Μαλί και Ελλάδα

Tου Τάκη Μίχα Τι κοινό έχουν οι εξελίξεις στο Μαλί και στην Ελλάδα; Και οι δύο περιπτώσει...

Tου Τάκη Μίχα

Τι κοινό έχουν οι εξελίξεις στο Μαλί και στην Ελλάδα; Και οι δύο περιπτώσεις υπογραμμίζουν για μια ακόμη φορά το γεγονός ότι η απόκτηση της εξουσίας δεν είναι θέμα «πάλης των  ιδεών» όπως θέλουν να παραμυθιάζονται οι διάφοροι ευρωλάγνοι εκσυγχρονιστές. Αυτό που απαιτείται για να κατακτήσεις την εξουσία δεν είναι ούτε να κερδίσεις τον πόλεμο των επιχειρημάτων ούτε φυσικά να γίνουν οι ιδέες σου αποδεκτές από ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού. Ούτε οι σαλαφιστικές συνιστώσες στο Μαλί  ούτε οι σοσιαλιστικές συνιστώσες στην Ελλάδα κέρδισαν καμία «πάλη ιδεών».
Ισχύει λοιπόν το δόγμα του Μαο Ζε Ντονγκ ότι η πολιτική δύναμη «πηγάζει από την κάννη του όπλου»; Παρόλο που η άποψη του Κινέζου πολέμαρχου  είναι πολύ πλησιέστερη στην πραγματικότητα από αυτή των οπαδών της «πάλης των ιδεών» εντούτοις είναι ελλιπής. Η δύναμη δεν πηγάζει τόσο από την κάννη του όπλου όσο από την καλή οργάνωση και τη συνεκτικότητα της ομάδας που χειρίζεται το όπλο. Μια ομάδα 100 καλά οργανωμένων  ατόμων μπορεί άνετα να επικρατήσει σε αντιπαράθεση με ένα «μπουλούκι»10 χιλιάδων. Αυτό είναι το δίδαγμα του μεγάλου αναλυτή της δυναμικής των ομάδων Μάνκιουρ Ολσον.
Στο Μαλί οι διάφορες ισλαμικές συνιστώσες αποτελούν ένα δίκτυο ατόμων με κοινές εμπειρίες στα θέατρα πολέμου στο Αφγανιστάν, Ιράκ, Σομαλία, Υεμένη και αλλού. Πρόκειται για τις συνιστώσες Ανσάρ ελ Ντίνε (Μαχητές της Πίστης ), το Κίνημα για Ενότητα και Τζιχάντ στη Δυτική Αφρική (MUJAO) και φυσικά Αλ-Καίντα στο Ισλαμικό Μαχρέμπ (AQIM).
Αυτή η κοινή εμπειρία δεν τους έκανε απλώς καλύτερους μαχητές. Τους προσέδωσε επιπλέον και ένα βαθμό συνοχής που τους επέτρεψε να θέσουν εκτός μάχης και να περιθωριοποιήσουν οποιουσδήποτε άλλους δυνητικούς ανταγωνιστές. Έτσι οι ομάδες της τζιχάντ που δεν έχουν απολύτως κανένα λαϊκό έρεισμα  κατάφεραν σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να περιθωριοποιήσουν το κίνημα ανεξαρτησίας ΝMLA των Τουαρέγκ που αποτελούσε το μοναδικό κίνημα με λαϊκό έρεισμα. Μάλιστα σήμερα το  NMLA προσφέρεται να υποστηρίξει τη Γαλλία προκειμένου να απαλλαγεί η περιοχή από τις σαλαφιστικές συνιστώσες.
Ανάλογες και οι εξελίξεις στην Ελλάδα. Στη βάση των διαφόρων ομάδων του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει ένας σκληρός πυρήνας, τα μέλη του οποίου έχουν ζυμωθεί στα Εξάρχεια, στην Κερατέα, στις καταλήψεις, στις οδομαχίες κ.λπ. Και εδώ αυτές οι κοινές εμπειρίες προσέδωσαν στην ομάδα αυτή ένα βαθμό συνοχής και αποφασιστικότητας που επέτρεψε στο κίνημα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να υπερφαλαγγίσει δυνητικούς ανταγωνιστές στον ίδιο χώρο, όπως το ΚΚΕ και τη ΔΗΜΑΡ.
Θα πρέπει να επαναλάβουμε εδώ  ότι σε καμία από τις δύο περιπτώσεις η «πάλη των ιδεών» δεν έπαιξε οποιονδήποτε ρόλο. Στο Μάλι αυτό είναι προφανές: Μόλις κατέλαβαν την εξουσία οι σαλαφιστικές συνιστώσες επέβαλαν ένα απίστευτης σκληρότητας Σαρία στις πόλεις Τιμπουκτού, Γκάο και Κιντάλ-εκτελέσεις, κόψιμο χεριών, λιθοβολισμούς- πού έστειλε 400.000 ανθρώπους σε προσφυγικά στρατόπεδα σε γειτονικές χώρες.
Όμως και στην Ελλάδα η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει απολύτως τίποτα να κάνει με «πάλη ιδεών»: Όπως έχουν παρατηρήσει αρκετοί σχολιαστές (χωρίς όμως δυστυχώς να εξάγουν τα αναγκαία συμπεράσματα) δεν έχει υπάρξει αριστερό κίνημα στην Ελλάδα πιο αντιδραστικό, στερούμενο παντελώς νέων ιδεών και χαμηλής ποιότητας στελεχών από τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι «πρασινοφρουροί» της δεκαετίας του '80 σε σχέση με τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ αντιπροσωπεύουν νομπελίστες της διανόησης και γίγαντες ευγένειας. Όμως το τεράστιο πλεονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα όπως και των σαλαφιστών στο Μαλί είναι ο βαθμός συνοχής των ακτιβιστών του σε συνδυασμό με την ολοκληρωτική υιοθέτηση του δόγματος του Μάο σχετικά με την πηγή της πολιτικής δύναμης.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών