Γράφει ο Βασίλης Δ. Χασιώτης «Ήρθαν / ντυμένοι «φίλοι» αμέτρητες φορές οι εχθροί μου / το παμπάλαιο χώμα πατώντας./ Και το χώμα ...
Γράφει ο Βασίλης Δ. Χασιώτης
«Ήρθαν / ντυμένοι «φίλοι» αμέτρητες φορές οι εχθροί μου / το παμπάλαιο χώμα πατώντας./ Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους…»
Οδυσσέας Ελύτης : Το Άξιον Εστί, εκδ. Ίκαρος, 13η έκδοση, σελ. 42
Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στα blogs «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ» (http://kafeneio-gr.blogspot.com/) (28/10/2009)
Πριν πολύ καιρό, είχα αναρτήσει στο προσωπικό μου λογαριασμό στο facebook τούτο το σχόλιο : «Στην είσοδο του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης, αν δεν απατώμαι, είναι αναρτημένη η …………
επιγραφή : «ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΗΣ»… Δεν θα ήταν καλό να αφαιρεθεί, για λόγους διατήρησης της κοινωνικής ηρεμίας και τάξης; Το λέω, διότι υπάρχει κίνδυνος κάποιος ή κάποιοι ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ την ΕΠΙΣΗΜΑ ΥΙΟΘΕΤΗΜΕΝΗ ΤΟΎΤΗ ΠΡΟΤΡΟΠΗ, και αποφασίσουν ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΠΡΑΞΗ τα λόγια αυτά… Βέβαια μένει το πρόβλημα, τι να βάλουμε στη θέση της… Θάλεγα τούτο : «Passaran!»
Ένας φίλος στο facebook στο οποίο ανάρτησα το παραπάνω σχόλιο, έκανε το παρακάτω ευφυέστατο σχόλιο : «Μήπως λέει αμύνεσθαι περί πάρτης;»
Έγραψε!!!
Τι νόημα –και πόσο νόημα- μπορεί να ενσωματώνει μια τόσο δα λεξούλα, όσο ένα «όχι»;
Τι θα συνέβαινε, αν τότε, λέγαμε «ναι»;
Θα πρέπει να «μετρήσουμε» τη διαφορά ανάμεσα στο «ΟΧΙ» και στο ενδεχόμενο «ΝΑΙ».
Η σημασία μιας απάντησης προσδιορίζεται από τη σημασία της «απαίτησης» που γεννά το όχι ή το ναι. Προσδιορίζεται ακόμα από το ποιος εγείρει την απαίτηση.
Τι μας ζήτησαν;
Η φασιστική Ιταλία, ζητούσε από την Ελλάδα «ως εγγύησιν δια την ουδετερότητα της Ελλάδος και ως εγγύησιν δια την ασφάλειαν της Ιταλίας το ΔΙΚΑΙΩΜΑ να καταλάβει δια των ενόπλων αυτής δυνάμεων… ορισμένα στρατηγικά σημεία του ελληνικού εδάφους. Η ιταλική κυβέρνησις ζητεί από την ελληνικήν κυβέρνησιν όπως μη εναντιωθεί εις την κατάληψιν ταύτην και όπως μη παρεμποδίση την ελευθέραν διέλευσιν των στρατευμάτων των προοριζομένων να την πραγματοποιήσουν.»
Η Αυτοκρατορική Ιταλία δεν ζητά καν την άδεια της Ελλάδας.
Είναι δικαίωμά της και να καταλάβει τα στρατηγικά σημεία και να διέλθει χωρίς αντίσταση απ’ τη χώρα.
Κι όταν ο Μεταξάς ρωτά τον Ιταλό πρεσβευτή που του επέδωσε το τελεσίγραφο ποια είναι αυτά τα στρατηγικά σημεία, εκείνος απάντησε ότι δεν γνώριζε!
Επομένως, η Ιταλία συμπεριφέρονταν προς την Ελλάδα, ως μιας ήδη υποτελή χώρα, προς την οποία δεν όφειλε να δώσει καμία περαιτέρω διευκρίνιση.
Ήταν σημαντικό αυτό που μας ζήτησαν;
Τόσο σημαντικό ώστε η χώρα μας να θυσιάσει σ’ ένα πόλεμο –που θα μπορούσε ν’ αποφύγει αν έλεγε «ναι»- χιλιάδες νέων ανθρώπων και ακόμα περισσότερους από την επακολουθήσασα Κατοχή;
Κι έπειτα, όλοι εκείνοι οι γείτονες μας, που τότε είτε τάχτηκαν ανοιχτά στο πλευρό του Άξονα είτε κράτησαν μια «φιλική» προς τον Άξονα ουδετερότητα, και που εκ των υστέρων βλέπουμε ότι δεν έχασαν τίποτα, τουλάχιστον τώρα, δεν μας κάνει να αναθεωρήσουμε λίγο τις τότε επιλογές μας;
Είναι αλήθεια ότι ο μηδενισμός της εποχής μας, ένας μηδενισμός που θέτει σε δεύτερη, τρίτη και τέταρτη μοίρα κάθε τι το μη αγοραίο, σίγουρα διακηρύσσει την «χωρίς νόημα» θυσία της εποχής εκείνης.
Ο οικονομικίστικος μηδενισμός της εποχής μας, είναι η τρέχουσα Αυτοκρατορία.
Τούτη η τρέχουσα Αυτοκρατορία, αναμφίβολα δεν μπορεί παρά να μην αντιλαμβάνεται το νόημα μιας θυσίας που δεν γίνεται για το οικονομικό κέρδος –αντίθετα, γίνεται για την οικονομική ζημία!
Η σημερινή Αυτοκρατορία θα μπορούσε να θέσει το ερώτημα :
«Είναι τόσο σπουδαίο βρε αδερφέ ν’ αφήνατε τότε να καταλάβουν οι Ιταλοί τα στρατηγικά σημεία που θα επέλεγαν; Άλλωστε δεν σας ζήτησαν να υποστείλετε καμιά σημαία! Το πολύ-πολύ στα σημεία που θα πήγαιναν παράλληλα με τη δική σας, να ύψωναν και τη δική τους –που μπορεί δηλαδή και να μην την ύψωναν!»
Ο μηδενισμός των Αξιών!
Αυτή είναι η χειρότερη μορφή μηδενισμού.
Ο Δεύτερος και ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, υπήρξαν τον προηγούμενο αιώνα, δυο εκρηκτικές περίοδοι.
Ήταν οι περίοδοι όπου η σωρευμένη απαξία προσέδωσε το πραγματικό περιεχόμενο σε μια παγκόσμια Αυτοκρατορία : την Αυτοκρατορία της Παρακμής και της Καθολικής Αξιακής Έκπτωσης.
Οι άλλες αυτοκρατορίες, η ναζιστική Γερμανία, η φασιστική Ιταλία, η μιλιταριστική Ιαπωνία, η σταλινική Ρωσία, αλλά και μια παραπαίουσα αξιακά Δύση, δεν ήταν παρά τα επί μέρους βασίλεια, υποτελή σ’ αυτή την Αυτοκρατορία της Παρακμής.
Έχοντας κυριαρχήσει απ’ άκρου σε άκρο αυτή η Παρακμή, αλλού μεν επέβαλε καθεστώτα που χωρίς κανένα πρόσχημα έδειχναν το πιο άθλιο προσωπείο τους, ενώ αλλού επέβαλε την αδυναμία αντίδρασης προς αυτή την κατάσταση, και σε κάθε περίπτωση, απ’ τη ζυγαριά έλλειπε το ένα της ζύγι.
Η πλάστιγγα έκλεινε προς το ένα άκρο, αναγκαστικά, διότι δεν υπήρχε άλλο.
Μπρος σ’ αυτή την παντοδύναμη Παρακμή, όλα σχεδόν τα επιμέρους βασίλεια, έσπευδαν να λάβουν προνομιακές θέσεις μέσα όμως στη Παρακμή.
Ακόμα κι οι ουδέτεροι, όπως η «φίλη» μας Τουρκία, τόπαμε ήδη, ήταν σαφώς «φιλικά» ουδέτερη προς τον Άξονα.
Μέσα σ’ ένα λοιπόν σ’ ένα κόσμο σαν τον παραπάνω, το «ΟΧΙ» της Ελλάδας, ήταν ένα βροντερό «ΝΑΙ» προς την ελευθερία και την αξιοπρέπεια.
Ήταν ένα «ΟΧΙ» προς ένα όφελος που αναμφίβολα θα απολάμβανε αν έλεγε «ΝΑΙ», και ίσως, κρίνοντάς το εκ των υστέρων, και μάλιστα με τα σημερινά δεδομένα, ίσως, ως σύμμαχοι και φίλοι των σημερινών γειτόνων μας, κι εμείς μαζί τους με τον Άξονα, πιθανά σήμερα να είχαμε και λιγότερα ανοιχτά θέματα μαζί τους.
Άλλωστε, όπως κι αυτοί, θα μπορούσαμε σα βλέπαμε ότι οι Σύμμαχοι μπαίνανε στο Βερολίνο, να κηρύξουμε κι εμείς τότε τον πόλεμο προς ένα πτώμα!
Η αποθέωση του αμοραλισμού!
Ευτυχώς όμως, ο αμοραλισμός, ποτέ δεν υπήρξε η ιστορική μας επιλογή.
Αυτός είναι και ο λόγος που εκείνη η επιλογή μας, εκείνο το «ΟΧΙ», πραγματικά προσέλκυσε τον παγκόσμιο θαυμασμό.
Ακόμα και της Παρακμής!
Διότι ένα γνήσιο ΟΧΙ, θαρραλέο και ηρωικό, μπορεί ακόμα να προκαλέσει και το θαυμασμό του εχθρού του!
Βέβαια, οι σύμμαχοί μας, αποδείχτηκαν ευκαιριακοί –πότε δεν ήταν έτσι;.
Άλλωστε, πολύ λίγο απείχαν την εποχή εκείνη από το να αποδεχτούν τη ναζιστική και φασιστική πραγματικότητα της εποχής, αν η Γερμανία δεν έκανε το ολέθριο (γι’ αυτήν, ευτυχώς για μας) λάθος να επιλέξει την οδό της πολυμέτωπης πολεμικής σύγκρουσης και κύρια την ΕΣΣΔ –κι αργότερα την ολοκλήρωση του λάθους από τη πλευρά της Ιαπωνίας να βγάλει απ’ την ουδετερότητα τις ΗΠΑ.
Μπορώ να φανταστώ πάνω κάτω πώς θα ήταν ο σημερινός κόσμος, αν δεν γίνονταν δύο ή τρία τέτοια στρατηγικά λάθη από τον Άξονα.
Μπορεί η γερμανική, η ιταλική και η ιαπωνική σημαία να μη κυμάτιζαν στις πρωτεύουσες και τις πόλεις διαφόρων κατακτημένων χωρών, αλλά στην ουσία το συμφέρον τους δεν θα εξυπηρετούνταν λιγότερο αν επιβάλλονταν ως πραγματικές υπερδυνάμεις χωρίς όμως χρήση της δύναμής τους : ο φόβος για τη χρήση της δύναμης, θα ήταν εξίσου αποτελεσματική στρατηγική, ή έστω κάποιες πολεμικές «περιπέτειες» χωρίς όμως να φτάσουν και σε πλανητική κλίμακα.
Είναι ακριβώς οι στρατηγικές που χρησιμοποιούνται σήμερα από τη σημερινή υπερδύναμη (ΗΠΑ) αλλά γενικότερα ήταν οι μεταπολεμικές στρατηγικές των Μεγάλων Δυνάμεων.
Το μάθημα που πήραν από δυο Παγκόσμιους Πολέμους, ήταν ότι έπρεπε ν’ αλλάξει το μοντέλο της παγκόσμιας κυριαρχίας.
Οι φαντάροι κόστιζαν.
Έτσι, επέλεξαν την ειρηνική κατάκτηση.
Μέσα από την εμπορική και οικονομική εξάρτηση –που είναι ο αντίστοιχος πολιτικο-οικονομικός όρος της στρατιωτικής κατάκτησης.
(Το άρθρο αυτό, αποτελεί επαναδημοσιεύεται. Είχε αναρτηθεί στις 29/10/2009, επίσης στο «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ»)
Δεν υπάρχουν σχόλια
ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση