Η Ελλάδα στον απατηλό πόλεμο για ένα κάλπικο ευρώ…

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.    Φίλε αναγνώστη, ακόμη δεν κατάλαβες ότι βιώνεις τις συνέπειες ενός ακήρυχτου, απατηλού οικονομικού πολέ...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου. 

  Φίλε αναγνώστη, ακόμη δεν κατάλαβες ότι βιώνεις τις συνέπειες ενός ακήρυχτου, απατηλού οικονομικού πολέμου [phony (phoney) war] στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Όχι, δεν σε άφησαν να καταλάβεις όσοι σου έμαθαν πως «τα φάγαμε όλοι μαζί», πως «η υπαγωγή της χώρας σε καθεστώς Ευρωπροτεκτοράτου αποτελεί μονόδρομο σωτηρίας του έθνους και του λαού», πως «αξίζει κάθε θυσία σε κοινωνικό και ατομικό επίπεδο για να παραμείνει η χώρα στην ευρωζώνη», πως… «την λίστα την έφερε ο Στουρνάρας και κακώς χαρακτηρίζεται ως λίστα Λαγκάρντ, λίστα Στουρνάρα έπρεπε να αποκαλείται» !
Πόλεμος διεξάγεται στην ΕΕ, με το τσουρουφλισμένο από την διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση κεφάλαιο να επιτίθεται στην εργασία για να αυξηθεί η παραγωγή υπεραξίας και να επανεκκινήσει ο οικονομικός κύκλος του καπιταλισμού, ενώ το κέντρο πολώνει την συσσώρευση κεφαλαίου και την ανάπτυξη υπέρ αυτού και εις βάρος της περιφέρειας. Και η Ελλάδα, φίλε, κατάντησε περιφέρεια της ευρωπεριφέρειας! Κάποιοι ευθύνονται γι’ αυτό, δεν είναι έτσι; Σε κάποιους δεν θα έπρεπε να καταλογιστεί η πολιτική ευθύνη, όχι απλώς για την χρεοκοπία της χώρας, αλλά κυρίως για την διαχείριση της πιστωτικής κρίσης που οδήγησε στην κατ’ εξαίρεση εφαρμογή ενός επιβεβαιωμένα «αποτυχημένου ατομικού μηχανισμού σωτηρίας για την Ελλάδα» και σε κατ’ εξαίρεση σταδιακές αναδιαρθρώσεις του δημόσιου χρέους που κατέληξαν σε ένα ακόμη πιο απατηλό Μνημόνιο και μια κατάπτυστη με εθνικούς και κοινωνικούς όρους Δανειακή Σύμβαση, που μεταβάλει το ευρώ που κυκλοφορεί στην χώρα στο πλαίσιο της εσωτερικής πολιτικής οικονομίας σε «κάλπικο ευρώ»; Όταν η οικονομία μιας χώρας προφασίζεται πως υπηρετεί την κοινωνική ευημερία μέσω της εσωτερικής υποτίμησης, είναι κάλπικη. Όταν ο νομισματικός μηχανισμός των συναλλαγών υποστηρίζει ένα αντιδραστικό, απολύτως ανελαστικό σχέδιο εσωτερικής υποτίμησης και φτωχοποίησης, ορίζεται ως κάλπικο μέσο ανάπτυξης. Το γερμανικό ευρώ δεν υπηρετεί την ανάπτυξη στην Ελλάδα, το αντίθετο κάνει. Και αυτό το καθιστά στην κυριολεξία «κάλπικο».
Απλά, πολύ απλά, μου ζήτησες να τα πω, απλά τα γράφω λοιπόν, δίχως σε αυτό το σημείωμα να καταφεύγω σε αναλυτική προσέγγιση των αιτίων της κρίσης. Σου λέω λοιπόν πως έχεις μπλέξει σε ένα απατηλό πόλεμο για ένα «κάλπικο ευρώ», που συνδέεται με ένα κάλπικο ιδεολόγημα περί ευημερίας και ανάπτυξης, ενώ εμφανώς αυτό προκαλεί δραματική ύφεση και καταστροφή μέσων παραγωγής και μέσων κατανάλωσης στην χώρα, για να υπηρετηθεί συγκυριακά η διεθνής νομισματική σταθερότητα και το διεθνές τραπεζικό σύστημα. Τούτη η διαδικασία καταστρέφει όχι μόνον την αγορά στην Ελλάδα, αλλά την ίδια την ζωή: την ανθρώπινη και το φυσικό περιβάλλον. Μέσα στην αιθαλομίχλη ζεις, αλλά η ιδεολογικοπολιτική ομίχλη είναι απείρως καταστρεπτικότερη για την υγεία σου και την πρόοδο σου από αυτήν! Άλλωστε η δεύτερη είναι που παράγει την πρώτη και φέρνει τον γιατρό στο σπίτι του οικονομολόγου για άμεση θεραπεία! Θα αποτύχει και αυτή σαν τα Μνημόνια με την τρόικα, αν δεν συναντηθούν γιατροί, μηχανικοί, οικονομολόγοι και πολιτικοί επιστήμονες για να συντάξουν από κοινού το σχέδιο βιοοικονομικής ανασυγκρότησης της χώρας. Οι νομικισμοί, οι οικονομισμοί, οι παλαιοκομματισμοί και οι παλαιοδογματισμοί βλάπτουν σοβαρά την υγεία. Η δεξιά πολιτική της Συγκυβέρνησης δεν βλάπτει απλώς την υγεία στην Ελλάδα του μικροαστισμού, αλλά υπονομεύει την ίδια την ύπαρξη της ζωής.
Εσύ όμως πνιγμένος στα χρέη, με την ανεργία και την εξάρτηση από την κάλπικη αγορά, που διαρκώς απορρυθμίζεται από ένα κάλπικο πλέον ευρωπαϊκό κράτος, να ορίζει την ανάγκη σου, προσβλέπεις στην σωτηρία από τον θεό ή τους Ευρωσυμμάχους μας. Κακώς κάνεις! Η αρχή της αλληλεγγύης στην ΕΕ είναι και αυτή κάλπικη και δίνει την διάσταση φάρσας στις δεκατέσσαρες ενότητες των Συνθηκών της ΕΕ όπου αυτή ορίζεται ως: 1. Η αλληλεγγύη στο πλαίσιο της κοινής εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφαλείας. 2. Η αλληλεγγύη – συνδρομή σε περίπτωση στρατιωτικής επίθεσης. 3. Η αλληλεγγύη στην κοινή πολιτική στους τομείς του ασύλου, της μετανάστευσης και του ελέγχου των εξωτερικών συνόρων. 4. Η αλληλεγγύη για την αντιμετώπιση της οικονομικής κατάστασης. 5. Η αλληλεγγύη για την αντιμετώπιση σοβαρών δυσκολιών, οφειλόμενες σε φυσικές καταστροφές ή έκτακτες περιστάσεις που εκφεύγουν από τον έλεγχο ενός κράτους μέλους. 6. Η δημιουργία Μονίμου Μηχανισμού Σταθερότητας. 7. Η αλληλεγγύη-αμοιβαία συνδρομή για την αντιμετώπιση δυσχερειών στο ισοζύγιο πληρωμών κρατών μελών εκτός συστήματος ευρώ. 8. Η αλληλεγγύη και η προώθηση της οικονομικής, κοινωνικής και εδαφικής συνοχής. 9. Η αλληλεγγύη, ως κατευθυντήρια γραμμή για την επίτευξη των στόχων στον τομέα της ενέργειας. 10. Η ανθρωπιστική βοήθεια. 11. Η αλληλεγγύη για τρομοκρατική απειλή ή επίθεση ή ανθρωπογενείς και φυσικές καταστροφές. Η ρήτρα αλληλεγγύης. 12. Η αλληλεγγύη στα οικονομικά (προϋπολογισμός) της Ένωσης. 13. Η αλληλέγγυα προσαρμογή των διεθνών συμφωνιών των κρατών μελών. 14. Η αλληλεγγύη στο Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων.
Αν υπήρχε στοιχειώδης αλληλεγγύη στην ΕΕ και η ευρωζώνη λειτουργούσε με την αρχή της αλληλεγγύης, η Ελλάδα δεν θα χρεοκοπούσε και δεν θα είχαν αποκαλυφθεί οι πρόθυμοι που μετέτρεψαν την χώρα σε υποτελή πολιτεία υπό υπερεθνική επιτροπεία. Αν υπήρχαν ίχνη έστω αλληλεγγύης, δεν θα είχε υπογραφεί αυτό το έκτρωμα με όρους ευρωπαϊσμού, που έχει την μορφή της Δανειακής Σύμβασης της Ελλάδας με τους εταίρους μας. Κι όμως, οι πολιτικώς ένοχοι για την χρεοκοπία, ταπείνωση και πλήρη αποδυνάμωση της Ελλάδας στις ευρωπαϊκές και διεθνείς πολιτικές, συνεχίζουν να πολιτεύονται με το κάλπικο ιδεολόγημα της «αλληλεγγύης» για να θεμελιώσουν το «πάση θυσία στο ευρώ». Κι εσύ, θεωρώντας προφανώς ότι δεν βιώνεις έναν απατηλό πόλεμο στο πλαίσιο της Ένωσης, αλλά ένα ιδιόμορφο καθεστώς αλληλεγγύης, συνεχίζεις να τους ανέχεσαι, αν δεν τους υποστηρίζεις! Με την κατάρρευση του Κράτους Δικαίου και της νομιμότητας στην Ελλάδα, εσύ έχεις μετατραπεί σε κάλπικο πολίτη, αλλά ούτε αυτό μοιάζει να καταλαβαίνεις, επιχειρώντας να ξεφύγεις από την άθλια πραγματικότητα που δομούν οι πρώην κήρυκες περί ισχυρής Ελλάδας και «εμπνευστές» της Ολυμπιάδας. Είναι κι αυτός ένας ψυχολογικός τρόπος για να ξεφύγει κανείς από τις πραγματικές συνθήκες που ορίζουν την ύπαρξή του και μια ψυχοδυναμική μέθοδος για να αποφύγει πολιτικού τύπου ρήξεις με το παρελθόν!
Ποιό είναι το απατηλό πολιτικά παρελθόν; Μα αυτό που δόμησε ως κοινωνική συνείδηση και οικονομική συμπεριφορά ο Ανδρέας Παπανδρέου, σου λένε οι απίθανοι πολιτικάντηδες της δεξιάς και το διαπλεκόμενο σύστημα διακυβέρνησης που αποτελεί τον φορέα τους. Όχι, το «απατηλό πολιτικά παρελθόν» δεν είναι αποκλειστικά η πολιτεία του Ανδρέα Παπανδρέου! Είναι ολόκληρο το καθεστώς πατρωνίας και διαπλοκής της μεταπολίτευσης που διεύρυνε το απολύτως ανήθικο και χυδαίο κράτος της δεξιάς που εγκαθιδρύθηκε με όρους «δορυφόρου» στην Ελλάδα μετά την απολύτως κάλπικη, αλλά ταυτόχρονα καταστροφική και εγκληματική διάσταση του εμφυλίου. Δεν είναι τα δάνεια αυτά καθαυτά η βασική αιτία της παρούσης χρεοκοπίας της χώρας, αλλά το ιδιαίτερο καθεστώς δανεισμού σε σχέση με το μοντέλο παραγωγής – κατανάλωσης που επικράτησε στην Ελλάδα μετά την ένταξή της στην ΕΟΚ, η πολιτική των επιδοτήσεων, η στρατηγική καταναλωτικής ανάπτυξης που υιοθετήθηκε από το ευρωπαϊκό κέντρο για την περιφέρεια και τέλος η ένταξη της χώρας, που χαρακτηριζόταν από στρεβλή δημοσιονομική οργάνωση και σε μεγάλο βαθμό υποκαπιταλιστική παραγωγική οργάνωση, στην ευρωζώνη. Όλα αυτά σε συνδυασμό με μία από τις χυδαιότερες μικροαστικές κουλτούρες στην Ευρώπη, κατέστησαν την Ελλάδα ασθενή κρίκο στη νέα ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική. Ήταν επόμενο ο «phony war» που ξεκίνησε από τα μέσα του 2007, για να εξελιχθεί τα επόμενα χρόνια με την μορφή του λανθάνοντος νομισματικού πολέμου στον κόσμο, να καταστρέψει πρώτα την αντιφατική ελληνική οικονομία. Δεν ήταν καθόλου λογικό, όμως, ο ελληνικός λαός να συνεχίσει να υποστηρίζει τις πολιτικές δυνάμεις και τις Οικογένειες που αποδεδειγμένα ευθύνονται για την παγίδευση της χώρας και την φτωχοποίηση του ελληνικού λαού. Είναι παράλογο με πολιτικούς όρους, ο πολίτης να συνεχίζει να υποστηρίζει τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τους παραγόμενους από αυτά νέους κομματικούς σχηματισμούς, αλλά καθόλου παράλογο με όρους κομματισμού και κομματικής αγοράς. Μόνον που αυτοί οι όροι είναι που μετατρέπουν τον πολίτη σε «κάλπικο πολίτη» και την αστική δημοκρατία σε απολύτως «κάλπικη δημοκρατία».
Η οδός ανασυγκρότησης για την χώρα είναι μία και μοναδική, δίχως αυτό να αποτελεί με πολιτικούς όρους μονόδρομο. Εάν δεν μπορεί το ευρώ να αποσυνδεθεί από τον σημερινό μηχανισμό παραγωγής πλεονάσματος στην Γερμανία και δεν αποκτήσει ουσιαστική υπερεθνική, ευρωπαϊκή οντότητα ξεφεύγοντας από την μορφή που ορίζει το ισχύον χρηματοπιστωτικό σύστημα στην ευρωζώνη, τότε η Ελλάδα δεν μπορεί παρά να ξεφύγει από την ευρωζώνη, αν επιθυμεί να ξεφύγει από την ύφεση. Αν θέλεις, φίλε αναγνώστη, μελέτησε τον «phony war» του μεσοπολέμου στην Ευρώπη για να καταλάβεις τί έπραξε η Βρετανία που δεν έπραξε η Γαλλία για να αντιμετωπίσει την ύφεση, πράγμα που οδήγησε την πρώτη να αντέξει την επόμενη σκληρή περίοδο του πολέμου, ενώ η δεύτερη υποτάχθηκε με χαρακτηριστική ευκολία στη ναζιστική Γερμανία. Η μητέρα του οικονομικού φιλελευθερισμού, Βρετανία, όχι μόνον εγκατέλειψε το «gold standard», αλλά στα τέλη της δεκαετίας του ‘30 υιοθέτησε σοσιαλιστικό μοντέλο για την εκπόνηση ενός εθνικού στρατηγικού σχεδιασμού για την κινητοποίηση όλων των οικονομικών και κοινωνικών πηγών της. Η Βρετανία που δίδαξε το laissez-faire στον κόσμο, έκανε αυτό που δεν τόλμησε να κάνει η Γαλλία παρά τις περιορισμένες εθνικοποιήσεις που επιχείρησε. Η Βρετανία νίκησε την ύφεση και κέρδισε τον πόλεμο, ενώ η Γαλλία υποτάχθηκε στην χρόνια ύφεση, διατηρώντας το νόμισμά της μέχρι τα προεόρτια του πολέμου στο «gold standard» και ναυάγησε παραγωγικώς, κοινωνικώς και στο τέλος στρατιωτικώς. Η Ελλάδα σήμερα πρέπει να σκεφτεί με το πατριωτικό πνεύμα που διέκρινε μεγάλο τμήμα της αστικής τάξης της Βρετανίας της περιόδου εκείνης, το οποίο, δίχως υπερβολή, χαρακτηρίζει τη σύγχρονη αφήγηση της αριστεράς για την αντιμετώπιση της κρίσης, όπως αυτή εκφράζεται κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και επί της ουσίας (αν και όχι από την ρητορεία) από το ΚΚΕ και το υπόλοιπο κομμάτι της αντικαπιταλιστικής αριστεράς!
Η Ελλάδα για να αντιμετωπίσει την ύφεση χρειάζεται με έναν δικό της μακροχρόνιο στρατηγικό σχεδιασμό της οικονομίας, να αντιμετωπίσει την ύφεση που συνειδητά προκάλεσε και προκαλεί η στρατηγική της τρόικας. Είναι προφανές ότι ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και … λοιποί συγγενείς έχουν παγιδευτεί πλέον στην στρατηγική που συμφώνησαν γερμανική κυβέρνηση και χρηματοπιστωτικό λόμπυ και δεν έχουν καμία πιθανότητα να επαναδιαπραγματευτούν το εθνικό συμφέρον στην ΕΕ και να απεγκλωβιστούν από τους καταστροφικούς για την κοινωνία και την αγορά όρους της Δανειακής Συμβάσεως και του Μνημονίου. Είναι οι μοιραίοι εκείνοι πολιτικοί παράγοντες που εγκλωβίζουν την ελληνική κοινωνία στο αδιέξοδο, ενώ με την πολιτική τους στάση κατάφεραν να απομονώσουν τόσο πολύ την χώρα που πλέον οποιαδήποτε εθνική στρατηγική θα μπορούσε να ακολουθηθεί, θα αποτελούσε αναγκαστικά μία πορεία κατάδηλης ρήξης με το γερμανικό οικονομικό και διοικητικό μοντέλο στην ΕΕ. Είναι σαν Παπανδρέου – Σαμαράς και λοιποί υποστηρικτές της στρατηγικής της τρόικας να αποτελούν τον βραχίονα εκείνο που οδηγεί την χώρας μας σε ρήξη με την Γερμανία και την κεντροευρωπαϊκή ελίτ, την ίδια ώρα που οι ίδιοι εμφανίζονται απίθανα δουλικοί προς την κ. Μέρκελ! Μόνον που πλέον στην πορεία της ρήξης υπέρ του ευρωπαϊσμού και όχι του γερμανικού ευρώ, η Ελλάδα θα βρει αρκετούς συμμάχους, τόσο μεταξύ των λαών της ευρωπαϊκής περιφέρειας, όσο και διεθνώς, καθώς γίνονται ολοένα και περισσότεροι εκείνοι που κατανοούν ότι η σύγχρονη περιπέτεια της Ελλάδας δεν ήταν αποτέλεσμα της τεμπελιάς και της ανηθικότητας των Ελλήνων, αλλά ενός ακήρυχτου, απατηλού πολέμου εντός της ΕΕ και στο πλαίσιο του διεθνούς συστήματος, που βρήκε την χώρα ουσιαστικά αδύναμη και ανοχύρωτη οικονομικά, διακυβερνώμενη από μια κλίκα συμφερόντων δίχως οποιοδήποτε ιδεολογικοπολιτικό μπούσουλα.