Ήταν ένα ταπεινό αυτόματο κι έγινε custom «superbike» μοτοποδήλατο

Το Peugeot 103 ήταν ένα από τα «λαϊκά» αυτόματα της δεκαετίας του ’70, αγαπημένο των 16χρονων επίδοξων μοτοσυκλετιστών, με κυρίαρχο πλεον...

Το Peugeot 103 ήταν ένα από τα «λαϊκά» αυτόματα της δεκαετίας του ’70, αγαπημένο των 16χρονων επίδοξων μοτοσυκλετιστών, με κυρίαρχο πλεονέκτημα έναντι των ιταλικών αντίστοιχων, την πολύ καλύτερη επιτάχυνση από στάση.
Μέρος της γοητείας ήταν και η δυνατότητα να βλέπεις το μοτέρ να μετακινείται εμπρός ή πίσω αλλάζοντας σχέσεις στο βαριατέρ. Το ξαφνικό άλμα του μικρούτσικου κινητήρα σε συνδυασμό με το αντίστοιχο του πανάλαφρου δίτροχου, ασκούσαν μια cyber γοητεία στην πιτισιρικαρία της εποχής.
Η γοητεία αυτή έμεινε ολοζώντανη στο μυαλό του Christophe Naulet όλα αυτά τα χρόνια. Και όταν ζευγάρωσε με τη δημιουργικότητά του, γέννησε το υπέροχο αυτό Peugeot 103 T-Hawk –βασισμένο σε ένα ταπεινό Peugeot 103 MVL 50 κυβικών του 1978.
Ο 37χρονος Κριστόφ είναι βέβαια Γάλλος και μεγάλωσε στο Παρίσι οδηγώντας στη δεκαετία του ’80 τα αυτόματα της Πεζώ (Peugeot) και της Μοτομπεκάν (Motobecane). Αυτή είναι η ιστορία του…
«Τα αυτόματα της Πεζώ και της Μοτομπεκάν ήταν πολύ δημοφιλή τότε, και υπήρχαν ένα σωρό ανταλλακτικά για να τα ‘φτιάξεις’. Μάλιστα τότε τα έτρεχαν και σε πίστες. Από τα τέλη του ’70 ως τα μέσα του ’90 πολλοί βελτιωτές και αγωνιζόμενοι ασχολούνταν με τα συγκεκριμένα αυτόματα με τα βαριατέρ στις μεταδόσεις. Τα έφτιαχναν τόσο που γίνονταν κάτι ολότελα το διαφορετικό, με αλουμινένια πλαίσια και 18 ίππους! Μάλιστα υπήρχε και εθνικό πρωτάθλημα που έσβησε όμως, εκεί στα τέλη του ’90.»
«Ύστερα, εκεί γύρω στο 2007 κάποιοι από τους ‘παλιούς’ άρχισαν να κατεβάζουν σε κλασικούς αγώνες τα παλιά αγωνιστικά αυτοματάκια τους και από τότε τα μηχανάκια αυτά άρχισαν να επιστρέφουν στη μόδα», λέει ο Κριστόφ.
«Το 2001 μετακόμισα στο Λος Άντζελες. Κατά σύμπτωση, το 2009 ξαναβρέθηκα με τα αυτόματα, εξαιτίας ενός γείτονα που είχε ένα στην αποθήκη του. Ξετρελάθηκα όταν το είδα, μού θύμισε την παιδική μου ηλικία. Δεν είχα την παραμικρή ιδέα αν και πού θα μπορούσα να αγοράσω κάτι τέτοιο στην Καλιφόρνια. Κι όμως βρήκα σε έναν κατάλογο και αγόρασα το πρώτο μου αυτόματο ‘εποχής’, ένα Πεζώ 103 του 1978. Δεν λειτουργούσε, αλλά μου κόστισε 500 δολάρια. Ξόδεψα 30 δολάρια σε ανταλλακτικά για το ηλεκτρικό σύστημα και όταν το έστησα στο καθιστικό μου, έκανα χαρά σαν παιδί.»
«Το πειραγμένο T-Hawk που βλέπετε..», συνέχισε ο Κριστόφ, «μού πήρε δύο χρόνια και 5.000 δολάρια μέχρι να το φτάσω σε αυτό το επίπεδο. Κι αυτό γιατί ξαφνικά άρχισα να φτιάχνω αυτόματα για τρίτους και δεν έβρισκα ποτέ τον χρόνο για το δικό μου. Συν το ότι εκείνη την εποχή δεν είχα την απαραίτητη εμπειρία ή γνώσεις για να το προχωρήσω γρήγορα.»
«Το στάνταρ Peugeot 103 MVL του 1978 φορούσε έναν μονοκύλινδρο, δίχρονο, αερόψυκτο κινητήρα 50κ.εκ. που απέδιδε 3 ίππους και είχε τελική κάπου 48χαω. Αυτή η σπέσιαλ έκδοση φορά έναν υγρόψυκτο δίχρονο κινητήρα 70 κυβικών της Malossi με ηλεκτρική αντλία νερού, μπαταρία, και ό,τι σχεδόν υπάρχει από κιτ βελτίωσης. Φτάνει τα 96χαω τώρα. Τίποτα δεν είναι μαμίσιο, εκτός από το πλαίσιο. Κατασκεύασα μόνος μου τα πάντα, ακόμα και το ψαλίδι –και τότε δεν είχα εργαλεία ή μηχανήματα. Δούλευα στο υπνοδωμάτιό μου…»
«Όταν μετά το 2010 αποφάσισα να κάνω το χόμπι μου δουλειά, αντιμετώπισα πολλές δυσκολίες. Αλλά τώρα ζω από αυτό. Οι κατασκευές μου ήταν επαναστατικές για τα μέτρα των βελτιωτών σκούτερ και μοτοσυκλετών εδώ στην Αμερική. Σε κάποιους άρεσαν, σε άλλους όχι, κυρίως γιατί είχαν την ευρωπαϊκή αισθητική. Όμως η αλήθεια είναι πως ανέβασα το customising τέτοιων οχημάτων σε άλλο επίπεδο.»
Σήμερα είναι ανάμεσα στους κορυφαίους βελτιωτές αυτόματων στις ΗΠΑ (ειδικότητα κι αυτή…) και μάλλον ο μόνος που ζει από αυτή τη δουλειά. «Απαιτεί πολύν χρόνο, κόπο και χρήμα», λέει. «Κάποιοι ασχολούνται ακόμα, αλλά το κάνουν μόνον για φίλους. Γενικά δεν υπάρχει ψωμί σε τέτοιες βελτιώσεις, ο μέσος ιδιοκτήτης αυτόματου είναι μπατίρης.»
«Αλλά το ήξερα αυτό εξαρχής και προσπάθησα να προσεγγίσω τους ήδη μοτοσυκλετιστές, φτιάχνοντας μηχανάκια με τη γοητεία μιας άλλης εποχής και κουλ αισθητική. Ήταν ένα ρίσκο, αλλά έχει αρχίσει να μού βγαίνει. Οι περισσότεροι από τους πελάτες μου τώρα, είναι παθιασμένοι συλλέκτες μοτοσυκλετών, σκούτερ και αυτόματων», λέει ο Γάλλος.
Σίγουρα η δουλειά του είναι φοβερή, το ταλέντο του εξαιρετικό και η αισθητική του αναζωογονητική σαν το αεράκι του Ειρηνικού, εκεί στο Λος Αντζελες. Έπρεπε ο Γάλλος να ταξιδέψει στην άλλη μεριά του κόσμου, για να εκτιμήσει κάτι τόσο γαλλικό όσο ένα αυτόματο Πεζώ 103.