Ήταν 15 Ιουνίου του 2005 όταν έπεφτε νεκρός από χέρια μελών της νεοναζιστικής οργάνωσης Εθνικό Σοσιαλιστικό Υπόγειο Ρεύμα, ο Έλληνας με...
Ήταν 15 Ιουνίου του 2005 όταν έπεφτε νεκρός από χέρια μελών της νεοναζιστικής οργάνωσης Εθνικό Σοσιαλιστικό Υπόγειο Ρεύμα, ο Έλληνας μετανάστης στη Γερμανία, Θεόδωρος Βουλγαρίδης. Οχτώ χρόνια μετά και ενώ ξεκίνησε στη Γερμανία η πολύκροτη δίκη των φερόμενων ως μελών της οργάνωσης, η μητέρα του... Ευδοξία Βουλγαρίδου, μιλώντας στον «ΤΘ», ζητάει ακόμα και μετά τον θάνατό του την δικαίωση του γιου της.
Να σημειωθεί πως ο άτυχος Θεόδωρος Βουλγαρίδης ήταν το έβδομο από τα συνολικά δέκα θύματα της νεοναζιστικής οργάνωσης, η οποία σκότωσε επιπλέον οκτώ Τούρκους μετανάστες και μια Γερμανίδα αστυνομικό.
Τίποτα δεν μπορούσε να προμηνύσει αυτήν την εξέλιξη. Δεκαπέντε ημέρες πριν τη δολοφονία του, ο Θεόδωρος Βουλγαρίδης είχε ανοίξει ένα κλειδαράδικο, μαζί με έναν Γερμανό συνέταιρο του. Όπως αναφέρει η μητέρα του στον «ΤΘ», ο γιος της ήταν ένας φιλήσυχος άνθρωπος και δεν είχε προβλήματα με κανέναν.
Η είδηση της δολοφονίας του όμως έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στην ελληνική κοινότητα του Μονάχου. Ο Βουλγαρίδης, μετανάστης δεύτερης γενιάς από τις Σέρρες, ήταν αγαπητός σε όλους και απόλυτα ενταγμένος στον γερμανικό τρόπο ζωής.
Έχουν περάσει οχτώ χρόνια, τώρα που έχετε πιο καθαρό μυαλό, πραγματικά πως νοιώθει μία μάνα στο άκουσμα μίας τέτοιας τραγικής είδησης, της δολοφονίας του γιου της;
Είναι ένα πάρα πολύ άσχημο συναίσθημα το οποίο δεν περιγράφεται. Μάλιστα το έκανε ακόμα χειρότερο το γεγονός πως επί πέντε χρόνια ζούσα χωρίς να ξέρω ποιοι ήταν οι δολοφόνοι του. Ο κόσμος ψιθύριζε πολλά και ήθελα να αποκαλυφθεί η αλήθεια. Έπεφτα στα γόνατα και παρακαλούσα, έστω και νεκρός που είναι ο γιος μου να ξεκαθαριστεί το τι είχε γίνει, ώστε να σταματήσουν όλα αυτά που ακούγονταν πως ήταν μπλεγμένος με τον υπόκοσμο. Με έτρωγε η αδικία. Γιατί να πάει τόσο άδικα το παιδί μου;
Τι άνθρωπος ήταν ο γιο σας;
Ήταν ένα χρυσό παιδί! Ήταν ένα ήσυχο άτομο που εκτιμούσε τα πάντα. Θα λέει κανείς μάνα είναι και λέει για το παιδί της τα καλύτερα, αλλά όντως ήταν ένα πολύ καλό παιδί. Ήταν οικογενειάρχης, αγαπούσε τη γυναίκα του και τα παιδιά του και δεν είχε διαφορές με κανέναν. Η γυναίκα του ήταν Γερμανίδα έκανε μαζί της δυο παιδιά και ζούσαμε όλοι μαζί στη Γερμανία.
Πως πήρε την απόφαση να ανοίξει το μαγαζί στο οποίο τελικά έγινε το μοιραίο συμβάν;
Ο Θεόδωρος δούλευε για κάποια χρόνια στα τραίνα, φόρτωνε βαλίτσες κλπ, στη συνέχεια επειδή ήταν καλός, κατάφερε να εργαστεί στο δημόσιο. Θυμάμαι μου έλεγε πως ήταν ευχαριστημένος και πως ήταν ξεκούραστη η δουλειά που έκανε.
Ήταν χαρούμενος, αφού πήγαινε καλά η ζωή του, έπαιρνε άδεια κάθε καλοκαίρι και ερχόταν στην Ελλάδα και όλα κυλούσαν όμορφα
Παρόλα αυτά μία μέρα ήρθε σε εμένα και στον αδερφό του και μας είπε πως ήθελε να ανοίξει ένα κλειδαράδικο. Μάλιστα μας ενημέρωσε πως θα είχε και συνέταιρο έναν Γερμανό τον οποίο του τον είχε συστήσει κάποιος φίλος τους Έλληνας. Τόσο εγώ όσο και ο αδερφός του, δεν ήμασταν ιδιαίτερα θετικοί στο να προχωρήσει αυτή την κίνηση όμως παρόλα αυτά το προχώρησε.
Τι έγινε τελικά εκείνη τη μοιραία μέρα;
Είχαν περάσει 15 μέρες που είχε ανοίξει το μαγαζί και όλα πήγαιναν καλά. Τίποτα δεν προμήνυε τι θα γινόταν. Είχα μάλιστα πάει το πρωί για του αφήσω φαγητό και στη συνέχεια πήγα στα μαγαζιά και μετά στο σπίτι. Ήταν περίπου 18:30 με 19:00 όταν ετοιμαζόμουν να ξαναπάω να τον δω. Τότε ήρθε μία Ελληνίδα γειτόνισσα που είχα και μου πρότεινε να πιούμε καφέ, λέγοντάς μου χαρακτηριστικά πως τρεις φορές τη μέρα πήγαινα στο μαγαζί του, ας καθόμουν και μια μέρα να πιω ένα καφέ μαζί της. Έτσι και έγινε. Εκεί που καθόμασταν και συζητούσαμε ακούσαμε ξαφνικά σειρήνες και αναρωτηθήκαμε τι να έγινε. Δεν πέρασαν λίγα λεπτά και χτύπησε η πόρτα. Ήταν η εγγονή μου τρομαγμένη και κατακόκκινη, την οποία συνόδευαν μία ακόμα Ελληνίδα και κάτι αστυνομικοί.
Τη ρώτησα ανήσυχα αν είχε πάθει κάτι. Η απάντηση που πήρα ήταν δεν έχω εγώ κάτι, αλλά ο θείος. Τι ο θείος; Την ξαναρώτησα. Τότε με πήρε η ψυχολόγος που ήταν μαζί και μου είπε απευθείας «σκότωσαν το γιό σου»! Αναστατώθηκαν και της λέω «τι είναι αυτά που λες; Τον δικό μου το γιό σκότωσαν»; Σηκώθηκα πάνω, πήγε να με ζυγώσει και την έσπρωξα. Στη συνέχεια με πλησίασε ένας από τους αστυνομικούς για να με ηρεμήσει. Άρχισα να κλαίω και να φωνάζω πως «το παιδί μου ήταν καλό γιατί το σκότωσαν»; Η απάντησή τους ήταν πως ούτε αυτοί ήξεραν το λόγο.
Αμέσως ζήτησα να πάω να τον δω και δεν με άφησαν λέγοντάς μου «καλύτερα να τον θυμάσαι έτσι όπως ήταν».
Ποια ήταν τα πρώτα συναισθήματά που σας κατέκλεισαν;
Πήγα και κλείστηκα στο σπίτι μου και δεν ήθελα να δω κανέναν. Σταμάτησε το μυαλό μου. Δεν περίμενα στο δικό μου το σπίτι ότι θα γινόταν κάτι τέτοιο. Ήμασταν μια φιλήσυχη οικογένεια που τα συζητούσαμε όλα μεταξύ μας και είχαμε καλές σχέσεις. Ποιος θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο;
Όταν πέρασε λίγο ο καιρός και ηρεμήσατε πήγαινε κάπου το μυαλό σας για το ποιος ή ποιοι θα μπορούσαν να το κάνουν;
Έκανα σκέψεις για τα πάντα. Με έπιασε φοβία. Έτρεμα και για τον άλλον μου γιο. Όταν δεν ξέρεις, ποιοι είναι και γιατί το έκαναν φοβάσαι ακόμα περισσότερο. Σκεφτείτε πως για τον άλλον μου γιο το πρώτο διάστημα δούλευε και τον έπαιρνα τηλέφωνο να τον ρωτήσω πότε θα έρθει, τι ώρα θα φύγει από τη δουλειά, και άλλα πολλά.
Επίσης έλεγα καλά είναι τα παιδιά μου αλλά μήπως πίσω από την πλάτη τους τα έμπλεξαν πουθενά και μετά σταματούσε το μυαλό μου. Ήταν όλα πολύ μπερδεμένα.
Πέρασε ποτέ από το μυαλό σας, πως μπορεί να ήταν και ρατσιστική επίθεση; Επίσης όλες αυτές οι ανυπόστατες μέχρι τότε φήμες που υπήρχαν ότι ο γιός σας ήταν πλεγμένος στον υπόκοσμο και πως ήταν ξεκαθάρισμα λογαριασμών, πως τις ακούγατε;
Όχι δεν πήγε το μυαλό μου καθόλου στην περίπτωση να ήταν ρατσιστική η επίθεση.
Έζησα εκεί πολλά χρόνια. Δεν υπήρχε ρατσισμός σε εμάς τους Έλληνες, εμάς μας είχαν ως κάτι το διαφορετικό. Μπορεί με τους Τούρκους να είχαν προβλήματα αλλά αν έλεγες ότι είσαι από την Ελλάδα τελείωναν όλα ήσουν μία χαρά. Μου έλεγαν μάλιστα τα αφεντικά εκεί πως με εσάς τους Έλληνες δεν υπάρχει πρόβλημα. Δεν μας έβλεπαν σαν ξένους. Γι’ αυτό δεν πήγε το μυαλό μου σε κάτι τέτοιο. Έλεγα πως επειδή είναι άσχημη η περιοχή εκεί κάποιος εγκληματίας τον έκανε κάτι.
Όσον αφορά τις ανυπόστατες μέχρι τότε φήμες ότι ο γιός μου ήταν πλεγμένος στον υπόκοσμο, ότι ήταν ξεκαθάρισμα λογαριασμών και τέτοια, τα έλεγε μόνο ο κόσμος. Ο καθένας έβγαζε από το μυαλό του ότι ήθελε αλλά δεν τίποτα το σοβαρό. Δεν ήρθε ένας εξάλλου να μας πει πως ήταν κακός ο γιός μου.
Η οικογένειά του στο άκουσμα της δυσάρεστης αυτής είδησης πως ήταν;
Ήταν με ψυχολόγους. Η μεγάλη του η κόρη ακόμα δεν μπορεί να συνέλθει. Ο Θεόδωρος, είχε μεγάλη αδυναμία στα παιδιά του και αυτά στο πατέρα τους.
Όταν αποκαλύφθηκε η αλήθεια, το ότι ήταν τελικά ρατσιστική η επίθεση πως νοιώσατε;
Θυμάμαι μας πήραν τηλέφωνο στο σπίτι και μας ζήτησαν συγνώμη, αφού μέχρι τότε έψαχναν και εμάς μήπως ήμασταν μπλεγμένοι πουθενά. Στο άκουσμα της είδησης αυτής έφυγε από πάνω μου ένα βάρος. Τουλάχιστον έμαθα από ποιους ήταν η επίθεση.
Έχουν περάσει οχτώ χρόνια από τότε πως βλέπετε όλη αυτή την ιστορία;
Ήρθα εδώ στην Ελλάδα και ηρέμισα. Στη Γερμανία δεν μπορούσα, σκεφτόμουν συνέχεια. Επίσης τον κήδεψα εδώ στην Ελλάδα και όταν ήμουν στη Γερμανία έλεγα γιατί να μην είμαι εκεί να μπορώ να του ανάψω ένα κερί. Τώρα που ήρθα κάθε τρεις μέρες πάω και ασχολούμαι με τα λουλούδια με τα κεριά όπως θα έκαναν όλες οι μάνες. Πάω εκεί και νοιώθω σαν κάτι να κάνω κάτι να φεύγει από πάνω μου. Με ελαφρύνει αυτό.
Τι θα θέλετε να γίνει από δω και πέρα;
Θέλω να δικαιωθεί ο γιος μου δικαστικά. Γιατί αν είχε έστω και λίγο μπλεχτεί πουθενά θα το έβρισκαν. Τίποτα δεν είχε κάνει. Ούτε οι άλλοι οι Τούρκοι. Και εκείνοι ήταν καλοί οικογενειάρχες με μικρά παιδιά.
Θέλετε να καταδικαστούν;
Βεβαίως να καταδικαστούν. Τι έκανε ο γιός μου και τον σκότωσαν τόσο άδικα;
Και επίσης θέλω να μάθω το λόγο. Λένε ότι έγινε κατά λάθος. Τέτοια πράγματα δεν γίνονται κατά λάθος, αλλά στο δικαστήριο θα φανεί αυτό.
Συνέντευξη στον ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΙΔΗ
Εφημερίδα Τύπος Θεσσαλονίκης thousandnews.gr
Να σημειωθεί πως ο άτυχος Θεόδωρος Βουλγαρίδης ήταν το έβδομο από τα συνολικά δέκα θύματα της νεοναζιστικής οργάνωσης, η οποία σκότωσε επιπλέον οκτώ Τούρκους μετανάστες και μια Γερμανίδα αστυνομικό.
Τίποτα δεν μπορούσε να προμηνύσει αυτήν την εξέλιξη. Δεκαπέντε ημέρες πριν τη δολοφονία του, ο Θεόδωρος Βουλγαρίδης είχε ανοίξει ένα κλειδαράδικο, μαζί με έναν Γερμανό συνέταιρο του. Όπως αναφέρει η μητέρα του στον «ΤΘ», ο γιος της ήταν ένας φιλήσυχος άνθρωπος και δεν είχε προβλήματα με κανέναν.
Η είδηση της δολοφονίας του όμως έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στην ελληνική κοινότητα του Μονάχου. Ο Βουλγαρίδης, μετανάστης δεύτερης γενιάς από τις Σέρρες, ήταν αγαπητός σε όλους και απόλυτα ενταγμένος στον γερμανικό τρόπο ζωής.
Έχουν περάσει οχτώ χρόνια, τώρα που έχετε πιο καθαρό μυαλό, πραγματικά πως νοιώθει μία μάνα στο άκουσμα μίας τέτοιας τραγικής είδησης, της δολοφονίας του γιου της;
Είναι ένα πάρα πολύ άσχημο συναίσθημα το οποίο δεν περιγράφεται. Μάλιστα το έκανε ακόμα χειρότερο το γεγονός πως επί πέντε χρόνια ζούσα χωρίς να ξέρω ποιοι ήταν οι δολοφόνοι του. Ο κόσμος ψιθύριζε πολλά και ήθελα να αποκαλυφθεί η αλήθεια. Έπεφτα στα γόνατα και παρακαλούσα, έστω και νεκρός που είναι ο γιος μου να ξεκαθαριστεί το τι είχε γίνει, ώστε να σταματήσουν όλα αυτά που ακούγονταν πως ήταν μπλεγμένος με τον υπόκοσμο. Με έτρωγε η αδικία. Γιατί να πάει τόσο άδικα το παιδί μου;
Τι άνθρωπος ήταν ο γιο σας;
Ήταν ένα χρυσό παιδί! Ήταν ένα ήσυχο άτομο που εκτιμούσε τα πάντα. Θα λέει κανείς μάνα είναι και λέει για το παιδί της τα καλύτερα, αλλά όντως ήταν ένα πολύ καλό παιδί. Ήταν οικογενειάρχης, αγαπούσε τη γυναίκα του και τα παιδιά του και δεν είχε διαφορές με κανέναν. Η γυναίκα του ήταν Γερμανίδα έκανε μαζί της δυο παιδιά και ζούσαμε όλοι μαζί στη Γερμανία.
Πως πήρε την απόφαση να ανοίξει το μαγαζί στο οποίο τελικά έγινε το μοιραίο συμβάν;
Ο Θεόδωρος δούλευε για κάποια χρόνια στα τραίνα, φόρτωνε βαλίτσες κλπ, στη συνέχεια επειδή ήταν καλός, κατάφερε να εργαστεί στο δημόσιο. Θυμάμαι μου έλεγε πως ήταν ευχαριστημένος και πως ήταν ξεκούραστη η δουλειά που έκανε.
Ήταν χαρούμενος, αφού πήγαινε καλά η ζωή του, έπαιρνε άδεια κάθε καλοκαίρι και ερχόταν στην Ελλάδα και όλα κυλούσαν όμορφα
Παρόλα αυτά μία μέρα ήρθε σε εμένα και στον αδερφό του και μας είπε πως ήθελε να ανοίξει ένα κλειδαράδικο. Μάλιστα μας ενημέρωσε πως θα είχε και συνέταιρο έναν Γερμανό τον οποίο του τον είχε συστήσει κάποιος φίλος τους Έλληνας. Τόσο εγώ όσο και ο αδερφός του, δεν ήμασταν ιδιαίτερα θετικοί στο να προχωρήσει αυτή την κίνηση όμως παρόλα αυτά το προχώρησε.
Τι έγινε τελικά εκείνη τη μοιραία μέρα;
Είχαν περάσει 15 μέρες που είχε ανοίξει το μαγαζί και όλα πήγαιναν καλά. Τίποτα δεν προμήνυε τι θα γινόταν. Είχα μάλιστα πάει το πρωί για του αφήσω φαγητό και στη συνέχεια πήγα στα μαγαζιά και μετά στο σπίτι. Ήταν περίπου 18:30 με 19:00 όταν ετοιμαζόμουν να ξαναπάω να τον δω. Τότε ήρθε μία Ελληνίδα γειτόνισσα που είχα και μου πρότεινε να πιούμε καφέ, λέγοντάς μου χαρακτηριστικά πως τρεις φορές τη μέρα πήγαινα στο μαγαζί του, ας καθόμουν και μια μέρα να πιω ένα καφέ μαζί της. Έτσι και έγινε. Εκεί που καθόμασταν και συζητούσαμε ακούσαμε ξαφνικά σειρήνες και αναρωτηθήκαμε τι να έγινε. Δεν πέρασαν λίγα λεπτά και χτύπησε η πόρτα. Ήταν η εγγονή μου τρομαγμένη και κατακόκκινη, την οποία συνόδευαν μία ακόμα Ελληνίδα και κάτι αστυνομικοί.
Τη ρώτησα ανήσυχα αν είχε πάθει κάτι. Η απάντηση που πήρα ήταν δεν έχω εγώ κάτι, αλλά ο θείος. Τι ο θείος; Την ξαναρώτησα. Τότε με πήρε η ψυχολόγος που ήταν μαζί και μου είπε απευθείας «σκότωσαν το γιό σου»! Αναστατώθηκαν και της λέω «τι είναι αυτά που λες; Τον δικό μου το γιό σκότωσαν»; Σηκώθηκα πάνω, πήγε να με ζυγώσει και την έσπρωξα. Στη συνέχεια με πλησίασε ένας από τους αστυνομικούς για να με ηρεμήσει. Άρχισα να κλαίω και να φωνάζω πως «το παιδί μου ήταν καλό γιατί το σκότωσαν»; Η απάντησή τους ήταν πως ούτε αυτοί ήξεραν το λόγο.
Αμέσως ζήτησα να πάω να τον δω και δεν με άφησαν λέγοντάς μου «καλύτερα να τον θυμάσαι έτσι όπως ήταν».
Ποια ήταν τα πρώτα συναισθήματά που σας κατέκλεισαν;
Πήγα και κλείστηκα στο σπίτι μου και δεν ήθελα να δω κανέναν. Σταμάτησε το μυαλό μου. Δεν περίμενα στο δικό μου το σπίτι ότι θα γινόταν κάτι τέτοιο. Ήμασταν μια φιλήσυχη οικογένεια που τα συζητούσαμε όλα μεταξύ μας και είχαμε καλές σχέσεις. Ποιος θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο;
Όταν πέρασε λίγο ο καιρός και ηρεμήσατε πήγαινε κάπου το μυαλό σας για το ποιος ή ποιοι θα μπορούσαν να το κάνουν;
Έκανα σκέψεις για τα πάντα. Με έπιασε φοβία. Έτρεμα και για τον άλλον μου γιο. Όταν δεν ξέρεις, ποιοι είναι και γιατί το έκαναν φοβάσαι ακόμα περισσότερο. Σκεφτείτε πως για τον άλλον μου γιο το πρώτο διάστημα δούλευε και τον έπαιρνα τηλέφωνο να τον ρωτήσω πότε θα έρθει, τι ώρα θα φύγει από τη δουλειά, και άλλα πολλά.
Επίσης έλεγα καλά είναι τα παιδιά μου αλλά μήπως πίσω από την πλάτη τους τα έμπλεξαν πουθενά και μετά σταματούσε το μυαλό μου. Ήταν όλα πολύ μπερδεμένα.
Πέρασε ποτέ από το μυαλό σας, πως μπορεί να ήταν και ρατσιστική επίθεση; Επίσης όλες αυτές οι ανυπόστατες μέχρι τότε φήμες που υπήρχαν ότι ο γιός σας ήταν πλεγμένος στον υπόκοσμο και πως ήταν ξεκαθάρισμα λογαριασμών, πως τις ακούγατε;
Όχι δεν πήγε το μυαλό μου καθόλου στην περίπτωση να ήταν ρατσιστική η επίθεση.
Έζησα εκεί πολλά χρόνια. Δεν υπήρχε ρατσισμός σε εμάς τους Έλληνες, εμάς μας είχαν ως κάτι το διαφορετικό. Μπορεί με τους Τούρκους να είχαν προβλήματα αλλά αν έλεγες ότι είσαι από την Ελλάδα τελείωναν όλα ήσουν μία χαρά. Μου έλεγαν μάλιστα τα αφεντικά εκεί πως με εσάς τους Έλληνες δεν υπάρχει πρόβλημα. Δεν μας έβλεπαν σαν ξένους. Γι’ αυτό δεν πήγε το μυαλό μου σε κάτι τέτοιο. Έλεγα πως επειδή είναι άσχημη η περιοχή εκεί κάποιος εγκληματίας τον έκανε κάτι.
Όσον αφορά τις ανυπόστατες μέχρι τότε φήμες ότι ο γιός μου ήταν πλεγμένος στον υπόκοσμο, ότι ήταν ξεκαθάρισμα λογαριασμών και τέτοια, τα έλεγε μόνο ο κόσμος. Ο καθένας έβγαζε από το μυαλό του ότι ήθελε αλλά δεν τίποτα το σοβαρό. Δεν ήρθε ένας εξάλλου να μας πει πως ήταν κακός ο γιός μου.
Η οικογένειά του στο άκουσμα της δυσάρεστης αυτής είδησης πως ήταν;
Ήταν με ψυχολόγους. Η μεγάλη του η κόρη ακόμα δεν μπορεί να συνέλθει. Ο Θεόδωρος, είχε μεγάλη αδυναμία στα παιδιά του και αυτά στο πατέρα τους.
Όταν αποκαλύφθηκε η αλήθεια, το ότι ήταν τελικά ρατσιστική η επίθεση πως νοιώσατε;
Θυμάμαι μας πήραν τηλέφωνο στο σπίτι και μας ζήτησαν συγνώμη, αφού μέχρι τότε έψαχναν και εμάς μήπως ήμασταν μπλεγμένοι πουθενά. Στο άκουσμα της είδησης αυτής έφυγε από πάνω μου ένα βάρος. Τουλάχιστον έμαθα από ποιους ήταν η επίθεση.
Έχουν περάσει οχτώ χρόνια από τότε πως βλέπετε όλη αυτή την ιστορία;
Ήρθα εδώ στην Ελλάδα και ηρέμισα. Στη Γερμανία δεν μπορούσα, σκεφτόμουν συνέχεια. Επίσης τον κήδεψα εδώ στην Ελλάδα και όταν ήμουν στη Γερμανία έλεγα γιατί να μην είμαι εκεί να μπορώ να του ανάψω ένα κερί. Τώρα που ήρθα κάθε τρεις μέρες πάω και ασχολούμαι με τα λουλούδια με τα κεριά όπως θα έκαναν όλες οι μάνες. Πάω εκεί και νοιώθω σαν κάτι να κάνω κάτι να φεύγει από πάνω μου. Με ελαφρύνει αυτό.
Τι θα θέλετε να γίνει από δω και πέρα;
Θέλω να δικαιωθεί ο γιος μου δικαστικά. Γιατί αν είχε έστω και λίγο μπλεχτεί πουθενά θα το έβρισκαν. Τίποτα δεν είχε κάνει. Ούτε οι άλλοι οι Τούρκοι. Και εκείνοι ήταν καλοί οικογενειάρχες με μικρά παιδιά.
Θέλετε να καταδικαστούν;
Βεβαίως να καταδικαστούν. Τι έκανε ο γιός μου και τον σκότωσαν τόσο άδικα;
Και επίσης θέλω να μάθω το λόγο. Λένε ότι έγινε κατά λάθος. Τέτοια πράγματα δεν γίνονται κατά λάθος, αλλά στο δικαστήριο θα φανεί αυτό.
Συνέντευξη στον ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΙΔΗ
Εφημερίδα Τύπος Θεσσαλονίκης thousandnews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια
ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση