Πριν από 75 χρόνια στη φασιστική Ιταλία, μία ομάδα ομοφυλόφιλων ανδρών χαρακτηρίστηκαν έκφυλοι, εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους και μ...
Πριν από 75 χρόνια στη φασιστική Ιταλία, μία ομάδα ομοφυλόφιλων ανδρών χαρακτηρίστηκαν έκφυλοι, εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους και μεταφέρθηκαν σε ένα νησί. Εκεί ήταν τυπικά κρατούμενοι φυλακής. Ουσιαστικά όμως, έζησαν στην πρώτη γκέι κοινότητα της χώρας την οποία δημιούργησε άθελά του ο Μπενίτο Μουσολίνι.
Κάθε χρόνο εκατοντάδες τουρίστες έλκονται από την ομορφιά ενός μικροσκοπικού συμπλέγματος βραχονησίδων στην Αδριατική. Η αλήθεια όμως είναι πως αγνοούν τι είχε συμβεί εκεί πριν από αρκετά χρόνια.
Στη δεκαετία του ’30, το συγκεκριμένο μέρος έπαιξε σημαντικό ρόλο στην προσπάθεια του Μπενίτο Μουσολίνι και των ομοϊδεατών του να καταστείλουν την ομοφυλοφιλία.
Οι γκέι άνδρες υποβάθμιζαν την εικόνα που ο δικτάτορας ήθελε να προβάλει για τον ιταλικό ανδρισμό. Ο φασισμός είναι ένα αρρενωπό καθεστώς. Οπότε οι Ιταλοί είναι δυνατοί και ανδροπρεπείς, ενώ είναι αδύνατο να υπάρχει σε αυτό το καθεστώς η ομοφυλοφιλία», εξηγεί το σκεπτικό ο καθηγητής Ιστορίας του Πανεπιστημίου του Μπέργκαμο, Λορέντσο Μπεναντούσι, μιλώντας στο BBC.
Οπότε το σχέδιο ήταν να καλυφθεί το ζήτημα όσο το δυνατόν καλύτερα. Δεν ψηφίστηκαν νόμοι που έκαναν διακρίσεις. Αλλά στο διαμορφωμένο κλίμα, οι εκφράσεις ομοφυλοφιλίας καταστέλλονταν σθεναρά. Ενας συγκεκριμένος έπαρχος της αστυνομίας στην Κατάνια εκμεταλλεύθηκε στο έπακρο την κατάσταση. Παρατηρούμε πολλά μέρη τα οποία δέχονται τέτοιους άρρωστους άνδρες των οποίων την παρέα επιδιώκουν οι νεαροί», είχε γράψει δηλώνοντας την αποφασιστικότητά του να σταματήσει αυτό τον «εκφυλισμό που εξαπλώνεται» στην πόλη του, ή τουλάχιστον να «αναχαιτίσει αντίστοιχα σεξουαλικά έκτροπα που προσβάλλουν την ηθική και απειλούν τη δημόσια υγεία και την εξέλιξη του γένους. Πρέπει να επιτεθούμε στο κακό».
Οπότε, το 1938 περίπου 45 άνδρες που θεωρούνταν ομοφυλόφιλοι στην Κατάνια συγκεντρώθηκαν και εξορίστηκαν περίπου 600 χλμ. μακριά, στο νησί Σαν Ντομίνο. Εκτιμάται πως σήμερα κανείς από εκείνους τους άνδρες δεν είναι εν ζωή σήμερα, ενώ υπάρχουν λίγες λεπτομέρειες για το τι βίωσαν στη φυλακή τους. Κάποια στοιχεία αναφέρουν πως έφταναν εκεί με χειροπέδες και έμεναν σε μεγάλους κοιτώνες, χωρίς ηλεκτρικό ή τρεχούμενο νερό, από όπου δεν έπρεπε να βγαίνουν μετά από τις 8 κάθε βράδυ. Ημασταν περίεργοι, γιατί τους αποκαλούσαν “τα κορίτσια”», λέει ένας κάτοικος του νησιού, ο Καρμέλα Σαντόρο, που τότε ήταν παιδί. «Τους παρακολουθούσαμε από μακριά, αλλά δεν είχαμε επαφή μαζί τους», προσθέτει.
Η μεγαλύτερη αγωνία για τους έγκλειστους ήταν το στίγμα που έφεραν οι οικογένειές τους έπειτα από τη σύλληψη των ίδιων. Από κάποιες διηγήσεις όμως, φαίνεται πως η ζωή στο Σαν Ντόμινο δεν ήταν και τόσο άσχημη. Η καθημερινότητά τους ήταν πιο χαλαρή από ότι προβλέπει ένα πρόγραμμα φυλακής, ενώ προφανώς οι Φασίστες είχαν δημιουργήσει άθελά τους μία γωνιά στην Ιταλία στην οποία μπορούσε ένας ομοφυλόφιλος να εκφράζεται ελεύθερα. Για πρώτη φορά στη ζωή τους, οι συγκεκριμένοι άνδρες μπορούσαν να είναι ο εαυτός τους. Απαλλαγμένοι από το στίγμα που τους έκανε δύσκολη τη ζωή στην βαθιά Καθολική Ιταλία.
Κάτι τέτοιο είχε περιγράψει και ένας από τους τρόφιμους σε μία συνέντευξή του πριν από μερικά χρόνια.«Εκείνη την εποχή το να είσαι γκέι σήμαινε αυτόματα πως δεν μπορούσες ούτε καν να βγεις από το σπίτι σου, καθώς κινδύνευες να συλληφθείς. Στο νησί μπορούσαμε να οργανώσουμε θεατρικές παραστάσεις, να ντυνόμαστε με γυναικεία ρούχα και να μην λέει κανείς τίποτα», είχε διηγηθεί. Μάλιστα, κατά δική του ομολογία, εννοείται πως στο νησί υπήρχαν ερωτικές ιστορίες, ακόμη και καβγάδες για τη διεκδίκηση κάποιου συντρόφου.
Σύμφωνα με την ίδια μαρτυρία, κάποιοι τρόφιμοι έκλαιγαν όταν ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος οδήγησε στο τέλος της εξορίας τους και στην επιστροφή τους σε μία μορφή κατ’ οίκον περιορισμού στην πόλη τους.
Οι γκέι άνδρες υποβάθμιζαν την εικόνα που ο δικτάτορας ήθελε να προβάλει για τον ιταλικό ανδρισμό. Ο φασισμός είναι ένα αρρενωπό καθεστώς. Οπότε οι Ιταλοί είναι δυνατοί και ανδροπρεπείς, ενώ είναι αδύνατο να υπάρχει σε αυτό το καθεστώς η ομοφυλοφιλία», εξηγεί το σκεπτικό ο καθηγητής Ιστορίας του Πανεπιστημίου του Μπέργκαμο, Λορέντσο Μπεναντούσι, μιλώντας στο BBC.
Οπότε το σχέδιο ήταν να καλυφθεί το ζήτημα όσο το δυνατόν καλύτερα. Δεν ψηφίστηκαν νόμοι που έκαναν διακρίσεις. Αλλά στο διαμορφωμένο κλίμα, οι εκφράσεις ομοφυλοφιλίας καταστέλλονταν σθεναρά. Ενας συγκεκριμένος έπαρχος της αστυνομίας στην Κατάνια εκμεταλλεύθηκε στο έπακρο την κατάσταση. Παρατηρούμε πολλά μέρη τα οποία δέχονται τέτοιους άρρωστους άνδρες των οποίων την παρέα επιδιώκουν οι νεαροί», είχε γράψει δηλώνοντας την αποφασιστικότητά του να σταματήσει αυτό τον «εκφυλισμό που εξαπλώνεται» στην πόλη του, ή τουλάχιστον να «αναχαιτίσει αντίστοιχα σεξουαλικά έκτροπα που προσβάλλουν την ηθική και απειλούν τη δημόσια υγεία και την εξέλιξη του γένους. Πρέπει να επιτεθούμε στο κακό».
Οπότε, το 1938 περίπου 45 άνδρες που θεωρούνταν ομοφυλόφιλοι στην Κατάνια συγκεντρώθηκαν και εξορίστηκαν περίπου 600 χλμ. μακριά, στο νησί Σαν Ντομίνο. Εκτιμάται πως σήμερα κανείς από εκείνους τους άνδρες δεν είναι εν ζωή σήμερα, ενώ υπάρχουν λίγες λεπτομέρειες για το τι βίωσαν στη φυλακή τους. Κάποια στοιχεία αναφέρουν πως έφταναν εκεί με χειροπέδες και έμεναν σε μεγάλους κοιτώνες, χωρίς ηλεκτρικό ή τρεχούμενο νερό, από όπου δεν έπρεπε να βγαίνουν μετά από τις 8 κάθε βράδυ. Ημασταν περίεργοι, γιατί τους αποκαλούσαν “τα κορίτσια”», λέει ένας κάτοικος του νησιού, ο Καρμέλα Σαντόρο, που τότε ήταν παιδί. «Τους παρακολουθούσαμε από μακριά, αλλά δεν είχαμε επαφή μαζί τους», προσθέτει.
Η μεγαλύτερη αγωνία για τους έγκλειστους ήταν το στίγμα που έφεραν οι οικογένειές τους έπειτα από τη σύλληψη των ίδιων. Από κάποιες διηγήσεις όμως, φαίνεται πως η ζωή στο Σαν Ντόμινο δεν ήταν και τόσο άσχημη. Η καθημερινότητά τους ήταν πιο χαλαρή από ότι προβλέπει ένα πρόγραμμα φυλακής, ενώ προφανώς οι Φασίστες είχαν δημιουργήσει άθελά τους μία γωνιά στην Ιταλία στην οποία μπορούσε ένας ομοφυλόφιλος να εκφράζεται ελεύθερα. Για πρώτη φορά στη ζωή τους, οι συγκεκριμένοι άνδρες μπορούσαν να είναι ο εαυτός τους. Απαλλαγμένοι από το στίγμα που τους έκανε δύσκολη τη ζωή στην βαθιά Καθολική Ιταλία.
Κάτι τέτοιο είχε περιγράψει και ένας από τους τρόφιμους σε μία συνέντευξή του πριν από μερικά χρόνια.«Εκείνη την εποχή το να είσαι γκέι σήμαινε αυτόματα πως δεν μπορούσες ούτε καν να βγεις από το σπίτι σου, καθώς κινδύνευες να συλληφθείς. Στο νησί μπορούσαμε να οργανώσουμε θεατρικές παραστάσεις, να ντυνόμαστε με γυναικεία ρούχα και να μην λέει κανείς τίποτα», είχε διηγηθεί. Μάλιστα, κατά δική του ομολογία, εννοείται πως στο νησί υπήρχαν ερωτικές ιστορίες, ακόμη και καβγάδες για τη διεκδίκηση κάποιου συντρόφου.
Σύμφωνα με την ίδια μαρτυρία, κάποιοι τρόφιμοι έκλαιγαν όταν ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος οδήγησε στο τέλος της εξορίας τους και στην επιστροφή τους σε μία μορφή κατ’ οίκον περιορισμού στην πόλη τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια
ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση