Ποιος Γκάλης, μωρέ!

Γράφει ο Κων/νος Μανίκας Οικονομολόγος–Ψυχολόγος Σαν να μην ήταν αρκετό ότι χρειάστηκαν σχεδόν 20 χρόνια από τη στιγμή της απόσυρση...

Γράφει ο Κων/νος Μανίκας

Οικονομολόγος–Ψυχολόγος

Σαν να μην ήταν αρκετό ότι χρειάστηκαν σχεδόν 20 χρόνια από τη στιγμή της απόσυρσης του Νίκου Γκάλη από τα γήπεδα έως την ημέρα που τιμήθηκε αναλόγως, ήρθε και ημιντιακή αντιμετώπιση του γεγονότος να αποδείξει ότι το σάπιο σε αυτό το Βασίλειο της αδιαφορίας και της ισοπέδωσης κάθε αξίας έχει αγγίξει μέχρι και τα κουκούτσια του καρπού. Περιορισμένη αρχική διαφήμιση, επιλεκτική προβολή ακόμα και οπαδική προσέγγιση για μια εκδήλωση ευγνωμοσύνης στον άνθρωπο που άλλαξε το αθλητικό και οικονομικό ρου του μπάσκετ στη χώρα μας.
Πόση μικροπρέπεια χρειάζεται για να γίνεται, μια τέτοια ιστορική στιγμή, πρωτοσέλιδη σε μόνο μια από τη σχεδόν μια ντουζίνα αθλητικές εφημερίδες; Που φτάνουν τα όρια του τυφλωμένου οπαδισμού, ώστε ακόμα και η μορφή που συνέβαλε τα μέγιστα στο να αποκτήσει το μπάσκετ κεντρική θέση στον τύπο, να αντιμετωπίζεται από τουςευεργετηθέντες του χώρου με νοοτροπία τυπικής, μίζερης σωματειακής κόντρας;
Ο Νίκος Γκάλης δεν αποτέλεσε απλά έναν κορυφαίο σκόρερ, έναν αθλητή πρότυπο μια μορφή σύμβολο της αναγέννησης ενός ολόκληρου τομέα. Αυτό που οφείλαμε να τιμήσουμε στο πρόσωπο του είναι τις αξίες που πρέσβευσε σε ολόκληρη τη διαδρομή του. Συνέπεια, ταπεινότητα, επιμονή, σκληρή δουλειά, μαχητικότητα.
Σε μια Ελλάδα των ‘80ς που βασίλευε η κομματοκρατία και το ρουσφέτι. Σε μια κοινωνία που άρχιζε να αποκτά αντανακλαστικάεπίπλαστης ευδαιμονίας και ισοπεδωτικού ωχαδερφισμού ο Γκάλης έμοιαζε με ενοχλητική παραφωνία. Λεπτομερής προγραμματισμός, μακροπρόθεσμος σχεδιασμός, εμμονή στην τελειότητα μέσω συνεχούς επίπονης προσπάθειας.
Αυτόν τον Γκάλη υποχρεούμασταν να τιμήσουμε. Αυτόν που πέρα και πάνω από κόμματα και συλλόγους, αναπαρήγαγε ένα θετικό πρότυποπου δεν περιοριζόταν στα στενά πλαίσια του αθλήματος του. Αυτόν που έδινε το παράδειγμα του αγωνιστή σε μια ολόκληρη γενιά. Αυτόν πουονειρευόταν πάντα την επόμενη νίκη.
Γι’ αυτό και σε μια εποχή που ο επαναπροσδιορισμός του αξιακού προτύπου απαιτείται να είναι εθνική προτεραιότητα, ως αναγκαία συνθήκη οριστικής εξόδου από την κρίση, η κακομοιριά με την οποία κάποιοι διαχειρίστηκαν τη βράβευση Γκάλη φέρνει αναπόφευκτα στο νου την υποδόρια δύναμη των παθογενειών μας που συνεχίζουν να προβάλλουν «αλλεργικές» αντιδράσεις σε καθετί δημιουργικό.