Πώς οι τραπεζίτες έγιναν… σπρίντερ

Tου Γιώργου Παπανικολάου Σε καθοριστικό παράγοντα για την σφράγιση του deal μεταξύ Εθνικής και Eurobank, αλλά και την ταχεία υλοποί...

Tου Γιώργου Παπανικολάου
Σε καθοριστικό παράγοντα για την σφράγιση του deal μεταξύ Εθνικής και Eurobank, αλλά και την ταχεία υλοποίηση του, αναδεικνύεται το γεγονός ότι η οικογένεια Λάτση και το ομώνυμο ίδρυμα κατέχουν ποσοστό 43,6% της τελευταίας.
Δεδομένου ότι το 43,6% ως «μπλόκ» έχει ήδη δεσμευτεί, ανεξαρτήτως του ποσοστού των λοιπών μετόχων που θα αποδεχτούν τη δημόσια πρόταση, ο έλεγχος της …………
Eurobank περνά στην Εθνική. Ακόμη και στη -θεωρητική- περίπτωση που το διοικητικό συμβούλιο της Eurobank θα απέρριπτε την συγκεκριμένη πρόταση ως ασύμφορη.
Η διαδικασία αυτή, απέχει παρασάγγας από αυτήν που ακολουθήθηκε στις δύο προηγούμενες – και αποτυχημένες- προσεγγίσεις Εθνικής και Eurobank, με την Alpha Bank
Κι επιτρέπει ουσιαστικά τη μεταφορά του ελέγχου της Εurobank στην ETE, μέσα σε διάστημα μερικών εβδομάδων. Το πιθανότερο είναι ότι κάποιοι εκ των μετόχων της Eurobank δεν θα παραδώσουν τις μετοχές τους στο πλαίσιο της δημόσιας προσφοράς, αναμένοντας ενδεχομένως και την πρόταση συγχώνευσης που θα ακολουθήσει, χωρίς όμως αυτό να επηρεάζει το deal.
Η πραγμάτωση του οποίου χωρίς προβλήματα και με ταχύτητα «επιβάλλετο» όχι μόνο λόγω της «πικρής γεύσης» που άφησαν στο εσωτερικό και το εξωτερικό οι δύο προαναφερθείσες απόπειρες, αλλά και λόγω της κρίσιμης συγκυρίας, σε σχέση με τους δανειστές μας, καθώς η συνένωση στις κορυφές του τραπεζικού τομέα θεωρείται αφ εαυτής «δείγμα» της προσαρμογής της χώρας στις διεθνείς παραινέσεις, εν όψει της δόσης, αλλά και της ανακεφαλαιοποίησης των συστημικών τραπεζών .
H ίδια η συνένωση ΕΤΕ-Eurobank, θα πάρει αρκετούς μήνες, για να ολοκληρωθεί ακόμη και στο τυπικό της σκέλος. Ωστόσο αυτό δεν έχει ιδιαίτερη σημασία.
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι οι εξελίξεις στον τραπεζικό τομέα από πρακτικής πλευράς, έχουν πια «κλειδώσει». Με έναυσμα την απόκτηση του «υγιούς» τμήματος της Αγροτικής από την Πειραιώς κι εν συνεχεία την ανακήρυξη της Alpha ως προτιμητέου επενδυτή από την Credit Agricole, τέθηκε σε κίνηση μια διαδικασία που ενώ όλα τα προηγούμενα χρόνια «συζητείτο και προωθείτο» χωρίς αποτέλεσμα, δείχνει τώρα έτοιμη να ολοκληρωθεί στα βασικά της σκέλη, μέσα σε χρόνο-ρεκόρ.
Από τη στιγμή που η Alpha «έκλεισε» την Εμπορική, η καραμπόλα ήταν περίπου αναπόφευκτη. Εάν δεν τα έβρισκαν, ΕΤΕ και Eurobank θα έπρεπε να αναμετρηθούν στην διεκδίκηση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου. Κι ο χαμένος, θα έμενε πλέον να προσπαθεί να προσεταιριστεί πολύ μικρότερες οντότητες (η Millenium, πιθανώς οι ελληνικές δραστηριότητες μιας κυπριακής τράπεζας), με την Εurobank να έχει όμως το ρίσκο της κρατικοποίησης σε πολύ διαφορετικά επίπεδα σε σχέση με την -κρατικά ελεγχόμενη- ΕΤΕ.
Μετά κι από τις τελευταίες εξελίξεις το τοπίο ξεκαθαρίζει, έχοντας πολύ λιγότερους παίκτες αλλά με σαφώς μεγαλύτερο μέγεθος.
Η «νέα» Πειραιώς περιλαμβάνοντας την Αγροτική και (σύντομα) την Γενική, δείχνει ότι μπορεί να πιάσει με άλλον πλέον «αέρα» τον πήχη της παραμονής στον ιδιωτικό τομέα. Η Αlpha αποκτά την Εμπορική και με το Κατάρ στο μετοχολόγιο της φαίνεται να εξασφαλίζει με σχετική άνεση το ίδιο αποτέλεσμα, ενώ η «νέα» Εθνική Τράπεζα εξελίσσεται σε μεγαθήριο του χώρου, υπό τον έλεγχο κρατικής διοίκησης, όπως συνέβαινε μέχρι σήμερα.
Ασφαλώς σύντομα θα πέσουν στο τραπέζι τα επόμενα «έπαθλα» με κορυφαίο το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, κι ερώτημα αν το νέο σχήμα της ΕΤΕ, λόγω του ήδη πολύ μεγάλου μεγέθους του, θα παίξει ρόλο στη διεκδίκηση.
Ωστόσο οι βασικοί πυλώνες έχουν πια συγκροτηθεί. Απομένουν τα «συμπληρώματα».
Μπορεί να μην είναι οι «2,5 τράπεζες» που έχει περιγράψει από χρόνια ο Γιάννης Κωστόπουλος της Alpha Bank, αλλά οι μεγάλοι γίνονται πια τρείς, με τους δύο εξ αυτών να έχουν «προδιαγεγραμμένη» την ισχυρή παρουσία ξένων μετόχων, στην επόμενη μετοχική τους σύνθεση.
Η «ουρά» αυτών των εξελίξεων, αφορά βεβαίως και τους εργαζόμενους στον τραπεζικό τομέα, καθώς το μέγεθος των συνενώσεων, σε συνδυασμό με τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στην οικονομία, προδιαγράφουν «συνέργιες» που θα γίνουν αργά ή γρήγορα αισθητές, σε κεντρικούς μηχανισμούς και δίκτυα, σε όλο το εύρος της ιεραρχίας.