«Μας πάτησαν στον λαιμό»

Του Παναγιώτη Τσολάκη  Την φράση αυτή την είπε σημερινός υπουργός της κυβέρνησης. Κραυγή αγωνίας, κραυγή αφύπνισης, κραυγή συνε...

Του Παναγιώτη Τσολάκη 

Την φράση αυτή την είπε σημερινός υπουργός της κυβέρνησης. Κραυγή αγωνίας, κραυγή αφύπνισης, κραυγή συνείδησης, κραυγή ανθρώπινη. Φωνή που ειπώθηκε σε μεγάλο μέσο ενημέρωσης και σίγουρα όχι τυχαία. Ειπώθηκε για να ακουστεί και να αφυπνίσει τους πολίτες για το τι πρόκειται να ζήσουν! (ταυτόχρονα ήταν και μήνυμα προς τους πολιτικούς. Σαν να τους είπε: Προς τα πού πάμε κύριοι;).

Μετά από αυτή την δήλωση είναι πλέον δεδομένο ότι θα τον τελειώσουν σαν υπουργό! Ελεύθερες φωνές σε κυβερνήσεις εξαρτημένες και δέσμιες από ξένα συμφέροντα, δεν επιτρέπονται!

Η ιστορία αυτής της χώρας είναι γεμάτη ΟΧΙ και ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ σε κάθε επίδοξο κατακτητή. Το ξέρουν καλά αυτό, εχθροί και «φίλοι». Για αυτό άλλαξαν τακτική. Επιβάλλουν με κάθε μέσο και τρόπο, ανθρώπους στο τιμόνι της χώρας να δηλώνουν μονάχα ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ!

Σε τρία χρόνια, τρεις πρωθυπουργοί, τρεις κυβερνήσεις είπαν ναι σε όλα. Αυτά τα γυμνά ναι, που είπαν γυμνοί άνθρωποι και εσωτερικά και εξωτερικά, είναι που έφεραν την χώρα κατάχαμα με την μπότα των «προστατών» της, να την πατάει στο λαιμό και να της κόβει την ανάσα.

Δεν επιτρέπονται άλλες φωνές. Δεν επιτρέπονται τα όχι. Απαγορεύεται να ακούγεται: όχι άλλες αυτοκτονίες – όχι στην διάλυση του κοινωνικού κράτους – όχι στους μισθούς πείνας – όχι στην ανεργία που μαραζώνει και ακρωτηριάζει τον άνθρωπο – όχι στην φτωχοποίηση της κοινωνίας – όχι στον εξευτελισμό του ανθρώπου!

Αυτός όμως ο υπουργός, που σε μια αυθόρμητη κρίση συνείδησης εκστόμισε αυτό που όλοι βλέπουν και αντιλαμβάνονται, είπε και αυτός ναι! Έβαλε την υπογραφή του!

Γι αυτό απαγορεύουν την ελεύθερη συνείδηση των βουλευτών και επιβάλλουν την κομματική πειθαρχία αλλοιώνοντας το νόημα αλλά και την ουσία της δημοκρατίας.

Ο βουλευτής είναι εκπρόσωπος του λαού. Δεν είναι ούτε εκπρόσωπος του κόμματος, ούτε εκπρόσωπος άλλων συμφερόντων. Εκλέγεται από τους συμπολίτες του για να τους εκπροσωπεί και να ενδιαφερθεί για τα προβλήματά τους και τα προβλήματα της περιοχής τους. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Το δικαίωμα που έχει είναι να επιλέξει τον πολιτικό χώρο που αυτός εκτιμά ότι μέσα από εκεί θα μπορέσει καλύτερα να βοηθήσει αυτούς που εκπροσωπεί.

Είναι ανέντιμο, είναι προδοσία να ζητάς την ψήφο των συμπατριωτών σου με συγκεκριμένες εξαγγελίες, εθνικές και τοπικές και στην συνέχεια να ψηφίζεις ενάντια σε αυτά που είχες κάνει σημαία. Στην περιοχή μου, στην Κοζάνη, όπου κι εγώ ήμουν υποψήφιος βουλευτής, όλοι δήλωναν πως η ΔΕΗ ως πηγή ενέργειας θα πρέπει να είναι υπό τον έλεγχο του κράτους. Κι όμως ψήφισαν την αποκρατικοποίησή της!

Ψήφισαν για την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας που την θεωρούσαν αυτονόητη. Ψήφισαν ναι στην ιδιωτικοποίηση των νερών! Ψήφισαν ναι στους μισθούς πείνας! Ψήφισαν ναι στις απολύσεις, αυτοί που έγιναν πολιτικοί με πολιτικούς διορισμούς! Ψήφισαν ναι στην μείωση της σύνταξης της γιαγιάς, που μας χαρτζιλίκωνε με το υστέρημα της. Ή μήπως δεν είχαν ποτέ ανάγκη το χαρτζιλίκι οι ναιναί!

Ίσως κάποιοι να το είχαν. Γιατί το ξέχασαν και ταπεινώνουν έτσι την Ελληνίδα, ηρωίδα γιαγιά!

Αυτοί που αθέτησαν τις υποσχέσεις τους στην κοινωνία που τους εξέλεξε, αυτοί που με την ψήφο τους διαμόρφωσαν την σημερινή κατάσταση, την κατάσταση της φτώχειας, των αυτοκτονιών, των απολύσεων, δεν έχουν κανένα μα κανένα δικαίωμα να διαμαρτύρονται όταν τους αποδοκιμάζει και τους γιουχάρει η κοινωνία. Και είναι άνανδρο να επικαλούνται, όταν και με δική τους υπαιτιότητα και συμμετοχή οι πολίτες βρέθηκαν σε απόγνωση και πανικό και πολλές φορές οι αντιδράσεις να θεωρούνται υπερβολικές, να δηλώνουν πως κινδυνεύει η δημοκρατία! Ποιά δημοκρατία κινδυνεύει; Η δημοκρατία υπεράσπισης μόνο των πολιτικών που ξεγέλασαν την κοινωνία! Την κοινωνία που κινδυνεύει να φτάσει στα όρια εξευτελισμού της ανθρώπινης προσωπικότητας και στα όρια ζωοποίησης για να επιβιώσει ποιος θα την προστατεύσει.

Αυτός και μόνο είναι ο ρόλος και το χρέος του βουλευτή –πολιτικού. Η προστασία της κοινωνίας.

Κι έχουν το θράσος να βγαίνουν και στο γυαλί και να έχουν και απόψεις και προτάσεις. Ποιοι; Οι απρόσωποι, μοιραίοι και άβουλοι! Διαισθάνονται άραγε το φτύσιμο που πέφτει στο γυαλί όταν τους αντικρίζουν στις οθόνες οι πολίτες;

Δεν είναι η βροχή που πέφτει! Δυστυχώς για αυτούς!

Πηγή:kostasxan.blogspot.com