Τι Τσίπρας, τι Τόμσεν!

Γράφει ο Τάκης Μίχας Κάποτε ο μακαρίτης ΓΓ του ΚΚΣΕ, Λεονίντ Μπρέζνιεφ, μιλώντας με έναν Αμερικανό δημοσιογράφο για το θέμα του πλουρα...

Γράφει ο Τάκης Μίχας

Κάποτε ο μακαρίτης ΓΓ του ΚΚΣΕ, Λεονίντ Μπρέζνιεφ, μιλώντας με έναν Αμερικανό δημοσιογράφο για το θέμα του πλουραλισμού, είπε: «Εδώ έχουμε ένα κόμμα ενώ εσείς έχετε δύο, που όμως λένε το ίδιο πράγμα». Και ο μεν μακαρίτης μπορεί να είχε άδικο για το αμερικανικό σύστημα, όμως θα είχε απόλυτο δίκιο για το ελληνικό: Εδώ έχουμε 7 κόμματα που λένε ακριβώς το ίδιο πράγμα: δεν πρέπει να απολυθεί κανένας δημόσιος υπάλληλος.
Το γεγονός φυσικά ότι υπάρχει μια τέτοια συμφωνία απόψεων σε ένα τόσο κρίσιμο θέμα, ασφαλώς έρχεται σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς των οπαδών του δημοκρατικού πολιτεύματος ότι δηλαδή η δημοκρατία ενισχύει τον πλουραλισμό. Στην Ελλάδα, τουλάχιστον, αυτό δεν ισχύει. Αυτό πού ισχύει είναι ότι από την Ακρα Αριστερά μέχρι την Ακρα Δεξιά υπάρχει μία βαθύτατη ομοψυχία γύρω από την ανάγκη διατήρησης του πελατειακού κράτους. Ολοι συμφωνούν ότι το θέμα της απόλυσης δημοσίων υπαλλήλων είναι η «κόκκινη γραμμή», οι νέες Θερμοπύλες όπου το άνθος της ελληνικής κοινωνίας θα δώσει την ύστερη μάχη.
Οχι, απλά, δεν υπάρχει καμία διαφοροποίηση μεταξύ των πολιτικών κομμάτων αλλά υπάρχει και μια συμπαιγνία μεταξύ φαινομενικά «αντιθέτων» πολιτικών χώρων προκειμένου να πεισθούν οι ξένοι πιστωτές να κάνουν πίσω στο κρίσιμο αυτό θέμα. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα με την προτροπή του κ. Στουρνάρα προς τους εκπροσώπους της τρόικας να απευθυνθούν στον Σύριζα αν επιθυμούν την εφαρμογή των συμφωνηθέντων μέτρων που περιλαμβάνουν και ορισμένες με το σταγονόμετρο απολύσεις. Η άρνηση αυτή του Ελληνα υπουργού Οικονομικών να υποστηρίξει το downsizing του δημόσιου τομέα, καταδεικνύει ότι -σε αντίθεση με αυτά που διακήρυσσε προτού υπουργοποιηθεί, σήμερα συμπλέει στην πράξη πλήρως με τους υπόλοιπους οπαδούς του διευρυμένου πελατειακού κράτους. Θεωρεί και αυτός, όπως και οι υπόλοιποι, ότι η μείωση του κράτους δεν αποτελεί μία προϋπόθεση για την οικονομική ανάκαμψη της χώρας το οποίο η κυβέρνηση θα έπρεπε να υιοθετήσει ανεξαρτήτως τρόικας, αλλά αντίθετα μία παραχώρηση εθνικών κεκτημένων στα οποία η χώρα δεν πρέπει να ενδώσει.
Ειναι εκπληκτικό ότι σε μία χώρα με άνω των 900.000 δημοσίων υπαλλήλων -εκ των οποίων οι περισσότεροι έχουν διορισθεί με «ρουσφέτια»- ο μόνος λόγος ο οποίος θεωρείται αποδεκτός για την απόλυση ενός κρατικού υπαλλήλου, είναι αν ο τελευταίος έχει διαπράξει κάποιο ποινικό αδίκημα. Το γεγονός ότι μπορεί να είναι υπεράριθμος, να μη γνωρίζει το αντικείμενο της εργασίας του, να είναι τεμπέλης κ.λπ. -όλοι, δηλαδή, οι λόγοι που θεωρούνται υπερεπαρκείς στον ιδιωτικό τομέα για την απόλυση ενός ιδιωτικού υπαλλήλου- στην Ελλάδα θεωρούνται ότι δεν ισχύουν όταν πρόκειται για έναν δημόσιο υπάλληλο.
Από την άλλη πλευρά, όπως επισημάνει ο αντιδήμαρχος Τάσσος Αβραντίνης σε άρθρο του στο capital.gr είναι εκπληκτική η συμπαιγνία των εκπροσώπων της τρόικας στην αγωνιώδη προσπάθεια διάσωσης του πελατειακού κράτους. Οπως γράφει:
“Αυτό που είναι ακόμη πιο απογοητευτικό είναι ότι η Τρόικα δεν έχει πάρει χαμπάρι του τι συμβαίνει γύρω της. Επιμένει στη διατήρηση των φορολογικών συντελεστών στα σημερινά εξοντωτικά για τους φορολογούμενους επίπεδα. Οι εκπρόσωποί της παρασύρονται και παίζουν το παιχνίδι της πιο βρώμικης κομματικής νομενκλατούρας. Υποκύπτουν στις πιέσεις του εγχώριου κατεστημένου πολιτικού συστήματος που αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να διατηρήσει αλώβητες τις βδέλλες του μόχθου του λαού μας, ήτοι τα πάσης φύσεως πελατειακά του δίκτυα. Οι εκπρόσωποι των δανειστών μας αδυνατούν να κατανοήσουν ότι χωρίς μείωση των φόρων, γενναίες διαρθρωτικές αλλαγές και δραστική μείωση του κράτους, αλγεβρικώς τουλάχιστον η χώρα δεν σώζεται με τίποτα.”

Summary in English
Not a single among the 7 parties in the Greek Parliament is advocating the downsizing of the state sector (reducing the number of civil servants)!On the contrary they all agree that firing civil servants is a “red line” never to be crossed come what may. All this in a country with over 900000 state employees, most of whom have got their jobs as a political favor.This fact makes a sham of the Left-Right division in Greek politics: They are both united in their desire to perpetuate the clientelistic system of using a bloated public sector to provide jobs for the “boys”. On the other hand it is shocking that Greece’s foreign creditors seem to be going along with this travesty. Instead of demanding here and now the radical downsizing of the state , they seem content with imposing draconian taxes whose only result is the stifling of the Greek economy.