Περί ρατσισμού...

  Του  Ηλία Μαμαλάκη. Ο ρατσισμός βασίζεται στο φόβο για το άγνωστο άτομο που είναι απέναντί σου, που δεν μιλάει τη γλώσσα σου, που ...

 

Του Ηλία Μαμαλάκη.

Ο ρατσισμός βασίζεται στο φόβο για το άγνωστο άτομο που είναι απέναντί σου, που δεν μιλάει τη γλώσσα σου, που πιθανόν να έχει άλλο χρώμα το δέρμα του από το δικό σου και που τα έχει χαμένα σε μια άγνωστη χώρα γι’ αυτόν και πολύ οικεία για σένα.
Φοβάται για το αναπάντεχο, είναι σε θέση άμυνας, ίσως απελπισμένος, πεινάει, διψάει και κρυώνει και μόνο τα μάτια του μπορούν να μιλήσουν. Πιο εύκολα περιμένει μια κλωτσιά παρά ένα πιάτο φαγητό και η αλυσίδα των παρεξηγήσεων ξεκινάει που μπορεί να οδηγήσει στα άκρα. Στην παραβατικότητα, στο έγκλημα, στη φυλακή, στη περιθωριοποίηση. Και εμείς οι ασφαλείς κάτοικοι της χώρας μας έχουμε δύο δρόμους μπροστά μας. Το δρόμο του φόβου που αργά ή γρήγορα θα περιθωριοποιήσει τον πρόσφυγα ή τον δρόμο της κατανόησης, της αγάπης, του αγκαλιάσματος που θα φέρουν τον πρόσφυγα να γίνει μέλος της κοινωνίας μας.
Ακόμα και στο πιο πλατύ ελληνικό μυαλό φαίνεται παράξενο που ένας ξένος μπορεί μέσα στα χρόνια να ενσωματωθεί στην κοινωνία μας και να τον φωνάζουμε Δημήτρη, τα παιδιά του να πηγαίνουν σε ελληνικό σχολείο, να παίζουν με ελληνόπουλα, να ερωτεύονται Έλληνες και Ελληνίδες και ποιος ξέρει να βάζουν υποψηφιότητα για Δημοτικοί σύμβουλοι και βουλευτές.
Αν αυτό σας φαίνεται παράξενο, σας θυμίζω ότι στις αρχές του 20ου αιώνα χιλιάδες Έλληνες έφυγαν σαν μετανάστες πρόσφυγες για τις Ηνωμένες Πολιτείες περνώντας μια ψυχοφθόρο διαδικασία στο νησί Έλλις λίγο έξω από τη Νέα Υόρκη και ακούμπησαν τη γη της επαγγελίας και σιγά-σιγά ενσωματώθηκαν στην Αμερικάνικη κοινωνία. Δούλεψαν στις γραμμές του τραίνου, δούλεψαν καθαρίζοντας δρόμους, σπούδασαν, σπούδασαν τα παιδιά τους, πήραν πολιτικές θέσεις και σχεδόν όλοι τους διέπρεψαν. Κάποιος μάλιστα έφτασε να γίνει Αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.
Όλες οι οικογένειες στην Ελλάδα έχουν ένα πρόσφυγα στις Ηνωμένες Πολιτείες του 1900 ή στην μεταπολεμική Γερμανία και ήταν αυτοί που έστειλαν λεφτά στη χώρα και στηρίχτηκε η οικονομία της.
Όλα αυτά τα ξεχάσαμε και αντιμετωπίζουμε τον διωγμένο Πακιστανό, τον διωγμένο Νιγηριανό σαν εχθρούς της πατρίδας. Μην τους φοβάστε, πλησιάστε τους, είναι άνθρωποι και έχουν αφήσει πίσω τις οικογένειές τους, πεινασμένες και ανήμπορες.
Μην τους εχθρεύεστε παρά μόνο βοηθήστε τους. Μπορούν να γίνουν φίλοι και μπορούν να βοηθήσουν την ανάπτυξη της χώρας μας.