Οδήγησε τον βιαστή της στη δικαιοσύνη τριάντα χρόνια μετά

Η 42χρονη σήμερα Melinda ήταν ένα εξωστρεφές νέο κορίτσι με πολλά υποσχόμενο μέλλον. Μεγάλωνε στο Swindon στην Αγγλία και το Νοέμβριο τ...

Η 42χρονη σήμερα Melinda ήταν ένα εξωστρεφές νέο κορίτσι με πολλά υποσχόμενο μέλλον. Μεγάλωνε στο Swindon στην Αγγλία και το Νοέμβριο του 1984, στα 13 της, είχε κερδίσει μία υποτροφία για τις σπουδές της στο μπαλέτο. Ένα βράδυ... οι γονείς της τής επέτρεψαν να πάει για πατινάζ με το πρώτο της αγόρι, τον Simon. Περπατούσε στο δρόμο για να τον συναντήσει όταν την πλησίασε ο 53χρονος σήμερα Orville Vaughan. Ήταν τότε στα μέσα της τρίτης δεκαετίας της ζωής του, με έντονο βλέμμα και αλαζονικό ύφος. Ήταν γνωστός στα παιδιά της γειτονιάς ως «Bov».
«Τον έβρισκα τρομακτικό αλλά όταν μου είπε να πάω κοντά του και να του μιλήσω, το έκανα. Έχω καταδικάσει τον εαυτό μου ξανά και ξανά που το έκανα, αλλά πάντα μου έλεγαν να κάνω αυτό που μου ζητούσαν οι μεγαλύτεροι».

Ο Vaughan την παρέσυρε στο κλιμακοστάσιο ενός πολυώροφου γκαράζ και τη βίασε.


«Προσπαθούσα να φωνάξω αλλά δεν έβγαινε κανένας ήχος. Προσπαθούσα να τον σπρώξω από πάνω μου αλλά ήταν πολύ μεγαλόσωμος. Όταν βρήκα τη φωνή μου και άρχισα να φωνάζω, με χτύπησε στο πρόσωπο. Έκλαιγα και πονούσα, ήθελα απελπισμένα κάποιος να με σώσει και ταυτόχρονα δεν ήθελα να δει κανείς τι συνέβαινε, ένιωθα ταπεινωμένη», περιγράφει.

Μετά την επίθεση η Melinda έτρεξε στην αγκαλιά του Simon που την περίμενε εκεί που είχαν ραντεβού. «Με ικέτευε να το πω στους γονείς μου αλλά εγώ νόμιζα πως δεν θα με πίστευαν. Ούτε καν σκέφτηκα να πάω στο γιατρό», αφηγείται στη Daily Mail.

Καθώς ο καιρός περνούσε η Melinda αποσυρόταν από τη ζωή και κλεινόταν στον εαυτό της. «Παράτησα το μπαλέτο, έχανα μαθήματα στο σχολείο, είχα εφιάλτες και ξεσπάσματα, έκλαιγα και πετούσα όλα τα βιβλία μου στο πάτωμα», θυμάται.

Οι γονείς της απέδωσαν τη συμπεριφορά της στην εφηβεία, ενώ η σχέση της με τον συνομήλικό της Simon άλλαξε. Μέχρι τότε η μόνη επαφή που είχαν ήταν να κρατιούνται από το χέρι. Αλλά δύο μήνες μετά το βιασμό είχαν για πρώτη φορά σeξουαλική επαφή.

«Με τρομοκρατούσε η ιδέα πως θα με έβλεπε διαφορετικά. Δεν ήθελα να συνδέσω το βιασμό με το σeξ και ήλπιζα πως η ερwτική ζωή θα με βοηθούσε να συνεχίσω τη ζωή μου. Ο Simon ήταν πολύ ευγενικός και το αγαπούσα τόσο που ήθελα να νιώθω πως του ανήκω», λέει.

Στα 15 της, το Δεκέμβριο του 1986, μένει έγκυος. Πίστευε πως ένα μωρό θα τη βοηθούσε να απαλύνει το τραύμα της. «Πίστευα πως θα με βοηθούσε το να έχω κάποιον να φροντίζω. Οι γονείς μου απογοητεύτηκαν αλλά με στήριξαν, το ίδιο και ο Simon».

Ωστόσο το αγόρι δεν μπορούσε να σηκώνει άλλο το βάρος του μυστικού της και της είπε πως αν δεν μιλούσε γι’ αυτός τους γονείς της θα την άφηνε.

Έτσι, το καλοκαίρι του 1987 η Melinda έκανε τη μεγάλη αποκάλυψη. «Η μαμά μου έβαλε τα χέρια της γύρω μου κι έκλαιγε, ο μπαμπάς μου έλεγε πως έπρεπε να πάει στην αστυνομία. Αλλά εγώ δεν άντεχα την ιδέα να το ξαναζήσω όλο. Είχα εξομολογηθεί αυτό που μου είχε συμβεί σε μερικούς φίλους μου από το σχολείο που μου είχαν πει πως το είχε κάνει και σε άλλα κορίτσια. Έτρεμα πως αν μιλούσα θα ζητούσε εκδίκηση», εξηγεί.

Απρόθυμα οι γονείς της συμφώνησαν να μην πάνε στην αστυνομία.

Ο Paul, ο πρώτος γιος της Melinda γεννήθηκε το 1987 και το 1989 ακολούθησε ο Luke. Αλλά ο βιασμός είχε υψώσει ένα τείχος ανάμεσα στο ζευγάρι.

«Η επίθεση εκείνη ήταν πάντα ένα εμπόδιο ανάμεσα σε μένα και τον Simon. Ήμουν παρανοϊκή, νόμιζα πως δεν είμαι επαρκής», εξηγεί η Melinda. Είχε αφήσει το σχολείο και είχε επικεντρωθεί στην ανατροφή των παιδιών της. Οι φόβοι της έγιναν αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Όταν ο Luke ήταν τεσσάρων μηνών, ο Simon, που τότε σπούδαζε, εγκατέλειψε την οικογένειά του. Η Melinda άρχισε να έχει κρίσεις πανικού. «Δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι τα σκοτεινά μάτια του Vaughan και το φρικτό μειδίαμά του», εξομολογείται.
Έμεινε μόνη ως το 1995, όταν γνώρισε τον τωρινό σύντροφό της Greg. «Του είπα τι είχε συμβεί ενώ τον γνώριζα μόνο λίγες εβδομάδες. Μου είπε πως δεν θα άφηνε κανέναν να μου κάνει ξανά κακό», αφηγείται.

Το 1996 ήρθε στον κόσμο η κόρη τους Claire και δέκα χρόνια μετά ακολούθησε η Marie. Καθώς τα παιδιά της μεγάλωναν, η Melinda αντιμετώπιζε το δίλημμα να τους μιλήσει ή όχι για το βιασμό της.

Τελικά μίλησε στον Paul όταν ήταν λίγο μεγαλύτερος από 20 χρονών και στην Claire όταν ήταν 14. «Ήθελα να ξέρει πως αν της συνέβαινε κάτι παρόμοιο θα μπορούσε να μιλήσει σε μένα και να το αντιμετωπίσουμε μαζί. Δεν ήθελα να το κρατήσει μυστικό όπως εγώ», λέει.

Τον Απρίλιο του 2010 η Melinda έπιασε δουλειά σε ένα σούπερ μάρκετ. Λίγους μήνες αργότερα, συνάντησε εκεί τον Vaughan. «Το πρόσωπό του είχε χαραχτεί στο μυαλό μου. Με είδε και μειδίασε γνωρίζοντας πως είχε μείνει ατιμώρητος γι’ αυτό που μου είχε κάνει. Ένιωσα μικρή, έτρεξα κλαίγοντας στο δωμάτιο του προσωπικού», θυμάται.

Ήταν η συνάντηση εκείνη που την έκανε να συνειδητοποιήσει πως δεν ήθελε άλλο τη σιωπή που είχε επιλέξει 26 χρόνια νωρίτερα. «Ήξερα πως έπρεπε να αντιμετωπίσω αυτό που είχε συμβεί αλλιώς δεν θα κατάφερνα να προχωρήσω», λέει.

Τηλεφώνησε την αστυνομία του Swindon εξηγώντας πως ήθελε να καταγγείλει ένα βιασμό. Απογοητευμένη έπειτα από δέκα λεπτά στην αναμονή, το έκλεισε. Ήταν ο γιος της που την έπεισε να προσπαθήσει ξανά ένα χρόνο μετά. Αυτή τη φορά την πήραν πιο σοβαρά και δύο γυναίκες αστυνομικοί της έκαναν ερωτήσεις.

«Ήταν τρομακτικό να ξαναζώ τη δοκιμασία εκείνη», λέει η Melinda. Μια εβδομάδα μετά την ενημέρωσαν πως δεν είχαν αρκετά στοιχεία για να απαγγείλουν κατηγορίες στον Vaughan. Μέσα από το θυμό της γεννήθηκε και η αποφασιστικότητα.

«Αν η αστυνομία δεν ήθελε να με βοηθήσει, θα βοηθούσα εγώ τον εαυτό μου», λέει. «Θυμόμουν τις συζητήσεις για το ότι ο Bov είχε βιάσει κι άλλα κορίτσια και ήξερα πως αυτό ήταν το κρίσιμο σημείο», προσθέτει.

Έτσι αποφάσισε να γράψει το μήνυμά της στο Facebook τον Απρίλιο του 2011, 27 χρόνια μετά το βιασμό της. «Απευθύνομαι σε όλες τις γυναίκες από τη δεκαετία του ’80 έως σήμερα που ίσως έπεσαν θύματα βιασμού από έναν μαύρο άνδρα στην περιοχή του Swindon. Αναζητώ βοήθεια για έναν βιασμό που συνέβη εκεί», έγραψε. lay-out.gr