του Γιάννη Μπελεγρίνη. Οι αριθμοί (συνήθως) λένε την αλήθεια. Η ανεργία στην Ελλάδα της κρίσης σκαρφάλωσε στο 26,9% τον Απρίλιο τ...
του Γιάννη Μπελεγρίνη.
Οι αριθμοί (συνήθως) λένε την αλήθεια. Η ανεργία στην Ελλάδα της κρίσης σκαρφάλωσε στο 26,9% τον Απρίλιο του τρέχοντος έτους, όπως ανακοίνωσε η ΕΛΣΤΑΤ.
Όσο και αν ο πρωθυπουργός, σε διάφορες ομιλίες του προσπαθεί να υποστηρίξει ότι φαίνεται φως στο τούνελ, μάλλον η πραγματικότητα δεν είναι και τόσο «φωτεινή».
Οι (καταγεγραμμένοι) άνεργοι, πλέον, ανέρχονται σε 1.337.051 άτομα. Σκεφτείτε μόνο, ότι από τον Μάιο του 2010, όταν η Ελλάδα μπήκε στο μνημόνιο, η ανεργία έχει αυξηθεί κατά 15,1 ολόκληρες μονάδες. Δεν χρειάζεται να έχεις ιδιαίτερες οικονομικές γνώσεις για να καταλάβεις ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά.
Το σύνολο των απασχολουμένων, τον Απρίλιο εφέτος, ανήλθε σε 3.636.042 άτομα. Σκεφτείτε το: σε μια χώρα περίπου 10 εκατομμυρίων, δουλεύουν μόνο 3,6 εκατ. πολίτες. Και αυτό συμβαίνει, γιατί μην ξεχνάμε υπάρχει και ο οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός (τα άτομα που δεν εργάζονται, ούτε αναζητούν εργασία). Το θέμα είναι όμως, πως μια χώρα όπως η Ελλάδα θα πάει μπροστά, όταν ο «δυναμικός» της πληθυσμός της είναι μόλις 3,6 εκατ. άνθρωποι.
Υπάρχει και ακόμα ένα σημαντικό στοιχείο από αυτά που ανακοίνωσε η ΕΛΣΤΑΤ. Η ανεργία στους νέους. Στα άτομα ηλικίας 15-24 ετών η ανεργία άγγιξε το τρομακτικό 57,5% τον Απρίλιο του τρέχοντος έτους. Και αυτό δεν έχει άμεση επίπτωση μόνο στους νέους που εργάζονται τώρα ή αναζητούν δουλειά. Έχει επίπτωση και σε αυτούς που σπουδάζουν και γνωρίζουν ότι ακόμα και αν πάρουν πτυχίο, δουλειά πιθανότατα δεν θα βρουν. Πάμε και ακόμα πιο κάτω: άκουσα πολλά παιδία που έδιναν πανελλήνιες πριν λίγο καιρό, να λένε λόγια του τύπου «και να περάσουμε εκεί που θέλουμε τι νόημα έχει; Αφού μετά δουλεία δεν θα βρίσκουμε». Ουσιαστικά δηλαδή, με την ανεργία των νέων στο 57,5% «εξοντώνεις» και αποθαρρύνεις όλους του νέους, σε οποιαδήποτε φάση και αν βρίσκονται.
Και για να μην νομίζετε… ότι χαϊδεύουμε αυτιά, θα πρέπει να πω ότι έχουμε και εμείς κάποιες ευθύνες. Από αυτό εδώ το blog, είχα γράψει πριν αρκετό καιρό ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε… του γραφείου. Και βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Σε πολλές επαρχιακές πόλεις, αγρότες ζητούν άτομα για να δουλέψουν στα χωράφια τους, ωστόσο οι ντόπιοι που εκφράζουν ενδιαφέρον για τις συγκεκριμένες θέσεις εργασίας είναι ελάχιστοι. Επίσης, πολλοί είναι οι νέοι, αλλά και μεγαλύτεροι, που κάθονται – για παράδειγμα- σε καφετέριες, χωρίς να κάνουν τίποτα, χωρίς να προσπαθούν καν να βρουν δουλειά και το μόνο που λένε είναι ότι «φταίει το σύστημα» και άλλα τέτοια όμορφα κλισέ. Αυτοί μάλλον κάτι κάνουν λάθος.
«Και ποια είναι η λύση τελικά;» αναρωτιούνται πολλοί. Η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί σαφώς είναι δύσκολη. Νομίζω ότι πρέπει να καταλάβουμε ρεαλιστικά, ποιοι είναι οι «κανόνες τους παιχνιδιού» και να κινηθούμε ανάλογα. Πριν μερικές μέρες, δίπλα στο σπίτι μου 2 νεαρά αγόρια, γύρω στα 25, άνοιξαν ένα μικρό γυμναστήριο. Και παραδόξως πάει πολύ καλά! Είμαι σίγουρος, ότι σε όσους γνωστούς τους το είχαν πει πριν, θα λάμβαναν απαντήσεις του στιλ «μα καλά μέσα στην κρίση θα πας να ανοίξεις επιχείρηση; Είσαι τρελός». Στην γύρω περιοχή δεν υπάρχει άλλο γυμναστήριο, οι τιμές τους είναι χαμηλές και έτσι η επιχειρηματική κίνηση στέφθηκε με επιτυχία. Ακόμα και στην Ελλάδα του μνημονίου.
Χρειάζεται σχέδιο, ρεαλισμός και σωστές κινήσεις έτσι ώστε να μπορέσεις να κινηθείς επαγγελματικά με επιτυχία, μέσα σε αυτό το αναμφισβήτητα δύσκολο περιβάλλον που έχει δημιουργηθεί. Χρειάζεται και προσωπική ικανότητα φυσικά. Όπως έλεγε κάποτε και ο Αμερικανός πρόεδρος, Τζων Κέννεντυ, «όταν η συνέχεια γίνεται ζόρικη, οι ζόρικοι συνεχίζουν»…
todomino.blogspot.gr
Οι αριθμοί (συνήθως) λένε την αλήθεια. Η ανεργία στην Ελλάδα της κρίσης σκαρφάλωσε στο 26,9% τον Απρίλιο του τρέχοντος έτους, όπως ανακοίνωσε η ΕΛΣΤΑΤ.
Όσο και αν ο πρωθυπουργός, σε διάφορες ομιλίες του προσπαθεί να υποστηρίξει ότι φαίνεται φως στο τούνελ, μάλλον η πραγματικότητα δεν είναι και τόσο «φωτεινή».
Οι (καταγεγραμμένοι) άνεργοι, πλέον, ανέρχονται σε 1.337.051 άτομα. Σκεφτείτε μόνο, ότι από τον Μάιο του 2010, όταν η Ελλάδα μπήκε στο μνημόνιο, η ανεργία έχει αυξηθεί κατά 15,1 ολόκληρες μονάδες. Δεν χρειάζεται να έχεις ιδιαίτερες οικονομικές γνώσεις για να καταλάβεις ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά.
Το σύνολο των απασχολουμένων, τον Απρίλιο εφέτος, ανήλθε σε 3.636.042 άτομα. Σκεφτείτε το: σε μια χώρα περίπου 10 εκατομμυρίων, δουλεύουν μόνο 3,6 εκατ. πολίτες. Και αυτό συμβαίνει, γιατί μην ξεχνάμε υπάρχει και ο οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός (τα άτομα που δεν εργάζονται, ούτε αναζητούν εργασία). Το θέμα είναι όμως, πως μια χώρα όπως η Ελλάδα θα πάει μπροστά, όταν ο «δυναμικός» της πληθυσμός της είναι μόλις 3,6 εκατ. άνθρωποι.
Υπάρχει και ακόμα ένα σημαντικό στοιχείο από αυτά που ανακοίνωσε η ΕΛΣΤΑΤ. Η ανεργία στους νέους. Στα άτομα ηλικίας 15-24 ετών η ανεργία άγγιξε το τρομακτικό 57,5% τον Απρίλιο του τρέχοντος έτους. Και αυτό δεν έχει άμεση επίπτωση μόνο στους νέους που εργάζονται τώρα ή αναζητούν δουλειά. Έχει επίπτωση και σε αυτούς που σπουδάζουν και γνωρίζουν ότι ακόμα και αν πάρουν πτυχίο, δουλειά πιθανότατα δεν θα βρουν. Πάμε και ακόμα πιο κάτω: άκουσα πολλά παιδία που έδιναν πανελλήνιες πριν λίγο καιρό, να λένε λόγια του τύπου «και να περάσουμε εκεί που θέλουμε τι νόημα έχει; Αφού μετά δουλεία δεν θα βρίσκουμε». Ουσιαστικά δηλαδή, με την ανεργία των νέων στο 57,5% «εξοντώνεις» και αποθαρρύνεις όλους του νέους, σε οποιαδήποτε φάση και αν βρίσκονται.
Και για να μην νομίζετε… ότι χαϊδεύουμε αυτιά, θα πρέπει να πω ότι έχουμε και εμείς κάποιες ευθύνες. Από αυτό εδώ το blog, είχα γράψει πριν αρκετό καιρό ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε… του γραφείου. Και βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Σε πολλές επαρχιακές πόλεις, αγρότες ζητούν άτομα για να δουλέψουν στα χωράφια τους, ωστόσο οι ντόπιοι που εκφράζουν ενδιαφέρον για τις συγκεκριμένες θέσεις εργασίας είναι ελάχιστοι. Επίσης, πολλοί είναι οι νέοι, αλλά και μεγαλύτεροι, που κάθονται – για παράδειγμα- σε καφετέριες, χωρίς να κάνουν τίποτα, χωρίς να προσπαθούν καν να βρουν δουλειά και το μόνο που λένε είναι ότι «φταίει το σύστημα» και άλλα τέτοια όμορφα κλισέ. Αυτοί μάλλον κάτι κάνουν λάθος.
«Και ποια είναι η λύση τελικά;» αναρωτιούνται πολλοί. Η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί σαφώς είναι δύσκολη. Νομίζω ότι πρέπει να καταλάβουμε ρεαλιστικά, ποιοι είναι οι «κανόνες τους παιχνιδιού» και να κινηθούμε ανάλογα. Πριν μερικές μέρες, δίπλα στο σπίτι μου 2 νεαρά αγόρια, γύρω στα 25, άνοιξαν ένα μικρό γυμναστήριο. Και παραδόξως πάει πολύ καλά! Είμαι σίγουρος, ότι σε όσους γνωστούς τους το είχαν πει πριν, θα λάμβαναν απαντήσεις του στιλ «μα καλά μέσα στην κρίση θα πας να ανοίξεις επιχείρηση; Είσαι τρελός». Στην γύρω περιοχή δεν υπάρχει άλλο γυμναστήριο, οι τιμές τους είναι χαμηλές και έτσι η επιχειρηματική κίνηση στέφθηκε με επιτυχία. Ακόμα και στην Ελλάδα του μνημονίου.
Χρειάζεται σχέδιο, ρεαλισμός και σωστές κινήσεις έτσι ώστε να μπορέσεις να κινηθείς επαγγελματικά με επιτυχία, μέσα σε αυτό το αναμφισβήτητα δύσκολο περιβάλλον που έχει δημιουργηθεί. Χρειάζεται και προσωπική ικανότητα φυσικά. Όπως έλεγε κάποτε και ο Αμερικανός πρόεδρος, Τζων Κέννεντυ, «όταν η συνέχεια γίνεται ζόρικη, οι ζόρικοι συνεχίζουν»…
todomino.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια
ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση