GRID_STYLE

NONE

ΡΟΗ:

latest

Οι Financial Times κατηγορούν την τρόικα για χοντρά κόλπα με τη "διάσωση" της Κύπρου...

Η χθεσινή σύγκρουση και οι καταγγελίες στο ευρωκοινοβούλιο (όπου έγιναν δηλώσεις ακόμη και για νεοαποικιακή αντιμετώπιση της Κύπρου από τ...

Η χθεσινή σύγκρουση και οι καταγγελίες στο ευρωκοινοβούλιο (όπου έγιναν δηλώσεις ακόμη και για νεοαποικιακή αντιμετώπιση της Κύπρου από την τρόικα) είχε συνέχεια στους Financial Times. Oι έγκριτοι δημοσιογράφοι τους κατηγορούν την τρόικα (και τον αρμόδιο επίτροπο Όλι Ρεν) για έλλειψη διαφάνειας σε σχέση με τους «αριθμούς» της διάσωσης και ιδιαίτερα στην αναντιστοιχία του κόστους της ανάμεσα στην πρώτη (17 δισ.) και στη δεύτερη απόφαση του Eurogroup.
Στην ουσία, αναφέρει ο Peter Spiegel, από τη μελέτη εγγράφων που διέρρευσαν, προκύπτει ότι υπάρχει μαύρη τρύπα κυρίως στο κόστος αναδιάρθρωσης των κυπριακών τραπεζών που φαίνεται να έχει αυξηθεί μυστηριωδώς κατά 3,1 δισ. μέσα στις 9 μέρες που μεσολάβησαν ανάμεσα στις δύο αποφάσεις του Eurogroup.
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο από τους Financial Times:
Κατά τη διάρκεια συζήτησης στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο χθες το πρωί, ο επικεφαλής οικονομικός επίτροπος της Κομισιόν Olli Rehn υπέστη καταιγισμό ερωτήσεων από ευρωβουλευτές που επέκριναν τη διαχείριση της διάσωσης της Κύπρου με 10 δισ. ευρώ από την τρόικα των διεθνών δανειστών, μέλος των οποίων είναι και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Ο Jean-Paul Gauzés, Γάλλος συντηρητικός, που μίλησε εκ μέρους των κεντροδεξιών κομμάτων, την αποκάλεσε καταστροφική, ενώ ο κεντροαριστερός συνάδελφός του, ο Αυστριακός Hannes Swoboda, τη χαρακτήρισε νεοαποικιακή και ζήτησε από τον Ο. Rehn να διαλύσει εντελώς την τρόικα.

2 σχόλια

  1. Αυτοπυρπολήθηκε. Μπροστά στο πάρκο που πηγαίνω τους γιους μου για ποδήλατο. Στο σημείο που στεκόμουν λίγες ώρες νωρίτερα αλλά και ώρες αργότερα. Στη γειτονιά μου.

    “Μα γιατί γράφεις συνέχεια θλιβερά πράγματα; Γράψε και κάτι διαφορετικό.” Αυτή τη φράση, που είχα ακούσει από φίλους αλλά και από ανθρώπους που δεν ξέρω καν προσωπικά, σκεφτόμουν, ακριβώς τη στιγμή που χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν μια φίλη μου, μητέρα ενός μικρού αγοριού. “Μην έρθεις στο πάρκο,” μου είπε. “Φεύγουμε και εμείς. ‘Εγινε κάτι τρομερό.” Άκουσα τη σειρήνα του ασθενοφόρου.

    Ο 50χρονος άντρας, που ήταν άνεργος τα τελευταία τρία χρόνια, καθώς η επιχείρηση που εργαζόταν, λόγω κρίσης, έβαλε λουκέτο, ακόμη και μέσα στο ασθενοφόρο έλεγε ξανά και ξανά “αφήστε με να πεθάνω.” Από τον περασμένο Σεπτέμβριο όταν έκλεισε η μικρή βιοτεχνία που προσπάθησε να φτιάξει και δεν έβρισκε ούτε σκόρπια μεροκάματα, η υγεία του είχε κλονιστεί.

    Ήταν πρωί. Μου είπαν πως τον έβλεπαν για αρκετή ώρα να προχωράει από το πάρκο όπου τα παιδιά έκαναν βόλτες με τα ποδήλατα και τα σκέιντμπορντ, μέχρι το τέλος του δρόμου, που είναι το σούπερ μάρκετ, όπου επίσης υπήρχε κόσμος. Πέρασε μπροστά από μια στάση λεωφορείου, όπου περίμενε κόσμος. Από ένα μικρό καφέ… και εκεί είχε κόσμο. Άνθρωποι παντού. Άνθρωποι τον είδαν, όμως άνθρωπος δεν του μίλησε.

    Όταν ξαφνικά έριξε πάνω του το μπιτόνι με τη βενζίνη, πάγωσαν. Κρατούσε σφιχτά τον αναπτήρα. ‘Ολα έγιναν σε δευτερόλεπτα. Ένας νεαρός που περνούσε με το μηχανάκι του σταμάτησε και με τα ρούχα του προσπάθησε να σβήσει τη φωτιά. Να σώσει τον άντρα που είχε τυλιχθεί στις φλόγες. Άντεξε για μια μέρα στο νοσοκομείο με καθολικά εγκαύματα.

    Όλοι τον είδαν πριν. Τον κοιτούσαν για τουλάχιστον ένα τέταρτο πριν αυτοπυρποληθεί. Σκέφτομαι συνέχεια από εκείνη τη μέρα ότι τον είδαν τόσοι άνθρωποι. Γείτονές μου. Κάποιοι σίγουρα αναγνώρισαν στο βλέμμα του την απελπισία. Κάποιοι ίσως διαισθάνθηκαν την αγωνία του. Όμως κανείς δεν του μίλησε, γιατί κανείς δεν ήξερε. Μάθαμε τελικά, όσα ξέρουμε να είναι μόνo όσα λέγονται. Να καταλαβαίνουμε πως μας έχουν ανάγκη, μόνο όταν σχηματίζονται λέξεις. Δεν ακούμε πια τις σιωπές των άλλων. Ούτε καν τις δικές μας. Είμαστε τόσο χαμένοι ο καθένας στην δική του ανατροπή ζωής, ή ακόμη χειρότερα τα άδεια βλέμματα στους ανθρώπους γύρω μας, έχουν γίνει πια γνώριμα; Μοιάζει η απόγνωση οικεία πια;

    Δεν μιλάμε. Ίσως γιατί δεν υπάρχουν πια κουράγια. Ίσως γιατί δεν υπάρχει πίστη. Πίστη στον εαυτό μας οτι μπορούμε να βοηθήσουμε, πίστη στους άλλους ότι μπορούν να βοηθηθούν. Ίσως πολλά μοιάζουν βουβά γιατί αλλιώς θα ήταν μοναχά κραυγές.

    Κάποτε στην άκρη ενός πεζουλιού, όταν ξέσπασα σε λυγμούς γιατί είχα χάσει έναν δικό μου άνθρωπο, μια άγνωστη γυναίκα κάθισε δίπλα μου και μου μίλησε. “Πάντα υπάρχουν άνθρωποι,” μου είπε. “Σήμερα εγώ που δεν σε ξέρω και δεν με ξέρεις, αύριο εσύ για κάποιον που δεν τον ξέρεις και δεν σε ξέρει…”

    Απομονωθήκαμε. Κλειστήκαμε. Οχυρωθήκαμε. Απέναντι, όχι μόνο στον δικό μας πόνο, αλλά απέναντι και στον πόνο των άλλων. Όσων ξέρουμε και όσων δεν ξέρουμε. Προσπεράσαμε ανθρώπους σε οριακές στιγμές τους. Τους κοιτάξαμε, αλλά δεν τους είδαμε ποτέ. Σε πόσα, άραγε, αδιέξοδα έφτανε μια κουβέντα, όπως αυτή της άγνωστης γυναίκας; Δεν θα το μάθουμε ποτέ, γιατί απλά ποτέ δεν ειπώθηκαν τα λόγια. Δεν σου μίλησα…

    Ήθελα, πραγματικά, αυτή τη φορά να γράψω κάτι διαφορετικό. Ήθελα, πραγματικά, να ήταν όλα αλλιώς και να γίνονταν διαφορετικά. Ήθελα να μιλάμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Στην Μεσογειακή επίσης Τυνησία, με τον αυτοπυρπολισμό κάποιου ξεκίνησε η ''Αραβική Άνοιξη'' .
    Εδώ δεν κουνήθηκε φύλλο !
    Όλοι το βλέπουμε, ότι η χώρα έχει ήδη πέσει στα βράχια και.... δεν κουνιέται φύλλο !
    Τι μας ποτίζουν ;;;;
    Υπνοσεντόν στον Μαραθώνα ρίχνουνε ;
    Τι πρέπει να γίνει για να ξυπνήσει αυτός ο λαός ;;;
    Κλείστε ρε παιδιά τις κωλοτηλεοράσεις ! σας αποχαυνώνουνε !

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση