Απόηχοι του ισπανικού εμφυλίου στον εμφύλιο της Συρίας

Αναλογίες στη σημασία της αεροπορίας και των βομαρδισμών βρίσκει το BBC Μέλη του Ελεύθερου Στρατού της Συρίας ύστερα από σύγκρου...

Αναλογίες στη σημασία της αεροπορίας και των βομαρδισμών βρίσκει το BBC

Μέλη του Ελεύθερου Στρατού της Συρίας ύστερα από σύγκρουση με τις δυνάμεις του Ασαντ στην πόλη Μαράτ αλ-Νουμάν (REUTERS/Shaam News Network)

 

Αν και οι εξεγερμένοι στη Συρία εμπνεύστηκαν από τις επαναστάσεις στην Τυνησία, στην Αίγυπτο και στη Λιβύη, η περίπτωσή τους είναι μοναδική στον αραβικό κόσμο, υποστηρίζει ο Φουάντ Ατζάμι, από το πανεπιστήμιο Στάνφορντ. Παρομοιάζει τον εμφύλιο στη Συρία με τον ισπανικό εμφύλιο.

«Λυπάμαι τους Σύρους. Τους είχαν κάνει να πιστέψουν ότι τα βομβαρδιστικά αεροπλάνα που διέθετε η χώρα τους ήταν για τυχόν σύγκρουση με το Ισραήλ. Τώρα γνωρίζουν καλύτερα. Οι αεροπορικές επιδρομές στο Αλέπο, ο βομβαρδισμός του Ιντλίμπ, έφεραν την αλήθεια στο φως», γράφει σε άρθρο του στην ιστοσελίδα του BBC.

Ο Ατζάμι, συγγραφέας του «The Syrian Rebellion» (σε ελεύθερη μετάφραση: «Η εξέγερση στη Συρία») πιστεύει ότι το Ισραήλ ήταν πάντα το άλλοθι. «Όμως η κατά πλειοψηφία σουνιτική χώρα που κατέκτησαν οι αλεβίτες (σ.σ. οι Ασαντ είναι αλεβίτες) ήταν επόμενο να εξεγερθεί κάποια μέρα. Ο ωμός πόλεμος ανάμεσα στους δικτάτορες και την μεγάλη πλειοψηφία του λαού ήταν στο πρόγραμμα από την αρχή».

Όπως και ο λίβυος ομόλογός του, Μουαμάρ Καντάφι, ο Μπασάρ αλ-Ασαντ είναι πρόθυμος να σκοτώσει για το βασίλειό του. Όμως αποδείχτηκε πιο τυχερός από τον λίβυο ηγέτη. Το ξένο ιππικό προσέτρεξε να σώσει τους εξεγερμένους Λίβυους. «Σε μια μαγική συναστρία, η Βρετανία, η Γαλλία και οι ΗΠΑ αναμείχθηκαν στη Λιβύη.Η Λίγκα των Αραβικών Κρατών, η οποία ποτέ δεν αντιτάχθηκε σε κάποιον δικτάτορα, έδωσε το πράσινο φως για μια στρατιωτική επέμβαση της Δύσης εναντίον του Καντάφι».

Και τότε ο Καντάφι σφράγισε τη μοίρα του. Εκανε γνωστή την πρόθεσή του να ισοπεδώσει την εξεγερμένη πόλη της Βεγγάζης. Απρόθυμος, ο Μπαράκ Ομπάμα που επιθυμούσε να παραμείνει αμέτοχος στις αραβικές διαμάχες, σύρθηκε σ’ αυτή τη σύγκρουση.

Οι Σύροι άρχισαν να ζηλεύουν την περίπτωση της Λιβύης. Ο εκδικητικός σκοτωμός του Καντάφι, εκείνη η σκηνή στην οποία τον τραβολογούν έξω από έναν υπόνομο, προκάλεσε ανακούφιση στους Σύρους. Αυτό το τέλος επιθυμούσαν και εκείνοι για τον μισητό ηγέτη τους.

Η Λιβύη όμως ήταν μοναδική περίπτωση και όχι πρότυπο. Οι ιθύνοντες στην Ουάσινγκτον περνούν πλέον υπερβολικό χρόνο επαναλαμβάνοντας το ρεφρέν ότι «Η Συρία δεν είναι Λιβύη».

Οι λόγοι περισσεύουν. Τα σύνορα της Συρίας είναι δυσκολότερα, η γειτονιά της πιο εκρηκτική. Διαθέτει ισχυρότερη αεροπορία από εκείνη της Λιβύης. Οι πύλες της κολάσεως θα ανοίξουν αν επέμβει μια δυτική στρατιωτική δύναμη και οι ισλαμιστές θα κληρονομήσουν τα συντρίμμια.

Οι συγκρίσεις δεν είναι ποτέ τέλειες αλλά όσο παρακολουθώ την επανάσταση στη Συρία τόσο μου έρχονται στο νου σκέψεις για τον ισπανικό εμφύλιο. Το άσβεστο μίσος και η αναλγησία που χωρίζουν τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα στη Συρία παραπέμπουν στο είδος του μίσους που επικρατούσε στην Ισπανία. Ο Φράνκο ήταν ένας πληκτικός, άχρωμος άνθρωπος αλλά η ωμότητα ήταν αδυσώπητη. Κανένας σύρος Πικάσο δεν έχει χαρίσει ακόμη στο βομβαρδισμένο Αλέπο τη φήμη της Γκερνίκα αλλά η Γκερνίκα ήταν μια πόλη 7.000 κατοίκων ενώ το Αλέπο είναι μια μεγάλη μητρόπολη, η μεγαλύτερη της Συρίας.

Ο σημερινός κόσμος είναι διαφορετικός. Η Ισπανία προσέλκυσε ρομαντικούς και κομμουνιστές εθελοντές από το εξωτερικό _ τη διεθνή ταξιαρχία Λίνκολν. Δεν υπάρχουν τέτοιες ταξιαρχίες σήμερα. Είναι αλήθεια ότι μερικοί σουνίτες ισλαμιστές, από τη Λιβύη και αλλού, έχουν κατευθυνθεί προς τη Συρία. Όμως είναι ελάχιστοι. Οι Σύροι πολεμούν μόνοι τους. Επικαλούνται τον Αλλάχ συχνότερα απ’ όσο στην αρχή του αγώνα τους _ ίσως επειδή αισθάνονται μόνοι στον κόσμο.

Σχόλια αναγνωστών (0)