Ελλάδα, Τουρκία, «βαθύ κράτος»

Γράφει ο Τάκης Μίχας Η δεκαετία του '80 ήταν μία ονειρική εποχή στην Ελλάδα. Ηταν η εποχή που μπορούσες να διορισθείς και να διορ...

Γράφει ο Τάκης Μίχας

Η δεκαετία του '80 ήταν μία ονειρική εποχή στην Ελλάδα. Ηταν η εποχή που μπορούσες να διορισθείς και να διορίσεις τα παιδιά σου κατά βούληση στο Δημόσιο, να παίρνεις θαλασσοδάνεια για την επιχείρησή σου, άπειρα επιδόματα για τις ανύπαρκτες καλλιέργειές σου, να (αντι)γράψεις σε μία εβδομάδα τη δικτατορική σου διατριβή για να διορισθείς στην Πάντειο… τα πάντα. Το μόνο που απαιτείτο από εσένα ήταν να είσαι μέλος του «Κινήματος» και προσωπικά αφοσιωμένος στον Πρόεδρο. Αν πληρούσες αυτές τις προϋποθέσεις τα πάντα ήσαν δυνατά… ακόμα και σύζυγο σου έβρισκε το Κίνημα.
Ηταν επίσης η εποχή που δεν μπορούσες να ανοίξεις εφημερίδα ή περιοδικό «γεωπολιτικών αναλύσεων» και να μην βρεις σενάρια για τον επικείμενο διαμελισμό της Τουρκίας στον οποίο καθοριστικό ρόλο θα επαιζε ο μεγάλος σύμμαχος της Ελλάδος το ΠΚΚ και ο ηγέτης του, Αμπντουλάχ Οτσαλάν. Δείξτε μου έναν διπλωματικό συντάκτη της εποχής (της Χριστίνας Πουλίδου εξαιρουμένης) που να μην έχει γράψει μία τέτοια περισπούδαστη ανάλυση - και εγώ κερνάω ό,τι θέλετε!
Σιγά- σιγά, αυτά τα σενάρια άρχισαν να αποσύρονται διακριτικά από την κυκλοφορία. Φυσικά, για να συμβεί αυτό, χρειάστηκαν ορισμένα καίρια γεγονότα. Το πρώτο ήταν η εκδίωξη του κ. Οτσαλάν από τη Συρία όπου τον υπέθαλπτε ο άλλος μεγάλος σύμμαχος του ελληνισμού, o daddy Ασάντ. Το δεύτερο καταλυτικό γεγονός, φυσικά, ήταν το τεράστιο φιάσκο της Ελλάδας με την αποτυχημένη προσπάθεια φυγάδευσης του ηγέτη του ΠΚΚ στην Κένυα.
Εκτοτε, λοιπόν, τα σενάρια διαμελισμού της γείτονος και ηρωοποίησης του ΠΚΚ μπήκαν σταδιακά στον πάγο. Όμως, φυσικά, κανένας (ούτε ο υποφαινόμενος) περίμενε ποτέ τις κοσμογονικές εξελίξεις -τις οποίες υποβάθμισαν διακριτικά τα ελληνικά ΜΜΕ- πού συνέβησαν τις τελευταίες εβδομάδες στη γείτονα. Αναφέρομαι φυσικά στην έκκληση Οτσαλάν για παύση των εχθροπραξιών και «ένωση των Τούρκων και των Κούρδων υπό την σημαία του Ισλάμ» που (πιθανώς) βάζει τέλος στην αιματοχυσία που λάμβανε χώρα τα τελευταία έτη. Από την πλευρά της φαίνεται ότι η τουρκική κυβέρνηση είναι έτοιμη να παραχωρήσει πολιτικά και πολιτισμικά δικαιώματα στους Κούρδους - αν και, φυσικά, πολλές ασάφειες και προβλήματα παραμένουν.
Πρόκειται ασφαλώς για μια κοσμοϊστορική εξέλιξη και μία ακόμη ένδειξη της πολιτικής βούλησης του κ. Ερντογάν να ανατρέψει τις παραδοσιακές δομές και τρόπους σκέψης που είχε επιβάλλει το «βαθύ κράτος». Φαντασθείτε: Για χρόνια τώρα η παραδοσιακή γραμμή του τουρκικού κράτους ήταν ότι δεν υπάρχουν «Κούρδοι» αλλά απλά «ορεισίβιοι Τούρκοι» και ότι όποιος υποστήριζε το αντίθετο ήταν «προδότης». Οπως ακριβώς στην Ελλάδα το "βαθύ κράτος" έχει επιβάλλει ότι δεν υπάρχουν «Τούρκοι» στη Θράκη, αλλά μόνο Μουσουλμάνοι. Ομως, σε αντίθεση με την Ελλάδα και παρά το γεγονός ότι το ΠΚΚ δεν δίσταζε να προσφύγει σε εξίσου αιματηρές τρομοκρατικές ενέργειες, όπως και ο τουρκικός στρατός, ο κ. Ερντογάν αποφάσισε να σβήσει το παρελθόν και να αναγνωρίσει τις δημογραφικές και πολιτισμικές πραγματικότητες. Κάτι φυσικά που δεν δείχνει καμία διάθεση να κάνει το ντόπιο «βαθύ κράτος» - το οποίο επιμένει να απαγορεύει τη χρήση του προσδιορισμού «Τούρκος» και των παραγώγων του σε τουρκικά σωματεία και οργανώσεις στη Θράκη.
Φυσικά, το πρόβλημα της ονομασίας των Τούρκων της Θράκης αποτελεί παρωνυχίδα σε σχέση με τα προβλήματα της αιματηρής σύρραξης με το ΠΚΚ. Ομως, ενώ το δεύτερο πρόβλημα βαίνει προς τη λύση του στην Τουρκία, στην Ελλάδα αντίθετα η «παρωνυχίδα» της ονομασίας εξακολουθεί να προκαλεί προβλήματα. Κάτι που δείχνει ότι, σε αντίθεση με την κοινώς κρατούσα άποψη, ίσως σε τελική ανάλυση το «βαθύ κρατος» να έχει βαθύτερες ρίζες εδώ από ό,τι στην Τουρκία.