Μια δεύτερη σκέψη για την υπόθεση της Φλώρας Μπαμπινιώτη

Γράφει ο Αντώνης-Μάριος Παπαγιώτης Αφορμή για την παράθεσ e των ακόλουθων σειρών στάθηκε ο καταιγισμός δημοσιεύσεων σε έντυπα και ηλε...

Γράφει ο Αντώνης-Μάριος Παπαγιώτης

Αφορμή για την παράθεσe των ακόλουθων σειρών στάθηκε ο καταιγισμός δημοσιεύσεων σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα για την παραπομπή για το αδίκημα της «τέλεσης κατάχρησης σε ασέλγεια ανήλικης κάτω των 18» της κόρης του ακαδημαϊκού κ. Γ. Μπαμπινιώτη, κας Φλώρας Μπαμπινιώτη. Είναι γνωστή (και πολλάκις καταγεγραμμένη) η αρνητική προδιάθεση προς το πρόσωπο του φιλολόγου, τέως Υπουργού Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων και πρώην Πρυτάνεως του Πανεπιστημίου Αθηνών, η οποία κορυφώνεται με κάθε περαιτέρω (αιμοφιλική) αναφορά.
Μέσα στο γενικότερο πλαίσιο μιας εποχής κρίσεως, όπου καθείς αναζητά το σκάνδαλο που θα απομακρύνει την προσοχή από το δυσμενές οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό καθεστώς και παράλληλα, θα υπογραμμίσει τον πόνο του διπλανού ("κατ' ευχήν" "σημαίνοντα") για την πρόσκαιρη απάλυνση του κάθε προσωπικού πόνου, μοιάζουμε να λησμονούμε όλα εκείνα που μας ξεχωρίζουν ως νοήμονα, με αίσθηση δικαίου, γεμάτα αμφιβολία όντα.
Ένα καθαρό μυαλό, και κυρίως αυτό των δημοσιογράφων, που καλούνται να δημοσιεύουν ειδήσεις απέχοντας από την απόλυτα υποκειμενική κρίση -σίγουρα, δε, από την καθαρά εμπορική- οφείλει να σκεφτεί ότι ενδεχομένως υπάρχουν και παράμετροι που αφορούν την ψυχική υγεία των εμπλεκομένων (κατηγορούμενης και ανήλικης) καθώς και πλείστα άλλα στοιχεία, τα οποία δεν είναι γνωστά πέραν των δικαστικών αιθουσών και φακέλων.
Παραβλέπεται (σκοπίμως άραγε;) εν προκειμένω το γεγονός ότι προηγήθηκαν δικαστικές κρίσεις με ύψιστη αυτή του Αρείου Πάγου που έκρινε περί της αθωότητας της κατηγορουμένης, καθώς και καταθέσεις μαρτύρων αλλά και της ίδιας της ανήλικης περί διάψευσης των κατηγοριών. Σε κάθε περίπτωση, αρμόδια θα είναι και πάλι η Δικαιοσύνη, έχοντας στα χέρια της όλα τα στοιχεία να κρίνει και να καταδικάσει ή να αθωώσει.
Δεδομένου, επίσης, ότι η εν λόγω υπόθεση αφορά ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα, τόσο της δημοσίως γνωστής οικογένειας όσο και της οικογένειας της τότε ανήλικης κοπέλας, η επίθεση που πηγάζει από την αντιπάθεια, δικαιολογημένη ή μη, προς το πρόσωπο του τέως Υπουργού ο οποίος ουδόλως εμπλέκεται, υποθάλπει το αίσθημα ασφάλειας δικαίου προς τις άμεσα εμπλεκόμενες πλευρές.
Η καταγωγή, και μόνο, από συγκεκριμένους ανθρώπους που κατέχουν θέσεις δημόσια αναγνωρισμένες, δεν θα πρέπει εξάλλου να αποτελεί κριτήριο κατηγορίας τόσο για τον ανιόντα όσο και για τον κατιόντα για πράξεις που αφορούν τον καθένα ξεχωριστά. Σαφέστατα κανείς θα σκεφτεί το ζήτημα της διαπαιδαγώγησης και επιρροής, αλλά η άκριτη κατηγορία άνευ δεύτερης σκέψης και αμφιβολίας και η στοχοποίηση αφαιρεί την αντικειμενικότητα που απαιτείται.
Κίνδυνος που αφορά εν τέλει τον καθένα μας ξεχωριστά καθώς είναι άδικο για όποια πλευρά να φέρει κοινωνικά το βάρος της ευθύνης των πράξεων του άλλου. Η καταδίκη, μην ξεχνάμε, ότι είναι πάντα σίγουρη στο άμεσο οικογενειακό περιβάλλον, καθώς όπως σοφά λέει ο θυμόσοφος λαός: «Κάθε σπίτι σηκώνει το δικό του Σταυρό».
Αναντίρρητα ζούμε στην εποχή της κατάλυσης των κεκτημένων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθώς όσα αποκτήθηκαν με κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες μοιάζουν να έχουν ήδη χαθεί, κυρίως δε τα εργασιακά δικαιώματα, επιστρέφοντάς μας πίσω έτη πολλά.
Αυτό που όμως τρομάζει, κυρίως, είναι η διαπίστωση ότι όλη αυτή η τεταμένη κατάσταση αφαιρεί κάθε αίσθηση ασφάλειας δικαίου εν γένει επεκτεινόμενη και σε πιο κρίσιμα δικαιώματα συνυφασμένα με την ίδια μας την φύση και αξιοπρέπεια.
Το τεκμήριο αθωότητας, όπως καθιερώθηκε για πρώτη φορά μετά τη Γαλλική Επανάσταση στη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη του 1789, στο άρθρο 9 και σήμερα κατοχυρώνεται στο άρθρο 6 παρ. 2 της Ευρωπαϊκής Συνθήκης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, σημαίνει ότι κάθε άνθρωπος θεωρείται αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου και η Πολιτεία μέσω των οργάνων της οφείλει να αποδείξει την ενοχή του κατηγορουμένου, όχι ο κατηγορούμενος την αθωότητά του. Απόρροια του τεκμηρίου αθωότητας είναι η αρχή της επιείκειας προς τον κατηγορούμενο. Η αρχή αυτή επιβάλλει το δικαστήριο εν αμφιβολία να αποφανθεί υπέρ του κατηγορουμένου (in dubio pro reo).
Πολλώ δε μάλλον η εφαρμογή του οφείλει να διέπει και την δημοσίευση ειδήσεων που αφορούν την τέλεση αξιόποινων πράξεων μέχρις αμετάκλητης διαγνώσεως ενοχής του κατηγορουμένου.
Σε κάθε περίπτωση, οιαδήποτε αναφορά στο όνομα του (εν αμφιβολία ακόμη) κατηγορούμενου οφείλει να απέχει της εμπλοκής των συγγενικών του προσώπων, της προσωπικής, οικογενειακής και κοινωνικής του ζωής στο βαθμό που υπαίτιος καθίσταται έκαστος εξ ημών για τις πράξεις του, οι οποίες δεν βαρύνουν και δεν εμπλέκουν έτερα πρόσωπα.
Καταλήγοντας, αν κάποιο από όλα τα δικαιώματα, που πολλοίς κόποις αποκτήθηκαν, μπορούμε να διασώσουμε, ας είναι αυτό της αξιοπρέπειας, της αμφιβολίας και της δεύτερης σκέψης.