ΚΑΙ ΟΜΩΣ!...

... ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΜΗΝ ΧΡΕΙΑΣΤΟΥΜΕ ΚΑΜΜΙΑ « ΔΟΣΗ »! ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΟΓΡΑΨΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΜΝΗΜΟΝΙΟ.... ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ, ΑΡΑΓΕ;   Του Διονύση Χο...

...ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΜΗΝ ΧΡΕΙΑΣΤΟΥΜΕ ΚΑΜΜΙΑ «ΔΟΣΗ»!
ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΟΓΡΑΨΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΜΝΗΜΟΝΙΟ....
ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ, ΑΡΑΓΕ;
 
Του Διονύση Χοϊδά.

Θα μπορούσαμε να αναστρέψουμε την Υφεση και την Ανεργία αν, μέσω μιάς καινοτόμου διαδικασίας, αποφασίζαμε να ΔΙΠΛΑΣΙΑΣΟΥΜΕ τις συντάξεις και τα κοινωνικά βοηθήματα (αλλά και τους μισθούς συγκεκριμένων ευαισθητων κατηγοριων δημοσίων υπαλλήλων – π.χ. στρατιωτικών) χωρίς αυτό να επιβαρύνει το κράτος ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΕΥΡΩ; Όσο παραδοξο κι αν φαίνεται αυτο απο πρώτη άποψη, είναι απολύτως εφικτό! Διαβαστε τη συνέχεια και παρακαλώ να συζητήσουμε τις όποιες αντιρρήσεις που θα προκύψουν...
Την πρόταση αυτή την είχα κάνει και στο παρελθόν - και μέχρι στιγμής, δεν έχει τύχει να ακούσω κάποια αντίθετη θέση που να την χαρακτηριζει ως ανέφικτη. Στην ουσία αποτελεί «βελτίωση» μιας ήδη δοκιμασμένης (στο παρελθόν) ιδέας που αποδείχθηκε επιτυχημένη οταν εφαρμόστηκε σε συνθήκες αντίστοιχες με αυτές που βιώνουμε σήμερα, στη χώρα μας. Το μόνο που απαιτεί είναι «πατριωτισμός» απο την πλευρά των πολιτών (ή, έστω, «ένστικτο συλλογικής αυτοσυντήρησης») και έλλειψη προδοτικής συμπεριφοράς απο μέρους των κυβερνώντων.
Η πρόταση αυτή δίνει μια απάντηση στο φοβικό δοσιλογικό ερώτημα «Αν δεν υπογραψουμε το (καθε) Μνημόνιο, πώς θα παρουμε την Δοση? Και αν δεν παρουμε την Δόση, πώς θα πληρωθούν μισθοί και συνταξεις?» Δηλαδή: Νοιαζόμαστε για το πώς θα πληρωθούν μισθοί (υπαλλήλων του δημοσίου, μόνο) και συνταξεις, την ιδια ώρα που το υφεσιακό πνεύμα των Μνημονίων δημιουργεί ανεργία στο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟ τμήμα του πληθυσμου και οδηγει τις επιχειρήσεις σε κατάρρευση...
Και, όπως θα δούμε, παρακάμπτει (για ενα ικανό χρονικό διάστημα – και μέχρι νεωτέρας) και το ύπουλο δίλημμα «Ευρώ ή Δραχμή» που αποτελεί και το σημαντικότερο πολιτικό διακύβευμα των ημερών μας.
Ας ξεκινήσουμε με μια βασική παραδοχή. Η χώρα δεν αντιμετωπίζει (ως το κυριώτερο προβλημά της) μία Κρίση Χρέους αλλά μία Κρίση Ρευστότητας. Και στην ουσία χρειάζεται μια ένεση ρευστότητας η οποία -σε βάθος χρόνου- ίσως και να απαιτεί ακόμα και 200 δις ευρώ για να επανέλθει η εσωτερική αγορά στα ίσια της, μετά και την προσαρμογή της στις συνθήκες των καιρών. (Για να έχουμε μια αντίληψη της τάξης μεγέθους, 200δις ήταν τα δάνεια που πηρε η χώρα την τελευταια -προ Κρισης- δεκαετία για να διατηρήσει ένα καθεστώς τεχνητής ευμάρειας..)
Μέχρι και το 2009, η αντιμετώπιση της επαπειλούμενης Κρίσης Ρευτότητας γινόταν με την «προσφυγή στις Αγορές», για συνεχή δανεισμό. Το «ζεστό» τοκογλυφικό χρήμα δινόταν απο το κράτος σε μισθούς και συντάξεις και από εκει κατεληγε στην αγορά διατηρώντας την οικονομία σε εγρήγορση και την ρευστότητα σε ενα ικανοποιητικό επίπεδο, παρά τις όποιες στρεβλώσεις. Η μεγαλύτερη απο αυτές τις στρεβλώσεις ήταν η (σκόπιμη, άραγε?) συνεχής συρρίκνωση του παραγωγικου ιστού της χώρας πίσω από την απατηλή διακομματική υπόσχεση «Η Ελλάδα θα μετατραπεί σε χώρα Παροχής Υπηρεσιών». Και εξασφαλίζοντας έτσι την ψήφο του μέσου Έλληνα που όνειρό του είναι να δει τα παιδιά του πίσω από ένα γραφείο...Υπο αυτές τις συνθήκες, ήταν φανερό οτι οδηγούμασταν σε ένα σίγουρο αδιέξοδο το οποίο ήταν ορατό από ΟΛΕΣ τις κομματικές ηγεσίες – και που όλες, απο κοινού, απόφευγαν να καταδείξουν στον ελληνικό λαό ώστε να ξέρει που πηγαίνει. Το αδιέξοδο αυτό δεν ήταν άλλο απο το δίλημμα: Από τη στιγμή που είμαστε στο ευρώ και (πλην τουρισμού) «δεν παράγουμε για να εξάγουμε», τι θα γίνει αν πάψουν να αυξάνονται συνεχώς μισθοί δημοσίου και συντάξεις; Η αγορά θα αντιμετωπίσει Κρίση Ρευστότητας και θα καταρρεύσει! Αλλα αν συνεχίσουν να αυξάνονται, το Εξωτερικο Χρέος θα αυξηθεί τόσο πολύ που δεν θα μπορέσει να αποπληρωθεί - και η χώρα θα πλιατσικολογηθεί μέσω μιάς χρεωκοπίας. (Τελικά συνέβησαν ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ! Και δεν υπάρχει αμέτοχος κομματικός μηχανισμός για αυτο το αποτέλεσμα...)
Τι κανουμε τώρα?
Η παραμονή στο ευρω σημαίνει ακόμα περισσότερα δάνεια – απλα διαφοροποιείται η πηγή του δανεικού χρήματος και η απαίτηση (μέσω Υφεσιακών Μνημονίων) μαζικών απολύσεων, της δραστικής μείωσης κρατικών μισθών και συντάξεων, της εκποίησης της κρατικής περιουσίας και της υπερφορολόγησης των πολιτών. (Αρα και η τελική εκποίηση ΚΑΙ της ιδιωτικής περιουσίας εξαιτίας αδυναμίας των πολιτών να ανταποκριθούν στους φόρους....)Αντίθετα, η επιστροφή στη δραχμή (μετά απο τα επαχθή Μνημόνια που έχουν ήδη υπογραφεί) σημαίνει «εικονική ρευστότητα» σε μια ανύπαρκτη αγορά (και ασταμάτητο πληθωρισμό μέχρι Τελικής Πτώσης) και γενικό πλιάτσικο δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας.. .
Υπάρχει άλλη λύση;
Γνώμη του υπογραφοντος είναι οτι υπήρχε, πριν υπογραφούν τα Δοσιλογικά Μνημόνια! Αρκεί το κράτος να είχε την εμπνευση αν μην δανειστεί απο τους τοκογλύφους (τις «Αγορές» ή τα «Διεθνή Ταμεία») αλλά απο τους ίδιους τους πολίτες του. Και λέγοντας «πολίτες» δεν εννοώ το πλιάτσικο τραπεζικών καταθέσεων και ασφαλιστικών ταμείων που γινόταν εως τώρα. Αλλά ο δανεισμός του κρατους να γίνεται απο τον καθένα πολίτη ξεχωριστά, με εναν τέτοιο τρόπο ώστε ο πολίτης (αν και δανείζει) να ΕΙΣΠΡΑΤΤΕΙ ΡΕΥΣΤΟ αντί να στερείται! Πώς γίνεται αυτό; Διαβάστε τη συνέχεια.ΔΙΑΡΚΕΣ ΟΜΟΛΟΓΟ ΑΡΝΗΤΙΚΟΥ ΕΠΙΤΟΚΙΟΥ
Ας υποθέσουμε, προς στιγμή, οτι (αντί για μείωση μισθών και συντάξεων), ένα μέρος -ή και το σύνολο, σε ακραιες περιπτωσεις- μισθών του δημοσίου, συντάξεων και των (ΑΥΞΗΜΕΝΩΝ, σε αυτη την περίπτωση) παροχών του Κοινωνικού Κρατους δεν δίνεται σε ευρω αλλα σε τυπωμένο ομόλογο του δημοσίου. Ενα ομόλογο που θα τυπώνεται κάθε μήνα, με διαφοροποιημένα χαρακτηριστικα καθε φορά προκειμένου να αποτραπει ο κίνδυνος πλαστογράφησής τους...Για παράδειγμα, ένα ομόλογο εξάμηνης διάρκειας, με ΑΡΝΗΤΙΚΟ επιτοκιο της ταξης του 10% τον μηνα. Ας πούμε, λοιπόν, οτι το κρατος τυπώνει αφειδώς ομόλογα των 10 ευρώ όπου, στην πίσω μερια αναγράφεται η τρέχουσα αξία του ανάλογα με την εκάστοτε χρονική στιγμή. Ας πούμε, υποθετικά, οτι η τρέχουσα αξία του θα μειώνεται κατα 1 ευρώ το μηνα, με καταληκτική τιμή το 1 ευρω για όσους θελουν να το «κλείσουν στο σεντούκι». (Η μικρή αξία καθενός απο αυτά τα ομόλογα -δηλαδή 5 ή 10 ευρώ- διευκολύνει την διακίνησή τους καθώς ανταλλασσονται με προϊόντα καθημερινής χρήσης και «με ρεστα σε κέρματα», γεγονός που υποστηρίζει τον ψυχολογικο παράγοντα στην αποδοχή τους. Και, ως ένα βαθμό, καθιστα ασύμφορη την απόπειρα πλαστογράφησής τους, Ποια θα είναι η πραγματικη αξία αυτού του ομολόγου, οταν αρχίσει να κυκλοφορεί στην αγορά, συντηρώντας τη ρευστότητα; Για μεν τους πολίτες θα είναι η τρέχουσα που αναγράφεται (αναλογα με τη χρονική στιγμή) στο πισω μέρος του. Και θα λειτουργει ως «χρήμα», συντηρώντας την ρευστότητα και την ευρωστία της αγοράς, αντί για τις σημερινές επίφοβες μεταχρονολογημένες επιταγές που έχουν τινάξει τα πάντα στον αέρα.
Για τον τελικό όμως αποδέκτη, το κράτος, το «κόστος» θα είναι ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΙΣΟ! Κι αυτο επειδή θα εχει παρέλθει ένα εξάμηνο (τουλάχιστο!) πριν αρχίσει να το δέχεται πίσω, εξαργυρώνοντάς το με ευρω, στην τρέχουσα αξια του που αναγραφεται στο πισω μέρος του. Δείτε το, με αλλα λόγια, σαν «Μεταχρονολογημένη Επιταγή με Εγγύηση Δημοσίου» που ο κάτοχός της θα σπεύδει να την διακινήσει (ενισχύοντας την αγορά) πριν αρχίσει να χάνει αξία, παραμένοντας στα χέρια του!
Με άλλα λόγια, για κάθε 1000 ευρώ που θα «ρίχνει» το κράτος στην αγορά, το πραγματικο του κόστος θα είναι μόλις 500 (και λιγότερο) χωρίς, από την άλλη, να σημιουργούνται πληθωριστικές καταστάσεις, δεδομένης της σταδιακής «αυτοτελούς» απαξίωσης αυτού του συναλλακτικού μέσου - και όχι της απαξίωσής του έναντι των προϊόντων, οπως συμβαίνει με το πληθωριστικο, συμβατικό χρήμα.
Ένα ακόμα μέτρο που μπορεί να ενισχύσει ακόμα περισσότερο την αξία του «χαρτιού» αυτού, ως χρήματος, είναι ένα «μπόνους» που μπορεί να δίνει το κράτος σε περίπτωση που με αυτό πληρώνονται φόροι. Άρα θα καθίσταται «περιζήτητο» από όσους πολίτες πρόκειται να πληρώσουν σε δημόσιο ταμείο.
Ένα μειονέκτημα αυτου του συναλλακτικού μέσου είναι η σχετική «αδυναμία» του έναντι εισαγόμενων προϊόντων. Αυτό όμως μπορεί να λειτουργήσει και ως πλεονέκτημα για την τόνωση της εγχώριας παραγωγής χωρίς να χρειάζεται το κράτος να υψώσει εμπορικούς φραγμούς που απαγορεύονται απο τις διεθνεις συνθήκες που εχει υπογραψει.
Υπάρχει ένα ακόμα υποθετικό πρόβλημα: «Και ποιός θα δεχτεί την τρέχουσα αξία του, σε συναλλαγές που γίνονται προς το τέλος του μήνα;». Η απαντηση είναι ότι, απο τη στιγμή που το ομόλογο θεωρείται cash και όχι «μεταχρονολογημένη επιταγή», ο πωλητής και ο αγοραστής θα είναι κατι παραπάνω απο πρόθυμοι να δεχτούν έναν συμβιβασμό αντίστοιχο της έκπτωσης που θα συμφωνούσαν σε μια συνήθη συναλλαγή με ευρώ.
Και κλείνω με την αυτονόητη επισήμανση οτι όλη αυτή η διαδικασία που προτείνω μπορεί να ενσωματωθεί σε μία «έξυπνη κάρτα» μέσω της οποίας θα μπορούσε να περισταλεί σε σημαντικό βαθμό η φοροδιαφυγή στον κλάδο της λιανικής πώλησης. Και η σταδιακή απαξίωση του «εικονικού (πλέον) ομολόγου» να γίνεται ανα 24ωρο και όχι ανα μήνα, γεγονός που θα εξομαλύνει κάποιες δυσλειτουργικές λεπτομέρειες πού ηδη εχουν προαναφερθει.
Τι λέτε; Το συζητάμε;
Δ.Χ.