GRID_STYLE

NONE

ΡΟΗ:

latest

Κουνηθείτε, γιατί... το σύστημα θρέφει η κοινωνική ακινησία

ΑΡΘΡΟ της Ηλέκτρας Προσήλια e-volos.gr Ρώτησα χθες τις αδερφές μου τί ονειρεύονται να κάνουν στη ζωή τους. Η μία, που είναι 15, μου απ...

ΑΡΘΡΟ της Ηλέκτρας Προσήλια
e-volos.gr

Ρώτησα χθες τις αδερφές μου τί ονειρεύονται να κάνουν στη ζωή τους. Η μία, που είναι 15, μου απάντησε αδιάφορα και βαριεστημένα, καθώς χάζευε στο facebook, "Ότι και να κάνω πάλι άνεργη δεν θα 'μαι; Oπότε γιατί να πάω για σπουδές; Εντάξει, το πολύ πολύ, να δουλεύω σε καφετέριες". Η μικρή, που είναι 9, στην ίδια ερώτηση απάντησε ως εξής: "Δεν ξέρω, μου αρέσουν τα μαθηματικά, αλλά δεν θέλω να κάνω μάθημα σε παιδιά(!). Αγαπάω όμως πολύ τα ζώα, οπότε θα γίνω κτηνίατρος και θα μαζεύω όλα τα αδέσποτα, θα τα κάνω καλά και θα τα δίνω για υιοθεσία. Και θα τους βάζω να υπογράφουν πως αν ποτέ τα βαρεθούν να μου τα επιστρέφουν κι όχι να τα παρατάνε στο δρόμο".

Πού πήγε το βλέμμα που λάμπει και το αίμα που βράζει για τα πάντα στην πρώτη απάντηση; Η δυσαρέσκεια κι η άγουρη, πρωτόγονη και αγνή αγανάκτηση για το πώς είναι ο κόσμος; Το πάθος της εφηβείας που έχει σύνθημα "εγώ αυτόν τον κόσμο θα τον αλλάξω"; Πού πήγαν τα όνειρα για τη ζωή μιας δεκαπεντάχρονης;

Στη δεύτερη απάντηση, χαμογέλασα. Κι εγώ τα ίδια έλεγα πως θα κάνω τότε. Βέβαια ήθελα και πολλά άλλα. Κάθε χρόνο καταπιανόμουν και με κάτι διαφορετικό που μου κέντριζε το ενδιαφέρον κι ονειρευόμουν πως ήμουν ενήλικη και το εξασκούσα ως επάγγελμα με φοβερή επιτυχία.

Όταν είχα πάει στην πρώτη μου πορεία, για την εισβολή των Αμερικανών στο Ιράκ, στα 14 και λίγες ημέρες μετά η εισβολή δεν απέτυχε, θεώρησα σοκαρισμένη αδιανόητο κάτι στο οποίο εναντιώνονται χιλιάδες κόσμου στους δρόμους, να πετυχαίνει τόσο εύκολα. Και κάπου εκεί άρχισα να επεξεργάζομαι το θέμα της "αλλαγής" αυτού του κόσμου. Με μεγαλεπίβολα σχέδια, σκίτσα, ποιήματα και πάντοτε με λίγους αλλά καλούς φίλους - "συνεργούς" στην μυστική μας Αντίσταση...

Δε λέω, περιπτώσεις που δεν τους απασχολούσαν τέτοια θέματα, γιατί οι γονείς στο σπίτι είχαν κλειδώσει την σκέψη τους στο απαγορευμένο βάζο με το γλυκό στο πάνω ράφι, που ανοίγει μόνο προς ενθουσιασμό κι ευχαρίστηση των επισκεπτών, ναι, υπήρχαν. Πανέξυπνα παιδιά με κοιμισμένο βλέμμα που ονειρεύονταν ένα και μόνο πράγμα "ανεξαρτησία, ελευθερία, δύναμη", άσχετα εάν πάλευαν ή όχι για να το πραγματοποιήσουν, έβλεπες πως πίσω από το άγχος για το αν το 20άρι γίνει 19,5, υπήρχε ο θυμός που συσσωρεύονταν καταπιεσμένος από τον φόβο της επίκρισης στο σπίτι. Τώρα, το πώς ξέσπασε αυτή η οργή, πότε και πού είναι, τελείως άλλη κουβέντα.

Πάνω λοιπόν στην κατάστρωση του σχεδίου της αλλαγής αυτού του κόσμου, ήρθε σιγά - σιγά και η αντίδραση σε όλα. Τί άκουγες στο σπίτι; Εντελώς το αντίθετο ήταν το σωστό. Και η ερμηνεία σ' αυτό ήταν απλή και ειλικρινής. "Γιατί να είναι σωστό κάτι που μου υπαγορεύει να κάνω, ένας άνθρωπος που 1ον απέτυχε να αλλάξει προς το καλύτερο αυτόν τον κόσμο, 2ον που ενίσχυσε με τον τρόπο ζωής του στη χειροτέρευσή του, 3ον που δεν αντιδρά ακόμη και τώρα σε όλα αυτά που γίνονται; "Κι ας μην ήξερες τί ακριβώς γίνεται. Όσο όμως γέμιζε το κεφάλι με πληροφορίες για την ποιότητα του κόσμου και της κοινωνίας, αυξάνονταν παράλληλα αγανάκτηση - απογοήτευση με οργή - αντίδραση. Και ταυτόχρονα τα όνειρα για μια ιδανική ζωή, ελεύθερη και ανεξάρτητη σε κάθε επίπεδο, γίνονταν όλο και πιο ξεκάθαρα. Και νοιώθω τυχερή που είχα όνειρα και που έχω ακόμη και τα κυνηγάω. Μέσα μου η αγανάκτηση - απογοήτευση με την οργή - αντίδραση συνεχίζουν να μεγαλώνουν, απλά τώρα ωρίμασε ο τρόπος που παλέυω να τα ισορροπήσω για να μην μου ισοπεδώσουν τελικά και τα όνειρα. Έτσι κι αλλιώς το σύστημα θέλει να τα εξαλείψει σε ολονών μας τα κεφάλια.

Μετά το σπίτι, το δεύτερο αντικείμενο αποστροφής δεν ήταν άλλο από τους εκπαιδευτικούς. Σε σχολεία και φροντιστήρια. "Αυτοί που μας θέλουν φυτά και παπαγαλάκια; Αυτοί; Τί να μας πουν αυτοί; Να μας διδάξουν τι;". Οι εξαιρέσεις υπήρχαν πάντα κι όσο έντονη κι αν ήταν η ανάγκη για αντίδραση σε όλα, άνθρωποι που κέρδιζαν τους μαθητές, δίνοντάς τους τροφή για σκέψη απλά και φυσικά, είναι κι αυτοί που θυμόμαστε με μια τρυφερότητα μέσα σε όλες τις αναμνήσεις της ασυγκράτητης νεανικής επαναστατικότητας. Τότε, όταν έκαναν απεργία οι καθηγητές, το μόνο που λέγαμε ήταν "Ναιιιι! Έχουμε κενό!". Το γιατί έχουν απεργία ίσως να το είχαμε ακούσει, αλλά κατά πλειοψηφία δεν μας απασχολούσε ιδιαίτερα, γιατί άλλωστε οι καθηγητές ήταν με τους "κακούς". Και όσο γονείς και καθηγητές μας έκαναν κήρυγμα για τις ώρες που "κοπροσκυλιάζαμε" σε καφετέριες και βόλτες με τα μηχανάκια, κάνοντας κοπάνες απανωτές, αντί να μελετάμε για να γίνουμε άνθρωποι, άλλο τόσο δεν θέλαμε να γίνουμε τέτοιοι άνθρωποι.

Και ύστερα ήρθαν οι Πανελλήνιες. Εκεί πραγματικά το ελληνικό σύστημα Παιδείας (που πλέον διαλύθηκε) περνάει από μηχανή του κιμά εκατομμύρια νεανικά μυαλά. Τα επαναστατικά σχέδια παγώνουν αν θες να μπεις σε κάποια Σχολή. Ατέλειωτες ώρες σε φροντιστήρια και σε διάβασμα. Κούραση, βάρος στην πλάτη από τα άπειρα τετράδια και βιβλία, έξοδα από την οικογένεια τεράστια στα δίδακτρα και άγχος. Εγώ το θυμάμαι ως μια εφιαλτική χρονιά και νομίζω και πάρα πολλοί ακόμη.

Τότε λοιπόν, το 2006, τα επαγγέλματα που θεωρούνταν κερδοφόρα και με άμεση απορρόφηση στην αγορά εργασίας, ήταν ακόμη αρκετά. Οι μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία που μύριζαν μπαρούτι; Είχαν αρχίσει να μαζεύονται απέναντι μας. Και μας βρήκαν απέναντι. Στους δρόμους. Είτε ως μαθητές, είτε ως φοιτητές - σπουδαστες. Κι ήταν σαν παράσημο στο νεανικό ενθουσιασμό, στην πρώτη σου πορεία να έχεις φάει χημικά και να έχεις δει ο ίδιος τα ΜΑΤ να επιτίθενται σε διαδηλωτές. Κι όσο περνούσε ο καιρός οι στροφές είχαν ανέβει κι άρχιζες να υποψιάζεσαι τί έρχεται πίσω από τον καπνό και τα μπάχαλα, που έκαναν αρκετούς να νοιώθουν στο απόγειο την δική τους, προσωπική επανάσταση.

"Αυτό το νομοσχέδιο θα μας τα πάρει όλα, σε λίγο τα πτυχία μας θα γράφουν Coca - Cola".

Συνελεύσεις σε αμφιθέατρα, καταλήψεις, παρατάξεις, φοιτητικός συνδικαλισμός που σιγά - σιγά κιτρίνισε και μπήκε στο συρτάρι... Αλλά τότε, όπως και τώρα, η υποψία για το θηρίο που κρυβόταν πίσω από τον καπνό, δεν είχε καμιά σχέση με το σοκ της εικόνας που αντικρίζεις με το που μπαίνεις στον κόσμο της αγοράς εργασίας. Και κάπως έτσι ο φοιτητικός ρομαντισμός με τις επαναστατικές ιδέες καταρρέει σαν χάρτινος πύργος. Εκτός κι αν η επιθυμία για τα ίδια ιδανικά που αγάπησες στην εφηβεία σε καίει ακόμη και δεν σε αφήνει λεπτό να συμβιβαστείς και να τα ξεχάσεις.

Και φτάνοντας λοιπόν στο 2013, οι μισοί μου συμμαθητές, είτε άνεργοι είτε σε καφετέριες κι άλλες πολλές περιστασιακές δουλειές και οι άλλοι μισοί ξενιτεμένοι. Τα πτυχία μας; "Ορίστε, αγαπητοί μας γονείς. Καμαρώστε τα! Κάντε τα κάδρο στο σαλόνι, γιατί σε εμάς δεν χρησιμεύουν πλέον... Πίσω από την αγανάκτηση για τις προηγούμενες γενιές που μας κληροδότησαν ένα χάος, χωρίς να φταίμε και πρέπει να το διαχειριστούμε, να το αντιμετωπίσουμε, να το λύσουμε, να το αλλάξουμε -για να μπορέσουμε να ζήσουμε και εμείς και οι επόμενοι, για να μην φύγουν κι άλλοι στο εξωτερικό- υπάρχουν άραγε ακόμη τα όνειρα αναμμένα;

Πλέον δεν κατηγορώ τους γονείς, ούτε τους καθηγητές. Κι ας έχουν κάνει λάθη. Δεν συγχώρεσα μόνο τη συμμετοχή τους στην καταστροφή, αλλά κατεβαίνω και μαζί τους στο δρόμο, φωνάζοντας και διεκδικώντας τα δικά τους εργασιακά δικαιώματα. Είτε είναι καθηγητές, είτε υπάλληλοι διαφόρων άλλων κλάδων σε Δημόσιο και Ιδιωτικό Τομέα. Δεν θα ξεχάσω τη Δημοτική Αστυνόμο σε διαθεσιμότητα στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα, που σοκαρίστηκε για την παρουσία μου στην συγκέντρωση χωρίς να είμαι σχολική φύλακας, εκπαιδευτικός ή Δημοτική Αστυνόμος. Σοκαρίστηκε που της είπα "ότι είμαι άνεργη και βρίσκομαι εδώ σε ένδειξη αλλυλεγγύης προς όλους όσους απολύονται." Κι εγώ από την άλλη σοκάρομαι, που ακόμη και σήμερα ο κοινωνικός αυτοματισμός λειτουργεί πιστά στο δόγμα του διαίρει και βασίλευε.

Ναι, σοκάρομαι με την αντίθεση. Με τα νέα παιδιά, σαν εμένα, που απογοητευμένα κι εξοργισμένα βρίζουν καθημερινά ένα σύστημα, που η κοινωνική τους ακινησία θρέφει ολοένα και περισσότερο.

Δεν υπάρχουν σχόλια

ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση