Αφάντου - Ρόδος: 4 δεκαετίες θέατρο του παραλόγου...

Aπό τον Μαρίνο Δημόπουλο.  Είμαι κάτοικος Ρόδου, γέννημα-θρέμμα και ο λόγος που με παρακίνησε να γράψω είναι η θλίψη και η οργή που με πε...

Aπό τον Μαρίνο Δημόπουλο. 

Είμαι κάτοικος Ρόδου, γέννημα-θρέμμα και ο λόγος που με παρακίνησε να γράψω είναι η θλίψη και η οργή που με περιβάλλει για την κωλυσιεργία και την αδράνεια που βλέπω να ρημάζει τον τόπο μου. Και παίρνω το θάρρος να το κάνω σε μια χρονική συγκυρία που ακούμε «για έξοδο της χώρας από την ύφεση, για αναπτυξιακή τροχιά, για διέξοδο από την μνημονιακή πολιτική». Δεν ξέρω τι συμβαίνει σε άλλα μέρη της χώρας, ξέρω όμως τι συμβαίνει στη Ρόδο. Και αυτό που συμβαίνει δεν οδηγεί σε έξοδο από την ύφεση και το «κακό μας παρελθόν»...
Μιλώντας λοιπόν για τον τόπο μου, αυτό που βλέπω είναι να συνεχίζεται η περιδίνηση μας μεταξύ των πολιτικών καταγγελίας και την εξυπηρέτηση μικροπολιτικών συμφερόντων και φιλοδοξιών και να μην προχωρά τίποτα προς αυτό που όλοι αποζητάμε: ανάπτυξη, επενδύσεις, αύξηση της τουριστικής κίνησης στο νησί, δουλειές για εμάς και τα παιδιά μας, αξιοπρέπεια.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων παραμείνει για το νησί μου το έργο της αξιοποίησης στ' Αφάντου, το οποίο, εδώ και τέσσερις δεκαετίες καρκινοβατεί, θυμίζοντας ένα άλλο... γεφύρι της Άρτας. Τα σχέδια αξιοποίησης της έκτασης χρονολογούνται από το 1977, και παρότι έχουν περάσει 36 χρόνια, το έργο, σαν να πρόκειται για μια ..κακόγουστη επιβεβαίωση της τοπωνυμίας του, παραμένει «Άφαντο», δυστυχώς για όλους εμάς τους κατοίκους της Ρόδου.
Και ενώ όλοι το βλέπαμε μέχρι πρότινος ως στοιχειωμένο, μια αχτίδα ελπίδας προέκυψε πρόσφατα, για τον τόπο μας που τον τρώει σαν σαράκι η ανεργία και η έλλειψη επενδύσεων. Από ότι λοιπόν ακούμε και διαβάζουμε, το έργο φαίνεται να μπαίνει επιτέλους σε τροχιά υλοποίησης με διαδικασία νέου διαγωνισμού και το φημολογούμενο ενδιαφέρον σοβαρών επενδυτών.
Αλλά ακόμα και τώρα το στραβό μας το κεφάλι δεν λέει να αλλάξει... Γιατί; Γιατί κάποιες παγιωμένες νοοτροπίες δεν αλλάζουν και γιατί ακόμα και τώρα, κάποιοι επιμένουν να βάζουν εμπόδια!
Την ώρα που η Ελλάδα στενάζει από την έλλειψη επενδυτικών σχεδίων μακράς πνοής, που θα αποδώσουν σημαντικά στη χώρα και κυρίως στις τοπικές κοινωνίες, μία επένδυση τέτοιου βεληνεκούς γίνεται και πάλι διελκυστίνδα μεταξύ τοπικών φορέων (δήμος και περιφέρεια). Οι οποίοι, ενόψει και των δημοτικών εκλογών, επιχειρούν να αποκομίσουν οφέλη. Δεν γνωρίζουν όμως ότι ναρκοθετώντας το μέλλον της επένδυσης, βάζουν και οριστικό τέλος στα όνειρα των παιδιών μας να μείνουν στον τόπο που μεγάλωσαν, να βρουν δουλειά και να δημιουργήσουν σε αυτόν; Τι πρέπει να γίνει ώστε να αποφύγουμε τη μετανάστευση των παιδιών μας από τον τόπο τους;
Αλλά οι τοπικοί παράγοντες το βιολί τους... Από τη μια διατείνονται ότι προστατεύουν τους κατοίκους του νησιού μας από την «εκμετάλλευση» και από την άλλη δεν έχουν καταλάβει καν τη διαδικασία που έχει βγει παντού! Μάλιστα, έχει κυκλοφορήσει έντονα στο νησί η φήμη ότι δεν διστάζουν να προσεγγίζουν
υποψήφιους επενδυτές και να τους αποθαρρύνουν (άκουσον, άκουσον!) απειλώντας τους ότι θα κινηθούν απέναντι στην επένδυση....
Με τέτοια μυαλά λοιπόν πώς θα πάμε στην έξοδο από την κρίση και την ανάπτυξη; Το κυρίαρχο θέμα εδώ στη Ρόδο επομένως, είναι να καμφθεί η κακοδαιμονία του Νεοέλληνα, που επιμένει να βλέπει φαντάσματα πίσω από κάθε αναπτυξιακή προσπάθεια, συνήθως σε βάρος του ίδιου του τοπικού συμφέροντος.
Γιατί ενώ όλοι συμφωνούν ότι η επένδυση πρέπει να γίνει, με πρωταρχικό στόχο να ενισχύσει τον ρόλο του νησιού μας ως διεθνούς προορισμού, συγκεκριμένοι «άρχοντες» επιμένουν να εμπλέκουν στο όλο θέμα τις προσωπικές τους φιλοδοξίες. Λες και δεν φτάνουν ήδη τα νομικά προβλήματα και οι καταπατήσεις που πρέπει να αντιμετωπιστούν, ώστε να μπορέσει επιτέλους να ξεκινήσει η αξιοποίηση του ακινήτου, μέσα από την αξιοποίηση του Golf.
Κι ενώ ακούμε και διαβάζουμε ότι τα προβλήματα στον αρχικό σχεδιασμό του διαγωνισμού επιλύθηκαν από το νέο σχεδιασμό, εξακολουθούμε να μην βλέπουμε ή να ακούμε για εξέλιξη. Άλλωστε μαθαίνουμε ότι με τις αλλαγές που έγιναν στον σχεδιασμό, πλέον αφ' ενός αναδεικνύεται το γκολφ σε πρώτη προτεραιότητα και αφ' ετέρου η αναλογία της αξιοποίησης με παρεμβάσεις τουρισμού έναντι των κατοικιών προσαρμόστηκε στα δεδομένα που ζητούσαμε ως τοπική κοινωνία.
Και το ερώτημα μου προς τους τοπικούς καρεκλοκένταυρους είναι το εξής: Αλήθεια υπάρχουν ακόμη ανάμεσα τους ορισμένοι που πιστεύουν ότι η Ελλάδα αντέχει να βλέπει τα «τρένα» των επενδύσεων να περνούν; Το σίγουρο είναι ότι ο τόπος μας, η Ρόδος, δεν αντέχει να συνεχίσει να στερείται αυτή την ειδική μορφή τουρισμού, που συνιστά το γκολφ, η οποία προσελκύει τουρίστες υψηλών εισοδημάτων. Που θα φέρουν ζεστό χρήμα στο νησί και δουλειές για την κοινωνία μας και τα παιδιά μας.
Ελπίζω να μην χρειαστεί να περάσουν άλλες τέσσερις δεκαετίες, για να πάρω τις απαντήσεις. Γιατί στο θέμα της Αφάντου, κυριολεκτικά, ήμουνα νιος και γέρασα...