Η ανυπαρξία αναπτυξιακού σχεδίου υπονομεύει τις προοπτικές...

Μετά από ένα «ταραχώδες» 2011, οι πρώτοι μήνες του 2012 ήταν σχετικά ελπιδοφόροι για την Ευρωζώνη. Η καθοδική πορεία των εύθραυστων χρημ...

Μετά από ένα «ταραχώδες» 2011, οι πρώτοι μήνες του 2012 ήταν σχετικά ελπιδοφόροι για την Ευρωζώνη.
Η καθοδική πορεία των εύθραυστων χρηματοοικονομικών αγορών, οι ευάλωτες τράπεζες, η επιβράδυνση της πραγματικής οικονομίας και η αδυναμία των κρατών να αντεπεξέλθουν στις δανειακές τους υποχρεώσεις υποχωρούν. Οι αισιόδοξοι θεωρούν αυτήν την περίοδο ως ένα σημείο καμπής στην Ευρωπαϊκή κρίση, το οποίο μπορούσε να αποδειχθεί κάτι περισσότερο από μια προσωρινή περίοδος ηρεμίας στη συνεχιζόμενη οικονομική αστάθεια. Αρκετές πρόσφατες εξελίξεις ενισχύουν αυτή την αισιοδοξία.
Οι αποδόσεις των ομολόγων των χωρών της Ευρωζώνης έπεσαν αισθητά, ενώ η Ιταλία και η Ισπανία -δύο μεγάλες χώρες που έχουν υποστεί σημαντικές οικονομικές πιέσεις από την αγορά- προχωρούν σε σημαντικές οικονομικές μεταρρυθμίσεις.
Στον αντίποδα, η οικονομία των δύο ταχυτήτων ενδέχεται να αποδειχτεί επικίνδυνη, καθώς ενισχύει τη διαφορά ανταγωνιστικότητας μεταξύ των κρατών της Ευρωζώνης. Ενώ η Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση δημιουργήθηκε με στόχο την επίτευξη της σύγκλισης των οικονομικών επιδόσεων των κρατών-μελών, ουσιαστικά έχει συμβεί το αντίθετο με τις οικονομικές επιδόσεις και τις προσδοκίες να εξακολουθούν να αποκλίνουν.
Ούτε τα σχέδια ανάπτυξης ούτε το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος -ένας από τους βασικούς δείκτες ανταγωνιστικότητας- έχουν παρουσιάσει σύγκλιση κατά την τελευταία δεκαετία στην Ευρωζώνη. Σύμφωνα με την έρευνα της Deloitte, η Ελλάδα αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα των δύο βασικών προβλημάτων της Ευρωζώνης σήμερα, ακόμα και αν συνιστά την πιο ακραία περίπτωση: πολύ υψηλό χρέος και ανεπαρκής ανάπτυξη.
Η Ελλάδα και η Ευρωζώνη στο σύνολό της «αγόρασαν χρόνο» με την αναδιάρθρωση του χρέους και το δεύτερο πακέτο διάσωσης αποτρέποντας την απειλή μιας ανεξέλεγκτης ελληνικής χρεοκοπίας, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα. Ωστόσο, αυτή η εξέλιξη δεν αποτελεί από μόνη της λύση. Χωρίς την αντιμετώπιση των θεμελιωδών προβλημάτων της οικονομίας και την εισαγωγή διαρθρωτικών πολιτικών ανάπτυξης, η Ελλάδα θα συνεχίσει να έχει ζοφερές μακροπρόθεσμες προοπτικές.
Η διαρθρωτικά αδύναμη οικονομική βάση της χώρας έχει αρνητικό αντίκτυπο στην πιστοληπτική ικανότητά της στις διεθνείς χρηματοοικονομικές αγορές. Οι επενδυτές πρέπει να πεισθούν ότι η ελληνική οικονομία μπορεί να παράγει πόρους για να εξοφλήσει τα χρέη της στο μέλλον. Ακόμη και η επίτευξη του στόχου μιας αναλογίας δημόσιου χρέους προς το ΑΕΠ στο 120% ως το 2020 απαιτεί σημαντική αύξηση των πρωτογενών πλεονασμάτων και του προϋπολογισμού.
Το status quo της ελληνικής οικονομίας προϋποθέτει ότι το σχέδιο αποκατάστασης της ανταγωνιστικότητάς της θα πρέπει να περιλαμβάνει περισσότερα μέτρα από τη μείωση του κόστους. Ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης θα πρέπει να προχωρήσει πέρα από τα σημαντικά θέματα των τιμών, του κόστους και των μισθών. Θα πρέπει να εξετάσει τα πλεονεκτήματα της Ελλάδας, καθώς και τις περιοχές που χρήζουν περαιτέρω ανάπτυξης. Υπάρχει μεγάλη ανάγκη ουσιαστικής βελτίωσης των επιχειρηματικών συνθηκών και εκσυγχρονισμού της ελληνικής οικονομίας, ώστε να τονωθεί η παραγωγικότητα.
cfoagenda.gr