του Γιάννη Μπελεγρίνη. Να 'μαστε πάλι στα ίδια. Ανοιχτά ή κλειστά καταστήματα τις Κυριακές; Το θέμα επανήλθε στην επικαιρότητα...
του Γιάννη Μπελεγρίνη.
Να 'μαστε πάλι στα ίδια. Ανοιχτά ή κλειστά καταστήματα τις Κυριακές; Το θέμα επανήλθε στην επικαιρότητα, με αφορμή την σχετική διάταξη που κατατέθηκε στην Βουλή.
Αν επισκεφτείς μια μικρή κοινωνία όμως, μπορείς να καταλάβεις καλύτερα το πώς είναι να είσαι «πίσω» σε κάποια πράγματα της καθημερινότητας.
Πριν λίγο καιρό επισκέφτηκα τον τόπο καταγωγής μου. Ένα γραφικό χωριό λίγο έξω από το Αγρίνιο. Μια μέρα λοιπόν, όχι κάποια ακραία ώρα της ημέρας (έτσι νόμιζα τουλάχιστον), κάπου στο μεσημέρι, αποφάσισα να πάω προς το μίνι μάρκετ που βρίσκετε στην περιοχή. Υπολόγιζα όμως χωρίς… τον μαγαζάτορα. «Που πας; Το μεσημέρι τα μαγαζιά κλείνουν εδώ, κάθε μέρα» πετάχτηκαν και μου είπαν αμέσως κάποιοι άνθρωποι της περιοχής. «Και πότε μπορώ να πάω, να πάρω κάτι που θέλω;» ρώτησα. «Ε όταν ανοίξει το κατάστημα, κατά τις 4-5-6 ώρα, δεν είναι και στάνταρ ακριβώς» μου είπαν.
Εκεί καταλαβαίνεις τους ρυθμούς που κινείται ένα χωριό. Και εδώ το λέω με την αρνητική έννοια. Γιατί ένα χωρίο μπορεί να έχει άλλα τόσα θετικά. Στον συγκεκριμένο τομέα όμως, τα χωρία θυμίζουν συνήθως άλλες εποχές. Να θέλεις να πας στο περίπτερο, και να περιμένεις πότε θα αποφασίσει ο περιπτεράς να το ανοίξει. Αλλιώς δεν μπορείς εξυπηρετηθείς. Σε ώρες της ημέρας που για σένα είναι απόλυτα φυσιολογικές.
Γυρνώντας στην Αθήνα, μετά από την εν λόγω επίσκεψη μου στην εξοχή, συζήτησα το συγκεκριμένο θέμα, που μου έκανε εντύπωση, με αρκετούς φίλους και γνωστούς. Οι απαντήσεις που έλαβα με εξέπληξαν ίσως περισσότερο από εκείνο το μίνι μάρκετ που βρήκα κλειστό, στην γειτονιά του χωριού μου. «Καλά ρε, και εγώ μένω στην τάδε περιοχή της Αθήνας και πολλά μικρο- μεσαία μαγαζιά κλείνουν το μεσημέρι» μου απάντησαν πολλοί. Μένεις λοιπόν στην πρωτεύουσα μιας Ευρωπαϊκής -στα χαρτιά τουλάχιστον- χώρας, και το μεσημέρι σε πολλές περιοχές πέφτει «μαύρο». Όποιος θέλει να αγοράσει κάτι εκείνες τις ώρες της ημέρας, πιθανόν θα πρέπει να ψάξει για να εξυπηρετηθεί μόνο σε κάποιο πολυκατάστημα, αλλιώς… θα περιμένει. Δεν συζητάμε για 24ωρη λειτουργία κάποιων μαγαζιών, όπως ισχύει, για παράδειγμα, από Αμερική μεριά. Αυτό μάλλον είναι στην σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας για τα δεδομένα της Ελλάδας.
Πάμε τώρα στο θέμα των ανοιχτών καταστημάτων τις Κυριακές, σε αντιστοιχία με την πάρα πάνω ιστορία. Γιατί κάποιος που θέλει να κάνει τις αγορές του Κυριακή, να μην έχει αυτή την δυνατότητα, είναι το εύλογο ερώτημα. Ξέρω, ήδη κάποιοι θα μουρμουρίζουν «μα καλά το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχουν λεφτά, όχι η αργία της Κυριακής». Σωστά, το κυρίως πρόβλημα είναι αυτό και ούτε είπε κανείς ότι αν ανοίξουν τα καταστήματα μερικές Κυριακές, θα… εμφανιστούν ουρές πελατών ξαφνικά. Κάποιοι όμως θέλουν να αγοράσουν πράγματα τις Κυριακές, για διάφορους λόγους. Θα πρέπει να έχουν το ελεύθερο να το κάνουν. Όπως γίνεται και σε πολλές άλλες προηγμένες χώρες.
Μερικοί άλλοι, που… στενοχωριούνται για τους μικρο-μαγαζάτορες λένε πως «το άνοιγμα των μαγαζιών τις Κυριακές θα ωφελήσει μόνο τα μεγάλα πολυκαταστήματα, γιατί τα μικρά δεν θα μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στον ανταγωνισμό». Μα δεν θα ανοίγουν τα πολυκαταστήματα! Θα ανοίγουν –προαιρετικά κιόλας- μόνο τα μικρά καταστήματα, που δεν ανήκουν σε κάποια αλυσίδα. Αν δηλαδή ένας βιβλιοπώλης έχει οικονομική ανάγκη και επιθυμεί να δουλέψει την Κυριακή θα είναι ελεύθερος να το κάνει. Κάποιος άλλος που θέλει να μην ανοίξει το βιβλιοπωλείο του την συγκεκριμένη μέρα, επίσης θα έχει την επιλογή να το κρατήσει κλειστό. Τόσο απλά. Όποιος θέλει δουλεύει, όποιος δεν θέλει δεν δουλεύει και αναπαύεται ή πάει… στο γήπεδο όπως λέει και ένα σύνθημα σε τοίχο της Αθήνας.
Σκεφτείτε πάντως, τι λένε οι Ισπανοί, Άγγλοι, Πορτογάλοι, Ρώσοι, Αμερικάνοι όταν έρχονται στην χώρα μας και διαπιστώνουν ότι –για κάποιο λόγο- δεν μπορούν να κάνουν τις αγορές τους, όποια ώρα και όποια ημέρα το επιθυμούν. Μάλλον θα σκεφτούν, αυτό που σκέφτηκα και εγώ στο χωριό μου, όταν έμαθα ότι οι μαγαζάτορες κατεβάζουν ρολά και πηγαίνουν για ύπνο το μεσημέρι. Μάλλον τελικά είμαστε το «χωριό» της Ευρώπης...
todomino.blogspot.gr
Να 'μαστε πάλι στα ίδια. Ανοιχτά ή κλειστά καταστήματα τις Κυριακές; Το θέμα επανήλθε στην επικαιρότητα, με αφορμή την σχετική διάταξη που κατατέθηκε στην Βουλή.
Αν επισκεφτείς μια μικρή κοινωνία όμως, μπορείς να καταλάβεις καλύτερα το πώς είναι να είσαι «πίσω» σε κάποια πράγματα της καθημερινότητας.
Πριν λίγο καιρό επισκέφτηκα τον τόπο καταγωγής μου. Ένα γραφικό χωριό λίγο έξω από το Αγρίνιο. Μια μέρα λοιπόν, όχι κάποια ακραία ώρα της ημέρας (έτσι νόμιζα τουλάχιστον), κάπου στο μεσημέρι, αποφάσισα να πάω προς το μίνι μάρκετ που βρίσκετε στην περιοχή. Υπολόγιζα όμως χωρίς… τον μαγαζάτορα. «Που πας; Το μεσημέρι τα μαγαζιά κλείνουν εδώ, κάθε μέρα» πετάχτηκαν και μου είπαν αμέσως κάποιοι άνθρωποι της περιοχής. «Και πότε μπορώ να πάω, να πάρω κάτι που θέλω;» ρώτησα. «Ε όταν ανοίξει το κατάστημα, κατά τις 4-5-6 ώρα, δεν είναι και στάνταρ ακριβώς» μου είπαν.
Εκεί καταλαβαίνεις τους ρυθμούς που κινείται ένα χωριό. Και εδώ το λέω με την αρνητική έννοια. Γιατί ένα χωρίο μπορεί να έχει άλλα τόσα θετικά. Στον συγκεκριμένο τομέα όμως, τα χωρία θυμίζουν συνήθως άλλες εποχές. Να θέλεις να πας στο περίπτερο, και να περιμένεις πότε θα αποφασίσει ο περιπτεράς να το ανοίξει. Αλλιώς δεν μπορείς εξυπηρετηθείς. Σε ώρες της ημέρας που για σένα είναι απόλυτα φυσιολογικές.
Γυρνώντας στην Αθήνα, μετά από την εν λόγω επίσκεψη μου στην εξοχή, συζήτησα το συγκεκριμένο θέμα, που μου έκανε εντύπωση, με αρκετούς φίλους και γνωστούς. Οι απαντήσεις που έλαβα με εξέπληξαν ίσως περισσότερο από εκείνο το μίνι μάρκετ που βρήκα κλειστό, στην γειτονιά του χωριού μου. «Καλά ρε, και εγώ μένω στην τάδε περιοχή της Αθήνας και πολλά μικρο- μεσαία μαγαζιά κλείνουν το μεσημέρι» μου απάντησαν πολλοί. Μένεις λοιπόν στην πρωτεύουσα μιας Ευρωπαϊκής -στα χαρτιά τουλάχιστον- χώρας, και το μεσημέρι σε πολλές περιοχές πέφτει «μαύρο». Όποιος θέλει να αγοράσει κάτι εκείνες τις ώρες της ημέρας, πιθανόν θα πρέπει να ψάξει για να εξυπηρετηθεί μόνο σε κάποιο πολυκατάστημα, αλλιώς… θα περιμένει. Δεν συζητάμε για 24ωρη λειτουργία κάποιων μαγαζιών, όπως ισχύει, για παράδειγμα, από Αμερική μεριά. Αυτό μάλλον είναι στην σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας για τα δεδομένα της Ελλάδας.
Πάμε τώρα στο θέμα των ανοιχτών καταστημάτων τις Κυριακές, σε αντιστοιχία με την πάρα πάνω ιστορία. Γιατί κάποιος που θέλει να κάνει τις αγορές του Κυριακή, να μην έχει αυτή την δυνατότητα, είναι το εύλογο ερώτημα. Ξέρω, ήδη κάποιοι θα μουρμουρίζουν «μα καλά το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχουν λεφτά, όχι η αργία της Κυριακής». Σωστά, το κυρίως πρόβλημα είναι αυτό και ούτε είπε κανείς ότι αν ανοίξουν τα καταστήματα μερικές Κυριακές, θα… εμφανιστούν ουρές πελατών ξαφνικά. Κάποιοι όμως θέλουν να αγοράσουν πράγματα τις Κυριακές, για διάφορους λόγους. Θα πρέπει να έχουν το ελεύθερο να το κάνουν. Όπως γίνεται και σε πολλές άλλες προηγμένες χώρες.
Μερικοί άλλοι, που… στενοχωριούνται για τους μικρο-μαγαζάτορες λένε πως «το άνοιγμα των μαγαζιών τις Κυριακές θα ωφελήσει μόνο τα μεγάλα πολυκαταστήματα, γιατί τα μικρά δεν θα μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στον ανταγωνισμό». Μα δεν θα ανοίγουν τα πολυκαταστήματα! Θα ανοίγουν –προαιρετικά κιόλας- μόνο τα μικρά καταστήματα, που δεν ανήκουν σε κάποια αλυσίδα. Αν δηλαδή ένας βιβλιοπώλης έχει οικονομική ανάγκη και επιθυμεί να δουλέψει την Κυριακή θα είναι ελεύθερος να το κάνει. Κάποιος άλλος που θέλει να μην ανοίξει το βιβλιοπωλείο του την συγκεκριμένη μέρα, επίσης θα έχει την επιλογή να το κρατήσει κλειστό. Τόσο απλά. Όποιος θέλει δουλεύει, όποιος δεν θέλει δεν δουλεύει και αναπαύεται ή πάει… στο γήπεδο όπως λέει και ένα σύνθημα σε τοίχο της Αθήνας.
Σκεφτείτε πάντως, τι λένε οι Ισπανοί, Άγγλοι, Πορτογάλοι, Ρώσοι, Αμερικάνοι όταν έρχονται στην χώρα μας και διαπιστώνουν ότι –για κάποιο λόγο- δεν μπορούν να κάνουν τις αγορές τους, όποια ώρα και όποια ημέρα το επιθυμούν. Μάλλον θα σκεφτούν, αυτό που σκέφτηκα και εγώ στο χωριό μου, όταν έμαθα ότι οι μαγαζάτορες κατεβάζουν ρολά και πηγαίνουν για ύπνο το μεσημέρι. Μάλλον τελικά είμαστε το «χωριό» της Ευρώπης...
todomino.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια
ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση