Γράφει ο Κλεισθένης. Κάμποσα χρόνια πριν, χειμώνας, καθισμένοι στο καφενείο, η ώρα του καφέ. Απ' έξω περνάνε δύο γυφτάκια, είν...
Γράφει ο Κλεισθένης.
Κάμποσα χρόνια πριν, χειμώνας, καθισμένοι στο καφενείο, η ώρα του καφέ. Απ' έξω περνάνε δύο γυφτάκια, είναι ξυπόλυτα.
Σχολιάζει κάποιος”ρε παιδιά, αυτά είναι ξυπόλυτα, δεν κρυώνουν”;
Ένας γέρος που έχει πάρει αγκαλιά την σόμπα απαντά “αυτά και καταστροφή να έρθει θα επιζήσουν, τα δικά μας θα πεθάνουν απ' την πείνα”.
Κουβέντες του καφενείου.
Πέρασε ο καιρός, ήρθε το καλοκαίρι, τέλειωσαν οι διακοπές και επιστρέφω. Καθώς οδηγώ βλέπω ένα βουνό καρπούζια στην άκρη του δρόμου.
Η συμβία: “σταμάτα σε παρακαλώ να πάρουμε κάνα καρπούζι για τα παιδιά”.
Ναι! Ναι! Ακούγονται οι μπόμπιρες απ' το πίσω κάθισμα.
Θέλω να ξεμουδιάσω και λίγο οπότε σταματώ στην άκρη του δρόμου.
Πηγαίνω προς το σωρό με τα καρπούζια, βλέπω ένα γυφτάκι, είναι δεν είναι 7 χρονών. “Ποιος είναι εδώ” ρωτάω.
“Εγώ” μου αποκρίνεται το γυφτάκι.
“Ποιος πουλάει τα καρπούζια”; ξαναρωτάω.
“Εγώ” μου απαντάει.
“Πόσο έχει το κιλό”; ρωτάω.
“Πόσα καρπούζια θα πάρεις”; με ρωτάει.
“Γιατί”; ρωτάω.
“Αν είναι να πάρεις ένα-δύο θα στα δώσω με 30 δρχ το ένα, αν είναι να πάρεις καμιά δεκαριά θα στα δώσω 25”.
Μένω άναυδος, μιλάμε για ένα παιδάκι όχι μεγαλύτερο από 7 χρονών.
Μένω για λίγο αμίλητος και σκεφτικός, πως είναι δυνατό ένα αγοράκι 7 χρονών να μιλάει σαν τέλειος έμπορος;
“Που είναι ο πατέρας σου”; “η μάνα σου”; ρωτάω.
“Εδώ πιο πάνω, μαζεύουν καρπούζια, τα φέρνουν εδώ κι εγώ τα πουλάω” μου απαντά.
“Πας σχολείο;” ρωτάω.
Με κοιτάζει, χαμηλώνει το βλέμμα αλλά δεν απαντά.
“Θα πάρω δύο” του λέω, του δίνω ένα 'κατοστάρικο και γυρίζω στο αυτοκίνητο. Δεν ζήτησα ρέστα, αν μπορούσα θα τούδινα παραπάνω.
Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και οδηγώ σκεφτικός. Θυμάμαι την συζήτηση στο καφενείο τον χειμώνα. Κοιτάζω στο πίσω κάθισμα τα παιδιά μου, είναι πάνω κάτω στην ίδια ηλικία με το γυφτάκι αλλά....
Υ/Φ χρησιμοποιώ τις λεξεις “γυφτάκια” και “γυφτάκι” χωρίς πρόθεση υποτίμησης, είναι παιδιά κι αυτά όπως όλα τα παιδιά όλου του κόσμου.
Δυστυχώς η κοινωνία μας δεν έχει καταφέρει να δώσει στα παιδιά της ό,τι πρέπει. Τα παιδιά χρειάζονται αγάπη, ασφάλεια, ελεύθερο χρόνο για παιγνίδι, μόρφωση. Σ' αυτό το θέμα η κοινωνία μας πάσχει.
hamomilaki.blogspot.gr
Κάμποσα χρόνια πριν, χειμώνας, καθισμένοι στο καφενείο, η ώρα του καφέ. Απ' έξω περνάνε δύο γυφτάκια, είναι ξυπόλυτα.
Σχολιάζει κάποιος”ρε παιδιά, αυτά είναι ξυπόλυτα, δεν κρυώνουν”;
Ένας γέρος που έχει πάρει αγκαλιά την σόμπα απαντά “αυτά και καταστροφή να έρθει θα επιζήσουν, τα δικά μας θα πεθάνουν απ' την πείνα”.
Κουβέντες του καφενείου.
Πέρασε ο καιρός, ήρθε το καλοκαίρι, τέλειωσαν οι διακοπές και επιστρέφω. Καθώς οδηγώ βλέπω ένα βουνό καρπούζια στην άκρη του δρόμου.
Η συμβία: “σταμάτα σε παρακαλώ να πάρουμε κάνα καρπούζι για τα παιδιά”.
Ναι! Ναι! Ακούγονται οι μπόμπιρες απ' το πίσω κάθισμα.
Θέλω να ξεμουδιάσω και λίγο οπότε σταματώ στην άκρη του δρόμου.
Πηγαίνω προς το σωρό με τα καρπούζια, βλέπω ένα γυφτάκι, είναι δεν είναι 7 χρονών. “Ποιος είναι εδώ” ρωτάω.
“Εγώ” μου αποκρίνεται το γυφτάκι.
“Ποιος πουλάει τα καρπούζια”; ξαναρωτάω.
“Εγώ” μου απαντάει.
“Πόσο έχει το κιλό”; ρωτάω.
“Πόσα καρπούζια θα πάρεις”; με ρωτάει.
“Γιατί”; ρωτάω.
“Αν είναι να πάρεις ένα-δύο θα στα δώσω με 30 δρχ το ένα, αν είναι να πάρεις καμιά δεκαριά θα στα δώσω 25”.
Μένω άναυδος, μιλάμε για ένα παιδάκι όχι μεγαλύτερο από 7 χρονών.
Μένω για λίγο αμίλητος και σκεφτικός, πως είναι δυνατό ένα αγοράκι 7 χρονών να μιλάει σαν τέλειος έμπορος;
“Που είναι ο πατέρας σου”; “η μάνα σου”; ρωτάω.
“Εδώ πιο πάνω, μαζεύουν καρπούζια, τα φέρνουν εδώ κι εγώ τα πουλάω” μου απαντά.
“Πας σχολείο;” ρωτάω.
Με κοιτάζει, χαμηλώνει το βλέμμα αλλά δεν απαντά.
“Θα πάρω δύο” του λέω, του δίνω ένα 'κατοστάρικο και γυρίζω στο αυτοκίνητο. Δεν ζήτησα ρέστα, αν μπορούσα θα τούδινα παραπάνω.
Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και οδηγώ σκεφτικός. Θυμάμαι την συζήτηση στο καφενείο τον χειμώνα. Κοιτάζω στο πίσω κάθισμα τα παιδιά μου, είναι πάνω κάτω στην ίδια ηλικία με το γυφτάκι αλλά....
Υ/Φ χρησιμοποιώ τις λεξεις “γυφτάκια” και “γυφτάκι” χωρίς πρόθεση υποτίμησης, είναι παιδιά κι αυτά όπως όλα τα παιδιά όλου του κόσμου.
Δυστυχώς η κοινωνία μας δεν έχει καταφέρει να δώσει στα παιδιά της ό,τι πρέπει. Τα παιδιά χρειάζονται αγάπη, ασφάλεια, ελεύθερο χρόνο για παιγνίδι, μόρφωση. Σ' αυτό το θέμα η κοινωνία μας πάσχει.
hamomilaki.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια
ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση