Όταν οι Tomahawk και Cruise προηγούνται της στρατηγικής...

Σημειώνει ο    Δημήτρης Γιαννακόπουλος.   Ποιός είναι ο πραγματικός, και όχι αναφερόμενος, πολιτικός στόχος των Tomahawk και Cruise, ο...

Σημειώνει ο  Δημήτρης Γιαννακόπουλος. 

 Ποιός είναι ο πραγματικός, και όχι αναφερόμενος, πολιτικός στόχος των Tomahawk και Cruise, οι οποίοι εμφανίζονται να είναι έτοιμοι να εκτοξευτούν κατά στόχων στην Συρία, όπως δηλώνουν οι παράγοντες της νέας ανθρωπιστικής εκστρατείας των προθύμων;

Αυτό το απάντησα στο προηγούμενο σημείωμά μου, αλλά σημασία έχει πώς το απαντούν οι ίδιοι οι «πρόθυμοι» και οι ανθρωπιστές υποστηριχτές τους. Δηλαδή, πώς απαντούν οι υπεύθυνοι ρεαλιστές των πολύ σκληρών έως αιμοβόρων πολιτικών, σκηνών και χειρουργικών βομβιστικών επιθέσεων σε κυρίαρχα κράτη.

Απλώς, κάτι μοιάζει να προσπαθούν να πουν, αλλά στο τέλος δεν λένε τίποτε ουσιαστικά περί πολιτικού στόχου. Τίποτα επί της ουσίας των βομβαρδισμών με Tomahawk και Cruise. Σε άλλους, τακτικούς μάλλον και όχι πολιτικούς στόχους, αναφέρονται γενικά, ως τακτική συμμόρφωσης και αποδυνάμωσης του καθεστώτος του Bashar Hafez al-Assad, ώστε είτε αυτός να αποδεχθεί από ασθενή θέση ένα power-sharing με την εμφανιζόμενη ως αντικαθεστωτική αντιπολίτευση, είτε να έχει την τύχη του Καντάφι. Ξέρετε, αυτόν τον γελωτοποιό της Δύσης του ανθρωπισμού και του διαφωτισμού, που με τον τραγικό και απολύτως απάνθρωπο τρόπο δολοφονίας του προσέφερε την τελευταία σκηνή για ξεκαρδιστικό γέλιο στην τότε υπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ!!! Βλέποντας στις οθόνες μας εκείνο το βιντεάκι με την κ. Χίλαρι Κλίντον να ξεσπά σε χάχανα μπροστά στο σιχαμερό θέαμα φρικτού βασανισμού ενός πρώην «έντιμου» ηγέτη, συνομιλητή και συνεργάτη των ΗΠΑ, καταλάβαμε τελικά πως στόχος ήταν η εξευτελιστική ταπείνωση και ο θάνατος δια βασανισμού ενός πολιτικού αντιπάλου της συγκυρίας, στις διεθνείς πολιτικές.

Θα μπορούσε ποτέ ως στόχος μίας «ανθρωπιστικής εκστρατείας» να θεωρηθεί η δημιουργία διεθνούς πολιτικού κεφαλαίου δια της παραδειγματικής τιμωρίας και του πλέον απάνθρωπου εξευτελισμού πολιτικών αντιπάλων στην διεθνή αρένα, που παρουσιάζουν κάποιο είδος αποκλίνουσας συμπεριφοράς ή έλλειψη διάθεσης συμμόρφωσης στο πολιτικώς ορθό που ορίζει κάθε φορά η άτυπη «Συμμαχία των Ανθρωπιστών»; Θα μπορούσε, μόνον στον βαθμό που η πολιτική ταυτιζόταν απολύτως με την έννοια της διαστροφής. Δεν ταυτίζεται όμως, παρότι πολλοί θα είχαν συμφέρον σήμερα να την ταυτίσουν με αυτήν, για να διευθετήσουν κατά το δοκούν και συμφέρον την γενική θεραπεία εντός του παγκόσμιου φρενοκομείου, μιας νέας περιόδου διαρθρωτικής κρίσεως της καπιταλιστικής ανάπτυξης.     

Άρα, πολιτικός στόχος δεν θα μπορούσε να ήταν/είναι η τιμωρία, συμμόρφωση, ταπείνωση, ή εξουδετέρωση του Assad, δια των χειρουργών μακελάρηδων Cruise! Αυτό ούτε καν ως στρατηγική θα μπορούσε κάποιος σοβαρός μελετητής της διεθνούς πολιτικής να το θεωρήσει. Είπαμε, στο βαθμό που δεν ταυτίζεται η πολιτική πρακτική με την διαστροφή, ή τα ταπεινότερα ένστικτα του ανθρωπίνου είδους!

Και τότε τί είναι πολιτικά και στρατηγικά οι έτοιμοι να πέσουν στα κεφάλια των Σύριων και της ανεξάρτητης χώρας τους Tomahawk και Cruise; Οι προάγγελοι της στρατηγικής και των στόχων, για την ευρύτερη περιοχή, με την μορφή των αγγέλων της ειρηνικής ανάπτυξης και της δημοκρατίας, ασφαλώς!

 Οι πιθανοί βομβαρδισμοί με Tomahawk και Cruise στην Συρία, δεν είναι, αναγνώστη μου, αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης στρατηγικής που έρχεται να εξυπηρετήσει συγκεκριμένους, ρητούς πολιτικούς στόχους, αλλά τα μέσα δόμησης στρατηγικής για την περιοχή. Έτσι, οι Tomahawk και Cruise εμφανίζονται να προηγούνται της στρατηγικής για να δομήσουν στρατηγική. Η στρατιωτικού χαρακτήρα αποτελεσματικότητα και ο πολιτικός αντίκτυπος από την ζημιά και το θάνατο που θα επιφέρουν οι Cruise θα αποτελέσουν τα κομβικά στοιχεία μιας νέας στρατηγικής αφήγησης για την περιοχή.

Μα αυτά τα στοιχεία είναι ουσιαστικά προϊόντα της προπαγανδιστικής διαχείρισης της συγκεκριμένης κρίσης, δεν είναι; Είναι, και έτσι οι Tomahawk και Cruise γίνονται οι ίδιοι στοιχεία μιας στρατηγικής αφήγησης που δεν έχει ακόμη αρθρωθεί. Είναι, δηλαδή, όπλα μιας προπαγάνδας αποκατάστασης ή εμπέδωσης μιας συγκεκριμένης μορφής δικαιοσύνης και ασφάλειας, η οποία μέσω αυτών θα δομήσει ολοκληρωμένη στρατηγική και στόχους στη συνέχεια.

Με άλλα λόγια, οι Tomahawk και Cruise είναι το μέσο που παράγει πολιτικό μήνυμα για την διαμόρφωση μιας ολοκληρωμένης πολιτικής αφήγησης ως προς την αναθεώρηση της στρατηγικής για την περιοχή. Το μήνυμα όχι μιας συγκεκριμένης στρατηγικής, αλλά το μήνυμα για μεταβολή της προηγούμενης και υιοθέτηση μιας καινούργιας, η οποία δεν έχει ακόμη αρθρωθεί – και ούτε πρόκειται, πριν ολοκληρωθεί το γενικότερο μοντέλο ηγεμονίας και διακυβέρνησης στην ευρύτερη περιοχή, ως ριζική αναθεώρηση των διευθετήσεων (: ηγεμονικός/ιμπεριαλιστικός στόχος, στρατηγική, μοντέλο διακυβέρνησης και οικονομικής επανένταξης στο διεθνές σύστημα ανταλλαγών) κυρίως του Πρώτου και δευτερευόντως του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου.

Με την έννοια αυτή οι Tomahawk και Cruise υπαινίσσονται απλώς την εισαγωγή για μια ριζικά αναθεωρημένη στρατηγική για την περιοχή. Πολλοί συνάδελφοί μου, που περιορίζονται στην «αμυντική πολιτική» και βλέπουν τις διεθνείς πολιτικές υπό το πρίσμα «ανθρωπιστικών εκστρατειών» και αδίστακτων, άμεσων οικονομικών παρεμβάσεων, επεμβάσεων και «διασώσεων» κυρίαρχων υποτίθεται χωρών, ερίζουν ως προς το εάν στην «εκστρατεία στη Συρία» πρέπει να ακολουθηθεί μια χαμηλού κόστους επιλογή για τους «ανθρωπιστές Συμμάχους» τώρα, ή μια υψηλού, με καλύτερη προετοιμασία και συγκέντρωση μεγάλων συμμαχικών δυνάμεων αργότερα. Και ασφαλώς δεν μοιάζει να καταλαβαίνουν πώς λειτουργεί πλέον το αναθεωρητικό σύστημα!

Κάνουν λάθος όσοι πιστεύουν πως οι τακτικές επιχειρησιακές κινήσεις με προσβολές από Tomahawk και Cruise, υπό την απουσία ρητών στρατηγικών στόχων, είναι συνήθως χωρίς ουσία και συχνά αντιπαραγωγικές. Μπορεί να πάσχουν από πολιτική ουσία με την έννοια της ολοκληρωμένης άρθρωσης στρατηγικής, αλλά αυτό ακριβώς είναι το πλεονέκτημά τους. Προβοκάρουν και μανουβράρουν τις εξελίξεις, δομώντας εξαναγκαστικά ένα στρατόπεδο «συμμάχων του καλού», εντός του οποίου το σημαίνον και σημαινόμενο διαμορφώνεται ανελαστικά ως αφήγηση των «πολιτικώς ενάρετων», οι οποίοι θα πρέπει, ως εξαίρεση ασφαλώς, να ανεχθούν τις atrocities (ωμότητες, κτηνωδίες) που οι ίδιοι και οι σύμμαχοί τους θα διαπράξουν, στο όνομα της ειρήνευσης με την έννοια της «ειρηνοποίησης» -  όπως την διατύπωσα στο προηγούμενο διαδικτυακό μου άρθρο: «Η σημειολογία μεταξύ πολέμου, ειρήνης και δημοκρατίας σήμερα».

Άρα, οι Tomahawk και Cruise στην Συρία πρόκειται να παίξουν τον ρόλο τους στην συγκρότηση ενός στρατοπέδου «του καλού» εναντίον «του κακού». Αυτό δεν υπάρχει προηγουμένως, αλλά δομείται αμέσως μετά την «εισαγωγή με Cruise»! Η Ψευδο-ιδεολογική σχέση μεταξύ αυτών των δύο ιδεατών στρατοπέδων θα διαμορφώσει μια νέα δομή αντίληψης του εθνικού συμφέροντος και της εθνικής ταυτότητας για τις χώρες της ευρύτερης περιοχής συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδος και για τους βασικούς πρωταγωνιστές του πολεμικού δράματος , παράλληλα με μια ριζικά αναθεωρημένη γεωστρατηγική και γεωπολιτική αφήγηση.

Αυτή η αφήγηση θα περιγράφει αμέσως τη νέα πολιτική στρατηγική και εμμέσως τους νέους πολιτικούς στόχους των κυρίαρχων δυνάμεων από αυτή την αναμέτρηση και θα προσδώσει/ σχηματοποιήσει την φύση και την δυναμική των πολιτικών εξελίξεων στη συνέχεια, στο πλαίσιο άσκησης των διεθνών πολιτικών και του διεθνούς ανταγωνισμού.

Οι Tomahawk και Cruise, λοιπόν,  δεν πρόκειται να γράψουν την ιστορία στη Συρία, αλλά θα αποτελέσουν μια εύστοχη και λιγότερο εύστοχη αδεξιότητα, που θα διαμορφώσει την παθολογία επί της οποίας θα δομηθεί μια νεολειτουργιστική και νεοφιλελεύθερη θεραπεία εν είδει στρατηγικής, υπέρ της ανθρωπότητας βεβαίως-βεβαίως, ενός επίπεδου κόσμου ολοκληρωτικών πολιτικών, στο όνομα μάλιστα της δημοκρατίας και του φιλελευθερισμού… θεέ μου! Πρόκειται για την «δημοκρατία» και τον «φιλελευθερισμό», σύμφωνα με τα οποία ο χειρουργός με την μορφή της επέμβασής του καθορίζει την διαμόρφωση της παθολογίας του ασθενούς. Από εκεί και έπειτα αναλαμβάνει ο παθολόγος και ο …ψυχίατρος!