GRID_STYLE

NONE

ΡΟΗ:

latest

Πολυμορφία ή παρτακισμός; Ένα σύγχρονο κοινωνικό δίλημμα

Από τον Μαυροζαχαράκη Μανόλη.    Κοινωνιολόγος –Πολιτικός Επιστήμονας. Όταν η διαφορετικότητα δεν γίνεται αποδεκτή ως τέτοια και δεν ε...

Από τον Μαυροζαχαράκη Μανόλη.  
 Κοινωνιολόγος –Πολιτικός Επιστήμονας.

Όταν η διαφορετικότητα δεν γίνεται αποδεκτή ως τέτοια και δεν ενσωματώνεται στις συλλογικότητες στα πλαίσια μιας εξελικτικής διαδικασίας τότε η ποικιλομορφία των σύγχρονων κοινωνιών θρυμματίζεται αργά ή γρήγορα σαν σάπιο ξύλο.
Αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας έρευνας που διεξήγαγε το διάσημο γερμανικό Think Tank, Ίδρυμα Bertelsmann. για την Αυστρία. Το συμπέρασμα της έρευνας αυτής επεκτείνεται σε πολλές άλλες πλούσιες χώρες του Βορρά οι οποίες δεν φαίνονται πλέον σε θέση να ανεχτούν και να αντέξουν οικονομικά την κοινωνική συνοχή.
Η αμφισβητούμενη έννοια της «διαφορετικότητας», αναδεικνύεται με βάση την έρευνα του Ιδρύματος ταυτόχρονα σε πρόβλημα όσο και σε ευκαιρία .
Όπως έχουν δείξει άλλωστε και άλλες έρευνες του Ιδρύματος Bertelsmann από το Gütersloh, πολλές πλούσιες χώρες του Βορρά κατατάσσονται πολύ πιο πίσω από τις σκανδιναβικές χώρες, όσον αφορά το ζήτημα της κοινωνικής ετερότητας..
Πολλές πλούσιες χώρες της Ευρώπης σε αντίθεση με τις σκανδιναβικές δυσκολεύονται να αντιμετωπίσουν την κοινωνική ποικιλομορφία και διαφορετικότητα ως εν δυνάμει στοιχείο εμπλουτισμού που ενισχύει την κοινωνική συνοχή.
Κατά συνέπεια πολλές πλούσιες χώρες του Βορρά είναι φτωχές στο ζήτημα της συλλογικής συμβίωσης.
Ειδικότερα μια συγκεκριμένη έρευνα του Ιδρύματος Bertelsmann έδειξε ότι η συνοχή της γερμανικής κοινωνίας είναι λιγότερο ανεπτυγμένη από ό, τι σε πολλές άλλες χώρες.
Η Γερμανία καταλαμβάνει μόνο την μέτρια θέση 14 ανάμεσα σε 34 χώρες στο πεδίο της κοινωνικής συνοχής. Ιδιαίτερα καλές επιδόσεις έχουν οι σκανδιναβικές και αγγλοσαξονικές χώρες
Όπως διατείνονται οι ερευνητές υπάρχει κατ 'αναλογία μεγαλύτερη ποιότητα κοινωνικής συμβίωσης σε κράτη με μεγαλύτερη κοινωνική συνοχή.
Υπό ευνοϊκές συνθήκες, οι άνθρωποι ανταποκρίνονται σε ανθεκτικότερες κοινωνικές σχέσεις, αισθάνονται πιο συναισθηματικά συνδεδεμένοι με τους άλλους ανθρώπους στη χώρα τους και επικεντρώνονται περισσότερο στο κοινό καλό.
Ένα καλό πλαίσιο για μια ισχυρή κοινωνική συνοχή, κατά την άποψη των ερευνητών είναι η μεγαλύτερη κοινωνική ευημερία, η μεγαλύτερη εισοδηματική ισότητα και η ανάπτυξη της κοινωνίας της γνώσης.
Οι χώρες με την μεγαλύτερη συνοχή είναι η Δανία, η Νορβηγία, η Σουηδία και η Φινλανδία. Οι χώρες με την μικρότερη συνοχή είναι η Βουλγαρία, η Ελλάδα και τη Ρουμανία.
Για την έρευνα με τίτλο «ραντάρ κοινωνικής συνοχής» αξιολογήθηκαν από μια ερευνητική ομάδα από το Πανεπιστήμιο της Βρέμης δεδομένα από τα τελευταία 25 χρόνια που συνοψίζονται σε έναν πίνακα .Η ερευνητική ομάδα προσέφυγε σε μια σειρά από διεθνείς συγκριτικές μελέτες. και ερεύνησε την κοινωνική συνοχή των κρατών μελών της ΕΕ καθώς και της Αυστραλίας, του Καναδά, της Νέας Ζηλανδία, της Νορβηγίας, της Ελβετίας, των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Η μελέτη εξετάζει κοινωνικούς δείκτες στην ανάπτυξή τους.
. Στα συνολικά αποτελέσματα συμπεριλήφθηκαν τα αποτελέσματα από εννέα δείκτες όπως τα κοινωνικά δίκτυα , η κοινωνική, εμπιστοσύνη στους άλλους, το αίσθημα δικαιοσύνης , η αποδοχή της διαφορετικότητας, η ταυτότητα , η εμπιστοσύνη στους θεσμούς, η αλληλεγγύη, η ετοιμότητα αλληλοβοήθειας ,η αναγνώριση των κοινωνικών κανόνων και η κοινωνική συμμετοχή.
Κατά την αντίληψη του Think Tank oι σύγχρονες κοινωνίες δεν στηρίζονται μόνο στην αλληλεγγύη που προέρχεται από την ομοιότητα, αλλά και στην αλληλεγγύη η οποία βασίζεται στην πολυμορφία και την αλληλεξάρτηση. :
Αυτά είναι αναμφίβολα μεγάλα λόγια που ακούγονται από την πλευρά της Bertelsmann Foundation., είναι όμως φυσικό ότι οι αξιώσεις αυτές θα πρέπει να επανεξετασθούν πρώτα από όλα και να εφαρμοστούν με μεγάλη σύνεση στην πράξη.
Πολλές από τις νοσηρές εξελίξεις στις πλούσιες χώρες του Βορρά άλλωστε εδράζονται σε εντελώς διαφορετικές αιτίες, όπως τα αστικά κόμματα που κινούνται πολλές φορές με παρωπίδες απέναντι στα οξυμμένα προβλήματα, και κατευθύνονται προς τον δεξιό λαϊκισμό για να παραμείνουν ελκυστικά προς τον ανασφαλή μέσο όρο των πολιτών. η σε μα εκδοχή αριστερού λαϊκισμό που προασπίζεται δήθεν την εντόπια εργασία .
Σε όλα αυτά προστίθεται το συλλογικό αίσθημα αδυναμίας στο σύγχρονο εργασιακό βίο , όπου ο εργαζόμενος νοιώθει περισσότερο ως παιχνίδι των αγορών παρά ως σταθερό σημείο αναφοράς .
Ο φόβος της απόλυσης και της ανεργίας αναπαράγεται από τις καθημερινές ειδήσεις για τις μεγαλοπτωχεύσεις εταιρειών και βιομηχανιών εν μέσω κρίσης . Κυριαρχεί επομένως μια λογική άμυνας. που δεν επιτρέπει μεγάλα περιθώρια ανεκτικότητας. Τα κεφάλια μέσα, που λέμε.
Η μεγάλη πίεση στην οποία εκτίθεται η σημερινή γενιά εργαζομένων την εγκλωβίζει σε ένα συνεχές αίσθημα του πνιγμού. Κάτω από τέτοιες συνθήκες είναι προφανές ότι δύσκολα μπορεί να λειτουργήσει η συλλογικότητα ως σαμπρέλα σωτηρίας για άλλους.
Ακόμη και αν εξαιρέσουμε το αμφιλεγόμενο θέμα της μετανάστευσης, υπάρχουν χιλιάδες άλλες κοινωνικές εστίες κρίσης που χρήζουν άμεσης αντιμετώπισης.
Οι κοινωνίες του σήμερα έχουν υιοθετήσει την νοοτροπία του παρτάκια. Στηρίζονται κυριολεκτικά σε μια στην γενιά παρτάκηδων..
Με δεδομένο ότι ο, παρτάκιας είναι αυτός που κοιτάει μόνο την πάρτη του, φροντίζει για το βόλεμά του και συμπεριφέρεται καιροσκοπικά και ωφελιμιστικά. θεσπίζεται μια κοινωνία βίαιου διαγκωνισμού και απόλυτης εξατομίκευσης.
«Σκέφτομαι πρώτα την πάρτη μου, και μετά τους άλλους» είναι το μότο. .
Ο καθένας προσπαθεί να αντισταθμίσει την συλλογικά διάχυτη υπαρξιακή αβεβαιότητα με λίγο περισσότερο εγωισμό.
Είναι ασαφές ότι το εγχείρημα αποτυγχάνει εν τη γενέσει αφού σε συνθήκες «παρτακισμού», η ύπαρξη μιας λαοθάλασσας φτωχών είναι απαραίτητη για τις νησίδες πλούτου που ξεπροβάλλουν εδώ κι εκεί στην επιφάνεια μιας παγκόσμιας οικονομίας χαμηλής στάθμης. Την ίδια στιγμή, που εξ αιτίας αυτής της συμπεριφοράς δεν έχουμε αρκετό παραγόμενο πλούτο, έχουμε αρκετούς πλούσιους: αυτούς που κέρδισαν στο «παζάρι», είτε με την πονηριά τους (εκμεταλλευόμενοι ευκαιρίες = πιάνοντας κορόιδα) είτε με τη βία (έχοντας τα μέσα εξαναγκασμού των άλλων). Παράλληλα, έχουμε πολλαπλάσιους φτωχούς: αυτούς που έχασαν (ή «γεννήθηκαν χαμένοι») για να υπάρξουν οι λίγοι κερδισμένοι.
Σε έναν κόσμο «ευέλικτο» στον οποίο σχετικοποιείται κάθε ηθική αξία και διαλύεται κάθε ηθικός κώδικας, είναι δύσκολη έως αδύνατη η προώθηση της κοινωνικής αλληλεγγύης και του συλλογικού πνεύματος κοινότητας.
Ότι απομένει από το παλιό ηθικό απόθεμα προσαρμόζεται ατομιστικά και ερμηνεύεται με βάση τα ίδιον όφελος.
Εάν σκεφτούμε ότι το μέσο καθαρό ενεργητικό του πλουσιότερου 5 % στις πλούσιες χώρες της Βόρειας Ευρώπης αντιστοιχεί στο 45 % - 60 % του συνόλου του ενεργητικού πλούτου, καθίσταται σαφές πόσο δύσκολο γίνεται σήμερα να μεταφέρει και να αισθάνεται κανείς την μεγάλη εικόνα των κοινωνιών.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες λογικό και επόμενο είναι η διαφορετικότητα ως φαινόμενο κοινωνικής πολυμορφίας να κατατάσσεται στα «διάφορα» στην διαχειριστική ατζέντα της εξουσίας. Τα καλοκαίρια είναι για τους λίγους και οι χειμώνες για τους πολλούς. Καλά μπάνια λοιπόν σε όλους .


2 σχόλια

  1. Ιδιωτικοποιήσεις και ψέματα..

    Οι κυβερνήσεις ισχυρίζονται ότι οι ιδιωτικοποιήσεις αποτελούν μια σημαντική μορφή επένδυσης, όταν οι δημόσιες επιχειρήσεις εξαγοράζονται από ξένες, κάτι που σημαίνει εισαγωγή κεφαλαίων που αλλάζουν την εικόνα του ισοζυγίου και την ίδια στιγμή μπαίνει ζεστό χρήμα στα δημόσια ταμεία, σε ένα δημόσιο που καταρρέει από την έλλειψη ρευστότητας...


    Λένε επίσης ότι αποφεύγονται νέοι φόροι και περικοπές δημοσίων δαπανών, αφού τα χρήματα που εισπράττονται από τις ιδιωτικοποιήσεις εξυπηρετούν μέρος του δημόσιου χρέους...


    Ακόμη, με τις ιδιωτικοποιήσεις εκείνο που επιτυγχάνεται είναι οι επιχειρήσεις να δουλεύουν καλύτερα, να έχουν ρευστότητα να κάνουν επενδύσεις, να δημιουργούν θέσεις εργασίας και να φέρνουν την ανάπτυξη (στην Ελλάδα δεν έχει συμβεί τίποτε από αυτά).


    Τι αποκρύπτει αυτή η επιχειρηματολογία σε ό,τι αφορά το δημοσιονομικό όφελος μιας κερδοφόρας επιχείρησης;

    Αν το ποσό στο οποίο πωλείται μια δημόσια επιχείρηση καλύπτει τα ετήσια έσοδα του Δημοσίου για 4-5 χρόνια, θεωρείται τότε κέρδος η ιδιωτικοποίηση που στερεί σταθερές πηγές εσόδων από το Δημόσιο; Αντίθετα, μεσοπρόθεσμα αυτό σημαίνει επιβάρυνση.

    Αν η ιδιωτικοποίηση θεωρείται επένδυση, ας δούμε τα χαρακτηριστικά της.

    Πάντα σε συνθήκες σαν αυτές που υπάρχουν στην ελληνική οικονομία και το οικονομικό πρόγραμμα που ακολουθείται (το οποίο είναι λάθος, σύμφωνα και με αυτούς που το σχεδίασαν) οι επιπτώσεις μιας επένδυσης είναι αρνητικές και για την απασχόληση, τη διανομή του εισοδήματος και τις εργασιακές σχέσεις...


    «Μίλα μου για μήλα»

    Οι απολύσεις αποτελούν την πιο συνηθισμένη πρακτική έπειτα από μια ιδιωτικοποίηση, αφού ο νέος ιδιοκτήτης θέλει να κάνει την επιχείρηση πιο ευέλικτη και περισσότερο κερδοφόρα.

    Χαρακτηριστικό παράδειγμα στην Ελλάδα αποτελεί ο τραπεζικός τομέας. Εύκολα μπορεί να δει κάποιος ότι οι ιδιωτικοποιήσεις όχι μόνο δεν δημιουργούν θέσεις εργασίας και δεν τονώνουν την ανάπτυξη, αλλά στην πραγματικότητα μειώνουν την απασχόληση και τους μισθούς κι ενισχύουν τη λιτότητα και μεγαλώνουν την ύφεση.

    Σε ό,τι αφορά δε τη θετική επίπτωση στο ισοζύγιο, μπορεί η εισαγωγή κεφαλαίου να τονώνει το ισοζύγιο προσωρινά, αλλά τα κέρδη όταν προκύπτουν επαναπατρίζονται στις μητρικές χώρες και δημιουργούν έλλειμμα στο ελληνικό ισοζύγιο εισοδημάτων.

    Βέβαια, υπάρχουν και πολλά φορολογικά κολπάκια με τις ιδιωτικοποιήσεις που βολεύουν τις πολυεθνικές να γλιτώνουν φόρους.

    Τέλος, το πιο σημαντικό. Ποιος κάνει τις ιδιωτικοποιήσεις;

    Διασφαλίζεται η διαφάνεια κι εφόσον πρόκειται για κρατική περιουσία, ενημερώνεται η Βουλή;

    Στην περίπτωσή μας η απάντηση είναι «μίλα μου για μήλα»...

    Υ.Γ .Η Κίνα κάνει Ιδιωτικοποιήσεις; μάλλον κατακτά την δύση που αν δεν ξυπνήσει σε πέντε χρόνια καταργούνται τα πιρούνια και έρχονται τα ξυλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Oι χώρες, που για να αντιμετωπίσουν τα χρέη τους εκποιούν περιουσιακά τους στοιχεία αυτόδιαλύονται.

    Τις εκποιήσεις τις ονομάζουν ιδιωτικοποιήσεις. Από τα τέλη της δεκαετίας του '90, που με το ευρώ οι τραπεζίτες απέκτησαν τον έλεγχο της πολιτικής στην Ε.Ε., κυριαρχεί η νεοφιλελεύθερη αντίληψη για την οικονομία.

    Μία αντίληψη που στοχεύει στην εξάρθρωση του κοινωνικού κράτους και την παράδοσή του στο ιδιωτικό κεφάλαιο, ενώ παράλληλα αυτή η αντίληψη θεσμοθετεί την κοινωνικοποίηση των ζημιών του ιδιωτικού τομέα.

    Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι από τα βασικά εργαλεία της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που ακολουθεί συγκεκριμένα -τακτικά- βήματα.

    Πρώτα απαξιώνουμε με την προπαγάνδα τα χαρακτηριστικά ενός παραγωγικού και σε κάποιες περιπτώσεις κερδοφόρου τομέα, προσπαθούμε να τον μετατρέψουμε σε ελλειμματικό, τον φορτώνουμε στον προϋπολογισμό, συκοφαντούμε τους εργαζόμενους και μετά αφήνουμε την «κοινωνική μηχανική» να δουλέψει.

    Μετά είτε τον ξεπουλάμε στο όνομα αποφυγής ελλειμμάτων είτε τον κλαδεύουμε δίνοντας το φιλέτο των υπηρεσιών σε ιδιώτες...και τα ΣΚΑΤΑ στον ΛΑΌ ΤΟΥΣ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση