Αγορές και Οικονομίες σε Αχαρτογράφητα Νερά…

Του Ηλία Καραβόλια. Έχουν περάσει πολλοί μήνες χωρίς να φαίνεται καθαρά μια κάποια ‘αποτελεσματικό τητα’ από τις παρεμβάσεις των κεντ...

Του Ηλία Καραβόλια.

Έχουν περάσει πολλοί μήνες χωρίς να φαίνεται καθαρά μια κάποια ‘αποτελεσματικό τητα’ από τις παρεμβάσεις των κεντρικών τραπεζών, των διεθνών φορέων ‘σταθερότητας’ και των κυβερνήσεων στην διεθνή οικονομία. Παντού δε, ζούμε μια παρατεταμένη περίοδο σχεδόν μηδενικών επιτοκίων, δηλαδή φθηνού χρήματος. Αλλά οι πιστώσεις, οι επενδύσεις, οι νέες θέσεις εργασίας, παραμένουν -σε πολλές χώρες- σε αναιμικά επίπεδα. Δεν αποτέλεσε καν έκπληξη η υποβάθμιση τόσο της Μ. Βρετανίας όσο και της Γερμανίας, οικονομίες που άρχισαν να επιβραδύνουν εδώ και καιρό, διότι όσο και αν κρύψουν ακόμη τις αστάθειες στο τραπεζικό τους σύστημα, έχουν μια κάμψη ,μήνες τώρα, σε δείκτες που αποτυπώνουν την πραγματική οικονομική ευρωστία μιας χώρας.
Η αλήθεια είναι ότι πολλοί οικονομολόγοι δεν ‘κατανοούμε ‘ πλήρως αυτό που συμβαίνει στις προηγμένες οικονομίες. Και αυτό που συμβαίνει δεν είναι άσχετο με το αυτονόητο της θεωρίας στηννομισματική πολιτική: τα εργαλεία που έχουμε για να αντιμετωπίσουμε την ύφεση και την κρίση (επιτόκια) έχουν φθάσει στα όρια τους (έχουν κολλήσει στο μηδέν) Κινήσεις για εκτύπωση χρήματος, όπως της Ιαπωνίας, ώστε να μειωθούν τα μακροπρόθεσμα επιτόκια και να πάρει μπρός το ιδιωτικό κεφάλαιο στις οικονομίες, μπορεί να φαίνονται επικίνδυνες και παράτολμες, ωστόσο μοιάζουν ως αναπόφευκτες πλέον.
Αλήθεια, τι έχει συμβεί και πέσαμε σε μια παγκόσμια αστάθεια; Κατ αρχήν τόσο οι κυβερνήσεις όσο και οι τραπεζίτες, και κυρίως οι κεντρικοί, είχαν κάνει λάθος διάγνωση προ της κρίσης στις ΗΠΑ, μέσα του 2008. Υποτίμησαν την χρηματοπιστωτική γάγγραινα στην παραγωγή και στην απασχόληση . Νόμιζαν ότι κάποτε το χρήμα από τις αγορές των χρεογράφων και τους τζίρους στα χρηματιστήρια, θα αρχίσει να περνάει στο εμπόριο, στις επιχειρήσεις, στα νοικοκυριά. Ακούγεται ως απλοικό και εύκολο το συμπέρασμα αυτό, δυστυχώς όμως είναι η πραγματικότητα. Και το μείζον ερώτημα τώρα είναι εάν οι κεντρικοί τραπεζίτες και οι κυβερνήσεις έχουν καταλάβει το λάθος τους ή απλά επαναλαμβάνουν το ίδιο σφάλμα : παρεμβαίνουν ως σωτήρες αλλά τελικά δημιουργούν στρεβλώσεις.
Υπάρχει ένας νόμος στην Οικονομία( και στην ζωή φυσικά) : αυτός των ακούσιων συνεπειών. Και προσωπικά θεωρώ ότι επικρατεί πλήρως σήμερα, με τις αποφάσεις ΕΕ, ΔΝΤ και Κεντρικών Τραπεζών. Είμαι πολύ ανήσυχος για τις νέες εστίες κινδύνου, όχι τόσο για νέες φούσκες σε αγορές. Τι εννοώ: το κυνήγι αποδόσεων από το διεθνές κεφάλαιο έχει εγκλωβιστεί στους μαιάνδρους της χρηματοπιστωτικής αφερεγγυότητας και αυτό σημαίνει ότι οι ισχυρές οικονομίες, που έχουν τραυματιστεί τόσο πολύ, θα ζουν μέσα σε μια παρατεταμένη επεκτατική πολιτική( φθηνό χρήμα) η οποία όμως δεν φαίνεται να αποδίδει .Και το χειρότερο, δεν ξέρουμε πόσο ακόμη χρειάζεται για να καλύψουμε το χαμένο έδαφος της ύφεσης, ειδικά οικονομίες όπως οι δικές μας στην νότια Ευρωζώνη.
Επειδή το ζήτημα της οικονομικής ανάκαμψης και της σταδιακής έστω αλλαγής ψυχολογίας στην καθημερινότητα μας, είναι πλέον ολοφάνερο ότι δεν εξαρτάται από την κάθε χώρα και τις πολιτικές της, ειλικρινά απορώ πώς κάποιοι βλέπουν ξέφωτο στο βάθος και φώς στο τούνελ( πχ εδώ στην Ελλάδα). Και αναρωτιέμαι αν έχουν συνειδητοποιήσει σε ποιό… τούνελ βρίσκονται ή σε ποια κατεύθυνση κινούνται. Μπροστά ή πίσω;

http://www.maritimes.gr/