Γράφει ο Παναγιώτης Τουμάσης. ΕΠΕΙΔΗ, η αληθινή ζωή, ελάχιστα απέχει από ένα παραμύθι (αλλά, πσσστ, αυτό ας μείνει μεταξύ μας. Μην τ...
ΕΠΕΙΔΗ, η αληθινή ζωή, ελάχιστα απέχει από ένα παραμύθι (αλλά, πσσστ, αυτό ας μείνει μεταξύ μας. Μην το πείτε πουθενά)...
ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ, σ’ ένα μεγάλο και ωραίο κοτέτσι – σαν την Ελλάδα μας, καλή ώρα – οι κότες είχαν άφθονο καλαμπόκι. Τόσο άφθονο μάλιστα, ώστε συχνά-πυκνά έβρισκες κατοστάρικα, και μετέπειτα ευρώ και δίευρα, στα παρατημένα καροτσάκια των σούπερ-μάρκετ.
ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΑ ατελείωτη ευμάρεια, υπήρχαν ασφαλώς και κάποιοι που πεινούσαν. Αυτό συμβαίνει σε κοτζάμ δα πολυάνθρωπες κοινωνίες, πώς θα μπορούσε να μη συμβαίνει σ’ ένα κοτέτσι σαν το δικό μας; Μόνο που δεν αποτελούσαν τον κανόνα, αλλά την εξαίρεση.
ΚΑΙ ΤΣΙΜΠΟΥΣΑΝ οι κότες το καλαμπόκι τους ευτυχισμένες και κανένας δεν σκεφτόταν το αύριο, μέχρι που το αύριο ήρθε. Μαζί, ήρθε κι ο Κοκοράκης (τώρα, αν λεγόταν Γιωργάκης Κοκοράκης, θα σας γελάσουμε). «Δεν πάμε καλά», είπε ο Κοκοράκης. «Χρωστάμε. Έχουμε ελλείμματα»!
«ΠΟΥ ΧΡΩΣΤΑΜΕ, βρε Κοκοράκη;», ρώτησαν οι κότες. «Εσύ δε μάς έλεγες ότι, “λεφτά υπάρχουν”»; «Είπα-ξείπα», απαντούσε εκείνος χωρίς ίχνος τσίπας. «Δεν ξέρατε ότι, από την εποχή του πατέρα μου, του Αρχικοκοράκη, δανειζόμαστε; Ζούμε με δανεικά, κότες μου αγαπημένες».
Για τη συνέχεια πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια
ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση