Ελληνική Βουλή, το παλάτι της απόλυτης παρακμής...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Και όμως οι δημοκρατίες έχουν αδιέξοδα, εκτός από αυξημένα έξοδα! Το αδιέξοδο της αστικής δημοκρατίας εκφράζε...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.

Και όμως οι δημοκρατίες έχουν αδιέξοδα, εκτός από αυξημένα έξοδα! Το αδιέξοδο της αστικής δημοκρατίας εκφράζεται μέσω της απόλυτης παρακμής του αντιπροσωπευτικού σώματος ενός λαού (της αντιπροσώπευσης του Έθνους όπως διατείνεται μάλλον υπερφίαλα το ελληνικό Σύνταγμα στο άρθρο 51, παράγραφος 2).

Αν η χθεσινή συνεδρίαση της προανακριτικής επιτροπής που διερευνά την ζοφώδη υπόθεση «λίστα Λαγκάρντ», δεν αποτελεί εκδήλωση της απόλυτης παρακμής του θεσμού του κοινοβουλίου, τότε μάλλον οι έννοιες έχουν χάσει εντελώς το νόημά τους στην σημερινή Ελλάδα. Η διαδικασία και οι «διάλογοι», που διαβάζω, αποτελούν δίχως αμφιβολία έκφανση της απόλυτης έκπτωσης της κοινοβουλευτικής ηθικής και του κοινοβουλευτικού λόγου. Αποτελούν την δραματική συνέχεια της φαύλης λειτουργίας των κοινοβουλευτικών θεσμών στην πατρίδα μας, την συνέχεια της απαξίωσης του διεφθαρμένου και διαπλεκόμενου ελληνικού πολιτικού συστήματος, γεγονός που οδηγεί ασφαλώς στην συνειδητή ή ασυνείδητη ύβρι του αστικού καθεστώτος εκ των έσω.

Πλέον, βάζω στοίχημα, βιώνουμε τις τελευταίες μέρες της Μεταπολίτευσης του 1974. Η Ελληνική Δημοκρατία που έχει πέσει μέσα στο βούρκο που προκάλεσε το πελατειακό καθεστώς της ρεμούλας και διαστροφής του Κράτους Δικαίου, πλέον πνίγεται μέσα σε αυτόν. Οι αντιπρόσωποι της παρακμής χυδαιολογούν άλλοτε ακκιζόμενοι, άλλοτε κάνοντας επίδειξη μαγκιάς, άλλοτε λαϊκίζοντες μέχρι το κόκαλο και συνήθως δικολαβόντας και διακονώντας τα συμφέροντα που αντικειμενικά εκπροσωπούν, τα οποία δεν είναι αυτά ιδιαίτερων κοινωνικών ομάδων ή τάξεων, αλλά συγκεκριμένων επιχειρηματιών, αλλοδαπών παραγόντων, ή συντεχνιών.

Η μετεξέλιξη του ελληνικού κεφαλαιοκρατικού συστήματος από πελατειακό σε κορπορατικό με έντονα επαρχιώτικα χαρακτηριστικά και καφενόβια κουλτούρα, επιδείνωσε την ήδη προβληματική έκφραση του πολιτικού λόγου και χειροτέρεψε το επίπεδο του πολιτικού (κομματικού στην ουσία) ανταγωνισμού. Ελλείψει ιδεολογικοπολιτικού αγωνισμού και εξαιτίας της παραμορφωτικής πολιτικά επικράτησης με αντιδημοκρατικά εκλογικά συστήματα του δικομματισμού και του κομματισμού στην διοίκηση και στην σχέση δημοσίου-ιδιωτικού τομέα, η πολιτική παρακμή απέκτησε θεσμικά χαρακτηριστικά. Όταν η παρακμή θεσμοθετείται και μάλιστα νομιμοποιείται από υπερεθνικές εξουσίες, όπως η ΕΕ στη περίπτωση μας, σύντομα γίνεται και κοινωνική ταυτότητα. Η κοινωνία παρακμάζει. Η κοινωνία των πολιτών ταυτίζεται όχι ακριβώς με το πολιτικό σύστημα αλλά με την παρακμή του.

Εκεί είχαμε φτάσει πριν από την εγκατάσταση της Τρόικας στην διακυβέρνηση της χώρας. Από εκεί κι έπειτα η έκπτωση του πολιτικού πολιτισμού υπήρξε απόλυτη και δεν σκοπεύω να σας κουράσω με παραδείγματα. Δεν έχω σκοπό να επαναλάβω όσα έχω σημειώσει, «εξιστορώντας» την «πορεία στην άβυσσο» της Ελλάδας, μετά την απόφαση της πολιτικο-μεγαλοεπιχειρηματικής τάξης της χώρας να ακολουθήσει την συγκεκριμένη διαδρομή πτώχευσης που ήδη ακολουθεί… θριαμβολογούσα μάλιστα για την σωτηρία της Ελλάδας!

Κάπου εδώ τα λόγια μου νοιώθω να αρθρώνονται δύσκολα και το πληκτρολόγιο μου να κάνει πολλά «σαρδάμ»! Νοιώθω να μην έχει νόημα η αφήγησή μου. Το απολύτως παρηκμασμένο πλέον πολιτικό σύστημα θεατρίζει πάνω σε μια επίσης βαθειά παρηκμασμένη κοινωνία, με μικρές και φωτεινές, ωστόσο, νησίδες αντίστασης. Μέσα σε αυτή την κοινωνικοπολιτική δομή ακόμη και το νόημα από μια διαφορετική, δημοκρατική και φιλελεύθερη πολιτική αφήγηση δεν μπορεί παρά να διαστρέφεται βάρβαρα, ενώ παρατηρείς την ολοένα και μεγαλύτερη απομόνωση των δημιουργικών και γνήσια προοδευτικών πολιτικών νησίδων και την αδυναμία της αναμεταξύ τους επικοινωνίας. Κάπου εδώ τελειώνει η περιπέτεια του «Συντάγματος» του 1974, το οποίο μέσω τριών αναθεωρήσεων έφτασε να εκφράζει σήμερα την δημοκρατική φάρσα του ελληνικού κοινοβουλευτισμού. Η Ελληνική Δημοκρατία δεν παράγει πλέον δημιουργικό νόημα για θετική δράση, παράγει μόνον νόημα για την άρνησή της. Αυτά που διαδραματίζονται καθημερινά στο κοινοβούλιο είναι εκδηλώσεις προσβολής του αστικού φαινομένου, όπως αυτό ορίζεται και διαπραγματεύεται δια της κοινοβουλευτικής και κυβερνητικής διαδικασίας. Η πολιτική διαδικασία στον τόπο μας εκχυδαΐστηκε απολύτως. Και αυτό δεν είναι φαρσοκωμωδία, είναι τραγωδία εθνικών διαστάσεων.

Ας μην χαίρονται οι αριστεροί, δεν πρόκειται για παρακμή που θα δομήσει επαναστατική συνείδηση στα λαϊκά και μεσαία στρώματα, που καταστρέφονται. Δεν πρόκειται για εξάλειψη του «πολιτικού» με την επικράτηση του «λαϊκού», που θα επανενώσει πολιτική και κοινωνία, εξαλείφοντας στη συνέχεια την πολιτική ως στοιχείο της καπιταλιστικής οργάνωσης των παραγωγικών σχέσεων. Δεν πρόκειται για εξευτελισμό της πολιτικής και των πολιτικών που παράγει αληθή συνείδηση στους εργαζόμενους και στον υπόλοιπο αποξενωμένο από την πραγματική ζωή λαό. Είναι παρακμή για την παρακμή, που δομείται σε ένα απολύτως φαντασιακό πλαίσιο υπέρβασης των πολιτικών σχέσεων στην καθημερινότητα, μέσω κυρίως της λειτουργίας της τηλεόρασης. Είναι εθνική αυτοκτονία, δίχως αλτρουισμό, δίχως ήρωες, δίχως ευαισθησία, αλλά με εικόνα που προβάλει όλα αυτά τα ανύπαρκτα ως υπαρκτά. Εδώ υπάρχουν μόνον τηλεοπτικοί καραγκιόζηδες και αλητήριοι κάθε είδους που το παίζουν αυθεντικοί εκφραστές του λαϊκού (συν)αισθήματος. Αντικειμενοποιούν, «τηλεοπτικοποιούν» την αλητεία τους και την κοινωνικοπολιτική τους αθλιότητα για να την αναπαραστήσουν στη συνέχεια ως υποκειμενική τους έκφραση του δημόσιου συμφέροντος. Είπαμε, βιώνουμε την απόλυτη παρακμή, με την Βουλή να αποτελεί σήμερα το παλάτι της απόλυτης παρακμής, μιας απορρυθμισμένης κοινωνίας, πολιτείας και αγοράς.

Φταίει η Τρόικα για αυτήν την κατάσταση; Εξαρτάται τι εννοεί και καταλαβαίνει κανείς με την λέξη, με αυτόν τον νέο θεσμό στα ευρωπαϊκά πράγματα. Αν εννοούμε πως η Τρόικα αποτελεί τον αιτιατό μηχανισμό που επιτάχυνε την διαδικασία της παρακμής στην Ελλάδα, ενώ παράλληλα από την μια συνέβαλε στην έκθεση των πολιτικοεπιχειρηματικών παραγόντων της διαπλοκής και της διαφθοράς και από την άλλη βοήθησε να συγκαλυφθούν οι πραγματικές αιτίες της πτώχευσης κράτους και τραπεζών και φτωχοποίησης των δύο τρίτων της κοινωνίας, θα συμφωνούσα. Η αντιφατική πολιτική λειτουργία της Τρόικας, δε κάνει τίποτε περισσότερο ή λιγότερο παρά να συνθέτει την σύγχρονη αφήγηση της παρακμής στην Ελλάδα, με ένα «παιδαγωγικό τρόπο». Αυτού του είδους η αντιδραστική παιδαγωγική, ωστόσο, εκθέτει την πολιτική φύση των ίδιων των παραγόντων της Τρόικας και την υπονομευτική λειτουργία της για τα περιφερειακά καθεστώτα που έγιναν του χεριού της.

Και τώρα τι κάνουμε; Ποιοι ακριβώς; Η παιδαγωγική της Τρόικας με τα Μνημόνια, το καθεστώς εποπτείας και τις Δανειακές Συμβάσεις που επέβαλε, σάρωσαν τον λαό και ισοπέδωσαν ακόμη και τα ελάχιστα δημιουργικά και προοδευτικά στοιχεία της χώρας. Νόημα πλέον δίνει η απόλυτη παρακμή και ένα τέτοιο νόημα μόνον παρακμιακό θα μπορούσε να είναι, που διαστρέφει την πολιτική δράση, φορτίζοντάς την με έντονο λαϊκισμό, γκεμπελισμό, ωχαδελφισμό, μηδενισμό και ακροδεξιού τύπου εθνικισμό. Ακόμη και οι προοδευτικές «νησίδες» φαντάζουν πλέον αποξενωμένες τόσο εντός του πολιτικού συστήματος, όσο και εντός της κοινωνίας. Σε καταστάσεις τόσο μεγάλης παρακμής η αποξένωση του ίδιου του πολίτη λαμβάνει ψυχοπαθολογικά χαρακτηριστικά. Η μνησικακία, η ζηλοφθονία, η μισανθρωπία, η παραίτηση, η εκδικητικότητα, ο παραλογισμός που προφασίζεται τον ρεαλισμό και οι τάσεις αυτοκαταστροφής βασιλεύουν, διαμορφώνοντας την διάσταση της «εθνικής αυτοκτονίας» που προανέφερα.

Μακάρι να κάνω λάθος, αλλά δεν πιστεύω πως πλέον υπάρχουν περιθώρια αντιστροφής της διάλυσης πολιτείας και κοινωνίας, υπό τις διαμορφωμένες σήμερα συνθήκες ηγεμονίας στην χώρα. Η παρακμή δεν μπορεί πλέον να αντιστραφεί. Το υπάρχον πολιτικό σύστημα, που πτώχευσε πριν χρεοκοπήσει το ίδιο την χώρα, δεν είναι απλώς νεκρό, αλλά ένας βρικόλακας που χαριεντίζεται ή υποδύεται τον οργισμένο σωτήρα αυτών που καταστρέφει καθημερινά. Η πολιτική ως φαινόμενο στον τόπο μας είναι πλέον και αυτή που βρικολάκιασε, καθώς όλη αυτή την μακρά περίοδο της πτώχευσης δεν υπήρξαν εναλλακτικές δυνάμεις οι οποίες να προσδώσουν μία διαφορετική προβληματοποίηση στον σύγχρονο πολιτικοοικονομικό τραγέλαφο και να ενώσουν τα δύο τρίτα του ελληνικού λαού στο πλαίσιο ενός Δημοκρατικού Μετώπου για ένα Εθνικό Σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης και εκδημοκρατισμού. Μοιάζει οι «νησίδες» να βουλιάζουν και αυτές μέσα στον βούρκο της παρακμής κάτω από το βάρος του ίδιου του μύθου που δημιούργησαν για να υπάρξουν ως προοδευτικές εκφάνσεις σε μια χώρα στην οποία δυστυχώς και το «προοδευτικό» με διαπλεκόμενα υλικά και σεχταριστικές τακτικές δομήθηκε. Φοβάμαι ότι πλέον επίλυση στο μέγα ζήτημα της παρακμής στην Ελλάδα δεν μπορεί να προσφέρει ούτε τμήμα της πολιτικής ελίτ, ούτε χειραφετημένες κοινωνικές δυνάμεις. Η μακρά περίοδος της κρίσης πέτυχε να καταστήσει ακόμη και αυτούς τους παράγοντες στοιχείο της παρακμής.

Είναι τέτοια η δυναμική της παρακμής στην χώρα μας, υπερτονιζόμενη από την λειτουργία της Τρόικας, που καταβροχθίζει ταχύτατα ό, τι βρεθεί μπροστά της ως αντίπαλο δέος. Άρα, αν δεν υπάρξει άμεση παλλαϊκή οργάνωση για δημοκρατική ανασύσταση της ελληνικής πολιτείας, όπως και της παραγωγής, δεν βλέπω τίποτε άλλο παρά τις επόμενες μέρες ή μήνες να διολισθήσουμε από τον κοινοβουλευτικό πραξικοπηματισμό και την αλητεία που τον συνοδεύει σε μια χούντα τυπικής μορφής, η οποία θα αναλάβει την διασκέδαση της κοινωνικοπολιτικής παρακμής, διαμορφώνοντας παράλληλα ένα σταθερότερο καθεστώς ανάπτυξης του ευρωπροτεκτοράτου – Ελλάς.