Το Ελληνικό ναυάγιο… και ο προορισμός μας

Ήθελα νά ‘ξερα που θα βάλουνε μία ταμπέλα οι αυριανοί, όσοι απομείνουνε σε τούτο τον τόπο, για τα πρώτα θύματα της νέας κατοχής. Εκείν...

Ήθελα νά ‘ξερα που θα βάλουνε μία ταμπέλα οι αυριανοί, όσοι απομείνουνε σε τούτο τον τόπο, για τα πρώτα θύματα της νέας κατοχής. Εκείνους που δεν άντεξαν σαν αντίκρυσαν τον χαμό που έτρεχε καταπάνω τους.
Κάποτε σε ετούτη τη γη κάμναμε αγάλματα για τους ήρωές μας, τιμούσαμε με δάφνες, γιορτές και με ιερές λειτουργίες τους θαρραλέους που πρόταξαν τα στήθια τους για εμάς τους μετέπειτα.
Αύριο, πως θα αντέξει ετούτη η γη να σηκώσει μαρμάρινες πλάκες με τα ονόματα των νεκρών ενός ακήρυχτου πολέμου;
Ποιος θα έβρει το κουράγιο να σκύψει και να τιμήσει τους νεκρούς μας;
Θα σκύβουν άραγε οι σκλάβοι, οι ζωντανοί αποθαμένοι, να χαιρετήσουν εκείνους που αρνήθηκαν να ζήσουν χωρίς την λευτεριά τους;
Μάταια ετούτη η γη προσπαθεί να προκάμει τον χαμό μας. Κανείς δεν ακούει, κανείς δεν βλέπει τα τραγικά μηνύματα; Φωνάζουν οι πέτρες, λυσσομανούν τα κύματα και οι αγέρηδες, κλαίνε τα αγρίμια στα βουνά, για το κακό μας το χάλι. Στερεύει και η πηγή της λευτεριάς μας που την πουλήσαμε για δυό δράμια υποσχέσεις…
Κάποτε αυτή η πατρίδα γεννούσε λεβέντες και τους καμάρωνε που τηνε πατούσαν.
Σήμερα βγάνει πραματευτάδες, γραμματιζούμενους στα ξένα, που ήρθανε για να την ξεπουλήσουν…
Αχ, μάνα πατρίδα… Πόσο άραγε μας αγαπάς και μας αντέχεις;
Πού είν’ οι μουσικές σου πατρίδα μου;
Πού είν’ τα νταούλια κι οι ζουρνάδες;
Πού είναι τα βιολιά και τα κλαρίνα;
Σωπάσαν μάνα μου, μέσα σε ετούτη την αντάρα και τον κακό χαμό…
Άλλο τέτοιο κακό να μην μας έβρη πατριώτη.
Και τώρα που χάσαμε κι αυτά που είχαμε από τους πατεράδες μας, νιώθω πως σαν νά ‘ρχεται η ώρα να τα απαιτήσουμε, να τα πάρουμε πίσω.
Και πρέπει ετούτη η απαίτηση να γίνει πράξη. Κι αυτό επειδή δεν είναι ιδικά μας, αλλά των παιδιών μας, των γεννημένων και των αγέννητων.
Εδώ, οι ανθρώποι δεν γελάνε, μα σκυμμένοι τρέχουνε για να προκάμουν…, τι άραγε;
Σαν τα καράβια που ξωκείλανε γενήκαμε και μας χτυπάει στα ρηχά η μανιά απ’ το κύμα…
Ναυάγια, ζωντανοί τάχατες ανθρώποι, που χάσαμε τ’ όνειρο, παραδώσαμε την περηφάνεια μας και ξεπουλήσαμε, σα να ‘τανε εμπόρευμα, τις ζωές μας…
Κι αν το δικό μας το καράβι ξώκειλε, κι αν βρήκε σε βράχια, ας κάνουμε μια προσπάθεια να βγάλουμε το εμπόρευμα έξω, να το σώσουμε, γιατί ετούτο το εμπόρευμα είναι η παρακαταθήκη μας, είναι η κληρονομιά μας…
Κι άμα θάψουμε και τους νεκρούς μας, κι άμα ζυγιάσουμε τον εχθρό κι ετοιμαστούμε για την μάχη, τουλάχιστον θα ξέρουμε πως πίσω μας υπάρχουν κι άλλοι που ετοιμάζονται να μας τιμήσουν που παλέψαμε και όχι να μας θρηνήσουν επειδή κιοτέψαμε…
Και θέλεις να σου πω κι ένα μυστικό πατριώτη; Σαν κοπάσει ετούτη η μεγάλη καταιγίδα, σαν πέσει η αντάρα που μας βάλανε στο νου, σαν ξαστεριάσει ο ουρανός, τότε θα δώσει ο Θεός να δούμε καλύτερα αυτό που μας πρέπει, αυτό που μας έταξε απ’ όταν έφτιαξε τον κόσμο όλο. Τότε θα δούμε και πάλι τα παιδιά να παίζουνε χαρούμενα, θα δούμε πάλι τα χρώματα ολόγυρά μας κι όχι τα χρήματα που μας τυφλώνουν τώρα δα.
Θα δούμε και θα βρούμε τον δρόμο μας αδελφέ, τον δρόμο τον πατρογονικό, τον δύσκολο μα και τόσο δοξασμένο. Τότε θα σκύψουνε οι αγγέλοι για να μας πάρουνε στα φτερά τους και να μας τιμήσουνε επειδή τιμήσαμε τα άγια και τα πατροπαράδοτά μας.
Κάμε κουράγιο, ο χρόνος κι ο πόνος τρέχουν και περνούν…
Τα καλύτερα έρχονται.
Κρατήσου, αγωνίσου για να τα ζήσεις…

Κωνσταντίνος

Πηγή:kostasxan.blogspot.com