GRID_STYLE

NONE

ΡΟΗ:

latest

Για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών

Ας (επανα)στοχαστούμε λοιπόν στην ίδια την έννοια της αξιολόγησης: αφού, σε κάθε περίπτωση, η αξία ενός προσώπου ή μιας συλλογικότ...


Ας (επανα)στοχαστούμε λοιπόν στην ίδια την έννοια της αξιολόγησης: αφού, σε κάθε περίπτωση, η αξία ενός προσώπου ή μιας συλλογικότητας προσδιορίζεται με προκαθορισμένα και σαφώς προσδιορισμένα κριτήρια, η ορθότητα, ή μη, της τελικής κρίσης εξαρτάται αποκλειστικώς από την αποδοχή της συνθήκης που έθεσε τα κριτήρια. Η μη αποδοχή, την καθιστά γράμμα κενό. Επιπλέον: η αξιολόγηση, ακόμα κι όταν περιορίζεται στη σφαίρα του ιδιωτικού, προϋποθέτει σχέση κυριαρχίας. Κυρίαρχος είναι εκείνος που κρίνει. Δική του υπόθεση και τα κριτήρια και η απόφανση.
Στη σφαίρα του κοινωνικού, πίσω από κάθε αξιολογική κρίση για μιαν ορισμένη ομάδα ανθρώπων, υποκρύπτεται η τάση να ενισχυθεί η δύναμη της κυρίαρχης ιδεολογίας. Έτι δε πλείω, όταν το κράτος τυγχάνει εργοδότης που αξιολογεί τους εργάτες του. Νόμος δεν είναι πια «το δίκιο του εργάτη» αλλά εκείνο του αφεντικού το οποίο, ως συνήθως, κοιτά να καρπωθεί την υπεραξία.
Έτσι, τις στιγμές εκείνες τις ιστορίας, όταν ο σύσσωμος ο κόσμος της εργασίας απειλείται με προλεταριοποίηση, κάθε απόπειρα «αξιολόγησης» του εργατικού δυναμικού κρίνεται εκ των προτέρων ύποπτη. Στο βαθμό που δοξολογείται η επικράτηση του «καλύτερου», ευνοείται ο, αντιδημοκρατικός, κοινωνικός δαρβινισμός: αυτός που επικρατεί είναι ο πιο δυνατός, όχι πάντα ο καλύτερος.
Ο πολιτισμός μας διακρίνεται από μια φετιχιστική προσκόλληση στις διαφόρων τύπων αξιολογήσεις. Τούτες, σπανίως βοηθούν τους αδυνάτους. Το συνηθέστερο, χρησιμοποιούνται για να νομιμοποιήσουν τους αποκλεισμούς εκείνων που η κυρίαρχη ιδεολογία είχε από τα πριν προγράψει. Το περιβόητο έργο των διεθνών οίκων αξιολόγησης, λόγου χάρη, είναι ενδεικτικό της ενιαίας πολιτικής που ακολουθείται είτε πρόκειται για ολόκληρους λαούς είτε για μεμονωμένες κοινωνικές ομάδες.
Σήμερα, λοιπόν, στην εποχή της νέας βαρβαρότητας, να αποφάσισε αίφνης η κυβερνητική τριάς εν τη μονάδι να επενδύσει στον τομέα της παιδείας για να εξέλθουμε της κρίσης και, προς τούτο, προσδοκά να αναμορφώσει το δημόσιο σχολείο μέσω της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών, μοιάζει πολιτική ευφάνταστη και οραματική, πέρα μακριά από τα στερεότυπα των μνημονίων.
Ή πρόκειται μήπως για ευφάνταστο ψεύδος;
Εάν πρόταγμα της εκπαιδευτικής διαδικασίας είναι, σε κάθε περίπτωση, ο κοινωνικός εκδημοκρατισμός, δια μέσου της άρσης των κοινωνικών ανισοτήτων, πόσο εφικτός μπορεί τούτος ο στόχος να φαντάζει, σε μιαν εποχή όπου σχολεία κλείνουν, μαθητές στοιβάζονται κατά δεκάδες στις αίθουσες ενώ οι δάσκαλοι βιοπορίζονται με ψιχία;
Με μιαν αναδρομή στις μικρές προσωπικές ιστορίες εκείνων που κατέχουν τις θέσεις – κλειδιά, καθώς και των γόνων αυτών, εύκολα διαπιστώνει κανείς πως η εκπαίδευση απλώς επικυρώνει το σύστημα των ταξικών διακρίσεων: ελάχιστοι από την κοινωνική ελίτ, κυρίως όσοι μεγάλωσαν στην περιφέρεια, μετείχαν στης δημόσιας παιδείας. Οι περισσότεροι εξ αυτών, παιδεύτηκαν σε απρόσιτα για τη μικρομεσαία τάξη ιδιωτικά σχολεία, φυτώρια στελεχών των κυρίαρχων κοινωνικών ομάδων.
Ο μικροαστός που εναποθέτει της ελπίδες κοινωνικής ανέλιξης σ’ ένα «καλό σχολείο» γρήγορα αντιλαμβάνεται τη φενάκη. Τα συνοικιακό, προσαρμοσμένο στο βαλάντιό του,ιδιωτικό και το δημόσιο με την κουτσουρεμένη χρηματοδότηση αναπαράγουν απλώς τις ταξικές ανισότητες.
Κι επειδή να τα βάλει κανείς με όλα τούτα και να επιχειρήσει να ανατρέψει τα συστημικά καθιερωμένα παραείναι δύσκολο, λαμβάνει χώρα η μυθοποίηση της αξιολόγησης. Αν τα φυσικά πρόσωπα που απαρτίζουν το δημόσιο σχολείο αξιολογούνται, τούτο θα γίνει καλύτερο. Κι ας λιγοστεύουν διαρκώς οι κρατικές δαπάνες.
Ο διευθυντής του σχολείου, λοιπόν, και ο σχολικός σύμβουλος θα κρίνουν το έργο των υφισταμένων τους εκπαιδευτικών, ο δε βαθμός που οι εκπαιδευτικοί θα λαμβάνουν θα επηρεάζει σαφώς την επαγγελματική τους ανέλιξη.
Κάθε εκπαιδευτικός θα διαθέτει επίσης φάκελο. Προσωπικό. Portfolio, κατά τους νεωτεριστές. Και μέσα στο φάκελο θα ευρίσκεται σύμπασα η δραστηριότητα του δασκάλου. Διδακτικό και παιδαγωγικό έργο, συμμετοχή σε δράσεις και εκπαιδευτικά προγράμματα, σχολική ζωή, όλα εκεί για όποιον ενδιαφέρεται. Και ανακύπτει το ερώτημα: ο εξωσχολικός βίος ή τα πάσης φύσεως φρονήματα, ποια θέση θα καταλαμβάνουν;
Δυο ανεξάρτητες -ο θεός να τις κάνει- αρχές θα επιλαμβάνονται τον γενικό συντονισμό. Οι δε ινστρούχτορες του σχετικού πορίσματος βιάστηκαν να προσθέσουν πως ο ρόλος των, με εξαρτημένη εργασία, «ανεξάρτητων» δεν θα είναι «ελεγκτικός ούτε παρεμβατικός μηχανισμός στην αποστολή και τη λειτουργία των εκπαιδευτικών δομών».
Αλλά, ας μην πλανώμεθα: μαζί με τη φτώχεια, πάντοτε, σε όλες τις φάσεις της ιστορίας, επιστρέφει, συνακόλουθος, ο σκοταδισμός. Οι αλήστου μνήμης εποχές του «κ. Επιθεωρητή», που μπροστά του οι δάσκαλοι χτυπούσαν προσοχή, δεν είναι φάντασμα που πλανάται αλλά σκηνή από το μέλλον. Όταν κρίνεται το ψωμί των παιδιών σου, ποιος μπορεί να επιδείξει πνεύμα αδούλωτο στους μηχανισμούς της εξουσίας;
Σε κάθε περίπτωση, ένα σύστημα «αξιολόγησης» εργαζομένων που γεννάται σε εποχές περικοπών για να δικαιολογήσει περαιτέρω περικοπές μόνο ταφόπλακα μπορεί να αποτελέσει στον εκδημοκρατισμό της κοινωνίας εν γένει, αφού ανατροφοδοτεί και επισήμως ανταγωνισμούς και ανθρωποφαγίες. Όταν δε πρόκειται για τον ευαίσθητο τομέα της εκπαίδευσης, τότε μπορούμε ελευθέρως να θρηνήσουμε για την έλευση της νέας βαρβαρότητας. Πηγή: left.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια

ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση