Ποιητικές μνήμες της Μακρονήσου στην ΑΝΑΠΛΑΣΗ...

Ένα ξεχωριστό ντοκιμαντέρ «τεκμήριο ευγενούς ποίησης ενάντια στα κραυγαλέα συνθήματα», όπως έχει χαρακτηρισθεί η πολυβραβευμένη ταιν...

Ένα ξεχωριστό ντοκιμαντέρ «τεκμήριο ευγενούς ποίησης ενάντια στα κραυγαλέα συνθήματα», όπως έχει χαρακτηρισθεί η πολυβραβευμένη ταινία του Ελβετού σκηνοθέτη Ολιβιέ Ζισουά «Σαν τα πέτρινα λιοντάρια στη μπασιά της νύχτας», θα παρουσιαστεί στην αίθουσα εκδηλώσεων του Κέντρου Αποθεραπείας και Αποκατάστασης ΑΝΑΠΛΑΣΗ την Παρασκευή 5 Ιουλίου 2013 και ώρα 6.00. Ο σκελετός της ταινίας στηρίζεται στα ποιήματα και τα ημερολόγια εξορίας που γράφτηκαν στη Μακρόνησο, από τους εκτοπισμένους εθνικούς ποιητές μας Γιάννη Ρίτσο, Τάσο Λειβαδίτη και Μενέλαο Λουντέμη.
«Η επιλογή αυτής της ταινίας δεν ήταν τυχαία», δήλωσε ο πρόεδρος της ΑΝΑΠΛΑΣΗΣ νευροχειρουργός Δρ Χρήστος Γεωργόπουλος. «Η αφορμή δόθηκε από τον ασθενή μας Διονύση Γεωργάτο, ο οποίος νοσηλεύεται τώρα στην ΑΝΑΠΛΑΣΗ και υπήρξε βασικός μάρτυρας κατά τη διερεύνηση των γεγονότων και αρχείων εκείνης της εποχής από τον Ολιβιέ Ζισουά και τη βοηθό του, υπεύθυνη και για την λογοτεχνική έρευνα, Ελένη Γιώτη. Από την άλλη πλευρά, η κοινωνική απομόνωση έχει πολλές πτυχές. Αυτή η ταινία έχει βραβευθεί διεθνώς με το σκεπτικό ότι αποτελεί «μια συγκλονιστική μαρτυρία για το κουράγιο και την πνευματική δύναμη που χρειάζεται για να αντισταθεί κανείς στη δικτατορία της ομοιόμορφης σκέψης». Αξίζει όμως να αναρωτηθεί κανείς, ποιά είναι η διαφορά της τότε «δήλωσης μετανοίας» από τη σημερινή «δήλωση αναπηρίας», αφού υποδηλεί το ίδιο έλλειμμα ελευθερίας και ανεξαρτησίας και διαχρονικά «δήλωση παράλυσης» στην κάθε μορφής κοινωνικής τρομοκρατία; Στην καθημερινότητα της ΑΝΑΠΛΑΣΗΣ χρειάζεται πολύ κουράγιο και μεγάλη δύναμη από τους ασθενείς μας και το περιβάλλον τους για να αντισταθούν στην αδιαφορία, τη συρρίκνωση των δικαιωμάτων τους, την περιθωριοποίησή τους».
Και ο κ. Γεωργόπουλος συνέχισε: «έχω επανειλημμένα διακηρύξει ότι η αναπηρία είναι νόσος κοινωνική, απότοκος της ανάπηρης κοινωνίας μας. Το «αναμορφωτήριο» της Μακρονήσου ήταν επίσης το αποτέλεσμα μιας ανάπηρης κοινωνίας».
Καταλήγοντας ο κ. Γεωργόπουλος επεσήμανε: «Η συγκίνηση που προκαλεί η ταινία αυτή δεν οδηγεί σε απαισιόδοξα μηνύματα. Όλοι μαζί, ασθενείς και προσωπικό της ΑΝΑΠΛΑΣΗΣ συμμετέχουμε σε πράξεις πολιτισμού, όπως η μουσική, το θέατρο και ο κινηματογράφος. Με την συμμετοχή αυτή ενισχύονται η ελπίδα, η θέληση, το σθένος, αλλά και η κοινωνικότητα, η αλληλεγγύη, η μαχητικότητα και η συντροφικότητα για να διεκδικήσουμε την αξιοπρέπειά μας και την ποιότητα στη ζωή μας. Η ΑΝΑΠΛΑΣΗ, πιστή στο ιατρο – κοινωνικό πρότυπο που εδώ και 20 χρόνια εφαρμόζει, πάντοτε υποστηρίζει τους διακόνους των Τεχνών, που στόχο τους έχουν να αναδείξουν την ισότιμη συμμετοχή των μελών της πανανθρώπινης κοινωνίας στη Ζωή».
anaplasi-rehab.gr