγνοεί ότι αυτά που συμβαίνουν στη Γερμανία λόγω της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, συνέβαιναν πάντοτε στην Ελλάδα από την ημέρα της δημιουργίας του Νεοελληνικού κράτους γι αυτό και η αντίδραση των πολιτών που συνεχίζουν να συμπεριφέρονται όπως την εποχή των φορεοεισπρακτόρων του Βυζαντινού και αργότερα του Οθωμανικού κράτους.

Το 1968, επί χούντας, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, ο Σταύρος Νιάρχος είχε πληρώσει 1750 δραχμές φόρο προς το ελληνικό κράτος. Δυο χρόνια αργότερα, εγώ, σαν εργαζόμενος φοιτητής είχα πληρώσει τα τετραπλάσια! Τότε και τώρα, οι πολίτες του Περιστερίου πληρώνουν περισσότερος φόρους από όλους τους πολίτες του Ψυχικού, της Πολιτείας και της Εκάλης μαζί.

Το φαινόμενο δεν είναι ελληνικό αλλά παγκόσμιο. Πριν δυο χρόνια, ο δεύτερος πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο, ο αμερικανός Μπάφετ, είχε δηλώσει δημόσια ότι η γραμματέας του πληρώνει περισσότερους φόρους απ’ τον ίδιο και επειδή αυτό δεν είναι αρκετό, έρχεται ο υποψήφιος αντιπρόεδρος του Ρόμνεϊ, ο Πολ Ράϊαν και δηλώνει πως θα μειώσει ακόμη περισσότερο τους φόρους των πλουσίων καταργώντας ή μειώνοντας παράλληλα τα κοινωνικά επιδόματα.

Το περιοδικό, οι οικονομολόγοι της έδρας και του γραφείου και τα παπαγαλάκια της Δημοσιογραφίας, αγνοούν, ή καμώνονται πως αγνοούν, αυτό που ξέρουν οι άνθρωποι της πιάτσας και οι πραγματικοί οικονομολόγοι της αγοράς οι λογιστές και οι φοροτεχνικοί. Πως δηλαδή, οι διαφυγόντες φόροι του υδραυλικού, του ηλεκτρολόγου και του μικρομαγαζάτορα πέφτουν πάλι στην ελληνική αγορά , ενώ οι διαφυγόντες φόροι των μεγαλοεπιχειρηματιών, επενδύονται σε ακίνητα στο Λονδίνο, σε έργα τέχνης, σε πολυτελή αγαθά εισαγωγής ή χάνονται κάπου εκεί στο Τρίγωνο των Βερμούδων σε υπεράκτιες εταιρείες.