Κουδούνια στην ουρά του γάτου – Έχουμε τα κότσια; Aυτή είναι η μόνη απορία...

Σ’ ένα υπόγειο στην πλατεία Αβησσυνίας    συγκεντρωθήκαν  τα ποντίκια μια φορά, για να σκεφτούν πώς θα γλιτώσουν μια για πάντα από το...

Σ’ ένα υπόγειο στην πλατεία Αβησσυνίας 
  συγκεντρωθήκαν  τα ποντίκια μια φορά,
για να σκεφτούν πώς θα γλιτώσουν μια για πάντα
από του γάτου τον αιώνιο βραχνά. Το συζητάγανε ημέρες και ημέρες,
μα τελικά δεν καταλήξαν πουθενά
και είχαν όλοι πια συνειδητοποιήσει
ότι κομπλάρισε η συνέλευση γερά.
Τότε πετάγεται ένας νεαρός και λέει:
«Βρήκα τη λύση του προβλήματος, παιδιά!
Θα πλησιάσουμε την ώρα που κοιμάται
και θα του δέσουμε κουδούνια στην ουρά.»
Κι όλοι φωνάξαν: « Μπράβο, αυτό είναι, συμφωνούμε!»
και πέρασε η πρότασή του παμψηφεί,
μα ένας γέρος ποντικός τους λέει Δικαίωμα!
και θέτει την εξής ερώτηση:
«Άμα μου λύσετε αυτή την απορία,
τότε δε θα ‘χω αντίρρηση καμιά.
Ποιος από σας τολμάει το γάτο να ζυγώσει
να του κρεμάσει την κουδούνα στην ουρά;»
Και από τότε έχουν περάσει χίλια χρόνια
κι ακόμα ο γάτος τα ποντίκια κυνηγά…
Πυ πάει να πει ότι δε βρέθηκε κανένας
να του κρεμάσει την κουδούνα στην ουρά.

Όλες οι λύσεις είναι φίνες και ωραίες
τότε και μόνο όταν είναι εφικτές
μα σαν δεν έχεις κότσια να τις εφαρμόσεις,
άσ’ τες καλύτερα, καθόλου μην τις λες.
Στίχοι: Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας / Μουσική: Χάρης  Πάνος Κατσιμίχας

Ακούμε καθημερινά διάφορες συζητήσεις  για το ότι πρέπει να ελευθερωθούμε από αυτό το διεφθαρμένο σύστημα που μας κυβερνά, να διώξουμε το ΔΝΤ, να απαλλαγούμε απ’ το βραχνά που ολοένα και σφίγγει σαν αόρατη – ή ορατή, αν προτιμάτε – αγχόνη γύρω απ’ το λαιμό μας. Ακούμε καθημερινά διάφορα μεγάλα λόγια: το ένα τους χρειάζεται, το άλλο τους χρειάζεται, να μπουκάρουμε στη Βουλή κοκ. Ακούμε άλλα πιο μετριοπαθή και πιο λογικά: να μην πληρώνει κανείς τίποτα σ’ αυτό το σαρκοφάγο σύστημα, μέχρι να το αναγκάσουμε να φάει τις ίδιες του τις σάρκες και να αυτοκαταστραφεί.
Υπάρχουν πολλές λύσεις για το ίδιο πρόβλημα, όπως μας λένε τα μαθηματικά. Το θέμα είναι έχουμε τα κότσια, την αλληλεγγύη να τις εφαρμόσουμε στην πράξη; Ναι, όλα ξεκινούν από μια ιδέα, αλλά από εκεί και πέρα η ιδέα πρέπει να βρει ανθρώπους να την κάνουν πραγματικότητα. Και στην περίπτωσή μας, όχι λίγους: στην περίπτωσή μας πρέπει να είμαστε όλοι – ή, έστω, η συντριπτική πλειοψηφία -, ή να μην είναι κανένας. Γιατί αν η ιδέα εφαρμοστεί από λίγους και οι άλλοι μείνουν απαθείς, οι λίγοι θα γίνουν βορά του αιμοβόρου κτήνους που έχει γαντζωθεί με τα μακριά του νύχια πάνω στη χώρα κι επιβλέπει με τα αρπακτικά του μάτια.
Όλοι το γνωρίζουμε πως το χρήμα είναι ο Θεός του κτήνους στου οποίου τα νύχια μας έχουν ρίξει οι ”δικοί μας” ξένοι πολιτικοί. Το χρήμα που απομυζά απ’ τον ελληνικό λαό – και τους υπόλοιπους – και η εξαθλίωση που σκορπίζει πάνω απ’ τον πλανήτη το τρέφει και το διογκώνει, ώσπου τίποτα να μην μπορεί να του αντισταθεί και να πετύχει το σκοπό του: επιβάλλει τη νέα τάξη πραγμάτων: έναν εφιαλτικό Οργουελικό, ή Χαξλεϊκό κόσμο.
Όλοι το γνωρίζουμε ότι, αν πάψει να τροφοδοτείται με τον ιδρώτα και το αίμα το δικό μας, θα καταρρεύσει. Ξέρουμε ότι μας κρατά στη ζωή, για να το υπηρετούμε και να το τρέφουμε. Φοβόμαστε, όμως, ότι αν σταματήσουμε να του δίνουμε οικειοθελώς το αίμα μας, θα το πάρει με τη βία εφάπαξ, στερώντας μας την πολύτιμη – για τους περισσότερους – βιολογική μας ύπαρξη, ή ακόμη χειρότερα τη βιολογική ύπαρξη των αγαπημένων μας προσώπων. Τόσος φόβος και απόγνωση.. Άρα ο εφιαλτικός κόσμος που τρέμουμε είναι ήδη με το ένα πόδι πάνω μας – στέκεται πάνω στο τρομαγμένο πνεύμα μας.
Αυτό που ηθελημένα, ή όχι, αγνοούμε είναι πως το κτήνος αναπνέει χάρη σε μας, κινείται χάρη στη δική μας ενέργεια – το κτήνος δεν έχει καμία άλλη ικανότητα πέρα απ’ το να χρησιμοποιεί τους ανθρώπους για τους δικούς του σκοπούς. Ας πάρουμε για παράδειγμα, το κράτος. Τι είναι το κράτος; Μια μηχανή, μια πυραμίδα όπου οι εκάστοτε διαχειριστές – ενίοτε τύραννοι – είναι η κορυφή. Μια κορυφή που υπάρχει με τη συγκατάθεση της βάσης. Υπάρχει και κινείται χάρη στη βάση. Γιατί ποιος είναι που κινεί το κράτος; Πέρα από τους φόρους και την εργασία που είναι δεδομένο ότι γίνεται από τους πολλούς. Ποιος κινεί το κράτος; Οι βουλευτές; Οι υπουργοί; Οι γενικοί γραμματείς; Οι αξιωματούχοι; Αυτοί δίνουν τις εντολές, αλλά ποιος γνωρίζει πώς λειτουργούν όλα; Αυτός που είναι στη βάση της πυραμίδας. Ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Ο ακρογωνιαίος λίθος. Αυτός αποφασίζει ποιος θα το διαχειριστεί και αυτός μπορεί να επιλέξει τους κατάλληλους ανθρώπους, αν του επιτραπεί.
Ποιος βάζει σε λειτουργία τις μηχανές, για να ηλεκτροδοτηθεί η χώρα; Ο ακριβοπληρωμένος διευθυντής που διατάζει να κοπεί το ρεύμα από ιδρύματα, άνεργους και πολύτεκνους; Ο απλός υπάλληλος. Ποιος εισπράττει τους φόρους που επιβάλλουν οι κορυφές της πυραμίδας; Μήπως ο υπουργός οικονομικών; Ο υπάλληλος της εφορίας των 500 ευρώ. Ποιος καλείται να διαλύσει τις διαδηλώσεις; Ο υπουργός δημόσιας τάξης; Ο αρχηγός της αστυνομίας; Ο απλός αστυνομικός των 500 ευρώ. Πώς εισπράττει ακόμη και ο πρωθυπουργός το μισθό του; Πηγαίνει ο ίδιος και κάνει τις διαδικασίες; Μια σειρά μικρών ”σκλάβων” φροντίζει να γίνουν οι διαδικασίες, για να εισπράξουν οι ”μεγάλοι”.
Ένα κράτος δεν μπορεί να υπάρξει, χωρίς τους πολίτες που το λειτουργούν. Και αυτή ακριβώς είναι η δύναμη που εσωκλείει η λέξη κράτος: η δύναμη να πείθει τους πολίτες ότι είναι υποχρεωμένοι να το κινούν και να το τρέφουν, ακόμη και αν αυτό είναι παράνομο και τους σκοτώνει.

Φοβόμαστε πως αν δεν πληρώσουμε όλους τους απάνθρωπους φόρους και τα οθωμανικά χαράτσια που μας επιβάλλουν, ο μηχανισμός θα κινηθεί εναντίον μας και θα μας κατάσχει ό, τι έχουμε, ή θα μας φυλακίσει – κι ας είναι παράνομα όλα αυτά που μας επιβάλλονται. Στην ουσία φοβόμαστε τους εαυτούς μας, γιατί αυτοί που θα κάνουν όλα αυτά είναι πολίτες σαν εμάς: οι διαταγές κατασχέσεων δε θα εφαρμοστούν, αν όλοι εκείνοι οι μικροί υπάλληλοι που φροντίζουν για την εφαρμογή των αποφάσεων δεν κινηθούν, αν οι αστυνομικοί των 500 ευρώ αρνηθούν να σηκώσουν τα όπλα εναντίον εξαθλιωμένων συνανθρώπων τους. Θα πει κανείς: οι κορυφές της πυραμίδας ελέγχουν το στρατό. Τον στρατό των στελεχών των μισθών πείνας; Αυτών που τρέφονται απ’ τα συσσίτια των στρατοπέδων; Των αδερφών και των παιδιών μας; Θα πει κανείς: υπάρχει ο ευρωστρατός της Μέρκελ και των αφεντικών της έτοιμος να καταστείλει κάθε ”ανωμαλία”. Αλήθεια, πόσες ”ανωμαλίες” μπορεί να καταστείλει αυτός ο ευρωστρατός; Γιατί άπαξ και εξαπλωθεί η είδηση, είναι σίγουρο ότι πολλοί θα ακολουθήσουν το παράδειγμα, και τότε πού και πρώτα θα χτυπήσει αυτός ο στρατός και θα συγκρουστεί και με τους τοπικούς στρατούς;
Λίγοι μήνες, χωρίς τον ιδρώτα των λαών και το κτήνος που καταδικάζει τους ανθρώπους σε δουλεία, εξαθλίωση και απόγνωση θα καταρρεύσει. Νομίζουμε ότι έχουμε ανάγκη τα ψίχουλα που μας δίνουν, η αλήθεια, όμως, είναι πως αυτοί τα έχουν μεγαλύτερη ανάγκη κι ακόμη μεγαλύτερη ανάγκη έχουν από τη μυρωδιά της δυστυχίας που επιβάλλουν στους ανθρώπους.

Υπάρχει, όμως, κι ένας άλλος φόβος, ίσως, ο μεγαλύτερος και ο λιγότερο αναγνωρίσιμος: ο φόβος γι’ αυτό που έχουμε μέσα μας, ο φόβος της ίδιας μας της δύναμης. Ο φόβος πως αν αυτή η δύναμη ελευθερωθεί, δε θα μπορεί να ελεγχθεί ούτε από εμάς τους ίδιους, γιατί η οργή και ο πόνος που συγκεντρώνεται χρόνια τώρα είναι λάβα καυτή. Και ίσως να είναι αυτός ο φόβος που χρησιμοποιείται από το σύστημα, για να μας κρατάει υπό έλεγχο: εμείς, λένε, προσφέρουμε μια δομή, μια ”ασφάλεια”, ένα πλαίσιο, αν τα σπάσετε…, – χαμογελάει μεφιστοφελικά – , ποιος θα σας σώσει απ’ τον εαυτό σας; Φυσικά, αν ίσχυε αυτό, κανένα ελεύθερο κράτος δε θα υπήρχε στην ιστορία της ανθρωπότητας, γιατί πάντα η ελευθερία κατακτιέται, αφού σπάσει το παλιό πλαίσιο της τυραννίας. Δεν μπορεί να υπάρξει τίποτα καινούργιο, αν δε φύγει το παλιό. Άλλωστε αυτό δεν είναι που κάνει και η νέα τάξη πραγμάτων τώρα; Διαλύει ό, τι ξέραμε μέχρι τώρα – εργασιακές σχέσεις, τρόπο ζωής, υγεία, ασφάλεια, ιστορία -, για να επιβάλλει το δικό της πλαίσιο που μοιάζει με συρματόπλεγμα στρατοπέδου συγκέντρωσης… Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία. Τόλμη, γιατί αν δεν τολμάς να αφήσεις τη φυλακή σου, θα ζήσεις ηόλη σου τη ζωή και θα πεθάνεις εκεί μέσα. Αρετή, γιατί η αρετή είναι το ”άλμα πίστης”, αφού ”όποιος ελεύθερα συλλογάται,  συλλογάται καλά”.
Αλλά αυτό το ”άλμα πίστης” χρειάζεται πολλούς κι ελεύθερους, ανεξάρτητους από παλιούς ”αρχηγούς” (συνδικαλιστές, παλιούς ”αγωνιστές”, δημοσιογράφους, καλλιτέχνες, πολιτικούς) που έχουν αποδείξει ότι η πίστη τους δεν είναι σ’ αυτούς που τους έκαναν ταγούς, αλλά στο σύστημα. Αν το ”άλμα πίστης” το κάνουν λίγοι, όσο γενναίο, αξιομνημόνευτο, αξιέπαινο κι αν είναι, είναι καταδικασμένο να αποτύχει.
Έχουμε τα κότσια για ένα τέτοιο άλμα πίστης, ή σαν τα ποντίκια θα περάσουν 1,000 χρόνια και ακόμη θα συζητάμε ποιος θα δώσει τη λύση ; Αυτό πρέπει να είναι το ερώτημα…

http://endelehia.blogspot.gr/2012/10/blog-post_20.html 

filologos10.wordpress.com