Η αθλιότητα της αλήθειας μας...

του Στέλιου Συρμόγλου Πολλές φορές ορθώνεται αμείλικτο το ερώτημα μπροστά μας: Υπάρχει το έμψυχο δυναμικό στην κοινωνία που μπορεί να...

του Στέλιου Συρμόγλου
Πολλές φορές ορθώνεται αμείλικτο το ερώτημα μπροστά μας: Υπάρχει το έμψυχο δυναμικό στην κοινωνία που μπορεί να δραστηριοποιηθεί και να συμβάλει στην έξοδο από την κρίση και να αναπτερώσει τις προσδοκίες των δεινοπαθούντων πολιτών;
Και μόνο η σκέψη του εύρους του ερωτήματος μας κάνει να αισθανόμαστε ότι μας περιβάλλει η κατάνυξη του “απρόσιτου”, ενός υπερκόσμιου μεταφυσικού οραματισμού…Με βάση τα σχήματα των λειτουργικών διαδικασιών της κοινωνίας, το ερώτημα δεν επιδέχεται καμία αισιόδοξη απάντηση.

Η “πραγματικότητα” φαίνεται πως μας κοιτάζει με την ψυχρή τελειότητα του χάους, ενώ πίσω απ’ αυτό κινείται σπαρακτική και ζέουσα η υπαρξιακή αγωνία της κοινωνίας των πολιτών. Πρόκειται για μια “αρτιότητα” του τίποτα στη χώρα του πουθενά, όπου ο κοινωνικός θάνατος τείνει να αποδειχθεί πιο μακρύς από τη ζωή.

Κι όμως, μέσα στο άλγος αυτής της πραγματικότητας που τη ζει η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, με εξαίρεση πάντα των παντός τρόπου “βολεμένων” ή των μωρόπιστων και των εχόντων την ψευδαίσθηση ότι το υφιστάμενο πολιτικό προσωπικό είναι σε θέση να βρεί “διοδεύσεις” και να βγάλει την κοινωνία από τη ληθαργική της κατάσταση, υπάρχουν φωνές που σπαρακτικά μας προειδοποιούν για το επερχόμενο κοινωνικό παρανάλωμα και τους κραδασμούς από τις ολέθριες πολιτικές που εφαρμόζονται κατ’ επιταγήν των ξένων και εγχώριων συμφερόντων. Και προσπαθούν να “σμιλεύσουν” τη λογική της κοινωνικής αντίδρασης.

Ολόκληρες οροσειρές λέξεων κινούνται και συνωθούνται μέσα στις φωνές αυτές. Λές και αγωνιούν από μόνες τους οι λέξεις, για να πάρουν μέρος στην αφύπνιση των υπνωμένων συνειδήσεων και να “συντονίσουν” τις αδέσποτες μνήμες της ελληνικής κοινωνίας, της οποίας η αξιοπρέπεια ταπεινώθηκε στα σχήματα της πολιτικής ασυδοσίας και βλακείας, στη σκιά της πεθαμένης πλέον προοπτικής…

Δεν πρόκειται για “φωνές” μιας ακαθόριστης έμπνευσης, που διεκδικούν την αναστολή της επανάστασης του χρόνου στη γερασμένη του ευθυβολία και την ατέρμονη περιπλάνηση στη θεωρία. Είναι φωνές που επιζητούν την κοινωνική συναίνεση με γεωμετρική σαφήνεια, για να μην υπάρξει η αποθέωση της ετυμογορίας του θανάτου της. Είναι φωνές που δεν δέχονται την “τέχνη” του κληρονόμου πολιτικού “θεραπευτή” της κοινωνίας.

Μια “τέχνη” που αναγράφει την απωθητική λαγνεία άλογης ασέλγειας στο σώμα της κοινωνίας. Είναι φωνές που απορρίπτουν τα εγχειρίδια “λύσεων” κοινωνικών προβλημάτων των αυτόκλητων “σωτήρων” και “προφητών”, των οποίων η κολασμένη συνείδηση επιμένει να ενοχοποιεί ακόμη και την ευπιστία των αθώων πολιτών.

Είναι τέλος “φωνές” που αναπηδούν από την οργισμένη αντοχή και ανοχή της κοινωνίας, από την αντίδραση στην πολιτική πονηρία,που μηχανεύεται το μαρτύριο του σύγχρονου Ελληνα δουλοπάροικου.

Ναι, υπάρχουν τέτοιες “φωνές”, που σημαίνει ότι είναι και σε θέση να συνεισφέρουν,αν μη τι άλλο, στην εκτόνωση της κρίσης, αυτής της πολύπλευρης κρίσης που μαστίζει τη χώρα και την ελληνική κοινωνία. Και αλήθεια, δεν έχουν άδικο αυτές οι φωνές. Μόνο πως θα πρέπει να βρούνε την ακοή που θα τις δεχθεί. Κι αυτό είναι το δύσκολο. Κι αυτή την “κώφωση” της κοινωνίας εκμεταλλεύεται αρκούντως η συντεταγμένη εξουσία. Και κλείνει τις “πόρτες” σ’ αυτές τις “φωνές”.

Κι όχι απλώς τις κλείνει, αλλά προσπαθεί με κάθε τρόπο να τις καταπνίξει, αντιτάσσοντας δικές της “φωνές” παράχορδα φτιαχτές και φανταχτερές, έτσι ώστε να δημιουργούν και τις ανάλογες εντυπώσεις του θεάματος, συχνά μάλιστα γελοίου και αποκρουστικού. Ενός “θεάματος”, ωστόσο, που έχει εθιστεί αισθητικά ο πολίτης, Η δε “φωνή” με τη διατεταγμένη αποστολή, έχοντας αποδείξει την απήχησή της, σωρεύοντας κοινωνική αφέλεια, ευπιστία και ανασφάλεια, επιβραβεύεται και με υπουργικό θώκο, οπότε αποκτά και θεσμικό γόητρο…

Ετσι, εξαιτίας της “κώφωσης” της κοινωνίας, οι “φωνές” που μπορούν να αποτελέσουν την εμπροσθοφυλακή των λύσεων για το κοινωνικό σύνολο, οδηγούνται στην αφυδάτωση. Η ίδια η κοινωνία, όλοι εμείς, κλωτσοπατάμε αυτές τις ειλικρινείς “φωνές” και τις σπρώχνουμε σ’ ένα λάκκο ταφής, ιχνογραφόντας ταυτόχρονα οι ίδιοι μια γενική “παρακμή”, αναζητώντας ωστόσο το στήσιμο μιας “ακμής”, που είμαστε πλέον πεπεισμένοι ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι με ηγετικές ικανότητες για να την εκφράσουν.

Αυτό είναι το παράδοξο. Πίσω απ’ αυτόν τον κοινωνικό πρωτογονισμό με την αγοραία τραχύτητα ενίοτε, διαφαίνεται η κοινωνική ανάγκη για εξεύρεση προοπτικής. Μόνο που αυτή η “ανάγκη” εκφράζεται με άχαρη ρώμη και αρκετό παραλογισμό σε συνδυασμό με το σύνδρομο της ανασφάλειας και του ραγιαδισμού, που δεν επιτρέπουν τελικά το…λυτρωτικό γέλιο της κοινωνίας.

Ετσι δημιουργήθηκε το περίτεχνα και απατηλά “οικείο ερώτημα” για το αν υπάρχουν άτομα που μπορούν να δώσουν “λύσεις”. Ετσι εγκλωβιστήκαμε στη λογική της πολιτικής αοριστίας, με τις διάφορες αναλογίες βλακείας και αυθαιρεσίας. Ετσι αδυνατούμε να εξασφαλίσουμε την έγερσή μας από τον κοινωνικό λήθαργο, την επανάστασή μας από την αιχμαλωσία μας στην αναγκαιότητα που οι άλλοι μας επιβάλλουν με τρόπο μάλιστα κοινωνικά ανάλγητο.

Εστι αντιμετωπίζουμε τις όποιες “φωνές” διαφορετικότητας ή και αντίδρασης ως ματαιοπονία, ως γραφικότητα ή και απελπισμένη ουτοπία. Η μοναδική λύση είναι στο χέρι μας: Να ξυπνήσουμε από τον χρόνιο κοινωνικό μας ύπνο, και μετά να “επαναστατήσουμε” εναντίον εκείνου που είμαστε, όταν ζούσαμε!..

Διαφορετικά, θα μείνουμε ως λαός με τη θνητή μας αγωνία, να σαλπίζουμε την τελική φράση ενός “επιτάφιου αντι -ύμνου”, για λογαριασμό όλων των απελπισμένων άλλων κοινωνιών, δίχως προσδοκώμενες χαρές, αναζητώντας “ελεημοσύνες” από ακόρεστους διεθνούς εμβέλειας τοκογλύφους, με την αθλιότητα της αλήθειάς μας να αποτελεί παράδειγμα πρός αποφυγήν για άλλους λαούς!.. freepen.gr