Le Monde: Η νίκη των αυτονομιστών του Κεμπέκ προκαλεί τη βία

Πιο ασφαλή θεωρεί η εφημερίδα την επιμονή στο φεντεραλισμό Οι πανηγυρισμοί των υποστηρικτών της Πολίν Μαρουά σίγουρα δεν περίμεν...

Πιο ασφαλή θεωρεί η εφημερίδα την επιμονή στο φεντεραλισμό

Οι πανηγυρισμοί των υποστηρικτών της Πολίν Μαρουά σίγουρα δεν περίμεναν ότι η επινίκια ομιλία της θα αμαυρωθεί από ένα σπάνιο περιστατικό πολιτικής βίας. REUTERS/Christinne Muschi

 

Την επόμένη των βουλευτικών εκλογών, το Κεμπέκ δεν γνωρίζει τι να σκεφτεί για τα πρωτοφανή γεγονότα που βίωσε. Η δολοφονία ενός ανθρώπου και ο σοβαρός τραυματισμός ενός ακόμη, κατά τη διάρκεια της επινίκιας ομιλίας της νεοεκλεγείσας πρωθυπουργού Πολίν Μαρουά, ηγέτιδας του Αυτονομιστικού Κόμματος του Κεμπέκ (PQ), βύθισε τη γαλλόφωνη επαρχία στο πένθος και ήρθε να μεγεθύνει τη σύγχυση όσον αφορά το μέλλον του Κεμπέκ.

Το περιστατικό θεωρείται σπάνιο για τα δεδομένα του Καναδά όπου τα ποσοστά των επιθέσεων με όπλα είναι σχετικά χαμηλά και οι πολιτικοί συνήθως κυκλοφορούν χωρίς σωματοφύλακες.

Σύμφωνα με τον αρθρογράφο της γαλλικής εφημερίδας Le Monde Μαρκ-Ολιβιέ Μπερέ, η αιτία είναι η άνοδος του Αυτονομιστικού Κόμματος του Κεμπέκ στην εξουσία, το οποίο επιδιώκει την αυτονομία της γαλλόφωνης επαρχίας του Κεμπέκ, καθώς η επέμβαση έγινε την ώρα που η πρωθυπουργός υποσχόταν από το βήμα τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κράτους. Ο δράστης φώναξε τότε ότι «οι Άγγλοι ξύπνησαν» και άρχισε να πυροβολεί.

Οπως αναφέρει ο Μπερέ, η Μαρουά έχει δεσμευτεί να ενισχύσει την νομοθεσία που διασφαλίζει την κυριαρχία της γαλλικής γλώσσας, γεγονός που προβληματίζει ορισμένα μέλη της αγγλόφωνης κοινότητας.

Το κόμμα της κέρδισε οριακά στις εκλογές στο Κεμπέκ και θα σχηματίσει κυβέρνηση μειοψηφίας, επιστρέφοντας έτσι στην εξουσία ύστερα από εννέα χρόνια στην αντιπολίτευση.

Το ζήτημα της ανεξαρτησίας του Κεμπέκ επέστρεψε στην ημερήσια διάταξη με την αποχώρηση του Φιλελεύθερου Κόμματος (PLQ), από την εξουσία, το οποίο τασσόταν σθεναρά υπέρ του φεντεραλισμού.

Στο Κεμπέκ, αναφέρει ο Μπερέ, την μοναδική επαρχία του Καναδά όπου τα γαλλικά είναι η μοναδική επίσημη γλώσσα, η πολιτική ζωή σημειώνεται από τη δεκαετία του 1970 ως σήμερα με εναλλαγές στην εξουσία κομμάτων υπέρ της ανεξαρτησίας και υπέρ του φεντεραλισμού. Το PQ ιδρύθηκε το 1968 για να διεκδικήσει την απόσχιση της επαρχίας των οκτώ εκατομμυρίων κατοίκων και έχει ήδη προσπαθήσει δύο φορές να την πετύχει, αλλά χωρίς επιτυχία.

Τα δημοψηφίσματα του 1980 και του 1995 δεν ευοδώθηκαν, με αντιστοίχως 60 % και 51,6 % των πολιτών να λένε «όχι». Με το 30 έως 40% να είναι υπέρ της απόσχισης να είναι θετικοί σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο στις μέρες μας, η επιλογή της ανεξαρτησίας παραμένει στο τραπέζι χωρίς όμως τίποτα να δηλώνει ότι σε νέο ενδεχόμενο δημοψήφισμα το PQ θα έπαιρνε επιτέλους την πολυπόθητη πλειοψηφία του «ναι».

Τα επιχειρήματα εκείνων που δεν θέλουν να δουν το Κεμπέκ να σχηματίζει δικό του κρατίδιο, τονίζει ο Μπερέ, δεν αφορούν αποκλειστικά το κατά πόσο εμπιστεύονται την Μαρουά να ηγηθεί της νέας κρατικής οντότητας.

Πολλοί επιφανείς πολίτες του Κεμπέκ, ανεξαρτήτως πεποιθήσεων, λέει ο Μπερέ, έχουν δηλώσει επανειλημμένως ότι η κυριαρχία του ζητήματος της απόσχισης στην πολιτική ζωή της επαρχίας αποσπά τους πολίτες της από τα πραγματικά προβλήματά της, τα οποία είναι ως επί το πλείστον οικονομικής φύσεως και ότι η ανεξαρτησία από μόνη της δεν πρόκειται να τα λύσει.

Πολλοί φεντεραλιστές αντιτίθενται στο κίνημα απόσχισης του Κεμπέκ τόσο για οικονομικούς όσο και για πολιτικούς λόγους, ενώ άλλοι αντιτίθενται σε αυτό για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Για παράδειγμα, μετά το δημοψήφισμα του 1995, σε σχέση με τη δήλωση του πρώην πρωθυπουργού του Κεμπέκ Ζακ Παριζό, ο οποίος είχε επιρρίψει την ευθύνη για την ήττα των υπέρμαχων της απόσχισης στην «οικονομικοκεντρική και εθνοκεντρική ψήφο», πολλοί φεντεραλιστές θεωρούν το αποσχιστικό κίνημα έκφραση φυλετικού εθνικισμού.

Έχουν υπάρξει επίσης και πολλά επιχειρήματα εναντίον της απόσχισης τα οποία υποστηρίζουν ότι το κίνημα αγνοεί το γεγονός ότι το Κεμπέκ είναι κατ’ουσίαν ένα κράτος το οποίο συντίθεται σε μεγάλο βαθμό από μετανάστες διάφορων γενεών και ως τέτοιο, ένας ισχυρισμός για κρατική αυτονομία αγνοεί το γεγονός ότι τα Πρώτα Έθνη των αυτοχθόνων Ινδιάνων υπήρχαν με τη δική τους κοινωνική και οικονομική οργάνωση πριν από τη δημιουργία του Κεμπέκ και ότι μετά την αποικιακή εποχή των γαλλόφωνων κυβερνήσεων έχουν ανά διαστήματα επιλκέξει να καταπιέσουν, αγνοήσουν, ιδιοποιηθούν τις επιθυμίες ή να συμπεριλάβουν τις κουλτούρες των Πρώτων Εθνών σε μια προσπάθεια να δημιουργήσουν μια «ευρωκεντρική» εκδοχή της ανεξαρτησίας.

Σχόλια αναγνωστών (0)