Παρενθέτει ο Αντώνης-Μάριος Παπαγιώτης Εκείνο που πιότερο με θλίβει σήμερα, είναι που η μάνα μου έχει έναν λόγο να θεριεύει στο λο...
Παρενθέτει ο
πως ο πατέρας μου -εν τέλει- τυχερός ήταν που "έφυγε" νωρίς κι έτσι δεν θα δει τα χειρότερα για τον τόπο που πορευτήκαν. Όλα όσα εκείνα περάσαν ως ανήκοντες στη μεταπολεμική γενιά και που όμοια δεν ήθελαν να ξαναβιώσουν άλλοι.
Δεν είναι αδύναμος άνθρωπος η Στέλλα, σκέφτομαι πως παρηγοριές αναζητά στο νου της για την απώλειά του κι αναθαρρώ για να την ενθαρρύνω, έστω κι αν πια η παρουσία μου για εκείνη μόνο δεν αρκεί.
Και μπρος στις σπίθες για την προδηλωμένη κοινωνική έκρηξη, δεν με φοβίζει η φωτιά, όσο η λύπη με γεμίζει για όσους τα μάτια για πάντα κλείνουν, με εικόνες ενός πολέμου στο μυαλό. Για εκείνους που άμαχοι, ακούσιοι εθελοντές σε πεδίο βολής βρεθήκαν.
Δεν είναι αδύναμος άνθρωπος η Στέλλα, σκέφτομαι πως παρηγοριές αναζητά στο νου της για την απώλειά του κι αναθαρρώ για να την ενθαρρύνω, έστω κι αν πια η παρουσία μου για εκείνη μόνο δεν αρκεί.
Και μπρος στις σπίθες για την προδηλωμένη κοινωνική έκρηξη, δεν με φοβίζει η φωτιά, όσο η λύπη με γεμίζει για όσους τα μάτια για πάντα κλείνουν, με εικόνες ενός πολέμου στο μυαλό. Για εκείνους που άμαχοι, ακούσιοι εθελοντές σε πεδίο βολής βρεθήκαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια
ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση