Ο ίδιος ο Παπανδρέου εγκατέλειψε τους ανθρώπους που του είχαν απομείνει...

Κι όμως ο Παπανδρέου παρέδωσε τον Παπουτσή στον Βενιζέλο, όπως κάποιοι άλλοι τον Οτσαλάν στους Τούρκους . Από τον Βασίλη Μπόνιο.  ...

Κι όμως ο Παπανδρέου παρέδωσε τον Παπουτσή στον Βενιζέλο, όπως κάποιοι άλλοι τον Οτσαλάν στους Τούρκους.

Από τον Βασίλη Μπόνιο. 

Ωραία. Πέσαμε να τον φάμε τον δύστυχο Παπουτσή, επειδή αποδέχθηκε τη θέση του εκπροσώπου της χώρας μας στην Παγκόσμια Τράπεζα. Επειδή αποδέχθηκε την τιμητική πολιτική αποστρατεία που του πρότεινε ο Βενιζέλος-αν αποκλείσουμε το ενδεχόμενο να  ζήτησε ο ίδιος ο Παπουτσής τον διορισμό του.
Ακόμη κι αν συνέβη το τελευταίο θα προτείναμε πριν τον καταδικάσουμε να ακούσουμε τουλάχιστο την δική του άποψη. Μόνο έτσι πιθανόν να αποκτούσαμε-σε περίπτωση που μας το επέτρεπε-μια εικόνα από τις δικές του ανάγκες καθώς και εκείνες της οικογένειάς του σε ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο η επιβίωση γίνεται όλο και πιο δύσβατη για τον καθένα μας.
Αλλά ας  προσπαθήσουμε να δούμε την συγκεκριμένη επιλογή από διαφορετικές οπτικές γωνίες.
Κατ΄ αρχήν στην συγκεκριμένη υπόθεση υπάρχει ένας μεγάλος νικητής και ένας μεγάλος ηττημένος. Για την συγκεκριμένη υπόθεση μιλάμε.
Μεγάλος νικητής είναι ο Βενιζέλος. Εμφανίζεται μεγαλόψυχος, μια και εισηγείται τον διορισμό του εσωκομματικού του αντιπάλου σε μια δουλειά που προφανώς ο Παπουτσής έχει ανάγκη. Κερδισμένος είναι ο Βενιζέλος γιατί στην ουσία εξουδετερώνει την μεγαλύτερη απειλή που θα μπορούσε να υπάρξει στο στρατόπεδο των παπανδρεικών. Μετά  τον Παπανδρέου, ο Παπουτσής ήταν το πιο ηχηρό όνομα  της συγκεκριμένης ομάδας, παρότι ο ίδιος μετά την επικράτηση Βενιζέλου αποσύρθηκε διακριτικά από το προσκήνιο.
Περισσότερη και από την οργή των ανόητων νεοδημοκρατών για τον διορισμό ενός ακόμη στελέχους του ΠΑΣΟΚ, είναι η απογοήτευση των παπανδρεικών που πλέον αισθάνονται μετέωροι στο κενό. Κερδισμένος είναι ακόμη και ο Σαμαράς, ο οποίος έχει κάθε λόγο να θέλει ένα ισχυρό ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου.
Ενα ΠΑΣΟΚ που θα πάρει πίσω το μεγαλύτερο κομμάτι των ψηφοφόρων του Πάστορα αλλά και τα φωτεινά μυαλά-αν υπάρχουν τέτοια-των πασόκων που έσπευσαν στον ΣΥΡΙΖΑ και έπεσαν πάνω στο βαθύ κράτος των βαρυποινιτών του συνδικαλιστικού κινήματος τύπου Φωτόπουλου-Μπαλασόπουλου-Ρίζου Ρίζου-Καλφαγιάννη και πάει λέγοντας.
Στην περίπτωση Παπουτσή υπάρχει ένας ηττημένος κι αυτός είναι ο Μιχάλης Καρχιμάκης, ο μπατζανάκης του Χρήστου Παπουτσή. Ο Μιχάλης όλο αυτό το διάστημα έδωσε μόνος του μια άνιση μάχη ανοίγοντας μέτωπα με πανίσχυρους αντιπάλους όπως είναι οι δικαστές, ο Προβόπουλος αλλά και ο ίδιος ο σημερινός αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Ο Καρχιμάκης έδωσε μια άνιση μάχη για να υπερασπισθεί πέρα από την προσωπική του πολιτική διαδρομή και την οικογένεια Παπανδρέου, τον Ανδρέα και τον Γιώργο.
Και φτάνουμε τώρα στον πραγματικά μεγάλο ηττημένο της υπόθεσης του διορισμού του Παπουτσή στην Παγκόσμια Τράπεζα.
Αυτός δεν είναι άλλος από τον Γιώργο Παπανδρέου. Ένας Παπανδρέου ο οποίος εγκατέλειψε ακόμη και τους λίγους ανθρώπους που του είχαν απομείνει- όπως ο Καρχιμάκης-στο έλεος των βαρβάρων.
Όταν πριν κάποιους μήνες ρωτούσες τον Καρχιμάκη:
-Kαλά ρε Μιχάλη έχεις κάποια αίσθηση για το τι θα κάνει ο Γιώργος Παπανδρέου;
Eκείνος σου απαντούσε-δικαιολογώντας τον ΓΑΠ-ότι ο πρώην πρωθυπουργός είναι εξαφανισμένος ανά τον πλανήτη γιατί προσπαθεί να συνέλθει από το προσωπικό στραπάτσο. Δεν είναι και λίγο να φορτώνεσαι στις πλάτες σου την είσοδο της χώρας σου στο ΔΝΤ και τα Μνημόνια.
Ο Μιχάλης ήταν πάντα γενναιόδωρος με τον Παπανδρέου. Προφανώς άνθρωποι σαν τον Καρχιμάκη έκαναν τον Γιώργο να αισθάνεται πορφυρογέννητος-ο πρίγκιπας του πολιτικού παραμυθιού της χώρας του. Ώσπου η Κακιά Μάγισσα τον μετέτρεψε σε ακούσιο δήμιο του λαού του.
Κι ενώ θα περίμενε κανείς από τον Παπανδρέου, μετά από την ανά τον κόσμο περιπλάνησή του, να τιμήσει όσους τον πίστεψαν και εξακολουθούν να τον πιστεύουν εκείνος ξεκίνησε για μια ακόμη φορά το μακρύ καυτό καλοκαίρι του περιπλανώμενος από νησί σε νησί.
Ο Παπανδρέου, εάν δεν ήθελε, να κουβαλάει την πολιτική ρετσινιά του Καραμανλή- ο οποίος απέδρασε από την εξουσία και έκτοτε δεν έβγαλε άχνα περιφρονώντας τους συμπατριώτες του αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό- όφειλε να μιλήσει.
Να καλέσει τους δημοσιογράφους σε μια συνέντευξη τύπου ανοιχτή ακόμη και στις πιο σκληρές ερωτήσεις και να εξομολογηθεί απέναντι στον ελληνικό λαό.
Άλλωστε έχουν περάσει 3 καταραμένα χρόνια από το Καστελλόριζο και εκείνος δεν απευθύνθηκε, ως όφειλε να πράξει ένας Παπανδρέου, στους Έλληνες ώστε να δώσει την δική του μαρτυρία-ιστορικό ντοκουμέντο για όσα συνέβησαν. Την δική  ματιά, το δικό του βίωμα.
Όταν λοιπόν ένας Παπανδρέου επιλέγει την σιωπή και τις non stop  διακοπές, τι πρέπει να κάνει ο Καρχιμάκης, ο Παπουτσής αλλά και όσοι αισθάνονται ακόμη  Παπανδρεικοί; Πόσο να περιμένουν, πόσο να υπομένουν ώσπου να μιλήσει την γλώσσα της αλήθειας ο πρωθυπουργός που έβαλε την Ελλάδα στο ΔΝΤ; Ποιος βρίσκεται πιο κοντά στην αλήθεια, στις απαντήσεις που ζητάει ένας ολόκληρος λαός, από ότι ο πρωθυπουργός που πρωταγωνίστησε στα γεγονότα εκείνης της περιόδου;
Όταν ο Παπανδρέου επιλέγει από το να σταθεί απέναντι στους πολίτες και να εξιστορήσει το δικό του αφήγημα των γεγονότων να κρύβεται στις αιγαιοπελαγίτικες βίλες, τι πρέπει να κάνουν ο Παπουτσής, ο Καρχιμάκης και οι τελευταίοι των παπανδρεικών;
Ως πότε θα περιμένουν να δει το φως το αληθινό ο πρωταγωνιστής του εφιάλτη που βιώνουμε και να μιλήσει επιτέλους;
Στην πραγματικότητα ήταν ο Παπανδρέου εκείνος που εγκατέλειψε τους συντρόφους που του είχαν απομείνει στο έλεος και την λύπηση του Βενιζέλου. O Παπανδρέου παρέδωσε τον Παπουτσή στους Βενιζέλο-Σαμαρά, όπως κάποιοι άλλοι τον Οτσαλάν στους Τούρκους.
Ναι, στην υπόθεση του διορισμού του Παπουτσή υπάρχει ένας μεγάλος χαμένος κι αυτός δεν είναι άλλος από τον Γιώργο Παπανδρέου, έναν ακόμη «εξαφανισμένο» πρώην πρωθυπουργό της Ελλάδας...