Αγοράζουν χρόνο που τον πληρώνουν με αίμα…

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος Η απόφαση του συνταγματικού δικαστηρίου της Γερμανίας δεν έλυσε το πρόβλημα της Ευρωζώνης – όπως δεν το έλ...

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος
Η απόφαση του συνταγματικού δικαστηρίου της Γερμανίας δεν έλυσε το πρόβλημα της Ευρωζώνης – όπως δεν το έλυσε και η απόφαση της ΕΚΤ, για αγορά ομολόγων. Ο διοικητής της κεντρικής τράπεζας έκανε αυτό που συνήθως κάνουν οι συνάδελφοί του διεθνώς: αγόρασε χρόνο για τους πολιτικούς – είτε για αυτούς που υποστηρίζουν την πολιτική και δημοσιονομική ένωση της Ευρωζώνης (η θετική πλευρά), είτε για τη Γερμανία.
Περαιτέρω, η αγορά ομολόγων εκ μέρους της ΕΚΤ είναι μια προσπάθεια να λυθεί ο γρίφος, χωρίς να καταρρεύσει η Ευρωζώνη: ειδικότερα, πως είναι δυνατόν να ενισχύει κανείς εκείνα τα ελλειμματικά κράτη, τα οποία είναι πολύ μεγάλα για να διασωθούν (όπως η Ισπανία και η Ιταλία), χωρίς να μειώνεται η πίεση για μεταρρυθμίσεις στις οικονομίες τους;
Η αλλαγή στάσης της Ισπανίας, αμέσως μετά την απόφαση της ΕΚΤ, μάλλον δηλώνει πως κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν – αν και οφείλει κανείς να περιμένει, πριν την τελική του ετυμηγορία.
Η λύση του γρίφου εκ μέρους της ΕΚΤ προϋποθέτει την υπαγωγή σε καθεστώς επιτήρησης εκείνων των κρατών, τα οποία θα θελήσουν να αγοράζει η ΕΚΤ τα ομόλογα τους – όπου το νέο ταμείο, το ESM δηλαδή, θα επιβλέπει την τήρηση των δεσμεύσεων, ενδεχομένως υπό την ηγεσία του ΔΝΤ.
Όμως, αφενός μεν η κυριαρχική θέση της πρωσικής Γερμανίας και στους δύο αυτούς οργανισμούς (ΕΚΤ, ESM), αφετέρου οι εμπειρίες των τελευταίων ετών, δεν επιτρέπουν μεγάλη αισιοδοξία.
Σε κάθε περίπτωση τα παραπάνω δεν αλλάζουν το γεγονός ότι, η μακροπρόθεσμη επιβίωση του κοινού νομίσματος εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τη δυνατότητα να δημιουργηθεί ένας άριστος νομισματικός χώρος στην Ευρώπη (ελεύθερη διακίνηση αγαθών, ανθρώπων και κεφαλαίου όπου, για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι θα μετακινούνται απροβλημάτιστα εντός της ΕΕ, ανάλογα με τη δυνατότητα εύρεσης εργασίας), αντίστοιχος με αυτόν στις Η.Π.Α. – χωρίς να υπάρχουν κράτη ηγεμόνες, χωρίς εθνικιστικά συναισθήματα και χωρίς να υποφέρει η δημοκρατία.
Είναι αλήθεια κάτι τέτοιο δυνατόν ή μήπως αποτελεί μία ακόμη ουτοπία;
Ο χρόνος θα το δείξει.