Πού το πάνε οι ΗΠΑ με την Ελλάδα…

Του   Δημήτρη Γιαννακόπουλου.    Οι παρακάτω αράδες αποτελούν σημεία συμπερασμάτων που προκύπτουν    από την διερεύνηση της τρέχουσας ...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου. 

 Οι παρακάτω αράδες αποτελούν σημεία συμπερασμάτων που προκύπτουν  από την διερεύνηση της τρέχουσας στρατηγικής των ΗΠΑ ως προς την Ελλάδα. Πηγή της προσέγγισης αυτών των γραμμών δεν είναι οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, ούτε ομάδες αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων ή λόμπυ επιρροής (κάθε είδους) στην χειραγώγηση της συμπεριφοράς της διοίκησης των ΗΠΑ ως προς την Ελληνική υπόθεση της κρίσης. Αποκλειστική πηγή για την αποκρυστάλλωση των παρακάτω συμπερασμάτων είναι παλαιά και σημερινά μέλη (στελέχη) με ρόλο στην διαμόρφωση αυτού που οι ίδιοι αποκαλούν «ισχύς και ιδεολογία στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ», σήμερα. Αυτοί αποτελούν την γνωσιολογικού χαρακτήρα «συναναστροφή» μου και την μοναδική πηγή έγκυρης, κατά την άποψή μου, πληροφόρησης.

Θεώρησα απαραίτητο να αποσαφηνίσω αυτό ως προς τις πηγές μου, οι οποίες τροφοδοτούν την συγκεκριμένη οδό απόκτησης γνώσης (μου) στις διεθνείς πολιτικές, μελετώντας την οδό της γνώσης και σχηματισμού της αντίληψης όσων σε πρακτικό/διαρθρωτικό επίπεδο εμπλέκονται στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ – από την πλευρά του Λευκού Οίκου. Αυτοί δεν είναι στο σύνολό τους αμερικανοί πολίτες, αν και οι πλειονότητα από αυτούς είναι και θα ήταν μάλλον συστηματικό λάθος να τους κατηγοριοποιήσω εξαρχής πολιτικο-ιδεολογικά, ως προς την άρθρωση των παρακάτω συμπερασμάτων. Αυτά είναι συγκυριακά άσχετα με την ατομική κοσμοαντίληψη, κουλτούρα και επιμέρους ιδεολογία των πηγών μου, αν και ο τρόπος που αυτοί (ο καθένας ξεχωριστά) εκφράζουν τις σημερινές αμερικανικές θέσεις ως προς την Ελλάδα είναι απολύτως συναφής (λαμβάνεται σοβαρά υπόψιν) με την προσωπική μου επιχείρηση δόμησης γνώσης (: κονστρουκτιβιστική κριτική ανάλυση) και άρα γνώμης ως προς τις Ελληνοαμερικανικές σχέσεις και την τρέχουσα στρατηγική της διοίκησης των ΗΠΑ ως προς το ελληνικό ζήτημα (πρόβλημα) – ετούτη αρθρώνεται παρακάτω αποφθεγματικά επ’ ευκαιρία της επισκέψεως Σαμαρά στον Λευκό Οίκο.

1) Οι ΗΠΑ (πάντα με την έννοια, από εδώ και εμπρός, του στρατηγικού σχεδιασμού Ομπάμα και όχι άλλων παραγόντων που επηρεάζουν αντικειμενικά την τελική συμπεριφορά της υπερδύναμης) θεωρούν πως η Ελληνική κρίση είναι κρίση του Ευρωπαϊκού Μοντέλου Ενοποίησης και οικονομικής ολοκλήρωσης της περιοχής της ΕΕ. Άρα, η ελληνική κρίση αποτελεί κρίση του γερμανικού μοντέλου πολικής «νεο-ηγεμονίας» (αντιπληθωρισμός, λιτότητα, πόλωση πολιτικοοικονομικής και θεσμικής ισχύος στο κέντρο).    

2) Οι χρηματοπιστωτικές και δημοσιονομικές κρίσεις είναι σαφώς πολιτικές κρίσεις και με πολιτικά/διοικητικά μέσα αντιμετωπίζονται - και όχι απλώς στο επίπεδο της αγοράς. Η διαχείριση κρίσεων σαν την Ελληνική είναι μορφή πολιτικής παρέμβασης στην διάρθρωση του μοντέλου των οικονομικών σχέσεων εντός της Ευρωζώνης και γενικότερα του παγκόσμιου συστήματος οικονομικών ροών και χρηματοπιστωτικών ρυθμίσεων.  Άρα, η διαχείριση της  ελληνικής κρίσης είναι ζήτημα ζωτικού συμφέροντος για τις ΗΠΑ και κρίσιμος παράγοντας στην άρθρωση της εξωτερικής τους πολιτικής. Είναι ζήτημα ισχύος, άρθρωσης της ισχύος, διεθνούς νομιμοποίησης της ισχύος, επιχειρηματικού συμφέροντος και ηγεμονίας. Είναι βασικός πλέον κρίκος στις σχέσεις ΗΠΑ-ΕΕ και διοίκησης ΗΠΑ με την γερμανική κυβέρνηση.

4) Οι σχέσεις Γερμανίας-ΗΠΑ, ωστόσο, δεν περνούν πλέον από την Αθήνα. Δεν βρισκόμαστε πια στην αρχή της ελληνικής κρίσης και στην φάση όπου ο έλληνας πρωθυπουργός θα είχε κάποιο σημαντικό ρόλο να παίξει. Ο Γιώργος Παπανδρέου έπαιξε και… χάσαμε ως έθνος και λαός, όπως λέμε, «τ' αβγά και τα πασχάλια»! Αντίθετα οι σχέσεις της Ελλάδας με την ΕΕ και την Γερμανία περνούν πλέον από την Ουάσιγκτον και τη Νέα Υόρκη (ΔΝΤ, χρηματιστές κα.). Το γενικότερο πλαίσιο διαχείρισης της κρίσης σπρώχνει την Ελλάδα πιο βαθειά στην αγκαλιά των ΗΠΑ. Η γερμανική ελίτ βλέπει πλέον την Ελλάδα όχι στην περιφέρεια της Ευρωζώνης, αλλά στην περιφέρεια της ΕΕ, πράγμα που δεν επιθυμούν όμως οι ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ δεν θέλουν η Ελλάδα να εγκαταλείψει θεσμικά και τυπικά την Ευρωζώνη, αλλά συζητούν πλέον σοβαρά το διπλό νομισματικό, που αποτέλεσε εξαρχής γερμανική (εναλακτική) ιδέα διαχείρισης της κρίσης. Οι ΗΠΑ δεν θέλουν να χάσουν την Ελλάδα ως στοιχείο μόχλευσης των σχέσεων και του μοντέλου ηγεμονίας στην ΕΕ και έτσι θα στηρίξουν με κάθε μέσο την, έστω και περιθωριακή (: κατ’ εξαίρεση)  παραμονή της χώρας μας στην Ευρωζώνη. Αυτό θα μπορούσε κανείς να το δει πλέον ως ένα «αποδομητικό» βάρος στις πλάτες της γερμανικής ηγεσίας, που αρθρώνουν ωστόσο ως νομιμοποιημένο ιδιαίτερο συμφέρον οι ΗΠΑ στην Ευρώπη. 

5) Για να υπηρετηθεί αυτός ο στόχος των ΗΠΑ, απαιτούν πολιτική σταθερότητα στην Ελλάδα. Συμφωνούν μάλιστα με την γερμανική κυβέρνηση πως το ιδανικό σενάριο είναι μια «Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας» για την Ελλάδα, «πλήρους θητείας», μια και το σχέδιο για κυβέρνηση αποκλειστικά «τεχνοκρατών» δεν φαίνεται να έχει πολιτική δυναμική και έρμα. Δεν θεωρείται πλέον καλή λύση στο πλαίσιο των ελληνικών πολιτικών δεδομένων. Ως προς την επεξεργασία αυτού του σχεδίου έχουν γίνει ήδη βολιδοσκοπήσεις στην Ελλάδα, ενώ την αποκλειστική ευθύνη έχουν αναλάβει αμερικανοί και μερικοί άλλοι διεθνείς παράγοντες που απλώς κρατούν ενήμερη την γερμανική κυβέρνηση. Οι «Γερμανοί» απομακρύνονται πλέον σε μεγάλο βαθμό από την άμεση εμπλοκή τους στην ελληνική πολιτική σκηνή και αυτό είναι κάτι σημαντικό και κομβικό στην εξέλιξη της κρίσης στην χώρα μας και στην πολιτική της διαχείριση από εδώ και εμπρός. Στο ρόλο του πολιτικού κηδεμόνα παραμένουν μόνες οι ΗΠΑ, μόνον που δεν είναι πλέον εποχές για επίδειξη «κηδεμονίας» και ρητή ανάληψη ευθυνών! Μάλλον ο μυθικός ρόλος του Φύλακα Άγγελου με ιδιότητες από μηχανής θεού ταιριάζει καλύτερα σήμερα στην αμερικανική προσωπικότητα που αναφέρεται στις Ελληνοαμερικανικές σχέσεις!

6) Οι ΗΠΑ αναγνωρίζουν ρόλο περιφερικής δύναμης στην Τουρκία, στην  υποπεριοχή της Μεσογείου και των Βαλκανίων, όπου αρθρώνεται το ελληνικό εθνικό συμφέρον. Άρα, όλες οι κινήσεις που αφορούν στην Ελλάδα θα πρέπει να βρίσουν σύμφωνη την τουρκική ηγεσία. Εάν αυτό πάψει να ισχύει, για διάφορους λόγους, τότε η σταθερότητα και η ειρήνη στην υποπεριοχή (μας) τίθενται αμέσως σε αμφισβήτηση και κλονισμό. Η Τουρκιά όχι απλώς προηγείται, αλλά έχει βασικό ρόλο στην πολιτική σταθερότητα της Ελλάδας, ισχυρίζονται αυτοί που έχουν λόγο και ρόλο στην χάραξη του γεωπολιτικού συμφέροντος των ΗΠΑ στην υποπεριοχή μας, η οποία τέμνεται πλέον με την περιοχή της ΕΕ, σχηματίζοντας έναν κοινό τόπο. Άρα, σε κάποιο βαθμό, η τουρκική ηγεσία αναλαμβάνει ρόλο δευτερεύοντος ή επικουρικού «κηδεμόνα» της Ελλάδας, με μεγάλες ευθύνες προς τις ΗΠΑ, στην διαδικασία  «ειρήνη- διένεξη και ανάπτυξη» στην υποπεριοχή. Η τουρκική ηγεσία είναι υπόλογος πλέον στην αμερικανική διοίκηση για το ζήτημα της ειρήνης και συνεργασίας/ανάπτυξης στην υποπεριοχή (μας) και όχι η ελληνική. Αυτό επίσης σημαίνει πολλά και διαφορετικά άκρως σημαντικά πράγματα για τις ελληνικές πολιτικές και τις επιλογές μας σε όλα τα επίπεδα.

Αυτή είναι απλά η πραγματικότητα όπως ορίζεται από την σημερινή ηγεσία των ΗΠΑ (προσοχή, αποκλειστικά σε ό, τι αφορά στον Λευκό Οίκο, όπως αποσαφήνισα, σκόπιμα με επιμέλεια  από την αρχή του σημειώματος). Αυτά, φίλοι, τα (6) σημεία, δείχνουν πού το πάνε οι ΗΠΑ με την Ελλάδα.  Φανερώνουν τάσεις στην διαμόρφωση της εσωτερικής και εξωτερικής δομής από την οποία παράγεται η «ανάγκη» και οι «αναγκαιότητες» στην χώρα μας. Και τούτο οδηγεί σε «ρεαλιστικές επιλογές», που πάντα αντικατοπτρίζουν ισχύ, μορφή ηγεσίας και ηγεμονίας, κοινωνικό και αναπτυξιακό μοντέλο,  καθώς και ιδεολογία.

Μόνον που εγώ δεν έγραψα τα πιο πάνω για να νομιμοποιήσω πολιτικά τις «τάσεις» - τις συγκεκριμένες στρατηγικές  - ούτε για να δικαιολογήσω την άρθρωση «ρεαλιστικών επιλογών», δηλαδή συντηρητικών πολιτικών, από την ελληνική πλευρά, αλλά για να προκαλέσω με εντιμότητα προβληματισμό για μια κοινωνικού χαρακτήρα παρέμβαση σε όλα αυτά από την πλευρά του ελληνικού λαού. Ο ελληνικός λαός, ως κοινωνία πολιτών και εκλογικό σώμα, θα μπορούσε να μην είναι άβουλο σώμα σε όλα αυτά, τα οποία Δεν νομίζω πως λειτουργούν υπέρ του συμφέροντος των δύο τρίτων της κοινωνίας. Γνωρίζοντας επίσης όλα αυτά το πολιτικό προσωπικό και η πολιτικοποιημένη κοινωνία των πολιτών ίσως να μπορούσαν να επεξεργαστούν στάσεις και συμπεριφορές με την μορφή της στρατηγικής συνεργασίας προοδευτικών και αριστερών δυνάμεων, έτσι ώστε να υπάρξει εποικοδομητική άρθρωση του εθνικού συμφέροντος σε νέα βάση: σε μια κοινωνική βάση που θα διαπραγματευτεί το εθνικό συμφέρον σε ένα πολύ ευρύτερο πλαίσιο από αυτό εντός του οποίου εγκλωβιστήκαν και εγκλώβισαν την χώρα οι κυβερνήσεις της πτώχευσης και φτωχοποίησης (Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά).

 Ίσως, Κυβέρνηση Κοινωνικής Ενότητας – και όχι «εθνικής εθνότητας», παναγιά μου – να απαιτείται σήμερα για να ενισχύσει το εθνικό συμφέρον και την εθνική ταυτότητα διεθνώς, όπως και την δημοκρατία και ελευθερία στον τόπο μας, με την μορφή των ανθρωπίνων και κοινωνικών δικαιωμάτων, μόνον που αυτή δεν μπορεί να δομηθεί μέσα σε ένα πέπλο άγνοιας των πραγματικών σχέσεων ισχύος και ιδεολογίας που κυριαρχούν στην ΕΕ και στην υποπεριοχή (μας). Μια και δεν …το πάμε για επανάσταση, ας κατανοήσουμε που το πάνε οι άλλοι και ιδιαίτερα οι ΗΠΑ και ας αντιδράσουμε με πολιτική διορατικότητα και αριστερή πρακτική. Όσοι αγνοείτε τί είναι αριστερή πρακτική - και όχι κρατιστική πρακτική - και αριστερή κοσμοαντίληψη και πιστεύετε πως ιστορικά και κοινωνιολογικά δεν υπάρχουν σήμερα διακρίσεις μεταξύ αριστεράς και δεξιάς, είστε συνειδητά ή ασυνείδητα ιδεολογικοί φορείς του φασισμού ή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Ας το ξεκαθαρίσουμε κι αυτό: την διαφορά μεταξύ αριστεράς και δεξιάς την ισοπεδώνει ο φασισμός και ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός  – δυστυχώς και κάποιοι «επαναστάτες»!