Πώς αντέχουμε ακόμα;

Πόσοι είναι άραγε αυτοί που όταν πέφτουν να κοιμηθούν σκέφτονται τι θα κάνω αύριο; Πως θα πληρώσω τις υποχρεώσεις μου; Πως θα γεμίσω τα ν...

Πόσοι είναι άραγε αυτοί που όταν πέφτουν να κοιμηθούν σκέφτονται τι θα κάνω αύριο; Πως θα πληρώσω τις υποχρεώσεις μου; Πως θα γεμίσω τα ντουλάπια μου; Πως θα ντύσω τα παιδιά μου; Δεν νομίζω να είμαι μόνο εγώ!
Δεν νομίζω να είμαι μόνο εγώ που συγκινούμαι όταν ακούω για τα κατορθώματα της Ελλάδας μας! Δεν νομίζω να είμαι μόνο εγώ που όταν ακούω τον εθνικό μας ύμνο κλαίω σαν μωρό! Δεν νομίζω να είμαι μόνο εγώ που καταριέμαι όλους αυτούς που μας φέρανε σε αυτήν την κατάσταση…
Είμαι μόνο εγώ όμως που κάθε μέρα πηγαίνω στο Σύνταγμα και περιμένω τους επαναστάτες του ίντερνετ να έρθουν να πούμε «ΦΤΑΝΕΙ».
Αναρωτηθείτε..
Πως αντέχετε; Εσείς οι πιτσιρικάδες τα νιάτα σας δεν τα λυπάστε που χαραμίζονται μόνο στις καφετέριες; Εσείς γονείς; τα παιδιά σας δεν τα λυπάστε που δεν έχουν αύριο; Τον πατέρα σας, τη μάνα σας που έμειναν άνεργοι; Που δεν τους εξασφαλίζει κανείς! Πως αντέχετε να μένετε ακόμα σπίτι σας;
Τι πάθαμε παιδιά; Και γαϊδούρια να ήμασταν θα είχαμε σκάσει τώρα!
Πίστευα ότι θα ξυπνούσαμε κάποια στιγμή! Αλλά είμαστε πρόβατα λυπάμαι! Περισσότερο τον εαυτό μου που ακόμα ελπίζω ότι η Ελλάδα θα σωθεί! Που δεν θα πάω οικονομική μετανάστρια στην Αυστραλία, που δεν θα αφήσω τους γονείς μου την ζωή μου εδώ! Που πιστεύω ότι η Ελλάδα δεν διώχνει τελικά τα παιδιά της!
Γιατί καθόμαστε ακόμα στον καναπέ μας; Γιατί δεν παλεύουμε για τη ζωή μας; Γιατί τσακωνόμαστε ΑΚΟΜΑ για χρώμα και για κόμμα; Πως μπορούμε να είμαστε ενωμένοι;
ΓΙΑΤΙ ΚΥΡΙΕ ΦΤΑΣΑΜΕ ΩΣ ΕΔΩ;; Που έλεγε και μια πολιτική διαφήμιση!
Αναγνώστρια