Tύψεων Ήττα...

Του Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη Ηχώ δυνατή της μάνας μου η προτροπή να είναι Θεός μου η συνείδησή μου. Αρνήθηκα να βάλω καθρέφτες σε κάθε ...

Του Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη

Ηχώ δυνατή της μάνας μου η προτροπή να είναι Θεός μου η συνείδησή μου. Αρνήθηκα να βάλω καθρέφτες σε κάθε τοίχο, όχι γιατί με κυριεύσατε και μοιάζει αλλότριο το είδωλό μου, αλλά γιατί το γήρας φοβάμαι. Θυμάμαι τις φορές που προσπαθήσατε επίμονα να στήσετε πλαίσια ενοχικά, θηλιές, μετά τη νομιμοποίηση του Ομήρου και μαζί με τις χαζάδελφες Ερινύες να ακολουθείτε κάθε κίνηση, να είστε η αντίδραση στην όποια δράση μου. Γεννηθήκατε από το αίμα τ’ Ουρανού, όταν ο γιος του ο Κρόνος του ‘κοψε με αδαμάντινη άρπη τα μέλη της ανδρικότητας του. Με ένα τέτοιο δρεπάνι, σας θέρισα και τώρα ζω. Λανθάνω, αδικώ, ξεχνώ, ερωτεύομαι, υπάρχω... Λυπάμαι όσους, μετά από τη λήθη και την ενοχή, σας επικαλούνται. Μοιάζετε να είστε εσείς τελικά η άφεση και όχι η τιμωρία. Και αυτή σας τη διπροσωπία ποτέ δε συγχώρησα. Έκλαψα, ίσως αλλοιώθηκα, πόνεσα, αλλά γι’ άλλο σας κατηγορώ: δεν είχατε ποτέ χαρακτήρα και ως γελοία ανάμνηση σας θυμάμαι. Θα στέκομαι πάντα γυμνός στην απέναντι όχθη, για να μην έχετε έτσι το κάτι να μου προσάψετε. Να βλέπετε όπως δε θέλετε τη ψυχή μου: λευκή. Να σας θυμίζω ότι των απότοκων των όρχεων η γνώση είναι μικρή.