Σιγά που θα πέσουν για μια κωλολίστα… αν και δεν αποκλείεται!

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.   «Δεν θα πέσουμε για ένα κωλόσπιτο» είχε πει ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος, αναφερόμενος στη βίλα Λιάνη – Παπανδρ...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.  

«Δεν θα πέσουμε για ένα κωλόσπιτο» είχε πει ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος, αναφερόμενος στη βίλα Λιάνη – Παπανδρέου, νομιμοποιώντας μια κυβερνητική κουλτούρα απολύτως ξένη προς εκείνη που διακρίνει τη σχέση δημοκρατίας - πολιτικής ηθικής – νομιμότητας στις ανεπτυγμένες δημοκρατίες.
Κι όντως δεν έπεσαν. Όχι μόνον δεν έπεσαν [έγραφε ο ΣΤΑΘΗΣ το 2009 στον «ναυτίλο» του στην «Ελευθεροτυπία»] « (ούτε το κωλόσπιτο, ούτε οι ίδιοι από το κωλόσπιτο) αλλά του ρίξανε κι ένα πανωσήκωμα όσον ο πύργος της Βαβέλ -να 'χει και κάποιο γκλάμουρ το αυθαιρετάκι, βάψανε το μισό γαλάζιο το μισό πράσινο και έκτοτε συγκατοικούν σε αυτό το σαράι μια χαρά οι βένετοι και οι πράσινοι, καβγαδίζοντας βεβαίως καμιά φορά όπως εξαπανέκαθεν κι εξάπαντος συμβαίνει σε όλα τα πλυσταριά που μοιράζονται την ίδια αυλή […] πλην όμως μικρό το κακό, εγκαίρως τα ξαναβρίσκουν (η κάθαρση της γάτας -τα κάνεις, τα σκεπάζεις, ξανανεβαίνεις στα κεραμίδια) και η ζωή συνεχίζεται πάνω στον σβέρκο του λαού, ο οποίος πληρώνει τα έξοδα για το κωλόσπιτο, ώστε να 'χει κι αυτός κράτος (το κωλόσπιτο), εθνικόν ύμνο (τον Sakis) και μια σημαία να σκεπάζει τα κορόιδα, τους ήρωες, τους φιλότιμους και τους γραφικούς όταν πεθαίνουν και μας αδειάζουν τη γωνιά […] - να ρίξει έναν ακόμα υμιυπαίθριο το κωλόσπιστο (δωρικού ρυθμού στο μεταμοντέρνο), να φάει λίγη ακόμα παραλία ο χρυσοκάνθαρος, να φάει λίγο ακόμα αποχαρακτηρισθέν πράσινο ο κυρ Βούβακας ο Βούρλουθας, να καταπατήσει λίγο ακόμα το Βατοπέδι με τον σταυρό στο χέρι - μια Ελλάδα «ατέλειωτη παράγκα» μια παράγκα λαβύρινθος».
Σε αυτήν την παράγκα-λαβύρινθο κατοικεί ο σημερινός Έλληνας. Αυτή η παράγκα-λαβύρινθος πτώχευσε, αλλά το καθεστώς που την δημιούργησε με πολιτικά μέσα ασφαλώς πασχίζει να αποδείξει πως δεν χρεοκόπησε (τουλάχιστον το ίδιο). Σε αυτό το κιτς κωλόσπιτο κυκλοφορούν με μαφιόζικο τρόπο κάθε είδους και προέλευσης λίστες: μαύρες λίστες αποκλεισμού, άσπρες λίστες ως ραβασάκια για τα δικά μας παιδιά, γαλαζοπράσινες λίστες αποκλειστικών προνομίων για τους νταβάδες και τους αχυρανθρώπους τους, κίτρινες λίστες με τα ονόματα των δόκιμων απατεώνων και εκτελεστών συμβολαίων εξόντωσης φυσικών προσώπων και επιχειρήσεων εκτός διαπλοκής… και τελευταία, λίστες φοροφυγάδων και άπληστων φοροκλεπτών. «Της λίστας το κάγκελο» γίνεται στην χώρα, αλλά η συγκυβέρνηση κρατά γερά: ένα συμβόλαιο θανάτου εκτελεί και αυτή εις βάρος της ευρύτερης κοινωνίας και του Κράτους Δικαίου, μια λίστα με τα προαπαιτούμενα για την εκταμίευση του δανείου της τρόικας διακινεί και επ’ αυτής πολιτεύεται!
Πάση θυσία σεβασμός στις λίστες! Αυτές αποτελούν το γράμμα της εξουσίας και το συντακτικό της παθολογίας (οικονομίας, πολιτικού συστήματος και κοινωνίας), που συντηρούν το καθεστώς στην Ελλάδα, το οποίο με απύθμενο θράσος διατείνεται πως υπάρχει για να ανατρέψει τον εαυτό του! Μην υποστηρίζετε άλλες δυνάμεις εκτός από τη ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, διότι αυτές αντιπροσωπεύουν το χθες, ενώ οι κομματικοί φορείς της Συγκυβέρνησης το αύριο! Η διαπλοκή και ο συνασπισμένος, ενωμένος πλέον δικομματισμός της μεταπολίτευσης του «κωλόσπιτου» με τα πολιτικά χαρακτηριστικά παράγκας είναι το αύριο, φίλε αναγνώστη. Και ασφαλώς έτσι είναι αν εσύ επιμένεις να παραμένεις στη σκηνή ως καραγκιόζης. Πώς, δεν είσαι καραγκιόζης, αλλά τέκνο της αναθεματισμένης ανάγκης που δεν μπορεί να ορίσει την ζωή και την ευημερία στην χώρα έξω από το φάσμα του Ευρωδανεισμού ενός Ευρωπροτεκτοράτου; Μα, αυτό κι αν είναι συμπεριφορά καραγκιόζη! Για κάθε ένα ευρώ που «πέφτει» στην αγορά το 2013 από το δάνειο, τέσσερα ή πέντε αφαιρούνται (ανάλογα αν χρησιμοποιείς τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας ή αυτά της ΕΚΤ, αντίστοιχα), αλλά αυτό μικρή σημασία έχει για τον καραγκιόζη. Το κρίσιμο είναι να έχει ο ίδιος ρόλο στο έργο και δημιουργική παρέμβαση στη συγκρότηση των λιστών, ή έστω μια πιθανότητα να εγγραφεί ή παραμείνει στις «άσπρες λίστες» της διακυβέρνησης των μουλωχτών, των άπληστων και των πατρώνων.
Κι όμως, μια λίστα αναστατώνει τις άλλες και υπονομεύει το καθεστώς πατρωνίας και διαπλοκής στο τόπο, εκθέτοντας ανεπανόρθωτα τους αρχιτέκτονες και διαχειριστές του κωλόσπιτου, μαζί και τον καραγκιόζη που καμώνεται τον έντιμο ένοικό του. Πρόκειται για την «πειραγμένη λίστα Λαγκάρντ». Αυτή την λίστα της χυδαιότητας [όπως χαρακτηριστικά την αποκαλεί ο Πάνος σε σχόλιο του στην ηλεκτρονική έκδοση του «Βήματος»], για να συνεχίσει: «Ό,τι δεν πέτυχαν με τις προβλέψεις τους οι Μάγιας, πάει να το κάνει το ελληνικό πολιτικό σύστημα με τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύεται σε βάρος των Ελλήνων. Η διαφορά μας με τις άλλες χώρες, με τις οποίες μάλιστα κολακευόμαστε να πιστεύουμε ότι είμαστε ίσια κι όμοια, είναι η υπόθεση Λαγκάρντ. Οι άλλες εμπλεκόμενες χώρες που αντιμετώπισαν το πρόβλημα, το έλυσαν δίχως καν να γίνει είδηση στις χώρες τους. Άνοιξαν τη λίστα αυτοί που έπρεπε να την ανοίξουν, τη μελέτησαν, κάλεσαν τους ενεχομένους, τους κοινοποίησαν τα καθέκαστα και αυτοί με τη σειρά τους πλήρωσαν και τέλος. Δεν άνοιξε μύτη. Αυτό θα πει σοβαρή κοινωνία, οργανωμένο κράτος, άλλου επιπέδου διακυβέρνηση. Στη δική μας περίπτωση όλα έγιναν όπως δεν έπρεπε να γίνουν. Κόμματα, δικαστικοί, πολιτικά πρόσωπα, ολόκληρη η κοινωνία, γίναμε μαλλιά κουβάρια, και αποτέλεσμα μηδέν εις το πηλίκο. Αντί να λύσουν το πρόβλημα, το περιέπλεξαν και το κατέστησαν, για πολλοστή φορά μέσα σε έναν χρόνο, το υπ’ αριθμόν ένα πολιτικό πρόβλημα της χώρας. Και αναρωτιέται ο κάθε λογικός άνθρωπος: Αφού δεν καταφέρνουν να διαχειριστούν μια κωλολίστα, είναι ικανοί να διαχειριστούν το πρόβλημα της χώρας;
Δεν συμφωνώ με τον λογικό άνθρωπο, Πάνο! Το πρόβλημα της χώρας εμφανίζεται να είναι η διαχείριση της πτώχευσης του «κωλόσπιτου», δίχως να εξαφανιστούν οι αρχιτέκτονες, οι μπετατζήδες, οι προμηθευτές των υλικών κατασκευής και κυρίως οι λίστες διακυβέρνησης. Μικρές «αλλοιώσεις» γίνονται αποδεκτές, εξαιτίας της παρέμβασης της τρόικας και της αντίδρασης του λαουτζίκου, αλλά όχι ριζικές μεταβολές στο περιεχόμενο. Οι λίστες και τα μάτια σας! Μια χαρά διαχειρίζονται την υπόθεση της «κωλολίστας Λαγκάρντ» οι Συγκυβερνήτες στο «κωλόσπιτο». Σιγά που θα πέσουν για μια κωλολίστα! Αφού ο ένας ένοχος προσδιορίστηκε επακριβώς – ενώ άλλοι ένοχοι δεν χωρούν στη λίστα παραπομπής, καθώς θα πέσει η Συγκυβέρνηση και θα αναστατωθούν οι υπόλοιπες λίστες της διακυβέρνησης, με το μαγειρείο του «κωλόσπιτου» να απορρυθμίζεται εντελώς και να κινδυνεύουμε να δούμε τα πάνω - κάτω και τους από επάνω από κάτω - η δικαιοσύνη θα αποδοθεί στο ακέραιο και η ανάπτυξη θα έρθει από τους κορυφαίους απατεώνες μας και υπό την αιγίδα της πολιτικής ηγεσίας που νομοθετεί, διοικεί, δικάζει και γενικά αποφασίζει υπέρ αυτών, διότι αυτή είναι το έθνος και στις εκλογές που έρχονται, ούτως ή άλλως και ανεξάρτητα από την «λίστα Λαγκάρντ», θα υποδυθούν και τον λαό!!!
Η «κωλολίστα Λαγκάρντ» είναι αναπόσπαστο κομμάτι της λειτουργίας του «κωλόσπιτου-Ελλάς»… και μην με εξαπατάς! Η «κωλολίστα» δεν είναι προφανώς το υπ’ αριθμόν ένα πολιτικό πρόβλημα της χώρας, αλλά η διαχείρισή της σαφής ένδειξη του κεφαλαιώδους πολιτικού προβλήματος της χώρας, που είναι η διαπλοκή. Κατάλαβες τώρα, αναγνώστη, γιατί επέμενα τόσο πολύ σε αυτό, προσεγγίζοντας τα αίτια της κρίσης;
Η διαπλοκή δεν είναι η κορυφή του παγόβουνου που δομεί τις σχέσεις ηγεμονίας στην χώρα. Ούτε αποτελεί απλώς έναν παράγοντα που καλλιεργεί τη νοοτροπία του καραγκιόζη στον Έλληνα. Είναι η πολιτική βάση πάνω στην οποία θεμελιώνεται το «κωλόσπιτο - Έλλας». Ορίζει την φύση ενός καθεστώτος ηγεμονίας που νομιμοποιεί τον «κωλοέλληνα», ενώ προτρέπει τον έντιμο, δημιουργικό και αγαθό πολίτη να μετατραπεί σε «κωλοέλληνα», ή αν δεν μπορεί αυτό, τουλάχιστον να τον υποδυθεί για να μην χαρακτηρίζεται μαλάκας. Μετά, κάποιοι φίλοι αναγνώστες, μου γράφετε ότι παραγνωρίζω τον παράγοντα «νοοτροπίας» στην παραγωγή της κοινωνικής παθογένειας στην χώρα! Κοιτάξτε, ο συμπεριφορισμός στην πολιτική είναι εξίσου παραπλανητικός για την αντίληψη του πολιτικού φαινομένου που ορίζει μία συγκεκριμένη κοινωνία, όσο και ο χυδαίος κοινωνικός δαρβινισμός. Στην Ελλάδα τα θεμέλια του «κωλόσπιτου» έθεσαν και θέτουν οι συγκεκριμένες πολιτικές σχέσεις που ορίζουν την λειτουργία του κεφαλαιοκρατικού μας κράτους και κυρίως η αντίληψη αυτών των πολιτικών σχέσεων. Το τελευταίο είναι που διαμορφώνει την συμπεριφορά του πολίτη, τη νοοτροπία του, αν θέλετε να ευθυγραμμιστώ με την κοινή αφήγηση. Η διαχείριση του ζητήματος με την «κωλολίστα Λαγκάρντ» αποτελεί στην ουσία μία συγκεκριμένη πολιτική αφήγηση, που ευθυγραμμίζεται απολύτως με την πολιτική αφήγηση του Ευάγγελου Γιαννόπουλου περί «κωλόσπιτου». Και οι δύο περιγράφουν το πρόβλημα της διαπλοκής ως βασικό πύρινα, όχι απλώς του προβλήματος λειτουργίας του κράτους, αλλά της ίδιας της δομικής του υπόστασης.
Η εξέλιξη της πτώχευσης μέσα από τις αντιφάσεις της και τα παιχνίδια εξουσίας εσωτερικών και εξωτερικών παραγόντων, αποκαλύπτει μερικές μόνον πτυχές της σαθρής και βορβορώδους δομής του «κωλόσπιτου», εντός του οποίου μόνον «κωλοέλληνες» θα μπορούσαν να ευδοκιμήσουν. Με αυτήν την έννοια η κατάρα της χρεοκοπίας κράτους και αγοράς στην Ελλάδα θα μπορούσε να αποτελέσει μεγάλη ευκαιρία αναδόμησης των πολιτικών και κοινωνικών σχέσεων σε μια χρηστή και δημοκρατική βάση, στον βαθμό που η πλειονότητα των Ελλήνων αντιλαμβανόταν πως η διαπλοκή αποτελεί την εξέλιξη του κράτους πατρωνίας και η τελευταία μία παράμετρο που, αν μία φορά υπονομεύει ένα σοσιαλιστικό κράτος, δέκα φορές υπονομεύει ένα καπιταλιστικό σαν την Ελλάδα. Ο συνδυασμός κομματικής πατρωνίας – διαπλοκής αντί να εξελίξει πιθανόν τον καπιταλισμό σε ένα επόμενο δημοκρατικό στάδιο, όπου το δημοκρατικό παράδοξο (παράλληλη ανάπτυξη ισότητας και ελευθερίας) θα αντιμετωπιστεί σ’ ένα υψηλότερο επίπεδο οργάνωσης του κινήματος των εργαζομένων και της διοίκησης, υπονομεύει στην ουσία τον ίδιο τον καπιταλισμό, τείνοντας να μετατρέψει τις κοινωνικοοικονομικές σχέσεις σε υποκαπιταλιστικές.
Άρα, όχι μόνον όσοι προσβλέπετε στον σοσιαλισμό θα είχατε σοβαρούς λόγους να πολεμήσετε την πατρωνία και την διαπλοκή στην Ελλάδα, αλλά ακόμη και όσοι εμπιστεύεστε τις καπιταλιστικές σχέσεις ως μορφή προόδου των κοινωνιών. Στο σημείο αυτό συναντώνται δημοκράτες καπιταλιστές και αντικαπιταλιστές στην Ελλάδα. Από εδώ θα μπορούσε να εκκινήσει ένα Δημοκρατικό Μέτωπο για την ανατροπή του σημερινού καθεστώτος των λιστών και των λήσταρχων, των ολιγαρχικών και των παλαιοκομματικών, που ως άλλοι καραγκιόζηδες προφασίζονται, μάλιστα, τους πεφωτισμένους εκσυγχρονιστές! Από κει κι έπειτα ο γνήσιος ιδεολογικοπολιτικός αγώνας στην Ελλάδα θα είχε έννοια, ενώ τώρα δεν έχει, καθώς νοθεύεται από την χυδαία λειτουργία των διαπλεκομένων σε συνδυασμό με την κυβερνητική παρέμβαση της τρόικας. Η Συγκυβέρνηση μοιάζει καθημερινά να τυλίγεται στην κόλα με την «κωλολίστα Λαγκάρντ». Δεν αποκλείεται στο τέλος ο κ. Σαμαράς να επιχειρήσει να ξεφύγει από την δεινή αυτή θέση με εκλογές, όταν πλέον διαπιστωθεί ότι οι γκεμπελισμοί του επικοινωνιακού επιτελείου της ΝΔ δεν επιφέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Μόνον που αυτή την φορά δεν θα υπάρχει καμία απολύτως δικαιολογία για όσους υποστηρίξουν εκείνους που συνέβαλαν στην διαμόρφωση της αρχιτεκτονικής και της δικομματικής στρατηγικής διαχείρισης του «κωλόσπιτου – Ελλάς».
Τώρα δεν θα υπάρξει ούτε καν η χυδαία δικαιολογία «φοβήθηκα μην χάσω το ευρώ μου» και ψήφισα «Ευρωπροτεκτοράτο». Τώρα θα υπάρξουν ουσιαστικά δύο μεγάλες λίστες: στην μια θα υπογράψουν με την ψήφο τους οι «κωλοέλληνες», ενώ στην άλλη όσοι ποτέ δεν πορευτήκαν έτσι, όσοι ποτέ δεν ταυτοποιήθηκαν με τους βολεμένους κατοίκους του «κωλόσπιτου», αλλά και αυτοί που απλώς σιχάθηκαν τον «κωλοεαυτό» τους.