Η συμβατική ανοησία στην οικονομική πολιτική...

Γράφει ο Βασίλης Δ. Χασιώτης.   Δεν υπάρχει μόνο η συμβατική σοφία. Υπάρχει και η συμβατική ανοησία. Τόσο στη ζωή γενικότερα...

Γράφει ο Βασίλης Δ. Χασιώτης.

 

Δεν υπάρχει μόνο η συμβατική σοφία.

Υπάρχει και η συμβατική ανοησία.

Τόσο στη ζωή γενικότερα, όσο και στην οικονομική πολιτική ειδικότερα.

Συμβατική ανοησία, είναι η καθιερωμένη αγκύλωση στο λάθος.

Δεν είναι το λάθος αυτό καθ’ αυτό.

Το λάθος αυτό καθ’ αυτό, όταν γίνεται αιτία να διαλύει αυταπάτες γύρω από ζητήματα της καθιερωμένης συμβατικής σοφίας, ή να μας αποκαλύπτει νέα πράγματα, είναι, τότε, μια σκανδάλη της προόδου.

Δεν αναφέρομαι συνεπώς σ’ αυτό το «αναζωογονητικό» λάθος.

Αναφέρομαι στο λάθος απ’ το οποίο δεν διδασκόμαστε.

Στην αγκύλωση στο επαναλαμβανόμενο λάθος, σ’ αυτό αναφέρομαι.

Όταν αργότερα τα πράγματα θα έχουν καταλαγιάσει, είμαι βέβαιος, ότι όχι η μνημονιακή πολιτική ως «λάθος», μα η μνημονιακή πολιτική ως επαναλαμβανόμενο λάθος, απ’ το οποίο οι ελληνικές κυβερνήσεις που την υιοθετούσαν ήταν ανίκανες να αποκολληθούν απ’ τις αιτίες που καθιστούσαν αυτό το λάθος τόσο ορατό και τόσο ολέθριο, θα αποτελεί ένα πολύ ενδιαφέρον σημείο στο οποίο η οικονομική –και όχι μόνο- σκέψη θα επιχειρήσει να δώσει κάποιες απαντήσεις.

Να απαντήσει δηλαδή γιατί Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΕΜΠΟΣΤΟΣΥΝΗΣ, ΑΠΟΡΡΟΙΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΗΣ ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ στις «θεραπευτικές» ιδιότητες ενός «φαρμάκου», οδήγησε στην οξύμωρη  ΕΠΙΜΟΝΗ στη λήψη αυτού του «φαρμάκου», που αποδεικνύονταν στη πράξη ένα ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΓΙΑ ΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΟΧΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΦΑΡΜΑΚΟ.

Θάλεγε κανείς, ότι ο στόχος δεν ήταν, δεν είναι να απαλλάξει τη κοινωνία και την οικονομία από ένα δηλητήριο, αλλά μάλλον, να την υποχρεώσει να μάθει να ζει μ΄ αυτό το δηλητήριο.

Ένα είδος νέου μιθριδατισμού.

Κι επειδή σε μια τέτοια περίπτωση, άλλη απάντηση δεν θα μπορεί να είναι παρά το πόσο γερές ρίζες έχει η συμβατική ανοησία στη ζωή και στην πολιτική, αν όχι ακόμα μεγαλύτερες τουλάχιστον το ίδιο μεγάλες με εκείνες της συμβατικής σοφίας, είναι εξίσου βέβαιο, ότι κι άλλα ερωτήματα θα εγερθούν όταν θα διαπιστώνεται ότι είναι αδύνατο ένας έστω μέσων ικανοτήτων οπαδός του μνημονίου, να επέμενε τόσο πολύ σ’ ένα τόσο οφθαλμοφανές λάθος, όταν μάλιστα, κι ο ίδιος κατά πάσα πιθανότητα διαπίστωνε ότι ήταν μια λάθος και αδιέξοδη πολιτική!

Το ερώτημα που θα τεθεί είναι : ΟΛΟΙ ΛΑΘΕΨΑΝ υποστηρίζοντας το καταστροφικό για την Ελλάδα και τους Έλληνες μνημόνιο και ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ σωτήριο για τους ξένους δανειστές ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΕΒΛΕΠΑΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΟΦΕΛΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ, ή ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΟΥΣ, ΗΤΑΝ Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΑΝΟΜΟΛΟΓΗΤΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΟΣΩΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΑΝ ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ;